Κοινοπραξία

Κοινοπραξία η ανάμνηση. Μια σκέψη θα έρθει και θα κουμπώσει σωστά το κρύο. Μια εικόνα θα έρθει και θα αναζωπυρώσει στάχτη και ξύλο. Τα όνειρά σου είναι όμορφα, έχουν κάτι διαφορετικό, ένταση, συναισθήματα. Η πράξη στην προσμονή και στην έξαψη, θα κινηθεί προς το κορμί και ο αναστεναγμός θα κατακλίσει την σιωπή της ψυχής. Ο μορφέας χαίρεται να σε καλωσορίζει στις γειτονιές του με βλέψη για ταξίδια μακρινά κι ας μην του το ζητάς, εκείνος έχει προνοήσει για τα πάντα.
Κύλησε το φεγγάρι στην ματιά σου κι ώσπου να πεις το όνομά του, η μορφή του θα έχει γύρει δίπλα σου και θα ανασταίνει κορμί στα απέραντα της στιγμής που θα μοιάζει αιώνας.
Όλα με το μέρος σου και ήρθε και ταίριαξε η ανάμνηση στην σκέψη, στο τελείωμα της μέρας.

Αναπαράσταση

Κοντοστεκόταν στην άκρη της γραμμής και στόχευε στο κενό της ψυχής του. Διαδραματιζόταν η αναπαράσταση του φονικού και με βλέμμα σκυθρωπό, αλλά βέβαιο για τα ευρήματα παρηγορούσε τους περαστικούς. "εδώ πιο πέρα και με ακρίβεια πνοής, βρισκόταν η μορφή της....", το άκουσε μέχρι και ο ουρανός και σχίστηκε στα δυο.
Λίγο πιο 'κει δυο φιγούρες κάθονταν σε βρεγμένα κούτσουρα και έσβηναν νωπές γόπες από δάκρυα και όχι από βροχή. Μονολογούσαν, έμοιαζαν να είναι ξένοι, αλλά είχαν την τύχη του μάρτυρα, να έχουν κλέψει την τελευταία της εικόνα.
Κοντοστεκόταν στην άκρη της γραμμής, στα όρια μια κορδέλας που οριοθετούσε κόσμο και ντουνιά.
Στα μάτια του έβλεπες μόνο την τρέλα μιας θάλασσας που θεριευε και γινόταν ένα με τον ουρανό. Μορφή, δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις και διάλεγες να περιμένεις με υπομονή ως το τέλος για να συλλέξεις πληροφορίες και την αιτία στο "γιατί!! ".
Όλα τραγικά και ωραία. Ενας χαμός και ένα τοπίο που περιέγραφε την ύπαρξη της.

Πορεία

Θα πήγαινε το χέρι σου να την χτυπήσει και να την αφήσει στο χώμα. Δεν θα δίσταζες να χώριζες την υπόστασή της στα δυο και να κοιτούσες για μέρες τα χείλη της στεγνά από δροσιά. Φταίει ο κόσμος ή το ότι δεν κοίταξες τον εαυτό σου να σώσεις;
Ξέρεις τις αιτίες, αλλά δεν προκάλεσες, απλά συνυπήρχες σε μια ακολουθία πράξεων. Συνηθίζεται να τρατάρουμε εδώ τους ξένους, με σκοπό να τους κάνουμε κατοίκους σε παράδεισο με αψίδες κολάσεως. Φταίω ή ο κόσμος δεν κοίταξε να με προειδοποιήσει για το κακό που ερχόταν;
Θα βάσταγε η ψυχή σου τόση κακία και θα παραχωρούσε στις πληγές της να βρέχει χολή. Δεν θα δίσταζες να χώριζες ουρανό και γη και να αφήσεις το φεγγάρι της να γκρεμιστεί στο μαύρο και στην θλίψη.
Να κοιτάζεις μπροστά, να φιλάς τα παιδιά και εγώ θα αφήνω σημάδια στον ουρανό, να μπορεί να ξεχωρίσει τον ορίζοντα από την ξηρά.

