Σε ένα φιλί τελειώνουν όλα και ας το περίμενες σαν μάνα εξ ουρανού και ας το πρόσμενες σαν λύτρωση. Βροχή στα μάτια που δεν θα πίστευες πως ο πόνος έχει τέτοια μορφή, που σε δυο μάτια δεν μπορείς να βρεις γαλήνη. Ψεύτης ποιος βγαίνει και ποιος σε κρατάει να πεις για μια ακόμη φορά "λάθος κάνω που μένω". Στην άκρη ενός γκρεμού δεν φοβάσαι, στέκεσαι, κάθεσαι στην άκρια και τα σύννεφα περνούν στην σκέψη σου. Παράλογα μοιάζουν όλα και η λογική κακός σύμβουλος την στιγμή που και εσύ ο ίδιος δεν θα ήθελες να την ακούς. Θάρρος; θράσος; κλειδωμένη αγκαλιά σε απόμακρα δειλινά

Ένας στίχος, μια μελωδία για την ματιά σου και θα πεις ονειροπόλο και αφηρημένο, δίχως κάτι να υποδεικνύει κάτι να σκαλίζει. Θα καθόσουν με τις ώρες να χαζεύεις το ηλιοβασίλεμα που κρατά δευτερόλεπτα, που αλλάζει χρώματα και διαθέσεις και πίσω σε αφήνει σε ανύπαρκτη αγκαλιά. Κρατάς εικόνες και γράφεις, πορεύεσαι και μονολογείς. Παράξενο πλάσμα, μικρή μου ψυχή ,λυγίζεις και ακουμπάς σε τούτο το φύλλο χάρτου και αποκοιμήθηκες δίχως να κρύψεις τα δάκρυά σου.

Είναι πίσω από τα βλέφαρά σου, όνειρο.

Μάτια κλαμένα και τον λόγο δεν ξέρω. Κοιτάζω εδώ και ώρα επίμονα το βλέμμα σου να δω και να καταλάβω, γιατί την μέρα βλέπεις σκοτάδι και δεν μιλάς. Θα καθίσω πλάι σου όση ώρα ατενίζεις το κενό στην ευθεία σου, όσο αρνείσαι να μου πεις την αλήθεια σου και δεν θα αντιδρώ. Εναλλαγές σε κλίμα και ψυχή ώσπου δεις το ίδιο ηλιοβασίλεμα που αντικρίζω και εγώ στην δική σου πνοή. Τσιγάρο, τράτα ,θα ζητήσεις και εγώ θα σε δελεάσω σε αγκαλιά να έρθεις για να κρατήσει η φλόγα στην κάφτρα σου. Πως καταλήξαμε έτσι; εγώ σε κενό δικό σου και εσύ σε άδεια αγκαλιά;! ένα λεπτό θα ξεχαστείς στην λήθη σου και θα γυρίσεις να με κοιτάξεις, μπορεί να μην το αντιληφθώ , γιατί ζω σε κόσμο αλλιώτικο, αλλά σε δικό σου ουρανό.

Μπορώ να σου υποσχεθώ πέρα από τούτη την στιγμή; και αν θέλω, φοβάμαι ψεύτρα να μην με βγάλει ο χρόνος και τα μάτια σου βουρκώσουν από δική μου αιτία. Μπορώ να σου ευχηθώ τα πάντα για να σε συντροφεύουν και ας έρθει η στιγμή που θα με αποχωριστείς. Αβέβαιο το μέλλον και το μόνο που θα ζήταγα, θα ήταν ένα μου χατίρι στα χείλη σου, μια ψυχή στην αγκαλιά σου.

Κι αν πονώ, αντιδρώ με την σιωπή και το χαμόγελο στα χείλη. Ψεύτης θα πεις, υποκριτής, μα την ψυχή μου δεν αντέχεις να αντικρίσεις. Σκοτάδι για να με δεις, φως από φεγγάρι ζητάς και εγώ περίπλανος ζητιάνος δεν θέλω να γίνω. Κι αν γελώ, σε δάκρυ ξεσπώ στο μεσουράνημα ενός αγγέλου. Εικόνες καλείς στα όνειρά σου και ας μην τις ζήσεις ποτέ, νιώθεις την ζωντάνια τους. Σε ξυπνούν άθελά τους οι στενοχώριες και αμίλητη στέκεσαι ως την αυγή.

Στην ψυχή σου τι αντάλλαγμα να δώσεις για να χαμογελάσει μια στιγμή και να πιστέψει σε έναστρους ουρανούς; πλησιάζουν οι μέρες που το σκοτάδι θα την σκεπάζει και θα νιώθει την ψύχρα του καιρού σαν δέρμα της και θα έδινες τα πάντα για να είχε την αγκαλιά που σου φέρνει στα όνειρά σου. Δώρα με τεράστιους φιόγκους, λαμπιόνια τυλιγμένα γύρω από την ματιά σου, δακρυσμένοι ουρανοί και δεν ορκίστηκα ποτέ πως ξέρω να διατηρώ το χαμόγελό στα χείλη σου. Άγγελοι στολισμένοι κοιτούν και ανυπομονούν να τους δωρίσεις μια ευχή σου.

Κρυώνεις και ψάχνεις κάτι να σε ζεστάνει, αλλά είσαι πάντα ξεχασμένη σε μια αγκαλιά νωπή, ψυχρή με δάκρυα στολισμένη. Αισθάνεσαι; ξέρεις πως τα μάτια υγρά θα φιλούν χείλη, γιατί αντέχεις. Τι θέλεις; την ματιά σου, τι νιώθεις; την ψυχή σου. Θα 'ρθει να σε παρηγορήσει σαν καταλάβει και θα ευχόσουν ποτέ να μην σε αντιληφθεί και μόνη να πορευτείς με όσες ελπίδες απομένουν από τα ξενύχτια σου, από τους μονολόγους, από τα αποτσίγαρά του. Ξέρεις τι θέλεις; την πνοή σου στα χείλη μου σαν κλείνω τα μάτια και προσευχή σε κάνω.

Στην σιωπή σου παραμιλάς και ξεγελάς τους πάντες, θα πουν πως ζεις, πως την μιλιά σου δεν έχεις χάσει και πως ζητάς επικοινωνία. Παράφρων στην λογική σου τα όνειρα που εγκώμια πλέκουν για όσα θα μπορούσε η καρδιά να ζητά και περιφρονούν όσα λέγονται. Γνωρίζεις τους πάντες, κατέχεις τα πάντα και γυρνάς με το ίδιο σακάκι, με το ίδιο τζιν και τα αθλητικά σου παπούτσια, παιδί για όσους σε αντικρίζουν, ώριμος ενήλικας για όσους σε γνωρίζουν Αναγνώριση ενός αισθήματος και το συναίσθημα το πνίγει. Σου δίνω χαρά για λύπη!

Μεγαλώνεις με τους ίδιους ήρωες στον σάκο σου, μα τότε ήσουν παιδί, στήριγμα έψαχνες, και όμως δεν τους αφήνεις. Παράλογο να μένεις σε κάτι που ξέρεις πως δεν υπάρχει για την δύναμη της ψυχής σου. Τα έχεις φτιάξει όλα όπως τα θέλεις, ακλόνητοι φρουροί και πορεύεσαι. Ψέμα στην αλήθεια σου και σου κάνουν εντύπωση οι άνθρωποι, τα καμώματά τους, οι πληγές που αφήνουν, οι εναλλαγές. Ποιος να σου πει και να σε ξυπνήσει πως ο σάκος άδειασε, άλλαξαν όλα, οι συνέπειες; εσύ στα μάτια μου ήρωας.

Because of you

Feeling nothing, terrified, think again what you were wishing for, don't be afraid, warmth is tear, dread of the things you only know. Hurting from bruises, eking my love, bleeding in heart. Dead shadows in my bed, telling lies, talking all over again about you, couldn't stand noise. Shut it down, feel nothing. Even if silence break through, me heart still breathes of you. Trashed, througn away, think again.

Οι πληγές θα είναι πάντα δικές σου και χάρη δεν σου κάνω, χαϊδεμα στα αυτιά σου να ακουστούν όμορφα λόγια, αλλά ψυχρά. Με κοιτάς σαν να μην καταλαβαίνεις τι σου λέω, αλλά τα έχεις νιώσει πιο βαθιά και στην ψυχή σου τα έχεις εναποθέσει. Θα επικαλεστείς ξωτικά, δεισιδαιμονίες και ξόρκια για το κακό που σου συμβαίνει, ενώ γνωρίζεις πως η κατάρα δεν σπάει, ούτε από φιλί.
Θέλω τόσο πολύ να σε μπερδέψω, τον εαυτό μου να παιδέψω, που σε πειρασμό ενδίδω και στο κορμί σου ξαπλώνω απόψε.

Ποιες πληγές σε νοητά χαρακώματα διαβαίνουν οι σκέψεις. Γλυκό φιλί στον λαιμό, ποτέ δεν θα περίμενες τέτοια ώρα. Ξεχασμένα αποτσίγαρα στο τασάκι και με πνίγει το άρωμά σου. Τρέχεις, ξεφεύγεις προ στιγμή και γλιστράς σε νωπό κρεββάτι να ξαπλώσεις στον εαυτό σου, μυστικά δεν είναι οι καημοί για σένα. Όλοι θα προστρέξουν να σου μιλήσουν, αλλά αγκαλιά ποιος θα σου δώσει στο σκοτάδι σου!

Ένα αεράκι, ο ήχος της γλυκός και απαλός, ξέρει τι να σου πει και πως να γιάνει τις πληγές σου, αλάτι και αλμύρα φέρνει και όλα ξεχνιούνται. Σου λείπει πιο πολύ από όλους και όλα, γιατί δεν μιλά, δεν ζητά, δεν θα σου πει "γιατί", δεν θα κοιτάξει ποτέ όταν δεν θα θες κανέναν, αλλά θα είναι εκεί να καλύπτει τις κραυγές, τις στιγμές που θυμάσαι πως ζεις. Ακίνητος ή ξαπλωμένος στον κόσμο της δεν ζητάς, απλά περιμένεις το κύμα, την αίσθησή του.

