Η ψυχή τρέχει νωχελικά σε αγκαλιές, να κάτσει, να μπορέσει να δει το ηλιοβασίλεμα και ξέρει πως εκεί δεν θα την αναζητήσει κανείς, ούτε μια τόση δα σκέψη. Πες, μίλα για τις εικόνες που σιωπάς, για την καρδιά που υποσκελίζει τον ήχο της για τον ήχο του κύματος. Εμπρός της ο κόσμος, δίχως ψύχρα, μόνο αεράκι για των ματιών της τα δάκρυα και όλα κυλούν. Ξαπόστασε σε ένα σύννεφο και άγγιξε όσα χρώματα λαχταρούσε και ήπιε νερό, δίχως αλμύρα. Στα μαλλιά της έμεινε η θλίψη και εσύ τα χαϊδεψες. Ψυχή αρνείται να γυρίσει, γιατί εκεί έχει πάντα σούρουπο, πάντα δειλινό, μόνο ματιές!