Πόσο θα ήθελα ένα νανούρισμα τώρα, από τα δικά σου χείλη και ας ήταν τελευταίο χατίρι που το χάλαγα για σένα. Πόσο απόμακρα μπορεί να είναι όλα και να μην σε αφήνουν να χαθείς στον δικό σου κόσμο, εκεί που ξέρεις πως είναι τα πράγματα, που γνωρίζεις κάθε τι και όσους το περιβάλλουν. Μπορεί ήδη να έχω χάσει την μάχη με όσα κατέχω, μην διστάσεις να το πεις, δεν θα με ξαφνιάσει, μιας και δεν βλέπω κάτι άλλο τριγύρω μου. Γιατί φοβάσαι να δακρύσεις, ο ουρανός σου δείχνει τον δρόμο, λες και βγήκε από κοιλιά μάνας και εσύ διστάζεις; Προσπαθώ να ανασάνω βροχή!