Θα άντεχες τα δάκρυα μιας σπασμένης καρδιάς, στην αγκαλιά σου να κοιμάται τα ξημερώματα θολωμένη από τις σκέψεις της; εικόνες ζωντανεύουν κάθε βράδυ ζητώντας κομμάτια της και πως να αρνηθεί. Προδομένη από όσα πιστεύει φεύγει από όλους, να μην αγγίζει, να μην νιώθει. Θα ποθούσες ό,τι πιο σκοτεινό από την ψυχή της να φωτίσεις, στην ακροθαλασσιά σου να ανασαίνει δειλινά και ας μην καταλάβαινες ποτέ; Ξέρω πως όλα είναι ένα ακόμη ψέμα, κάνε με να μην πιστεύω σε τίποτα. Ξεχασμένη σε όλα και ας υπάρχουν στιγμές που υπάρχω.

Παράξενοι ταξιδιώτες, παρατηρητές των πάντων και της σιωπής. Μιλούν συνωμοτικά για τα κακώς προσχήματα και ξεγελούν με το χαμόγελο. Συνωμότες σε σιωπή και βροχή στο κεφάλι σου οι σκέψεις. Δίχως δισταγμό θα προκαλέσεις και θα παραδεχθείς την φυγή σου. Σε όνειρο θα πεις πως πιστεύεις και θα εναντιωθούν οι στιγμές που σε έχουν πληγώσει, οι φύλακες των ευχών.
Θα αρνηθείς το φιλί του μορφέα και θα ξεκινήσεις παράτερω ταξίδι σε αντίπερα όχθες.

Προσπαθείς να ανανεώσεις εικόνες και γυρίζεις στα παλαιωμένα σου βιβλία, στην γραφή σου σε ηχητικά κομμάτια, κλείνεις τα μάτια και αφουγκράζεσαι. Ταξιδεύεις; σε γυρεύω παντού. Θα ακούσω όπως πάντα την φωνή σου και θα ξαφνιαστώ και ας ήσουν εκεί, δίπλα, πάντα. Κρύβεις το λογοπαίγνιο στην ματιά σου και πρέπει να σκαρφιστώ έναν τρόπο το φιλί σου να ξεγελάσω και από το χαμόγελό σου να κλέψω. Τα χείλη σου ακουμπάς σε κούπα, να ζεσταθούν από την αφή. Θα γείρω στην γωνιά μου, κλείσε τα φώτα, νιώθω την γεύση σου, βιώνω μια νέα εικόνα.

Μπορεί να έχω ξεχάσει πως είναι να σε αγαπούν, αλλά δεν λησμονώ την αίσθηση του φιλιού, υγρό και παρορμητικό, την αφή της αγκαλιάς, ζεστή και απρόσμενη. Παρακαλετά ξημέρωμα σε ξένο δειληνό, ψεύτης και αφέντης εσύ. Λήθη σε κορμί, μα το μυαλό φέρνει εικόνες στην ψυχή, πιο έντονες από ότι και εσύ έχεις βιώσει. Θα γείρω σε προσκέφαλο, μόνο αν μου τάξεις το κάλεσμά σου, την μορφή σου πραγματικότητα σε όνειρο, την φυγή στην σταθερότητα της παρουσίας σου.

Παράλογο μονοπάτι σε βραδινή ξαστεριά και οι σκέψεις σε καθοδηγούν σε ανήκουστες ακτές. Υγρή άμμος όχι από θάλασσα, αλλά από δάκρυα και χαμόγελα περαστικών. Ποιος να βρει το δίκιο του και ποιος την φυγή από το μαύρο και το απώτερο. Περίεργο το να αποζητάς χάδι εκεί που ξέρεις πως η αφή νόημα και αγκαλιά από κάτι κενό. Παρασύρεσαι από μια ματιά, φρένο στην σκέψη μόνο η πρώτη αχνή φλόγα του ήλιου.
Πεισματάρης όπως πάντα....

Ένα φεγγάρι μπορεί να μου τραβήξει την προσοχή, να με απροσανατολίσει και λάθος στροφή να πάρω, λάθος διαδρομή και να ξεχάσω όσα νοσταλγώ. Φωντεινό, σκοτεινό δεν μπορείς να του αρνηθείς την ματιά σου και την ψυχή σου σε δική του αγκαλιά. Θα ξέχναγες τα πάντα για το πιο κοντινό αστέρι του, θα έγραφες γράμμα, θα εξέφραζες όσα δεν θα πίστευες ποτέ και ας ήσουν ότι πιο μακρινό για εκείνον. Θα είναι αυτό που θες, αλλά ποτέ δίπλα σου. Θα είμαι αυτό που αναζητάς, αλλά ποτέ δεν θα με ζητήσεις.
Μπορείς να το αντέξεις; σε έχω ανάγκη, ψέμα θα πεις, έτσι πρέπει να είναι.

Θα σου πει δυο λόγια, κουβέντα για παρηγοριά στις ώρες που θα περάσουν ως το χάραμα, γιατί τσιγάρο δεν κάνεις. Κουράγιο τέτοιες στιγμές δεν έχεις, να ζητήσεις και να φέρεις την μορφή του στο προσκεφάλι σου.
Θα σβήσεις και τις τελευταίες στάχτες στο μανίκι σου από τα χείλη σου και θα πιείς την γουλιά από το παγωμένο ποτήρι που ώρες κρατάς, δεν είναι εκείνος, δεν είναι αυτός, μην απατάσαι.

Ξέρω πως δεν υπάρχω, δεν υφίσταμαι σε τροχιά, αλλά ακίνητη, γιατί ο έρωτας στροβιλίζει, παρασύρει, ανασαίνει. Θα προτιμούσες αναπνοή να μην είχες εξαιτίας του, να ήταν τα πάντα μέσα σε ένα φιλί, να καιγόσουν σε αγκαλιά και ας ήταν μια παραίσθηση. Γνωρίζω τα όνειρα για αυτό σου λέω πως δεν ζω, εκεί, εγκλωβισμένη για όσο διαρκούν.

Μια ακόμη σημείωση, ένα μικρό " post it" πάνω σε ένα τετράδιο για να ενημερώσεις πως κλειστά είναι τέτοια ώρα η καρδία σου. Σε ποιόν να υπενθυμίσεις, τι;! στον εαυτό σου και μόνο για να μην αφαιρείται στα σύννεφα που κάθεται με τις ώρες και πιστέψει πως ο κόσμος είναι εκεί, η ζωή, οι εικόνες. Θα ήθελες να πιστέψεις, να ζήσεις, να νιώσεις για μια ακόμη φορά, αλλά αντέχεις; Θέλεις να με πείσεις;
Ένα μικρό αυτοκόλλητο χαρτάκι στο λαιμό σου.

Υπόσχομαι πως θα κλείσω τα μάτια μου και δεν θα σε ονειρευτώ. Δεν θέλω την μορφή σου να δω, αισθήματα προκαλεί, εκφράσεις δημιουργεί. Πάλι είπες να με καλέσεις στην αγκαλιά σου και το απαρνήθηκες, αλλά Ιούδα δεν με λες. Ορκίζομαι να τηρήσω τις αποστάσεις και ας μην πλησιάζεις την μοναξιά μου.

Ζω στην ψευδαίσθηση, στην άρνηση, στην στιγμή που ήσουν εδώ. Όλα είναι βιαστικά και η μορφή σου ακίνητη στον χρόνο, παγωμένη, αφημένη σε κάτι ξένο και μοναδικό. Πρέπει να ήμουν εκεί την ώρα που σε αντίκριζα, πρέπει να γνώριζα, να μην είχα αντιληφθεί την ύπαρξή σου και για αυτό τώρα σωπαίνω. Θα τολμούσες μια αγκαλιά και να χάλαγες την εικόνα; θα αντιδρούσες σε κάτι απόμακρο, μα δικό σου;! Όλα για το τίποτα για αυτό που δεν νιώθεις.

Πες μου τι να πω σε αυτούς που με ρωτούν αν σε έχω, αν στην αγκαλιά σου με κοιμίζεις τα βράδια, αν στα μάτια σου έχω χαθεί; είναι δύσκολη στιγμή, πρέπει να πεις αλήθειες ή να σωπάσεις και το χαμόγελό θα κρυφτεί, γιατί στην σκέψη σου όλα ζωντάνεψαν μονομιάς. Σε ξέρω, σε έχω μάθει, στην παλάμη μου, τα χάδια σου σε έχουν καταλάβει και το δέρμα μου τα έχει σημαδέψει. Ξέρω τι να πω σε αυτούς που ρωτούν, πως εγώ εσένα δεν γνωρίζω!

Αν μπορείς, χτύπα, δεν θα αντιδράσω, θα πέσω σε χώμα και νερό και θα γίνω ένα με την ανάσα σου. Ποιος ξέρει να σου πει αν πονώ και αν δρω στο σκοτάδι;! αν μπορείς, άγγιξέ με, δεν θα αντιδράσω, θα νιώσω και θα πω πως δεν γίνηκε ποτέ, ένα με το χάδι σου θα γίνω και θα απομακρυνθώ όπως θα το διώχνεις από πάνω μου. Μπορεί κάποιος να σου δείξει τα όνειρά μου και αν μεθώ την μέρα;! Δράση στην αντίδραση και θα ήταν άδοξο το φιλί να 'ρθει την στιγμή που αντίο σου λέω. Αν μπορείς αγκάλιασέ με φωτιά και νερό.

Και είναι εντάξει να πονάς, να νιώθεις και να πίνεις πικρό πιοτό και να μεθάς από ξένα χείλη. Αφέσου στην θλίψη σου και σκέψου τα όνειρα που κάνεις και σκορπούν. Φθινόπωρο και είναι εντάξει ο χειμώνας να κλείνεται στην ψυχή σου. Γουλιά τελευταία σε ποτήρι αδειανό, δροσιά σε παγωμένο τοπίο. Λόγια είχα να πω, να απαγγείλω των ματιών σου τις λέξεις, μα κάπου έβαλα τα φύλλα και ο αέρας τα κρατεί.

