Ο κόσμος κινείται και εσύ νιώθεις φτωχός που δεν τον έχεις στην αγκαλιά σου, που δεν θα έχεις το άγγιγμά του. Αιώνες κλειδωμένοι σε μια σκέψη. Είναι αλήθεια πως γεννήθηκες φυλακισμένη; δεν θα σου πω ψέμα, μόνο το όνειρο που βλέπω για να παραμείνω εδώ. Διαπίστωσα το "ποτέ", όταν τον είδα και  συνειδητοποίησα το " τέλος", όταν με φίλησε.
Ο κόσμος, ένα σμήνος, όχλος, φασαρία, φτωχός και κενός που είναι, όταν παραμένει σε αυτή την μορφή, όταν χάνει πρόσωπα και καμπύλες σωμάτων.
Ένα βήμα μπροστά να δηλώσεις παρών και να παραιτηθείς από την ζωή, ένα βήμα πίσω και ο δρόμος θα άλλαζε σε άμμο, σε πέτρινα σοκάκια, σε ψηφιακά τερτίπια.
Διάλεξα κάτι διαφορετικό; κρινόμενο από ποιους; θέλησα το πιο ζεστό φιλί, να έχει φως, να έχει χρώμα κι ας του ταίριαζε το μαύρο.