Παραλία στο σκηνικό και ο ουρανός ήταν παράξενος, σκοτεινός με μια υπόνοια χρώματος και μου άρεσε πιο πολύ. Ξεπέρασε την φαντασία, ξεγέλασε τον νου, έχασε προσανατολισμό και αφέθηκε μονάχα στον ορίζοντα για λεπτά, που το κάθε δευτερόλεπτο έμοιαζε να ξεχωρίζει τόσο πολύ από το επόμενο. Σημαδεμένη από τα φιλιά σου, γύρισα στην αγκαλιά σου, ζαλισμένη από την μέθη, ό,τι κι αν έκανα σε σένα θα έπεφτα, η δικαιολογία είναι αυτή, σε προμελετημένη κίνηση.
Πλησίαζε το κύμα, προσδιοριζόταν το χάδι πάνω σε δέρμα ανώμαλο και πειραγμένο. Ο ουρανός ήταν ζωηρός, ξεκάθαρος επιτρέποντας στα χρώματα να ορίζουν μονάχα τις σκιές από τα σύννεφα.
Η αίσθηση από την νωπή άμμο ξεπρόβαλε όλο και πιο έντονα, στην αντίθεση του κορμιού. Κάλεσμα και υπάκουσε μόνο, όταν εκείνος άφησε την νύχτα να έρθει στον κόσμο της.
Απέμειναν στιγμές, δεν χαραμίστηκε τίποτα!