Κάτι σε ενοχλεί, πες μου, μίλα μου, σε αγκαλιά και φιλί ξεκίνα και γράψε στην ματιά σου τα δρώμενα. Επεισόδια που είπες πως ξέγραψες και όμως τα ζεις σε επανάληψη Υπάρχει κάτι που σε απασχολεί, μίλα μου, εδώ στο λιγοστό φως του φεγγαριού. Ολιγάριθμα φανάρια αναβοσβήνουν στο πέρας της ευθείας και σου αποσπούν την προσοχή. Απομακρύνομαι, μπορεί να σε επηρέασα και εγώ, άθελα, αθόρυβα.

Ένα φιλί στον ώμο όσο στην αγκαλιά σου κλείνομαι, δύσκολο και ακατόρθωτο. Χάραμα και τα μάτια πεισμώνουν το τέλος της νύχτας να δουν. Η μέρα μπερδεύτηκε και έδωσε το χρώμα του τέλους στο ξεκίνημά της. Φύλακας σε μοναχικό ξημέρωμα και ψέμματα δεν ξέρω να πω, να μην σε σκεφτώ, να μην πω το όνομά σου και την εικόνα του αγγίγματος σου να αρνηθώ. Πρόσβαση σε όνειρο μια ζωντανή εικόνα.

Είμαι ένα βήμα μακρυά σου, απέχω όσο ένα κορμί από την αναπνοή σου και πες μου πως να μαγέψω το χάδι σου και σε αγκαλιά να σε φέρουν τα χέρια σου. Δειλός ο φόβος και ντροπαλή η ματιά έκλεψαν την σκέψη και παιχνίδι σε λάθος μοτίβο ξεκίνησαν. Λάθος κίνηση και ένα βήμα πίσω, δεν ήταν έτσι, δεν έπρεπε να ήταν έτσι. Στέκομαι στην άκρη, περνάς και εξακολουθώ να βρίσκομαι εκεί, ένα βήμα μακρυά σου, απέχεις όσο και η σκέψη σου σε μένα!

Γράφω τα ακαταλαβίστικα μου πάλι, μοναξιά θα σκεφτείς;! πες το και έτσι θα διαφέρει από κάτι άλλο; θα είναι κάτι άλλο; λέξεις που δεν θα καταλάβει κανείς, όχι πες εσύ η ίδια, δεν ξέρεις γιατί να αποτυπώνεις μια άμυαλη ψυχή σε ένα τεφτέρι και τι ψάχνει;! μπορεί να αραδιάζω κουβέντα στον εαυτό μου, δικαιολογίες και μυστικά, διάλογος μπας και κατανοήσω το είναι μου και πω ένα τέλος για όλα.

Κλείνω τα μάτια ανάγκη να φτάσω κοντά σου, να σε αγκαλιάσω, να νιώσω και να κοιμηθώ στα όνειρά σου. Ευχή; αυτή...ψυχή; δική σου.....νόημα; κανένα. Δεν μιλάς και εγώ σιωπώ σε αγκαλιά και σε φιλί. Φοβάμαι ετούτη την στιγμή που μορφέας δεν θωρεί κακό να σε φέρει κοντά μου. Ποιον πληγώνω; Μην διστάσεις να ξυπνήσεις, εγώ εδώ θα είμαι, γιατί πάντα ελπίζω να νιώθω, έστω στην ψευδαίσθηση του ονείρου.

Και εγώ ζυγώνω όνειρα να δω και εγώ σε τι μοιάζουν, σε ποιον δίνονται και αν είναι πιο απλησίαστα και από την ίδια μου την ψυχή. Πλησιάζω στην μεριά σου για να πω ένα γεια και να φύγω πάλι για της καρδιάς το όνειρο. Δεν ξέρω πολλά, αλλά την αλήθεια ξέρω και αυτός είναι ο καημός. Στα μάτια μην κοιτάς, το σκοτάδι με πνίγει και δεν θα βρεις τίποτα για να πιαστείς και να πεις δυο κουβέντες φιλικές. Λίγο πριν με αγγίξεις βρες μια δικαιολογία και πες "λάθος" και δεν θα σε συλλογιστώ ποτέ.

Χάνομαι σε βλέμματα και χάδια, σε ανούσιες συναντήσεις και συνεστιάσεις Απορείς για όσα δεν γίνονται και για όσα διαδραματίζονται στην δική σου αγκαλιά. Ψεύτες στα μάτια σου ο κόσμος, η ίδια σου καρδιά και τόλμα να την αρνηθείς. Χάνεσαι στον κόσμο σου, στις σκέψεις που δεν μοιράζεσαι και αφήνεσαι στον ήχο της βροχής. Αλήθειες στο βλέμμα σου, η νυχτιά δεν θα μιλήσει.

Πρώτη σκέψη, στο πρώτο φλιτζάνι, στην πρώτη γουλιά και δεν κατεβαίνει η σκέψη να το χωνέψεις και να φύγει. Τιμωρείς τον εαυτό σου, επειδή νιώθεις και δεν αντέχεις να βιώσεις την απόρριψη, στο πρώτο φιλί, στο πρώτο χάδι, από την πρώτη στιγμή. Είμαι εδώ για σένα για να μπορείς να χαμογελάς για το λίγο που αφήνεσαι για το λίγο που αφήνω να είμαι εκεί. Πρώτη ματιά και την αλήθεια σου λες. Η βροχή θα είναι συνεπής στο ραντεβού της και στο κάλεσμα θα ντύσει τις εικόνες μου με το συναίσθημά της.

Στον κόσμο μου δεν υπάρχεις, αλλά μπορεί να ζω στον δικό σου και να μην το γνωρίζω, γιατί είσαι ο θεός του σύμπαντος και εγώ ένα πιόνι σε χάρτη. Ψυχές πως να μοιράσεις και να είσαι δίκαιος, στο πόρισμα σοφός και να ανεχτείς τα πάντα για ένα χατίρι, για μια ματιά και ας μην είναι αρκετή. Χρόνια περνούν, φύλακες σε σεντόνια και απομακρύνεσαι από όλα. Εδώ τώρα δεν είσαι, αλλά μπορεί να βρίσκομαι ήδη στην αγκαλιά σου. Ψευδαίσθηση ή αλήθεια διαλέγεις την στιγμή και ζεις.

Η προσευχή σου άργησε ένα λεπτό και σωριάστηκαν οι ευχές σε πάτωμα ουρανού. Ειρωνεία της στιγμής και της στοιχειωμένης μοίρας, κρυφτό της μέρας και της νυχτιάς στα μυστικά σου. Λανθασμένη αντίληψη αποτυπωμένη σε γράμμα μετανιωμένης ψυχής και ο φύλακας, άγγελος γίνεται. Πικραμένο φιλί σε τριαντάφυλλο ομορφιά μου, εγώ προειδοποίησα Τίποτα δεν συνδέεται με το προηγούμενο και ας ακολουθούσα.

Όλα τα λόγια μέσα στην χούφτα μου, στην καρδιά σου φωλιάζουν όλα και ανυπομονώ. Παιδί που χαζοκοιτάζει μια ομορφιά, την πρώτη του κιθάρα, την πρώτη του μηχανή σε φόντο χιονιού. Αγκαλιά; μια ευκαιρία πιο κοντά σου, μια στιγμή πιο κοντά σε μένα. Μια λάμψη στην ματιά και ψεύτη βγάλτην, γιατί εγώ συνηγορώ στην ψυχή. Θα σε σώσω, θυσιάζοντας όλα τα λόγια, θρύψαλα το φιλί και τίποτα δεν γίνηκε ποτέ, μόνο εσύ και εγώ!

Μην περιμένεις ποτέ να σου εκφράσω όσα νιώθω, γιατί τότε θα είμαι κενή και όσα πιστεύω θα έχουν χαθεί. Μην ελπίζεις να είμαι εκεί για πάντα, γιατί τότε δεν θα είμαι εγώ, αλλά η ψευδαίσθηση του είναι μου. Άμυαλη ψυχή, καρδιά ατίθαση και ματιά που πάντα θα υπόσχεται μυστικά να ομολογήσει και χάδια να ανακαλύψει. Ως εδώ, σιωπώ, γιατί σε μένα ακόμη δεν μπορώ να ανήκω, όταν εσένα αντικρίζω πάντα κάτι λείπει, πιο πολύ από τα θέλω μου. Μην πιστέψεις ποτέ όσα δεις, γιατί όσα θέλω να πω είναι πιο δυνατά από τις σκέψεις.

υγ: για την κολλητή!

Ένα τραγούδι τα λόγια μου στην ψυχή σου και μια αγκαλιά φωλιάζει σε όνειρα και δρομάκια. Θα ζητούσα πολλά αν πίστευα σε σένα; αν εκεί στεκόμουν πάντα, σε μια στιγμή και ζούσα από ανάσα φιλιού; ανύπαρκτο το φως στο μυαλό μου και όμως όλα είναι φωτεινά, πλήρη και ας μην τα είχα ποτέ.
Θα ραγίσει η καρδιά, αλλά για να απελευθερωθούν όνειρα και ευχές.
Ζω εδώ, μακρυά σου, αλλά μέσα σε τούτα τα λόγια. Ψευδαίσθηση τα όσα σκέφτηκα και ξάπλωσα σε ανάλαφρο καημό, στην ψυχή σου.

Ζώντας στην στροφή του τέλους, ψηλαφίζω εικόνες, ακαταλαβίστικες μοχθηρές και σιωπηλές. Γράφοντας σοκάκια και στους τοίχους στιχάκια πέρασα από μονοπάτια και σχισμές που πρόδιδαν βλέμματα και κενά. Ένα λάθος σε τούτη την στιγμή και όλα διαγράφονται.Παρατεταμένη αποχή, αντοχή, εποχή. Ένα φιλί και θα αλλοίωνε την γεύση του τσιγάρου σου, την προδομένη σου σκέψη.