Αλώβητος

Πλησίαζε, κατηφόριζε και ένιωθε την ύπαρξή του να μηδενίζει και να επιταχύνει προς το σημείο της πρόσκρουσης.  Να κοιμηθώ και να ανοίξω τα μάτια μου μόνο, όταν θα είσαι εδώ, αυτό ψέλλιζε και η προσευχή του γινόταν όλο και πιο έντονη, σαν ακούμπαγες το πρόσωπό του, να καθαρίσεις τα γυαλιά.
Σε ήξερε και δεν μίλαγε, σε άγγιζε και προσέλκυε την σιωπή να βγει σε παράθυρο μέρας.
Να μιλάς και εγώ θα σε ακούω. Να περνάς, μα να κοιτάς τα μέρη και τις στιγμές, ο χρόνος δεν χαρίζει.
Πλησίαζε, κατηφόριζε και ένιωθες πως μηδένιζε για να φτάσει στο άπειρο γρηγορότερα από ό,τι είχες υπολογίσει. Φτωχός, με ένα πανωφόρι, τρύπιες κάλτσες και οι τσέπες γεμάτες με ζυμωτό ψωμί. Να ανοίξω τα μάτια μου μόνο, όταν θα είσαι εδώ, αυτό ήθελε να καταφέρει και ήλπιζε σε άλλη παρουσία.
Ξέμεινε, έτσι έμοιαζε, μα είχε σταθεί όρθιος πάνω σε σημείο νεκρικό, σε σημείο που όλα τα καθόριζε το κρύο και η νύχτα.
Ας ελπίσουμε σε μια αγκαλιά να βρει την προσμονή. Ας ελπίζουμε πως είναι ήρωας αφανής, όχι ξεχασμένος.

Αντοχή

Η ψυχή σου ανέβαινε, μα το κορμί σου ζήταγε απεγνωσμένα λίγο από την αποφόρτιση της βραδιάς.
Άναψες κεριά, μύρισες τον αέρα και αποσύρθηκες στην θαλπωρή του δωματίου σου. Έπεφτε το κορμί και ζήταγε η πνοή σου να μείνει λίγο στα ουράνια και να μιλήσει, αν όχι να απολογηθεί. Στέρευαν οι διέξοδοι και κύλησε το χέρι σου στο μολύβι. Δυο λόγια μετρημένα, δυο χαρακιές υπολογισμένες και αν σου έμεινε κανείς, έλα και πες το μου.
Ο κόσμος αδειάζει και θα σου αφήσει την πικρία και την γνώμη πως μόνος σου είναι καλύτερα ή θα ήταν, μα μέσα σε αυτόν χαραμίζεσαι, ανθίζεις και φθείρεσαι. Μέσα σε αυτόν αναπαύεσαι και ξυπνάς.
Η ψυχή σου ανεβαίνει, μα το κορμί νύσταξε και έγειρε στην γωνιά του, μπορεί να μοιάζει κρύα, αλλά είναι η μεριά του, δικαιωματικά.
Να με συγχωράς που είμαι αδύναμη, να με συμπαθάς που σε πονώ.

Ανέλπιστο

Ήταν όπως έπρεπε, όπως είχε φανταστεί. Λιτές γραμμές με απερίσκεπτες πινελιές που οριοθετούσαν το ποιος και το γιατί. Και ύστερα από όλες τις λεπτομέρειες κοντοστεκόσουν στο τέλος του κάδρου για να πεις τα διαπιστευτήρια. Αν κοίταζες, έβλεπες, αν απομακρυνόσουν, χανόσουν στα πολλά και εκείνος σημείωνε όλες τις παρατηρήσεις σου.
Ξέρεις, ήταν όπως έπρεπε. Αυτό το κάτι λιγότερο από το περισσότερο, που διαδραματίζει την υπόστασή σου και έχει διατυπωθεί με μέτρο κόντρα στο απρόβλεπτο. Όσο χάζευε τα χείλη σου, είχες γλυτώσει από το να θεωρηθείς ανιαρή και πειστική για το εγώ σου.
Δεν είχε λόγο ύπαρξης το σχόλιο, απλά ειπώθηκαν οι λέξεις που το κοινό αδημονούσε να ακούσει.
Δεν ήταν μεγίστης σημασίας το κείμενο, αλλά ποιος διαπίστωσε το όνειρο πίσω από αυτή την έκθεση.
Να είσαι εδώ, συλλάβισε και αποχώρησε, έστω κι αν το γενικό και το αόριστο παρέμενε ερωτηματικό μονάχα για τους ακροατές.

