Πρέπει να μου χρωστάς μια αγκαλιά και μην ανησυχείς, δεν το λέω για σένα, αλλά στον εαυτό μου, που όλα τα πιστεύω και ελπίζω για τους άλλους τα καλύτερα και για μένα τα πιο λίγα, τα ελάχιστα. Παράπονο ή κατήγορο, φαρμάκι ή καημός; σε μια πληγωμένη ψυχή τι ψάχνεις να βρεις! σε χαρακώματα παλεύω βραδιές για να ξεφύγω από σκέψεις και να μπορέσω πια να σε αγκαλιάσω στο χάραμα της μέρας. Δυο γραμμές όλες κι όλες και σταματά ο νους από τις τόσες αράδες, πολλές φάνηκαν. Εισπνοή και ξεφυσάς, πρέπει να φύγουν οι καημοί, λες το μόνο "πρέπει", να φύγουν, γιατί μόνο έτσι θα 'ρθει ο μορφέας. Εγωιστής βλέπεις, μονοπώλιο ζητά στις νύχτες σου, κι ας ξέρει πως ουδέποτε θα τον απαρνιόσουν. Πρέπει να μου χρωστάς ένα παραμύθι, ένα για μένα!