Κόντρα ρόλος το να κάθομαι και να γράφω στιχάκια, να μεθώ με τον καπνό σου και να αφήνομαι στην ψυχή σου. Αντίθετα στο είναι μου, πέφτω σε λήθαργο σιωπής και νοσταλγώ στιγμές και εικόνες πλασμένες από τα χέρια σου. Ψάχνοντας σημάδια από άλλες εποχές, τρέχω σε τοπία τόσο μακρυά από εδώ. Φιγούρες σε λάθος μοτίβα, πες μου ένα ψέμα σου και θα καταλάβω που βαδίζω!

Εσύ ξέρεις από τι κρύβεσαι και εγώ από ό,τι βασανίζομαι. Ψυχές σε δύνη για το λίγο που διαρκούν οι σκέψεις, σου ορκίζομαι πως ένιωσα να σε καίω και να χάνομαι σε ότι έφτιαξα για σένα. Εσύ αγνοείς από όσα κατέχεις και εγώ παλεύω για όσα πραγματεύομαι Ψιχάλες στα χείλη σου, στα μάτια μου και αντίο μην προσπαθήσεις να πεις. Ξέρω που βαδίζω, στο άπειρο, μάτια μου δεν χάνομαι, έχω υπάρξει στον κόσμο μου πολύ καιρό και γνωρίζω πως θα είμαι εδώ για πάντα. Διστάζω μόνο να πω όσα νιώθω, γιατί η ηχώ μένει.

Στην σιωπή σου παραδομένη, χαμένη ως το πρώτο δειλινό δίχως εσένα, Η ψυχή πάντα μπορεί να υπομείνει όσα κι αν της φέρει η τύχη, γιατί πιστεύει σε όλα, θεούς και δαίμονες, σε ματιές και εικόνες. Μπορεί τα πάντα όλα, γιατί θέλει να ζει σε άυλο σώμα, γιατί θέλει να αναπνέει μέσα από σώμα και ας είναι εκείνο που την ταλαιπωρεί. Ένα βήμα πριν τον ωκεανό μιας στιγμής σταμάτησε ο χρόνος, κι όμως, όλα μοιάζουν δειλά.

Από όσα σου πω πέταξέ τα, την ματιά μου κράτα όσο σε φιλώ, από όσα θελήσω μην κάνεις τίποτα, την ψυχή μου μόνο πείσε για τα θέλω της. Μυστικά και ενοχές, στοργή και ευχές όλα στην νοσταλγικότητα του χθες. Από όσα μου πεις δεν μπορώ να πιστέψω σε τίποτα, την ματιά σου μόνο κρατώ όσο με φιλάς.

Μια αγάπη όσο ο ουρανός ελπίζεις να βρεις , μια ανάσα όσο διαρκεί μια νύχτα ,όσο ένα φεγγάρι σε ουρανό, όσο ο αυγερινός ευχή δεν γίνεται. Μια δροσιά όσο τα μάτια σου κοιτώ, μια στιγμή όσο την αγκαλιά σου καρτερώ. Ελπίδα μην ψάχνεις, το μυαλό όλα τα έχει βρει, όλα τα έχει σκεφτεί, όλα τα προσμένει, όλα τα ξέρει, η καρδιά όμως όλα τα αγνοεί. Βλέπω σε σένα τα πάντα και το τίποτα μαζί. Σε κάποιον άλλον ελπίζεις να βρεις, μια άλλη ανάσα όσο διαρκεί η μέρα, όσο ο ήλιος σε ουρανό, όσο εγώ και συ αρνούμαστε.

Σε αυτή την εικόνα πες μου τι βλέπεις, τι νιώθεις και το ίδιο θα σου πω και εγώ. Καθαρό αέρα και ανάσα αφουγκράζομαι και την ψυχή μου παραδομένη σε σένα. Μάτια σε έναν ουρανό για την δική σου ματιά. Όσο μακρυά τόσο νοσταλγείς την αγκαλιά μια τέτοια στιγμή, γιατί το αεράκι δροσιά έφερε και το σώμα χαμένο στα μονοπάτια σου θαρρώ.
Βύθιση στο πιο ζεστό ηλιοβασίλεμα, στην αγκαλιά του πελάγου που δεν θα χορτάσω ποτέ!

Θα άντεχες να ξέρεις την αγάπη, να νιώθεις πλήρης και να ζεις από αυτό; νομίζω πως όχι, γιατί τι θα αναζητούσες πια για τι θα ήλπιζες για αυτό που έχεις, για αυτό που υπάρχει για πάντα; ξέρεις την ψευδαίσθηση σαν το δέρμα σου, θα την απέφευγες αιώνες, αλλά σε αυτή θα κατέληγες για το λίγο ή το πολύ που διαρκεί. Θα άντεχες να κρατάς στην αγκαλιά σου όσα ποθείς και λαχταράς; πιστεύω πως όχι, γιατί τον εαυτό σου πως να δαμάσεις; Πέλαγος στην ψυχή σου και ακόμη δεν έχεις ταξιδέψει πουθενά. Εδώ και υπομένεις τα πάντα για το λίγο που διαρκούν.

Απόψε παίζω το τραγούδι μας στο πικάπ και στο ίδιο σημείο το σταματώ για να θυμηθώ την σκηνή και δεν υπάρχει το "repeat",γιατί είναι παλιό, όπως και το κρασί στο άδειο του μπουκάλι. Στα χέρια μου κρατώ εικόνες και ορκίζομαι να μην τις μοιραστώ στο μυαλό μου. Δεν πιστεύω σε τίποτα, γιατί να πιστεύω σε σένα! Μην με κοιτάξεις και το ψέμα καταλάβεις. Σκέφτηκα το τραγούδι μας στην ίδια αγκαλιά να φωλιάζει και να βάζει την νύχτα για ύπνο. Αστέρια πέφτουν, γιατί χάθηκαν στο άπειρο του ουρανού και εγώ σε τούτες τις σκέψεις.

Δεν ήσουν εκεί, δεν έζησες τις εικόνες που περνούσαν πλάι σου και πέρναγαν στην μνήμη σου βιώματα ζωής. Δεν υπήρξες εκεί, δεν αφουγκράστηκες τις κραυγές, το κλάμα ενός παιδιού που αποζητά την μητέρα του και ζητάει την θαλπωρή της. Και πάλι όμως ζητάς, να μάθεις γιατί, γιατί έχουν αποσιωπήσει οι στιγμές σου και πως είναι δυνατόν σαν παραμύθι και παραίσθηση να σου έχει απομείνει η λήθη και το κενό. Υπήρξες εκεί, στάθηκες και παρέμεινες εκεί για όσο διήρκεσε η σιωπή σου.

υγ : εμπνευσμένο από την ταινία waltz with bashir

Η ώρα περασμένη δεν θα έπρεπε να κοιμάσαι;! έλα κάθισε κοντά για μια κουβέντα για όσο αντέξεις για όσο μπορέσεις για όσο θελήσεις. Μην βιαστείς να ανέβεις τα σκαλοπάτια για το καταφύγιό σου, δεν θα φύγει, απλά μπορεί να αλλάξει η μέρα και να έχεις ξεχάσει το γιατί. Σιωπηλές οι φωνές μας και το τσιγάρο σου φως στον ουρανό που ξημερώνει αντικριστά μας. Χάραμα είπες πως περνούν όλοι από εδώ και θέλησα να δω ματιές και ας μην τις ξέρω. Έμεινες μέχρι ότου τον αυγερινό ακολούθησε η πούλια, μέχρι το φεγγάρι γλυκοφιλήσει τον ήλιο και μέχρι ο ήλιος άγγιξε την αύρα της μέρας στην αγκαλιά μιας μεθυσμένης θάλασσας, από τα χρώματα του ουρανού. Η ώρα περασμένη, αλλά με βάση τι δεν ξέρω! Όποιος σε προστάζει να του πεις πως εγώ θα έπρεπε να σε κρατώ και όχι όσα δεν θα θελήσεις ποτέ να αγγίξεις.

Δεν θα γύριζε όσα και να είχες να δώσεις, όσα και αν έβρισκες στην αγκαλιά του να μοιραστείς, δεν το έκανε ποτέ. Το σκοτάδι ξεχώριζε στα μάτια σου και τώρα μέσα σε αυτό έχεις χαθεί, γιατί τον πόνο σου ποτέ δεν είδε. Το μόνο που θα έπρεπε να περιμένεις είναι, την μοναξιά σου αδειανή και τα τετράδια γεμάτα από εικόνες. Ο μόνος που δεν θα έπρεπε να λείπεις, θα έπρεπε να ήσουν εσύ, αλλά πρώτος έδειξες τον δρόμο στην ψυχή σου.
Όλα γυρίζουν εδώ, εκτός από σένα.

Έξω βρέχει και νομίζεις πως αυτό που ακούγεται, είναι τα νερά που πέφτουν από ντουζιέρα, κάποιος που βρισκόταν δίπλα σου είναι εκεί. Η βροχή είναι παρέα, σπάει την σιωπή σου και αποσπά την προσοχή, δίχως φασαρία. Λίγα λεπτά, ίσα ίσα να σε ξεγελάσει και να ξεχαστείς στα μονοπάτια του μορφέα. Ίχνη της θα βρεις το πρωί, καλωσόρισμα στο σώμα σου η πνοή της.

Πριν πεθάνω, άσε με, να αναστηθώ για ένα φιλί, για την αίσθησή του και ας είναι αυτό αιτία για μια αιώνια κόλαση. Ζεις την στιγμή που την αγκαλιά δεν μπορείς να περιγράφεις πια, γιατί την αγγίζεις και όλα όσα θα έλεγες νόημα δεν έχουν. Λίγο πριν πω πως την ματιά σου ποτέ δεν κοίταξα, άσε με, το άρωμά σου να φυλάξω πάνω μου κι ας ήταν το μόνο που θα μπορούσα ποτέ να φυλώ.

Πριν σταματήσω να ανασαίνω, άσε με, πάνω σου να γύρω για την αίσθησή σου.

