Ξεχνάς πως περιμένω σε λάθος σειρά και θα φύγω όπως πάντα, από την πίσω πόρτα, δραπέτης, κλέφτης σε μια ματιά. Ζημιά, είναι αργά, θα την αφήσεις αποδεικτικό στοιχείο πως πέρασες δίπλα της, δεν ακούμπησες καν, δεν μπορεί να φταις. Λησμόνησες λάθος κομμάτι, λάθος σκοπό και μην με κοιτάς. Στέκομαι και θαρρείς πως κινούμε πιο γρήγορα από σένα, λανθασμένη εκτίμηση και πάλι. Μέσα σε όλο αυτό είμαι και εγώ, μα μη διστάσεις, φτάσε με, δεν ήρθε ακόμη η στιγμή να αποκαλυφθώ, για όσα θα πρέσβευα σε όνειρα.