Προσμονή

Προλαβαίνω να κατέβω; ο καιρός με μεγάλωσε μέσα σε κόσμο και ρυτίδες. Πέρασμα σε χρόνο αλλιώτικο και ξενικό, ίχνος από όσα γνώριζα. Θα κλείσω τα μάτια και θα βρεθώ στο παρελθόν, σε ένα παρόν που θα ξεφτίζουν τα φύλλα στο βιβλίο μου και άλλος θα απαγγέλει τις κατηγορίες.
Υγρά χείλη ψεύδονται στο άκουσμα του μορφέα, δηλώνουν πως δεν κατέχουν εικόνες για να τις ζωντανέψει εκείνος. Προλαβαίνω να σκεφτώ; ο καιρός σταμάτησε να κυλά και όλοι αναρωτιούνται το πως.
Περνάς σε μπαλκόνι, λίγο προστατευμένο από τον αέρα και κράτησες στα χέρια σου την φωτογραφία του, αυτή την χιλιοτσαλακωμένη, την τόσες φορές διπλωμένη για να χωρά μόνο στην πίσω μεριά του σουτιέν.
Όσες φορές κι αν χρειαστεί να σε καληνυχτίσω για να σε αφήσω σε νέα μέρα, θα προτρέχω στην επόμενη ματιά.