Τα πράγματα είναι απλά, ζητώ χαμόγελό μου να είσαι και μέσα στην αγκαλιά σου να ανθίζω, να περνάει ο καιρός και τα μάτια σου να αντικρίζω. Είναι τόσο εύκολο, να αναπνέω την μορφή σου, αλλά το όχι λες στην αγάπη. Ζεσταίνω φραγμούς και μένω στα υγρά σκαλοπάτια σου μερόνυχτα.

Λυπάμαι αν σε πλήγωσα, αλλά πονώ που η ψυχή μου μόνη στέκεται τόσο καιρό. Μπαλκόνι έρημο χρόνια δίχως μορφές στις καρέκλες του, στο τραπεζάκι που περιμένει να φιλοξενήσει τον καφέ σου, την κάφτρα σου στο τραπεζομάντιλο. Συγνώμη αν σε απογοήτευσα, αλλά την αλήθεια κοιτούσα πάντα, όχι όσα έλεγαν. Κάπου κάνω λάθος και απομακρύνομαι,μα πίστεψέ με είσαι ό,τι καλύτερο για να υπάρχεις στην αγκαλιά μου. Χαμογέλα μου, θα σε έχω πάντα στην καρδιά μου.

Κρυφά ακούω το τραγούδι σου και πονώ μαζί σου. Νιώθεις ό,τι αφουγκράζεσαι, γιατί σπαράζει η ψυχή μου που δεν μπορώ να σε αγγίξω αυτή την στιγμή. Περίμενες εικόνες να έρθουν στην αγκαλιά σου, αλλά δάκρυα καταλαγιάζουν σε αυτήν ως το επόμενο δειλινό. Όσο υγρό και αν σου φανεί θα στεγνώσει την ψυχή σου από όσα την βασανίζουν. Πληγές στο πρόσωπό σου, χαραγμένες από τα βλέμματα που δεν αντίκρισε όταν είπε λέξεις, όταν αισθάνθηκε ψυχή να μην κατέχει και έρμαιο ενός φιλιού να είναι. Ένα τραγούδι σιωπηλά σε κρατά ώσπου να κλείσουν τα μάτια σου και φεγγάρι να μην θυμάσαι.

http://www.youtube.com/watch?v=bvkZwWXhYIw

Τα 'στέρια μπορεί να είναι πάνω σου, αλλά μυστικά κρατούν πίσω από σύννεφα. Παιχνίδι του ουρανού και του μυαλού. Ομορφιά σε μια αστραπή, πληγή σε έναν κεραυνό, μέσα σου όλα παγώνουν και στέκεσαι να βραχείς, να νιώσεις την ψυχή σου για μια στιγμή. Ξέρω πως θα απομακρυνθείς λίγο πριν το φιλί, λίγο πριν ξεχαστεί το σύννεφο και λησμονήσει τα μέρη που του έχουν διηγηθεί. Όλα παρασύρονται από την βροχή, ακόμη και οι αναμνήσεις.

Χάνεις μια ψυχή, μια άλλη κρέμεται στα αστέρια και αρνείται να κατέβει σε αγκαλιές. Περίεργο δειλινό, μουντά χρώματα σε μια ανυπόφορη ατμόσφαιρα που περιμένει βροχή, αλλά εκείνη φθινόπωρο φιλάει ακόμα. Ζωγραφιές στο μυαλό από εικόνες που αφήνονται να ζουν εκεί για το λίγο των δακρύων. Στα μάτια έχω πάψει να σε κοιτώ, μην δω πως έχεις φύγει δίπλα μου, από καιρό.

Μια ζωή στα σκοτάδια να ψάχνεις ηλιοβασιλέματα ενός φεγγαριού, της ψυχής σου μυστικά αφανέρωτα, πάντα ταξιδεμένα. Ζεις σε υγρές γωνιές, σε υπόγεια δίχως αέρα και αναζητείς το φως της καρδιάς σου. Σκεπτική, ίσως και ξεχασμένη θα ζητήσεις αγάπη για τα χρόνια που έρχονται, αλλά ξέρεις πως βαδίζεις μόνη. Ατελείωτες οι στιγμές μακρυά σου, αναπνέω και πορεύομαι σε άσπιλες παραλίες.

Με το επόμενο πλοίο φεύγω, γιατί ακόμα και τα δάκρυα που κυλούν από την ψυχή μου, καίνε τις σκέψεις μου. Η απόσταση ίσως να μας χωρίσει και καταφέρω να πάψω την μορφή σου να προστατεύω από όσα την βασανίζουν. Γιατρικό η φυγή ετούτη την στιγμή, το φεγγάρι που κυλά στον ουρανό, το αστέρι που μου επέτρεψε ευχή να το κάνω, όχι για μένα, για σένα.

Ίδιες παραστάσεις, ίδιες εικόνες με φιγούρες αδύναμες από την εξαθλίωση της ψυχής. Ίδιο σκηνικό, με χρόνια φιλιά να μένουν στο ίδιο τοπίο, παγωμένα και θαμπά. Κανείς δεν θα θελήσει να σε αγγίξει, μοιάζεις ξεχασμένο ραβασάκι σε τσέπη αδειανή. Ξεθωριασμένη ματιά σε βιαστικές λέξεις για να καλύψουν την σιωπή για να σωπάσεις και συ να μιλάς, να ζητάς κάτι που φάνηκε να σου ανήκει, γιατί θα έπρεπε κάποια στιγμή να μπορείς κάπου να κουρνιάσεις για το λίγο, για να ξαποστάσεις τα πικρά φιλιά.

Χωρίς ζωή που πας, τι προσπαθείς να αντικρίσεις; όνειρα σπασμένα, λέξεις χιλιοειπωμένες Μόνο τα δάκρυα φιλούν τα μάτια σου και εκείνα βιαστικά κυλούν και φεύγουν από την ψυχή σου. Πόσες φωτιές να σβήσεις, σε πόσα όνειρα να υπάρξεις και τον μορφέα να μην πεις ψεύτη; ένα φευγαλέο χάδι, μια ματιά, μια αγκαλιά όπως την θέλεις να ήταν μια στιγμή και θα ήταν αρκετή για όσες ψυχές έχεις χάσει σε τούτη την ζωή.

Ένας Αύγουστος κομμάτια στα χείλη σου σιωπά και περιμένει να φύγει μακρυά σου σε τούτο το δειλινό Αφήνεις την ματιά σου στο βλέμμα του και προχωράς στα ίχνη του ώσπου να πεις "σ' αγαπώ" την στιγμή που θα έχει χαθεί για πάντα η στιγμή. Ακόμα νιώθεις, ακόμα ελπίζεις πως η ψυχή σου δεν νέκρωσε και στάχτες σκορπάς σε φιλιά. Ένας ήλιος φωτιά στην αγκαλιά σου στεγνώνει δάκρυα, όλα μακρυά.

Απέχω από όλα, γιατί ό,τι αγγίζω συναισθήματα με κατακλύζουν και ένα με μένα γίνονται. Πρόσωπο θαμπό, θλιμμένο, ένα με την θάλασσα, υγρό και αλμυρό. Βουτιά κι όμως τα δάκρυα νιώθω να με πνίγουν, όχι το νερό. Ανάσα στον καημό, αλλά τίποτα δεν ωφελεί. Ελπίδα για τι να υπάρχει σε έναν ωκεανό, όταν η αγκαλιά σου είναι άδεια και το μυαλό γεμάτο από αναστεναγμούς

Ναυαγός μιας άλλης εποχής.

Πρέπει να βρω έναν τρόπο να μην πιστεύω σε τίποτα, να μην ελπίζω για τίποτα. Να ντυθώ στα μαύρα πέταλά μου, να σιωπώ σε βλέμματα και τα μάτια να έχω κλειστά σε ό,τι προσπαθεί να με αγγίξει. Πρέπει να μάθω τον εαυτό μου να κρατάει όνειρα μακρυά, να μην νιώθει τίποτα και σε όσα κι αν ελπίζει, να γνωρίζει πως μόνο σε εκείνην ανήκουν, πουθενά αλλού.

Ουδείς στο ξενύχτι σου και το πέπλο στον ουρανό αστέρια κλέβει. Επιστροφές από ατέλειωτα ταξίδια, σε μια παραλία να χαζεύεις αυτό που δεν μπορείς να δεις και να αγγίξεις. Είσαι εκεί, αλλά και πάλι βρίσκεσαι σε άμμο, χάνονται τα ίχνη. Βολεύεσαι σε μια ψάθινη καρέκλα, στα νωχελικά κύματα, στο αεράκι που θα σε ακουμπήσει σαν το πιο γλυκό φιλί. Δεν είναι κανείς εκεί.

Μέσα στα μάτια σε κοιτώ κι ας μην τα έχω αντικρίσει ποτέ μου. Στην αγκαλιά μου σε έχω κρύψει κι ας το ξέρουν όλοι. Φιλώ τα χείλη σου κι ας μην μου τα έχεις χαρίσει ποτέ σου. Ατελείωτες οι ώρες κοντά σου κι ας μην τις μοιράζεσαι μαζί μου. Ποτέ δεν σε κατάλαβα, γιατί δεν κατανόησα το πως σε κατέχω.
Ώρα σου καλή, όποιος κι αν είσαι!

Ούτε μια ευχή μην πεις, μην ψελλίσεις λέξεις που μένουν και αντηχούν περισσότερο από τις στιγμές. Σώζεται το δάκρυ σε μια πληγή, δροσιά σε ερημιά. Μια στάλα φιλί γίνηκε η νυχτιά, αυτή ξέρει πως να με γλυκάνει, θα φέρει τα όνειρα, προβολές από τις ευχές που ξέχασες, απ' όσα λησμόνησα ήδη.

