Βαδίζεις, πορεία ευθεία σκυμμένο κεφάλι ελαφρώς, μετράς τα πλακάκια στο πεζοδρόμιο, τις χαρακιές, τις ουλές. Χρώματα αλλάζουν πάνω στον δρόμο σου και υποτυπώδη κινήσεις του σταμάτη και του γρηγόρη σε αφυπνίζουν για δευτερόλεπτα. Χαμένος στεκόσουν στο φανάρι, σε προσπέρασε και γύρισες με μιας το βλέμμα.
"δεν πρέπει να την δω"
Πηγαίνεις πορεία ίσια, ευθυγραμμισμένη, στρωτή και όμως στάθηκες στην ανωμαλία, στην καμπύλη της ματιάς. Το φεγγάρι είναι θολό, σου είπε τον λόγο και προδόθηκες από την σκοτεινή πλευρά του.
Δυο κουβέντες, ένα κρασί και η φράση "στην υγειά σου" ειπώθηκε πολλές φορές από χείλη, από ματιές και ψυχή.
Ολόψυχα, βαδίζεις με όσο κουράγιο σου απέμεινε, κοιτώντας κάτω στο τσιμέντο, μα με εικόνες από το φως σου.