Άνευ

Υποτυπώδες το δειλινό, έχει μπλοκάρει στην μορφή σου όλες τις έννοιες του κόσμου. Κάποιος πρέπει να δηλώσει το παρόν και να αφήσει την μέρα να περάσει, όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Να δώσει φιλί, να πάρει το γιατί. Να αγγίξει κορμί, να αναπνεύσει η στιγμή από την σιωπή του απόδειπνου.
Σκουριασμένα μοιάζουν όλα, ματιές που νοσταλγούν, δεν ξέρουν να συγχωρούν και εσύ κάπου εκεί ανάμεσα στο σκοτάδι και στο λιγοστό φως.
Ανούσιο το δειλiνό κοντοστέκεται για όσο αντέχει να παραδίδει τον εαυτό του στον ορίζοντα των σκέψεών σου. Κάποιος να δώσει φιλί, να πάρει το γιατί. Να αγγίξει κορμί, να σπάσει γυαλί.
Σε όλο αυτό το σκηνικό, το σώμα βρέθηκε εκτός παιχνιδιού και στην θαλπωρή του κρεβατιού, στέκι από τα παλιά, τα πιο αγαπητά. Δίχως λόγια η βραδιά και όμως ακούστηκαν όλα, με σύνεση και τάξη.
Σε φιλώ!

Τραγικός ποιητής

Παράπλευρη απώλεια το χαμόγελο. Το είχα σαν στολίδι, όποτε ήταν εύκαιρο το φορούσα και στέριωνε τον κόμπο στο στομάχι. Δεν έχασες κάτι που δεν είχες, αλλά την πραγματικότητα, έτσι είπαν. Δεν είναι πως χάνεις μέρος του κορμιού σου, αλλά ένα συναίσθημα που δεν έχει τρόπο να φανεί πια και είναι εντάξει.
Η αποτίμηση της μέρας σε έφτασε στο προσκέφαλο της νύχτας δίχως πολλές ερωτήσεις, έβλεπε την απάντηση στα μάτια σου. Ξεψυχούσε στον παλμό σου η ιδέα ενός απρόσμενα μεθοδευμένου τέλους.
Δεν είναι πως έχασες τα πάντα, αλλά το όνειρο. Δεν είναι πως χάνεις τα ανούσια, αλλά την αξία της παρουσίας σου από τα κοινά.
Στάθηκες και έμεινες εκεί και αλλοίμονο αν το πιστέψει κανείς.
Από αυτό είσαι φτιαγμένη; από θραύσματα και ευχές σου απαντώ, λακωνικά, μπας και πάψει ο διωγμός.
Να σε ξέρουν όλοι και να σε αναγνωρίζει ένας, μικρό το κακό, μα φιλί δεν έχει.

Εικόνα

Συναλλαγματικές δίνεις; να έχω κάτι ως επιχείρημα στο πάρε-δώσε, στην επαφή και στο φεύγα. Εγκαταλείποντας την επιχειρηματολογία του απογευματινού καφέ, ο καπνός από το τσιγάρο σου, στέγνωσε το στόμα μου και με οδήγησε σε βυθό.
Εκδίδονται χάρες και φιλιά σε ικανοποιητικές τιμές και με μεγάλο διάστημα αποπληρωμής. Θα είσαι εδώ για πολύ καιρό ακόμα ή έτσι θα εννοηθεί, με την πρώτη τζίφρα, θα σε έχουν εξαργυρώσει όλοι.
Ξέρω τους κανόνες, αλλά έλα που πρέπει να ρωτήσω, αν με το που θα βγείς από εδώ όλα ακυρώνονται και προσμετρούνται στους βαθμούς της ποινής μου.
Δώσε μια συναλλαγματική γρήγορα και θα σου εγκριθεί η νοσταλγία, η βαβούρα θέλεις να φύγει από το κεφάλι, όχι εκείνος. Μην ρωτάς πολλά, μην κοντοστέκεσαι δίπλα στα φώτα, πες το ποιηματάκι σου και χαιρέτα το κοινό της δημοπρασίας σου.
Κάποιος δημιουργεί, κάποιος σκέφτεται και άλλος καρποφορείται την αξία του τίτλου και της εικόνας.

