Πεταμένα όνειρα

Πεταμένα όνειρα σε στοίβα σε μια γωνιά. Διακοσμητικό στοιχείο τα δάκρυα, σε θέση των κρυστάλλων και της καλής πορσελάνης της μαμάς. Όλα τακτοποιημένα, ακόμη και τυφλός θα σε έβρισκε, είτε με την αφή, είτε με την ακοή. Δίσκος με τόσες γρατζουνιές από την βελόνα κι όμως αν δεν ακούσεις την μελωδία που βγάζει το γραμμόφωνο δεν κοιμάσαι πια τα βράδια.
Σκέφτεσαι πως ήταν χορευτής καλός και φέρνεις με το μυαλό σου  τις κινήσεις του κορμιού του, πάνω στα χείλη σου. Δαγκώνεσαι. Ούτε άχνα δεν θα βγάλεις. Πρέπει να τελειώσει τις φιγούρες του, να ακουστεί το χειροκρότημα και ίσως τότε φωνάξεις "Μπράβο!".
Φυγαδεύτηκαν τα όνειρα με σειρά προτεραιότητας και άφησες στον Μορφέα να κάνει την υπόλοιπη βρομοδουλειά. Θα σκεπάσει τα έπιπλα με τα λευκά σεντόνια της προίκας και θα μείνει πίσω, να προσέχει τα παιδιά.
Πρώτη φορά γράφεις, δίχως να ακούς νότες, δίχως να αναζητάς το γιατί να φέρει δάκρυα στα μάτια.