Σπας την φωνή σου, μίλια σε ένα σόλο κιθάρας και ξεδιψάς μάτια και καημούς. Για όσους σε καταλάβουν, για όσους σε νιώσουν μόνο και πιο μελαγχολικό από τις ίδιες τους τις σκέψεις. Σπας χορδές, τα δάχτυλά σου όμως ψιθυρίζουν στίχους και μελωδίες. Μην πεις πως δεν σε προειδοποίησα, είσαι παρών και απών στην παρούσα σκηνή.
Κλειστά μάτια μέχρι το τέλος, γιατί ζεις τα πάντα.

http://www.youtube.com/watch?v=Afc93iaP3oA

Αφημένες δροσοσταλιές σε παραθυρόφυλλα, σε τζάμια αυτοκινήτων, πάντα την αυγή, στο χάραμα της μέρας. Καλοκαίρι και αισθάνεσαι μια πρωινή ψύχρα, την αύρα της νύχτας που έχει συσσωρευτεί μέσα σου, τότες ώρες παραδομένη στον μορφέα, δύσκολο να ξυπνήσεις, να αφυπνιστείς για το φως της ημέρας. Αέρας στο πρόσωπό σου, τρέχεις, όμως οι σκέψεις νωχελικά μπαίνουν σε τάξη, αφηρημένη σε ονείρου ξελογιάσματα.

Ψυχές στην αγκαλιά σου, την καλύτερη θέση ζητούν για ένα ακόμη δειλινό για ένα φεγγαρόλουστο τύλιγμα πριν δύσει η ματιά τους και ακολουθήσουν μονοπάτια ονείρου και νοσταλγίας. Φιλιά στα χείλη σου κοντοστέκονται πριν ψιθυρίσουν ευχές και σκεφτούν μέρες αδειανές, βράδια ξεχασμένα σε φλόγες που σιγόσβηναν από νωχελικές πνοές.

Στην αγκαλιά σου ψυχές αποζητώντας δανεικά αρώματα, κάτι να μένει όσο η σκέψη θα ταλαντεύεται σε γη και ουρανό. Σε αποζητούν οι αλύτρωτοι καημοί, οι ξεχασμένοι δαίμονες του μεσονυκτίου και εσύ όχι δεν λες!

Σε χάδια χάνεσαι τα βράδια,νοσταλγός μιας καλοκαιρινής υγρής νύχτας, να ακούς στάλες βροχής στα πόδια σου. Στην ψυχή σου κλείνεσαι, να μην σε βρω και μένω ώσπου να κοπάσει η σιγή σου. Κλειστά παράθυρα το φως δεν κρύβουν, απλά καλύπτουν κενά. Ξαπλώνεις πάνω σε γη, αλλά ουρανό αγκαλιάζεις, ως εκεί που φτάνει η ματιά σου.

Θα βλέπω την πανσέλληνο στην αγκαλιά σου, αυτήν θα ζητήσω και χάρισμά σου, όσα δάκρυα και αν κερνάς. Με ή χωρίς ευχές ξέρω πως δεν είμαι όνειρό σου, αλλά η ψυχή σου. Τοπίο δίχως λαλιά, μόνο σε φως μέρας.

Ξεκάθαρες είναι οι σκέψεις, λιώνουν κάτω από φως φεγγαριού, από χαοτικές λάμψεις και έλα βρες με στην αγκαλιά του ξενύχτη. Εγώ οδηγώ, σε μέθη την λήθη και όσα θέλω ζητώ. Κατάματα σε κοιτώ και πίσω δεν κάνω, πείσμα στο πείσμα, εγωισμός σε ψυχή και ζήτα ό,τι θες. Ό,τι πεις και ό,τι πράξω καπνός για απόψε. Ό,τι σκεφτείς και ό,τι αισθανθώ εδώ θα κρυφτεί, γιατί κανείς δεν το θέλει. Θα είμαι χιλιόμετρα μακρυά.

Ξεχνάς τις σκέψεις με τούτη την ζέστη, δεν θες να λυτρωθείς από αυτήν, σε βοηθά να απομακρύνεσαι από όλα. Σε ένα μπαλκόνι αφέθηκες με λίγο νερό για δροσιά και με τις ώρες να χαζεύεις περαστικούς και ταλαιπωρημένους. Πάλι μουσική από ένα ακορντεόν, σίγουρα δεν το περίμενες. Λίγα κέρματα και η μελωδία απομακρύνεται και πάλι. Πες το ψέματα, για μια στιγμή θαρρώ πως ο χρόνος σταμάτησε.

Rush your life to bring you love, lush for something pure like your look.I couldn't be wrong with you, nothing for your eyes, nothing for the impossible of life. Same place, same time, just us, the luxury of time. Hush, sleep beneath the stars and the milky way will drive you through the night.

Θα ζήταγα σε χορό την αγκαλιά σου και να στην κλέψω νανούρισμα να γίνει για όσα βράδια ανήσυχη θα φυλά η ψυχή. Θα ζήταγα το χέρι της καρδιάς σου για να την λησμονήσεις σε ουρανό μαζί μου. Σε ό,τι κι αν πιστεύω, θωρώ την ματιά σου φυλαχτό, το χαμόγελό σου το πιο λαμπρό αστέρι, που πάντα ξέρω που να στρέψω το βλέμμα μου για να το δω.

Στο φεγγάρι δίνω την καρδιά μου, να χάνεται την μέρα και να την αντικρίζω τα βράδια στην αγκαλιά του , στο φως του παραδομένη. Να περνά τις μέρες της σιωπηλά ως την πανσέληνο, να ντύνεται με φως και σκοτάδι, μακρυά από όλα. Όταν άφαντο θα είναι, στο προσκέφαλό σου θα μένει να φιλάει τις σκέψεις σου , έως ότου το άγγιγμά μου συναντήσει τα χείλη σου.

Σταματώ σε ένα όνειρο, παρέα για απόψε και κουβέντα. Σε κοιτά και μιλά αδιάκοπα, κάνει σχέδια, σκέψεις που τις περνά σε σένα και μέσα σε αυτό σε βάζει να κάνεις τον διαιτητή. Λάμψη δευτερολέπτου, ένα αστέρι χάθηκε, χάραξε πορεία για μια στιγμή σε μαύρο φόντο, πιο φωτεινό να φανεί, να το προσέξεις. Ακόμα και το όνειρο μαγεύτηκε, χρόνια είχε να δει πυροτέχνημα σε ουρανό.
Κοίτα εκεί ψηλά, η μεγάλη άρκτος, όταν θα νιώθεις μόνος, εκεί να κοιτάς, σε έναστρο ουρανό, μπορεί όλα να μοιάζουν ίδια, μπορεί να μην ξεχωρίζεις το τέλος και την αρχή, αλλά εκεί θα είναι πάντα, να σου δείχνει τον βορρά, μια πορεία.
Κοίτα δίπλα σου, λίγο παραπέρα και θα βρεις και εμένα να σου διαλέγω λέξεις για τις ιστορίες σου.

υγ : αφιερωμένο σε όλους εσάς που περνάτε από τα μέρη μου....

Είναι απίστευτο πως μια εικόνα σε ακολουθεί , πάντα, παραλία -θάλασσα -εσύ, μόνη να μένεις εκεί παντοτινά, μουσικές να σου φέρνουν σκέψεις, αλλά σιωπή, γαλήνη, λύτρωση. Κι όμως μπορείς και πιστεύεις στα πάντα, σε ό,τι βλέπεις , σε ό,τι δεν αγγίζεις, σε ό,τι πιστεύεις πως νιώθεις, σε ό,τι δεν θα δεις ποτέ. Κουράγιο βρίσκεις σε δάκρυ, σε ψυχή, εσύ είσαι το άλλο σου μισό, καταδικασμένο μέσα στο ίδιο σώμα. Είναι απίθανο πως μια εικόνα σε κυριεύει!

Και θα ήθελα να σου γράψω λέξεις μα το μυαλό σιωπά και θα ήθελα αγκαλιές σου να κατείχα, αλλά δεν ξέρω το άγγιγμα σου. Χάθηκε η ματιά σε ορίζοντα, γιατί εκεί κερδίζει εικόνες, σιωπούν τα πάντα και όμως μια μελωδία πάντα είναι εδώ. Η καρδιά χτυπά δυνατά, το σώμα να περάσουν οι παλμοί, να ξυπνήσει πριν πάψει να νιώθει, αλλά το αποτέλεσμα το ξέρουν όσοι καίνε δάκρυα σε πόθους.

θα ήθελα τέτοια ώρα πάντα να είμαι κοντά σου, σε απόσταση μηδενική, σε ματιές αμέτρητες, οι σκέψεις να κατακλύζονται από την ψυχή σου και να σιωπούν σε όνειρα δίχως λόγια. Τέτοιες στιγμές, ένα δράμι πριν σφαλίσουν οι ήχοι στην απομόνωση, θα ήθελα μια μελωδία για συντροφιά, κάτι από την πιο σκοτεινή γωνιά σου που θα μοιραστείς μόνο μαζί μου,νανούρισμα πως σε κατέχω λίγο πιο πολύ από την ζωή.

Ένα καλοκαίρι δίπλα σε αμμουδιά, σε δροσιές που έρχονται, σε αγγίζουν και χάνονται στο επόμενο αεράκι, στο κύμα που σε ξαφνιάζει με το θάρρος του και σε αγκαλιάζει άξαφνα. Βουτιές, ανάσες σε νερό και αλάτι, σε γεύσεις, σε πρόσωπα. Πίσω, μακρυά από θάλασσες, κοντά πάντα σε όμορφες ματιές!

Δυο λέξεις, ένα φιλί και στο ηλιοβασίλεμα βροχή. Παράθυρα ανοιχτά, ο άνεμος να μην σταματά και τα δάκρυα χάνονται μαζί του. Ξεχάστηκε η ματιά στην εικόνα ενός ζεστού ουρανού, φεύγει και ο ήλιος γοργά, τυλιγμένος σε σύννεφα και αλμύρα. Πάτημα ενός κουμπιού και η στιγμή αποθανατίστηκε για πάντα, δεν βιάστηκε, κούρνιασε. Αλήθεια, τι περιμένεις;!

Ας ήταν να μην ταξίδευα ποτέ, αρκεί τα μάτια σου να θορούσα κόσμο και ουρανό, γη και αστέρια, ψυχές και ζωές, εικόνες και χρώματα. Ακίνητη, μα όχι στάσιμη, ήρεμη, μα ανήσυχη η ματιά μέσα στην δική σου.

