Ποιητικός λόγος

Τόλμησα να σκεφτώ ζωή δίχως εσένα και πάλι όμως μια σκηνή ζωντάνευε, η στιγμή που κάπου θα σε συναντούσα πάλι, η στιγμή που θα έπιανα το βλέμμα σου τοσο έντονο πάνω μου, σαν να έβλεπες άγγελο, ψυχή. Παρουσία, έτσι απλά κι ας μην υπήρχε κόσμος αύριο, κι ας αποκαλούσα τον εαυτό μου παράφρων επιστήμονα, η υποψία του εγώ σου, θα επικρατούσε όλης της λογικής και θα θέσπιζε ορίζοντα και σύμπαν, να υποκλίνονται μόνο σε σένα.
Τόλμησα να αποδεχτώ ζωή χωρίς εσένα και πάλι όμως μια εικόνα θέριευε μέσα στην σκέψη, σενάριο πέρα από κάθε φαντασία και όμως πάλι θα σε ένιωθα, τόσο έντονα μέσα μου, σαν πόνο, σαν ηδονή, σαν ψυχή.
Δεν σου φτιάχνω φωτοστέφανο, σε πλέκω και σε υφαίνω, όπως σε θωρώ, όπως με κοιτάς και υπάρχεις.
Ποιητικός  λόγος και άμα κοιτάξω ουρανό, δεν θα δω ήλιο μα φως, ένα στεφάνι να περιβάλει το φεγγάρι και τα σύννεφα να είναι σκιές. Έτσι απλά λύνονται όλες οι απορίες, έτσι λιτά άφησα φιλί στα χείλη σου και όποιος μορφέας σε βρει, θα σε αποκαλεί δικό του παιδί.