Ανάγκη

Ανέπνεε με αργούς ρυθμούς να επικρατεί η σιωπή, όχι η παρουσία του. Ταύτιζε την νύχτα με την ανάσα και περιπατούσε πάνω στο φως του φεγγαριού. Θα ταξίδευε για να το έχει αντίκρυ του κι ας ισχυριζόταν ο προφήτης, πως αυτό δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Παραμόνευε τις σκιές και άρπαζε κάθε ευκαιρία να τις διδάξει χορό και φιγούρες.
Θα τον άγγιζε η ένταση του παιχνιδιού και θα σταμάταγε τους ρυθμούς της καρδιάς, να επικρατήσει η ψυχή.
Πιο πολύ από όλους, έμενε ξάγρυπνος τα βράδια, να έχει κάποιον να καταγράφει τα μυστήριά της και όσα παραμονεύουν. Ίσως το χάδι να ήταν άκομψα κομψό, ίσως η ψύχρα να ήταν αντιπερισπασμός για την ύπαρξη του μορφέα, κάπου πιο δυτικά του ορίζοντα.
Ανέπνεε και ήξερες πως θα αντέξει σε χρόνο αόριστο για να παρατηρεί τα καμώματά της.

Αλκοολική νύχτα

Αν δεν σε ήξερα, θα τολμούσα να πω, πως υποκρίνεσαι, πως φυλάγεσαι από όλους και καραδοκείς την στιγμή της φυγής. Ποιος σε δίδαξε ενοχές και μονοπάτια; Ποιος να σε κοιτάξει στα μάτια και να ομολογήσει την ψευτιά του! Γυρνοβολάς και ξεδίνεις σε σάπια κορμιά, σε τελειωμένες αλκοολικές νύχτες. Θέλει ταλέντο να αντέχεις την δυσωδία  και τους εφιάλτες , οι οποίοι λατρεύουν να σε ξυπνούν πάνω στην λήθη σου.
Αν δεν σε ήξερα, θα τολμούσα να σου πω μια κουβέντα παραπάνω και να σε θέσω σε σύγκριση με τον εαυτό μου, αλλά είναι η ώρα περασμένη για τέτοια χάδια και ηρωισμούς. Στην ματιά σου πάνω στάθηκε όλη η νύχτα, αν και δεν φάνηκες να το απολαμβάνεις, όσο εκείνη. Με τόσους αλήτες και περιφρονημένους, καραδοκείς την στιγμή, που ο φάρος θα ρίξει φως πάνω σου, τόσο όσο και η σιωπή σου.
Γνωριζόμαστε έτη πολλά και σου ευχήθηκα από πριν για γνώση και συμμόρφωση.

Αψίδα Σκότους

Μονολογούσε το σκοτάδι στα μάτια του, απαγγέλλοντας στίχους από το ημερολόγιό του. Ξέρω τα λόγια απέξω, έλεγε, για να ξορκίσει τους γνωστικούς. Περπατούσε με την έννοια του στο σκοτάδι, μην φανεί ο δρόμος  από τις σκιές στο πάτωμα.
Ξωπίσω του δεκάδες υπόγειες στοές, ανασήκωναν την επιδερμίδα του και ξεστόμιζαν σκέψεις που είχαν αφεθεί στην πλάνη τους.
Εγώ σε ξέρω πιο καλά από όλους έλεγε, για να απομακρύνει τους σχετικούς.
Έβγαλε την αίσθηση από τα χείλη του και ακούμπησε την τραχιά υφή της νύχτας . Μια γουλιά ‘ήταν όλο το όνειρο, με σένα να αναδύεσαι από την μέθη.

