Είμαι φυγάς , καταδικασμένος αιώνια να περιφέρομαι σε αβύσσου μονοπάτια, νοσταλγός έναστρου ουρανού. Παίζοντας κιθάρα σε έρημο μπαλκόνι κουβεντιάζω με τις σκέψεις μου και η μελωδία τρέχει, ψελλίζω στίχους και το δάκρυ δεν θα αφήσω να κυλήσει, κάνει κρύο και σε τέτοιο σκηνικό, θα παγώσει. Αεράκι, ζήταγες, ήθελες και δεν μπορεί να σε αγγίξει, να αλλάξεις ρότα και να μην πεισμώσεις και να γυρίσεις στο κρεββάτι σου. Ξέστρωτο, μέρες κοιμάσαι σε λάθος κύματα, σε λάθος ακροθαλασσιές και δεν μπορείς να αγγίξεις ξανά κορμί. Θα ήθελα να είμαι ψεύτης.