Προσγειώνεται η αγάπη στην αγκαλιά σου σε όνειρα, με τιμές και δόξα και στην πραγματικότητα γκρι και κενό. Ζωγραφίζουν όλοι σπιτικό σε δάσος και εσύ σχεδίασες ένα ηλιοβασίλεμα, ένα δέντρο εδώ κι εκεί και ονειροπόλησες σε ό,τι κρύβεται πίσω από το βουνό.
Μια θέα που κλείνει θάλασσα δεν μπορεί να είναι άσχημη, αλλάζει. Ένας ουρανός που στέλνει βροχή και γλιστρά από πάνω σου και καταλήγει σε εκείνην, όχι σε σένα. Είχε σημασία μόνο, όταν συναντήθηκαν, είχε αξία η ύπαρξή τους, όταν αναζητούσαν κοινό φεγγάρι δίχως λέξεις.
Μονολογείς, όπως κάθε βράδυ και τυλίγεσαι σε δική σου αγκάλη. 
Σε ξέρω, σε νιώθω, μα δεν μου μιλάς. Σκέφτομαι, νιώθω, σωπαίνω.