Αίθουσα

Σε μια αίθουσα που αδειάζει και αφήνεται στην ομορφιά της τι να πρωτοπείς; για τις ψυχές που ξεκίνησαν ταξίδι για τον έξω κόσμο; για τις εικόνες τις μεγάλης οθόνης ή για τα αποτυπώματα σκέψεων που θα τα έβλεπες μόνο πάνω στα πρόσωπά τους εκείνη την στιγμή;
χειροκρότημα, αγαλλίαση, όταν το πρώτο πράγμα που σε περίμενε απέξω, όσο ο πολιτισμός είχε πάψει να υπάρχει για αυτές τις δυο ώρες, ήταν η νοτισμένη μυρωδιά της βροχής. Να κυλίσουμε στο γρασίδι, να σημαδέψω τα μπατζάκια μου με χρώμα, να σε πιάσω αγκαζέ και να σου δώσω ένα φιλί ευχαριστήριο.
Η δύναμη της εικόνας κρύβεται στην περιγραφή της ή μήπως σε ό,τι άφησες να σου κάνει παρέα ηθελημένα; εγώ θα σου διηγούμαι και εσύ θα ταξιδεύεις πιο γρήγορα και από τον χρόνο για να τοποθετήσεις τον εαυτό σου στην θέση μου.
Σε μια αίθουσα που αδειάζει από τον κόσμο, στάθηκα στην ομορφιά του χώρου. Στην ζεστασιά του ξύλου και στην παρουσία των χρωμάτων, που ήταν τόσο διακριτική, ώστε έπλασαν με σύνεση το αποψινό θέαμα του φεγγαριού.

Διάρκεια

Μέτραγε με προσοχή τον χρόνο που επιδιδόταν σε ό,τι αγαπητό  και ξέπλενε τα ίχνη με κόκκινο κρασί. Πάλευε με το σκοτάδι, οδηγώντας δίχως φώτα και εξυμνούσε τον τρόπο της φυγής με υπέροχες μελωδίες. Εσύ, όπως και εκείνος; μπερδεμένος με συνοχή και προσήλωση σε ό,τι ξεχασμένο. Έβλεπε μέσα στο σκότος και τον πρόδιδε το λευκό πουκάμισο και οι γροθιές που δημιουργούσαν σκιές στο πάτωμα του αντιπάλου.
Μέτραγε επιεικώς τις μελανιές και έσταζε πάνω τους σπασμένο πάγο. Τα χέρια έφερνε εμπρός του και σε κοίταγε με ευθύ βλέμμα, να διαβάσει την σκέψη που αποσκοπούσε στην παραπλάνηση.
Του άρεσε το παρελθόν και ό,τι έμενε για το μετά. Θα πλησίαζε τόσο όσο και αν τον ακολουθούσες, θα βρισκόσουν σε αδιέξοδα λαβύρινθου, δίχως κλωστές.
Μέτραγε το χώμα που έπεφτε επάνω του, ισόποσο με το αίμα, που το βάφτιζε κρασί, να ξεπλύνει τα ίχνη.
Πόσο δύσκολο είναι, να μετράς το σκοτάδι.

Παρατεταμένη εφηβεία

Παρατεταμένος ο ήχος από την μελωδία της μηχανής που κρατούσε την βάρκα ακόμη μέσα στο νερό και σώπαινε η νύχτα από τους θορύβους της. Παρέμενε μυστήριο η ομορφιά της και η μοναδικότητα που είχε στα μάτια του. Σαν να του θύμιζε νιάτα, την χλιδή του παρελθόντος και τον παιδικό έρωτα.
Κράταγε στο χέρι αγκίστρια και τις χαρακιές του από τα τραβήγματα του παραγαδιού. Κράταγε από το χέρι την μορφή της, να την πάει βόλτα στα λημέρια του, στο μοναδικό μέρος που δεν τολμούσε να πει πως κατείχε, την θάλασσα.
Θα σταμάταγε την μηχανή κάπου στην μέση του πελάγους, σε σημείο ικανό για να διαχωριστεί η καθημερινότητα από την αφύπνιση και την ανάσα του. Έβαλε μια γουλιά αλκοόλ και περίμενε να τον κοιτάξει στα μάτια. Όλο και κάποιο χαμόγελο θα έσκαγε κι αυτό γιατί σε έναν ολόγιομο ουρανό από αστέρια, όλο και κάποια ευχή θα γινόταν.
Ξάπλωνε μαζί του και η γενναιοδωρία της στιγμής ήταν η βροχή από την αλμύρα και η δροσιά των χειλιών της.
Θα επέστρεφε το ξημέρωμα στην προβλήτα, κρατώντας στο χέρι έναν κουβά γεμάτο κεράσματα και την φυγή του αφημένη να κάνει ευχές και να παρατείνει τον απόηχο της βραδιάς.

