Απομνημονεύματα

Τον έρωτα τον λένε επιπόλαιο και αφελή, μα το ήξερες μάτια μου όμως, πως αυτός κρατά την αγάπη και την δένει αιώνια σε μια αγκαλιά; αυτόν έχει να αναπολεί και κρατά το χέρι πιο σφιχτά από πριν, κοιτάζει πιο βαθιά στα μάτια και γαληνεύει στα δύσκολα.
Λένε πως σαν χωρίσουν " σαν και μένα δεν θα βρεις!", " σαν την δικιά μας αγάπη πουθενά", μα κάθε ψυχή μοναδική, πως να τα ταιριάξει τόσο με μιαν άλλην, πως να την θυμίζει, μόνο λίγο θα θαρρείς πως της μοιάζει, αλλά θα είναι άλλη αγάπη, άλλο πρόσωπο και ψυχή.
Τον έρωτα τον αποκαλούν τυφλό, πως θολώνει, μα το ήξερες μάτια μου, πως αυτός κρατά την αγάπη και δεν την αφήνει να λησμονεί; ένα φιλί θα της θυμίσει, λεπτομέρειες από την μέρα εκείνη που δόθηκαν στην στιγμή και τα χέρια θα κρατηθούν πιο σφιχτά από πρίν.
Περνά ο καιρός και λένε πως ξεφτίζει, πως μοιάζει στα μάτια σαν παιδί, που μόνο παιχνίδι ήθελε και χάδι, μα αυτό είναι που φέρνει στα χείλη το φιλί, αυτό που γκρινιάζει και πεισμώνει και όλο ζητά θέρμη και παρουσίες δυο, στο τέλος μιας μέρας.
Η αγάπη τι θαρρείς πως είναι! ένα μωρό που θρέφεται και μεγαλώνει από έρωτα, από την ανάγκη μιας ψυχής αλλιώτικης δίπλα στο προσκέφαλό του.
Με λες επιπόλαιη και αφελή, μα το ήξερες μάτια μου πως εσύ με κρατάς και με δένεις αιώνια σε μια αγκαλιά;!