Άδικο

Ο κόσμος ξεχνά, ο κόσμος ορίζει και ο κόσμος τιμωρεί. Ψυχές δεν κρατά και δεν τις σταματά από το φευγιό τους, γιατί η καθεμιά θέλει μια ματιά και ο όχλος είναι πολύς. Καημός κρυμμένος πάνω σε σάρκα που λιώνει και ενώ φώναζε η σιωπή, η φιγούρα της μάνας απούσα. Ένα παιδί που πρόσμενε αγάπη, ένα παιδί να αποζητά την λύτρωσή του. Ο νους φυλακισμένος σε ένα κουτί, ψυχρό , μοναχικό και οι σκέψεις όλες μαρτυρούν πως δεν έζησε ζωή.
Θα είναι καλά; θα είναι καλύτερα; ανάπαυση συλλογιέσαι και σωπαίνεις λίγο πριν το δάκρυ.
Όσο κι αν ξέρεις, όσο κι αν προσπάθησες, θα ήταν αρκετό μόνο εάν θα είχες δει ένα χαμόγελό του.
Στα λέω εγώ που δεν τα έζησα, που και μόνο στην σκέψη θλίβομαι, γιατί σε έναν άνθρωπο δεν δόθηκε η ευκαιρία να πει, να νιώσει και να του αποδοθεί το χάρισμα.