Μια σταλιά ο κόσμος σου, ανακυκλώνεται στα ίδια προσωπεία. Γυρίζεις πλευρό και ξεχειλίζει ο λάκκος. Φευγάτο στοιχείο με δείγμα  ισχυρής προσωπικότητας και η φλόγα σου δεν έσβησε ακόμη. Ξεθωριασμένα τζάμια από την πάχνη, μπρος στον ήλιο καίνε τα σημάδια της βραδιάς που μόλις ξεχάστηκε. Ένας ουρανός που πέφτει στα μάτια σου μέσα, αβοήθητος ο καιρός, δεν είχε καμιά ελπίδα σωτηρίας.
Στα χνάρια σου πατά το πέλμα της η σιωπή, γυρνάς να κοιτάξεις, μα έχει γίνει σκιά σου. Αθόρυβος παρατηρητής και αισθάνεσαι ένα ρίγος να σε κυριεύει, κάθε φορά που θα την σκεφτείς ηθελημένα και απροκάλυπτα.
Τα χέρια σου πάνω στα πλήκτρα να τα βλέπω!