Είχες καιρό να γράψεις, η καρδιά έπαψε να πονά και η ψυχή να την παρηγορεί και βγήκες στην στεριά; να κοιτάξω την θάλασσα μια φορά θέλησα δίχως να είμαι μέσα της, να μην προσπαθεί να με πνίξει, στην αγκαλιά της. Ψέμα η φυγή σου, αφορμή για ακόμη ένα ταξίδι έψαχνες, οδοιπόρος μια ζωή και εσύ. Κρύψε την φλόγα σου και ας κρατάς σπίρτο στο χέρι σου, μείνει άκαπνος ένα βράδυ και σκέψου πόσα φιλιά έκαψες για τούτο σου το πείσμα.
Μια σκηνή η θάλασσα εμπρός σου και μακάρι να μπορούσες να πατήσεις πάνω της.