Τρέχω χιλιόμετρα σε αγκαλιές και φυλαχτά, με μια ματιά και πίσω γυρίζω σε ότι με καλύπτει σε ό,τι με καλεί εδώ και αιώνες. Βρίσκω τις παραλίες που είχα ξαπλώσει, ατενίζοντας ουρανούς και γαλαξίες, βρίσκω και το δικό σου φιλί σε αγγίγματα αλμύρας και την ψυχή μου μαγκωμένη στων χειλιών σου τις άκρες. Τρέχω μίλια μακρυά για να βρω γαλήνη, αγκαλιά, στάχτες και όνειρα. Όλα απλωμένα σε κρυστάλλινα νερά, σε αύρες και σιωπές.

Μουσική από ένα ακορντεόν έξω από το μπαλκόνι μου, απίστευτο, ένας δρόμος αποκτάει ψυχή για μια στιγμή και εικόνες θαρρείς πως θα προβάλουν σαν πεις να βγεις για να ακούσεις την μελωδία που περνάει και χάνεται. Δεν μοιάζει σαν τίποτε άλλο που έχει ηχήσει ξανά στα αυτιά σου, ούτε καν σαν όνειρο.

Καλοκαιρινές δροσιές στα χείλη σου και ένα τσακμάκι στα χέρια σου, να παίζεις, να ανάβεις φωτιά και να σβήνεις τις σκέψεις σου. Θάλασσα μπροστά σου, βουτιές σε ακτές όπου το κύμα ξεδιψά την ξεραμένη άμμο, αφήνεται να την παρασύρει και την έχει βγάλει στην δική σου ακροθαλασσιά.

Τις σκέψεις μου βάλε σε τάξη εσύ, προσδιόρισέ τες και πες τες να είναι ήσυχες, θέση σε πληγές να βρουν και να κάτσουν τα παραμύθια σου να ακούνε, όμορφες κοιμωμένες. Για μένα κράτα το πιο όμορφο γλυκόλογο, την πιο πειστική σου ατάκα, στην ματιά σου.

Ταξιδεύεις αντίκρυ μου, πλάι μου, σε αντίθετη κατεύθυνση από με, αλλά τα μάτια σου έχεις μιλημένα εδώ. Χάδι η ψυχή σου στα χέρια μου, στις άκρες των δαχτύλων μου, που νιώθουν το νερό καθώς κολυμπούν , ώθηση στο κορμί να δώσουν και πιο κοντά σου φτάσουν. Συλλογισμός παράφορος, γεμάτος ζήλια και καημό, αλλά ήρεμη καθήμενη σε μπαλκόνι ψηλό, με μία καρέκλα αδειανή αντίκρυ μου, πλάι μου, σε αντίθετη κατεύθυνση, αλλά είναι δικιά μου.

Μοιάζεις να είσαι το άπιαστο, τόσο κοντά σε μένα , όνειρο ζωντανό, η πνοή σου στα χείλη μου και ξυπνώ.

Χειμώνες, χρόνια εδώ στην ίδια γωνία, στον ίδιο ωκεανό παγιδευμένη. Σκέψεις, δάκρυα συνωστισμένα σε πάκους χαρτιών έτοιμα να ξεφυλλίσουν την ιστορία τους στο πρώτο ζεστό αεράκι. Αιώνες, δειληνά χαζεύω από το ίδιο παράθυρο. Πόσα πράγματα με έχουν αγγίξει, το φτωχό μου μυαλουδάκι και μια ψυχή που πάντα αναπνέει από πρωινές ηλιαχτίδες, γιατί ο χειμώνας πάντα έρχεται και πρέπει να έχω αναμνήσεις για συντροφιά, εικόνες ζωντανές, ζεστές για όσα είναι να 'ρθούν και κοντοστέκονται στο κατώφλι μου.

Άσε την μουσική να παίζει και έλα να με αγκαλιάσεις, να συνδέσω το τραγούδι με αυτή την στιγμή και να την φυλάξω για όσο δεν θα σε έχω, σε ονειροπόλα δειλινά Άσε την μελωδία να με νανουρίσει και να σε μάθω μέσα από το άγγιγμά σου. Χάδια καταγράφω για όσο δεν θα σε έχω και τα σύννεφα που περνούν εικόνες κλέβουν. Φαίνεται πως κοιμάμαι, αλλά τα μάτια μου έχω κλειστά, όνειρο μην δω και μπερδευτώ με την ματιά σου. Έχεις ένα φυλαχτό, έχω μια ψυχή και μέσα σε αυτά, όλα κλειστά.

Κοντοστέκεσαι στην άκρη του παραθύρου για ένα τελευταίο τσιγάρο, θα το ανάψεις, θα το γευτείς και θα σκορπίσεις τον καπνό του έξω από αυτό το δωμάτιο, να ταξιδέψει ακόμα πιο μακρυά η σκέψη. Στο μπαλκόνι δεν προβάλεις, επιθυμείς να παραμείνεις μια σκοτεινή φιγούρα για τον απέναντι. Βρέχει, σπάει η ζέστη και η μυρωδιά του χώματος, η φουρτουνιασμένη θάλασσα θα σε κάνουν μυστικά να ψιθυρίσεις, ένα όνομα, μια στιγμή.

Καληνυχτίζω όνειρα να έρθουν, εσένα να βρουν και να σε νανουρίσουν, να σε αγκαλιάσουν όπως κανείς και να κουρνιάσουν στην αγκαλιά σου, γιατί θα έχεις ξεχαστεί. Στην ακτή σου στέκομαι, δεν ξέρω γιατί, με ζεσταίνει ο αέρας, το κύμα που αισθάνομαι στο κορμί μου. Έχω στείλει κοχύλια από σένα να σου φέρουν,να ακούσεις αυτό που νιώθω και ψεύτικα μην σκεφτείς πως είναι. Πνοή πάλι από υγρή άμμο!

Παρατημένη μουσική στο πικάπ , κάπου αλλού από εκεί που βρίσκεσαι. Σε συντροφεύει, σε όνειρα και σε συζητήσεις, σε στιγμές που θα κρύψεις μέσα σου, γιατί στα μάτια σου φαίνονται. Στο ίδιο παγκάκι όπως πάντα; ραντεβουδάκι για να δούμε το ηλιοβασίλεμα, ώσπου δειλά να πούμε πως βράδιασε και δεν υπάρχει λόγος εδώ να βρισκόμαστε. Μείνε, στην αγκαλιά σου έχω ακουμπήσει την ψυχή μου και ακόμη τα χρώματά σου δημιουργεί. Η μελωδία γνώριμη, ξεχασμένη ακόμη, αλλά ξέρω τα λόγια που δεν έχουν ειπωθεί και του φιλιού σου την μορφή.

Όλα αλλάζουν ρυθμό , τον παλμό μου πιάσε στον λαιμό σου να φιλάει τις αισθήσεις σου. Γλυκά τα λόγια σου, οι εικόνες γνώριμες, όπως όλα τα καλοκαρινά δειληνά, δίπλα σε μιας χυψής την ακροθαλασσιά. Σκέψεις δειλές , σιωπηλές στην αγκαλιά σου ησυχάζουν και αφήνουν το βράδυ να έρθει γρήγορα, γιατί τα μάτια σου φέγγουν αντίκρυ μου και δεν θα νοιαστώ να κοιτάξω ουρανό και αστέρια. Όλα στα χέρια σου έχουν κλειστεί και εγώ εκεί, να ψάχνω του παλμού σου το φιλί.

Το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα θα κοιμάται πάντα στα μάτια σου, γιατί εκεί δεν κατοικώ και θα το νοσταλγώ σαν το πιο όμορφο συναίσθημα, γιατί τα δάκρυά μου θα κοιμούνται ήσυχα τα βράδια στην θάλασσα που ακουμπάς. Καμιά αγκαλιά δεν το χωρά, καμιά ματιά δεν το χορταίνει, όσο το άπειρο το φυλάς και μέσα του καμιά ψυχή.

Σπασμένες καρδιές πλημμυρίζουν ψυχές μέσα από φωτιά και νερό, σβήνει ο πόνος και αναζωπυρώνεται από τον αέρα Στιγμές μοναξιάς και ας σε κοιτώ στα μάτια, γιατί αγκαλιά δεν προσφέρεις.

Διψάς για φιλί, σε όαση καταλήγεις, αλλά τα όνειρα σε καλούν εκεί να μείνεις, να μην γευτείς, εκείνα να σε φυλακίζουν πάντα. Εικόνες σε τυλίγουν να μην νιώσεις την αγκαλιά και χαθείς. Την μοίρα σου δεν θα ορίζεις ποτέ, τις ευχές σου άλλοι θα ξεχνούν να πουν την στιγμή που σβήνει ο ήλιος στο άγγιγμα της θάλασσας. Λησμόνησες αισθήματα και ας κατοικούν στο κορμί σου. Οδοιπόρος περνά από μέρη γνώριμα, πάνω σε ίδιες πατημασιές ακουμπά και τα χείλη του θα γευτούν την ψυχή σου, σε αμέτρητα δειλινά και ας χάραξε η σκόνη της ερήμου τα φιλιά σου.

Άυπνα βράδια, άκαπνα, με ανάσα αλκοόλ και με στεγνό φιλί, τρέχουν πιο γρήγορα από την σκέψη, από την αλήθεια και στοιχειώνουν όσα αγαπούν. Πράξη δεύτερη σε χαμένους προορισμούς, τελευταία γουλιά στα σκαλοπάτια σου πίνω, μην ρωτάς αφού και εσύ δεν θέλεις να ξέρεις. Άφαντη η μιλιά σου, η ματιά σου κενή, τον μορφέα μου δείχνεις δίχως άλλη επιλογή.
Κερνώ για κάθε στιγμή που δεν είναι γιορτή, για κάθε στιγμή που τα δάκρυα έπαψαν να κρύβονται σε όνειρα.

