Σπάνια θα με βρεις να σου μιλώ για την ζωή μου, για τα άτομα που με "στοιχειώνουν" (με την καλή έννοια) για τους φίλους μου, σπάνιες οι στιγμές που με πλημμυρίζει τόση χαρά όταν όλα δείχνουν μάταια και δύσκολα και έχεις δίπλα σου άτομα που δίχως σκέψη θα έκανες τα πάντα, γιατί είναι φίλοι σου, είναι οι άνθρωποί σου, δικοί σου, δίχως συμβόλαια, δίχως διακανονισμούς, τύψεις, ενοχές, συμφέροντα. Φίλος σου είναι το άτομο που θα σε χαλαρώσει, θα πάρει έννοιες, αν και θα τις μοιραστείς μαζί του, αν και θα πληθύνουν στο μυαλό σου, αλλά χάνονται με την παρουσία του. Ένα τηλεφώνημα , η αιτία για όλο αυτό, μια βόλτα αναπάντεχη όπως τότε, άμμος στα παπούτσια σου, στα πόδια σου αν και έχεις γυρίσει από την παραλία. Εμπιστοσύνη, χαμόγελο στα χείλη, που βλέπεις να "μεγαλώνουν" και να είναι ένα βήμα πριν τα όνειρά τους. Θα δάκρυζες για την ευτυχία τους για να έχουν πάντα ένα γλυκό δειλινό στον νου και στην καρδιά. Θυμήθηκα το ίδιο σκηνικό, γιατί η ανάγκη είναι πάντα η ίδια και συμβαίνει, συναντιόνται οι σκέψεις και οι ανησυχίες και πας βόλτα με φίλο σε ακτή, να περπατήσεις , να κάτσεις σε πέτρινο πάγκο και να μιλήσεις, να ακούσεις, να νιώσεις τον αέρα και να γυρίσεις μόνο το βλέμμα σου για το ηλιοβασίλεμα. Πατάς στα ίδια χνάρια, στα ίδια σημάδια, γιατί τα αναγνωρίζεις! Να περάσω να πάμε μια βόλτα; όπως ξέρεις και όπως γνωρίζω, δίχως τάλιρο στην τσέπη!

υγ: http://okosmostouoneirou.blogspot.com/2007/06/blog-post_19.html