Κουσούρι

Τι χρώμα έχει ο κόσμος; δεν προσδιορίζω, γιατί δεν με νοιάζει και στην τελική. Είχε πει πως δεν είχε μιλιά και λόγια ακούγονται από το στόμα του. Ειπώθηκε πως θυσίες έκανε, πως δεν συνηθίζεται στα μέρη του να εξωτερικεύεται και χαρτί σου έφερε με ζωγραφιές. Χαραγμένα αρχικά και ένας κόσμος με σύμβολα, που το μυαλό σου τα λογίκευε και τα έκανε μορφές.
Χτυπάς το πόδι και ο ρυθμός έρχεται από μόνος του, σαν σκυλί που περίμενε στην γωνιά του για τούτο το κάλεσμα.
Το ξέρω πως είσαι καλός, είσαι ικανός, για έναν άλλον κόσμο ο εκλεκτός και για αυτό επιλέγεις σχήματα που είναι ξεκάθαρα και συνηθισμένα. Λένε πως το μαύρο δεν υπάρχει στην φύση, αλλά εμείς το φτιάξαμε και όπως και το λευκό, κρύβει όλα τα χρώματα. Η διαφορά είναι, και θα την βρεις και μονάχος, το ένα αντανακλά το φως, το άλλο το φασκιώνει και το κρατά.
Κουμπότρυπα και χώρεσε χέρι να περάσει και να φτάσει σε προσήλιο και σκιερό μέρος.
Κούμπωσε το σακάκι, ακόμη κάνει κρυο!
Έφτασα στην τσέπη σου και έχωσα το χέρι μου και ας έτρεμα ολόκληρη πως θα με καταλάβεις, πως συνήθειο το έχω να αιφνιδιάζω, να μην με τσακώνουν και να χαμογελώ στην κάθε σκανταλιά.
Φόρεσέ με, θα σε ντύσω, να μπορώ να μπαλώνω την υφή σου.
Στην τελική δεν με ένοιαζε ποτέ ο κόσμος, μα το πως τον βλέπεις να ζει!