Άπειρο

Όταν η πληθώρα του λεξιλογίου σου περιορίζεται σε ένα "αχ" και υπομένεις στον αναστεναγμό σου, τότε είναι βέβαιο πως είσαι στον σωστό δρόμο. Κάτι σε απασχολεί, κάτι καρτερείς και οι σκέψεις είναι πολλές, με ένα αντικείμενο ως φετίχ. Το αγαπημένο σου, το πιο ποθητό. Περιμένεις, αδημονείς και κάτι σε προδίδει, που άλλοι στο λένε "λάμψη" και άλλοι " εσύ κάτι έχεις αλλάξει". Ξέρεις όλες τις απαντήσεις, έχεις βρει λύσεις σε εξισώσεις και κρατάς στα χέρια σκυτάλη που θα πυροδοτηθεί σαν έρθει και μείνει σε αγκάλη.
Γνωρίζεις πότε στέκεσαι στα όριά σου και πότε περπατάς στις μύτες να μην γίνεις αντιληπτή, πως κρυφοκοιτάζεις, πως δραπέτευσες από το βάρος της αναμονής και είδες, χάζεψες με τις ώρες μια ζωγραφιά του κι ας ήταν παρελθοντική κι ας ήταν ασπρόμαυρη, το χρώμα των ματιών του έφεγγε πιο πολύ και από το φεγγάρι σου.
Όταν η καληνύχτα βγαίνει γλυκά με ένα 'αχ" και υπομένεις τον ερχομό της μέρας, τότε είναι βέβαιο πως είσαι στον σωστό δρόμο.

Αποβάθρα

Ο αέρας σήκωνε πολλά, αλλά το βλέμμα του έμενε ακίνητο πάνω σου. Δήλωνε πως δεν θα σε έχανε και ας θόλωνε ο ορίζοντας. Είχες ξεφύγει από όλους και βάδιζες μακριά πάνω στην αποβάθρα και εκείνος σε είχε δεμένη με έναν σπάγκο πάνω του. Ο ουρανός έγραφε περίεργα στον φακό και άφηνε το πέπλο να απομακρύνεται μέσα στην θύελλα. Κανείς δεν τολμά και εσύ πήγες πιο πέρα από όσα αναζητούσες. Πέρναγε ο αγέρας μέσα από τα μαλλιά της και προχώραγε πιο γρήγορα, μαζί του, να πιαστεί σε αυτή την στιγμή. Περπατούσε πάνω στην αλμύρα, αυτή ήταν η γεύση στα χείλη, όταν έδινε φιλί, αυτή κι όταν αποχωριζόταν το κορμί.
Θα έφτανε ως την άκρη, στον φάρο, να τοποθετήσει σημείωμα και ευχή. Ως εκεί η αντοχή και η υπομονή κι ας ήταν πιασμένη με έναν σπάγκο πάνω του.
Η αποστολή θα τελείωνε μόνο εάν κατάφερνε να σώσει την μορφή της.

Υπόνοια

Έναν ουρανό να ζωγράφιζα και να στεκόμουν ανάμεσα σε μπλε και γαλάζιο. Κρατώντας τα κραγιόνια στο χέρι σύρθηκα στους διαδρόμους και ακούμπησα το βλέμμα μου στο λευκό καμβά του τοίχου. Στην υγειά σου. Ακόμη δεν ήπια γουλιά και σταμάτησε η γιορτή στο διπλανό οικόπεδο. Κάποιος προφασίστηκε πως έγκωσε από την χαρά και τα πανηγύρια και εγώ, βρήκα ησυχία στην ζωγραφιά.
Όλοι κρατούν κάτι δικό τους, κράτησα τα κραγιόνια στο χέρι και δεν τα άφησα έως ότου να βγει ο ήλιος στο γαλάζιο και στο μπλε.
Πρόποση, ποτήρι ψηλά και ο κρότος που ακούστηκε ήταν αρκετός για να σταματήσει την γιορτή στο διπλανό διαμέρισμα. Καταφύγιο ζήτησαν γείτονες και έδειξα την ζωγραφιά στον καμβά του τοίχου.
Κλείστηκαν και βρήκε τον δρόμο του η σκέψη να ζωγραφίσει σε πανί τον ουρανό, με χρώμα λευκό, να χάνεται το βλέμμα , αποσκοπώντας σε αίσθηση λαιμού που αγκαλιάζεται από ένα φιλί.

