Καφέ το χρώμα σου, γήινο, ζεστό, έτσι πρέπει να είναι. Σε κορμό δέντρου ή σε χώμα και εγώ νερό που θα πέσει πάνω του να ξεδιψάσει, να γιάνουν οι ρωγμές. Αεράκι σε νύχτα που παίρνει σύννεφα το φεγγάρι να δεις στου ονείρου σου τα ταξίδια. Θα ξαπλώσεις στην αγκαλιά της να χαζέψεις ουρανό, βρίσκεσαι μέσα του, αλλά δεν αγγίζεις. Πράσινο το χρώμα σου, όπως τα φύλλα την άνοιξη, ζωηρά και κρύβεις άνθη. Δεν θα ρωτήσεις τίποτα, μόνο την ψυχή σου θέλεις εκεί, να ζει στην γη με την σκέψη σε αστέρι μακρινό.