Αμαρτωλή

Να αφήνεις και να αφήνεσαι με σύνεση. Μπόρα και άφησες ανοιχτό το παράθυρο, να σε καλωσορίζουν οι μυρωδιές και η υγρασία. Νότισαν τα χαρτιά και γίνηκαν παλιά, όπως τα βιβλία του παππού σου, που ήταν αφημένα στο υπόγειο. Σε ένα από τούτα τα τετράδια ξεκίνησες να γράφεις και να σημειώνεις με μολύβι, αν και ήξερες πως σβήνει.
Να δίνεις και να δίνεσαι με μέτρο. Ο αέρας γίνηκε πιο έντονος, αλλά συνέχισες να είσαι στο μπαλκόνι με την γραφομηχανή στο λευκό, μικρό τραπεζάκι που με τα βίας την χωράει.
Στο ίδιο γράμμα κολλά, γιατί αυτή την λέξη την έχεις χιλιοαποτυπώσει και το μελάνι διαδηλώνει σε μέρα περίεργη.
Να αφήνεις να δίνεσαι με θαλπωρή στους άλλους, εσένα ποιος σε πόνεσε, ποιος σε γύρεψε;
Η σειρά μεγάλωσε και το συσσίτιο δεν θα φτάσει. Σκέφτηκες πολλά, η λύση όμως μια μοιάζει  να ταιριάζει γάντι και ξεκίνησες το τραγούδι, πριν διασπαστεί το πλήθος από την βροχή.
Όλοι σε ξέρουν, μα κανείς δεν σε αναγνωρίζει πια.
Να δίνεις και να αφήνεις στίγματα από ψυχή. Αν το καταφέρεις, πες μου ψυχή και νούμερο, θα 'ρθω πρώτη και θα παρακαλέσω για συγχώρεση.