Κυνήγι

Μεσουρανούσε ως το πιο λαμπρό αστρο και περιφερόταν με συντεταγμένες σε χάρτη που δεν είχε όρια. Το πέρασμά της προσπαθούσαν να πετύχουν για να είναι ευλογημένοι και τυχεροί και έφταναν ως την άκρη του κόσμου για να τρέξουν για το λίγο στο παράλληλο σύμπαν του κόσμου. Κρατούσαν σημειώσεις και υπέγραφαν όσα συνέβαιναν, γιατί μάρτυρας θα γινόταν δεκτός μονάχα ένας. Έστεκε στην κορυφή όλων και έμοιαζε να οριοθετεί το άπειρο. Όποιος ήξερε, έπρεπε να θανατωθεί ως την χάραξη της αυγής, μετέπειτα, κανείς δεν θα συγχωρούσε την ύπαρξή του, να μένει στεγνή από εκείνη.
Χάζευε και ξέφευγε ως το πιο απόμακρο μυστήριο όλων. Έπαιζε στις συντεταγμένες της και ξέφευγε της πορείας της μόνο για χατίρι δικό του. Αν την πετύχεις, μην κάνεις ευχή, θα είναι δώρο άδωρον. Αν την δεις, θα ήθελε να την δεις, αν θεωρήσεις πως υπήρξες τυχερός, τότε το υπόλοιπο της ζωής σου, τι; να έχεις να περιμένεις, να έχεις να καρτερείς και ίσως στην άκρη του κόσμου να καταφέρεις να αγγίξεις το βλέμμα της που θα σπάσει σαν πάγος σε ουρανό δίχως φώτα.

Αντίπερα

Η ψυχή θα μάχεται για λίγο φως ακόμη και εσύ θα αναρωτιέσαι, σαν αποχωριστείς την ύλη, αν θα γνωρίζει κανείς τα πάθη σου. Προσπάθησες να τα τιθασεύσεις ή να αναγνωριστούν ως μέρος της παρουσίας σου. Θα έχουν να το λένε, το βλέμμα σου έμενε παγερά αδιάφορο στις αράδες των νοικοκυραίων. Το περίμενες; να είσαι στην πρώτη σειρά και να βλέπεις τον κόσμο να προσέρχεται με τάξη για να πειστεί, πως δεν θα ξανάρθεις ως θαύμα, αλλά μόνο ως όνειρο, σε δύσκολες στιγμές. Η ψυχή θα αγωνίζεται για λίγο φως στους αιώνες και θα σκέφτεται τον χρόνο που ήθελε να κλείσει σε δείκτες ρολογιών και αδημονούσε για τις στιγμές. Μικρό το κακό, εδώ δεν κινείσαι, δεν υπάρχουν επιλογές ή απο μηχανής θεοί. Εδώ δεν μιλάς πια, δεν υπάρχει αντίκτυπος.

Λίγο πιο πέρα....

Kαθόταν και περίμενε να σκάσει ένα χαμόγελο στο ύψος του ορίζοντα. Έκανε σκέψεις ή απλά ξέφευγε κάποιος αναστεναγμός, που και αυτός με την σειρά του παρέσερνε τον ουρανό στα δικά του κέφια. Αφημένες κιμωλίες στο κράσπεδο, να έχουν σχηματίσει στο δρομάκι, τετράγωνα και νούμερα. Με το ένα πόδι εδώ, με το άλλο πιο ΄κει. Υπομονή λέει και χάρισε άλλα δύο λεπτά στον ήλιο για να βρει την κρυψώνα που δεν θα την προδίδει τίποτε άλλο, παρά το φως του.
Καθόταν και περίμενε να δει από που θα πρόβαλε το πρόσωπό του. Ζωγράφιζε με τα πόδια της αυλάκια στην άμμο, να δείχνουν τον δρόμο που θα έπρεπε να πάρει για να φτάσει κοντά της. Χωρίς να καταλάβει αν ο χρόνος ήταν δίπλα της, το φεγγάρι ήρθε και φώτισε την θάλασσα εμπρός της που μέχρι τότε έκανε απλά ηχητικά παρέα στις σκέψεις της.
Εδώ είμαστε μονάχα εμείς οι δύο.

Ραντεβού

Άργησε πάλι και το λεωφορείο δεν περίμενε την προκαθορισμένη ώρα στην στάση. Έσταζε η ομπρέλα τις στάλες στα μαλλιά της, καθώς έτρεχε να το προλάβει και όταν σταμάτησε, θυσίασε την κόμμωση για έναν αριστοκρατικό κότσο, που τόνιζε τα έντονα ροζ χείλη της και το μολύβι στα μάτια, που είχε ζωγραφίσει με τόση δεξιότητα, μισό λεπτό πριν.
Οι σκέψεις πολλές, να πληκτρολογήσει το όνομα ή τον αριθμό; να γράψει μήνυμα ή να αφήσει να εννοηθεί πως ό,τι κι αν γίνει σε πέντε λεπτά θα παρευρισκόταν στο γνωστό σημείο;
Το ραντεβού τους θα ήταν αξιομνημόνευτο. Θα είχε χιούμορ και ποικιλία από σχόλια και κομπλιμέντα. Εκείνος θα ήθελε να πιαστεί λίγο από την κόμη της και θα έβρισκε τσουλούφια γύρω από τον προσωπό της, γιατί θα είχε προλάβει την στιγμή που θα έσταζε ο ουρανός μια ευχή στην ματιά του, να προσέξει τα χείλη και το βλέμμα της, που με κομψότητα θα έκρυβε μια ζωή και χίλια χρόνια.

Στιγμές

Οι στιγμές σου θα είναι δυνατές και οι σκηνές θα ξαναγράφονται. Θα χτενίζεις τα μαλλιά σου τα βράδια και θα κοιτάζεσαι σε καθρέφτη, να ανακαλύψεις μια ακόμη γραμμή που έμοιαζε ευθεία.

Κάποιος πρέπει να σε κανακεύει και να σου μαθαίνει πως η ζωή κυλά πιο πέρα από σένα, δίχως εσένα ως μικρογραφία.
Οι εικόνες θα σκορπίζονται με τον πρώτο βοριά και οι κινήσεις σου θα ξαναχορογραφούνται. Θα σκηνοθετείς το δειλινό τα πρωινά σου και θα σκιαγραφείς τα αποτυπώματα στα χείλη για να αποκαλύπτεις  πως δάχτυλα ήταν εκεί.
Ένας στίχος βγήκε από το στόμα σου και κατηφόρισε, τράβηξε μια τούφα από τα μαλλιά σου και την ξετύλιξε καθώς απομακρυνόταν.
Άφησε μπροστά της την χτένα και τα γυαλιά της, όσα όφειλε τα είχε δει.

Αλφάβητο

Τα λόγια δεν θα είχαν αξία αν δε τα ένιωθα. Δεν έχει ουσία να ειπωθούν και αυτό γιατί θα προέρχονται από αισθήματα και αυτά πως να στα περιγράψω! Μέσα σε μια αγκαλιά κρύβονται όλα και άσε τους υπολοίπους να τρέχουν και να αναζητούν πολυτέλειες. Αφημένα μαλλιά να ακουμπούν κορμί και χέρια που ανατρέχουν για λεπτομέρειες δίχως κλεφτές ματιές. Θα οδηγούν την σκέψη πιο μακριά και από τον ορίζοντα.
Οι λέξεις έπραξαν όπως έπρεπε. Έκαναν την βόλτα τους και βρήκαν διέξοδο στην γραφή. Μια μουτζούρα ακόμη και θα είναι εντάξει η σιωπή, φρόνιμη.
Τα γράμματα αποτελούν ένα αλφάβητο που αν δεν το κατείχα, θα το ζωγράφιζα, απλά για να δω την μορφή του. Σου δίνει επιλογές και εσύ διαλέγεις το "σ" και το "ε" και σκιαγραφείς τα υπονοούμενα και τις καταλήξεις.
Στην επόμενη απαγγελία θα επιλέξω χρώματα και πινέλα για να έχει παιχνίδια ο φακός.
Τα λόγια δεν  θα είχαν καμία αξία, αν δεν υπήρχαν οι προθέσεις.