Εγώ, αγνώστου ταυτότητας που μέσα από εσένα προσπαθώ να συνθέσω εικόνες για να πορευτώ στην σιωπή μου. Ένα χαμόγελο χάρισέ μου, ίσως μορφή πάρει η πνοή μου και σε αγκαλιάσει όσο αντέξει. Την υπόσταση μου φτιάξε με όσα φιλιά έχουν περισσέψει από άκαυτες βραδιές, από γυάλινα αστέρια και με λάμψεις από ματιές. Εγώ, που αργοπεθαίνω, γιατί ποτέ δεν θα πιστέψω πως θα πάψω να υπάρχω στην ψυχή σου.
Κάνε με σαν ψέμα να μοιάζω.

Ηλιοβασιλέματα

Γλυκιά μελαγχολία σε αυτό το τραγούδι και το φεγγάρι δεν αδειάζει,όσο κι αν πιω από το φως του. Στο πρόσωπό σου φέγγουν τα δάκρυα σαν απόσταγμα της νυχτιάς και λαμπυρίζουν τα μάτια σου όσο και αν το σκοτάδι σε αυτό το δώμα σε καλύπτει. Στέκεσαι εκεί, αλλά παράθυρο σε ηλιοβασίλεμα έχεις ανοίξει και την θάλασσα ονειρεύεσαι, με τα χρώματά του. Μελοστάλακτα φιλιά αγκαλιάζεις σε αυτή την μελωδία, αλλά όλα έχουν χαθεί.

Γνώριμος επισκέπτης αντίκρυ, σηκώνεις το βλέμμα και τον βλέπεις να στέκεται πάντα την κατάλληλη στιγμή εκεί σαν να ξέρει πως την ματιά σου θα γύριζες και θα χαμογελούσες στην όψη του. Σκέφτομαι πως σε λίγο καιρό όμως δεν θα τον επιζητώ,γιατί η ψυχή μου θα ξεχνιέται στο άκουσμά της, στο φως που θα αντανακλάται από εκείνον. Νωχελικά κοιτάς τις ακτίνες του που όμως ξέρεις πως δεν βρίσκονται εκεί αληθινά. Γνώριμος επισκέπτης και το αεράκι, θα σε ανατριχιάσει και θα ανασηκώσει το δάκρυ από την στάσιμη θέση του. Το καταφύγιό μου φτιάχνω.

Ταξιδευτής

Και αν εγώ είμαι εσύ θα με καταλάβεις; και αν το είναι σου είναι η ψυχή μου θα την "αναγνώσεις"; και αν όλες τις απαντήσεις μου ξέρεις και αν θέλω να μάθω, θα σε συναντώ τα βράδια να συζητάμε ως το ξημέρωμα, να αποτυπώνω τις σκέψεις μου στην καρδιά σου με άφιλτρα και με κιμωλίες στον δρόμο να χαράζεις αριθμούς και σχέδια για να παίξουμε; μια θα φυλώ εγώ και αν σε βρίσκω, πως αγκαλιάζουν θα μου λες και πως η στιγμή που τελειώνουν όλα αρχή γίνονται.

Σου χαρίζουν φιλιά και αποκοιμάσαι σε ξένα σκαλοπάτια. Ξυπνάς σε ουρανού φεγγάρια νυσταγμένη, αποζητώντας λόγω να μην θυμηθείς πως έφτασες σε αυτή την εικόνα, αλλά στου ονείρου την ρότα. Όπως πάντα σε συντροφεύουν οι στιγμές που αναπολείς από του μορφέα τις προσταγές και όσα και αν θα σου τάζουν λανθασμένα θα σου φαίνονται, γιατί της ψυχής σου τα μυστικά θα κρατεί η μορφή του.

Άφησες τις γρίλιες ανοιχτές και κοιτώ τον κόσμο έξω, χαζεύω με την ματιά του ξένου και δεν παρατηρώ τίποτε άλλο πέραν του κόκκινου ουρανού, τα χρώματα του ήλιου που χαϊδεύουν τα σύννεφα στο πέρασμά τους.
Θα ζήλευες ποτέ τον αέρα; που ποτέ δεν έχει υπόσταση και όμως τον αντιλαμβάνεσαι πάντα σαν τρέχει, σαν χρώμα παίρνει και εικόνες δημιουργεί για όσο θα θυμάσαι!

Καιρός για delete...

Υπάρχουν πράγματα στην ζωή μας που μας προβληματίζουν, δεν μας κάνουν, είναι πέρα από εμάς, πέρα από εμένα.Ήρθε η ώρα για μένα να"διώξω" οτιδήποτε δεν είμαι εγώ και αυτό πράττω. Πολλές φορές σε φίλους που είχαν προβλήματισμούς ακόμη και με φιλίες τους πάντα αυτό τους συμβούλευα"δεν έχεις ανάγκη από κάτι που σε στεναχωρεί , που δεν σου προσφέρει τίποτα στην τελική, δεν έχεις ανάγκη από κενούς ανθρώπους δίπλα σου", νομίζω πως έπρεπε να το εφαρμόσω και εγώ και στις φιλίες μου. Δίνω πολλές ευκαιρίες, στους φίλους μου είμαι πιο "υποχωρητική" ,γιατί τους "καταλαβαίνω", γιατί έχω υπάρξει πάντα αληθινή μαζί τους, γιατί θα μοιραστώ μαζί τους τα πάντα, αλλά όταν βγαίνει μόνο χολή από την άλλη μεριά, υπάρχει το "αδιέξοδο" του τέλους.
Όσο και αν αγαπούμε κάποιον , ίσως ( σίγουρα) είναι καλύτερα να απομακρύνεσαι.
Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τίποτα πέρα από ολα αυτά που είναι το "εγώ" μου, από αυτό που κάνει σήμερα την "Ευγενία". Δεν μπορώ να δεχτώ πια (ποτέ δεν δεχόμουν , αλλά όπως ειπα στους φίλους ήμουν ίσως μαλθακή) άτομα κενά, να κρύβονται από τον ίδιο τους τον εαυτό ανεξαρτήτως τι κάνουν ή τι δεν πράττουν.

Μπορεί να μεθώ και να πίνω , αλλά οι σκέψεις εδώ τριγυρνούν και μου κάνουν παρέα στα στιχάκια που βγαίνουν και ζαλισμένα κοιτούν περαστικούς, μοναχικούς και φιλόξενους. Ένα σύννεφο καπνός, στροβιλίζει για να ανασαίνω πίκρες. Χαρμάνι αλλιώτικο, γεύσεις από απόμακρες στιγμές. Σταματώ και ξεκινώ διαδρομή σε παραλίες, χαραματιές σε άμμο ως το τέλος της ακτής.

Πως να πάψω θλιμμένη να φυλώ την εικόνα μου; έχουν δίκιο όσοι λένε πως τίποτα δεν ήταν, δεν λογαριάζεται ο καημός μου, δεν υπήρξαμε μαζί λένε. Έχουν δίκιο, "σ΄αγαπώ" δεν είπε, οι ματιές δεν μετρούν και τα λόγια σφράγισαν τις πράξεις. Αφελής όπως πάντα, με αρνούνται όλοι.

Τις σκέψεις σου πες μου, μην ρωτάς για τις δικές μου , τις χιλιοειπωμένες, τις έχω αλλοιώσει τόσα χρόνια, τις έχω μπερδέψει και δεν θυμάμαι. Εσένα θέλω να ακούσω να μιλάς, να κινείσαι, να κάθεσαι για λίγο δίπλα μου σε ένα παγκάκι και να μου εξιστορείς αυτά που ποθείς, αυτά που ονειρεύεσαι. Μεγάλωσα, μεγάλη ήμουν πάντα, καθήμενη εδώ βλέποντας αέρηδες και σύννεφα να περνούν και να με ταξιδεύουν νοητά σε αυτά που θα έπρεπε να γνωρίζω από την ζωή, σε αυτά που δεν ξέρω, αλλά την ψυχή μου κατέχουν. Τις σκέψεις σου κάτσε λιγάκι και ζωγράφισέ τες μου, εδωνά πάνω στην παλάμη μου, μοίρα μου να τις κάνω.

Είμαι ένα βήμα πριν σκάσει το χαμόγελό σου στα χείλη μου και με σταματούν οι παλμοί σου. Είμαι ένα βήμα πριν πω πόσα θα ήθελα στην αγκαλιά σου να βιώσω, αλλα με εμποδίζει η μορφή σου. Περνούν βιαστικά σκέψεις και δίπλα σου στέκομαι βουβά και χλωμά. Είμαι εδώ όσο ποτέ άλλοτε. Αντικρίζω αυτό που βλέπω στα μάτια σου , αλλά χάνομαι δίχως εσένα.

Δώσε μου μια ματιά σου, ένα χάδι για όσο τα όνειρα θα διαρκούν ακόμα και σε φως μέρας. Αντιστέκεσαι σε αυτό που δεν τολμάς να πεις και εύχεσαι αυτό που θέλεις να μην έρθει. Κρυφτό με λέξεις με όσα σου είπα και μου είπες πως είσαι και είμαι. Πίστεψέ με αρκεί μόνο η παρουσία σου στην αυγή, αφημένη σε μια αγκαλιά.

Όσα βράδια και αν καούν στα μάτια μου , όσες αναμνήσεις θα ξυπνούν κάθε χάραμα , πάντα θα είμαι εδώ να αποτυπώνω της ψυχής μου κομμάτια, να τυλίγονται σε χαρτί και αλμύρα. Γιατρειά μην ψάχνεις, εδώ σιωπώ και οι καληνύχτες περίσσεψαν για μια ακόμη φορά.

In & Out

Φεύγεις από την σιωπή σου ή από την φυγή σου από μένα; χιλιόμετρα πάνω στην θάλασσα και οι πληγές μονολεκτικά απαντούν. Απομάκρυνση, αδιέξοδο, κενό και όλα σταματούν για όσα βράδια θελήσει το μυαλό να αποστασιοποιηθεί από όλα. Δεν θα σε αποφύγω θα σε κοιτάξω, οι χτύποι σου στην καρδιά μου, η αγκαλιά σου στην ψυχή μου όπως πάντα.
Μόνη ως συνήθως λησμονώ και αφαιρώ στιγμές. Πες ψέμματα για μια φορά και τα όνειρα δεν θα σε ξεχάσουν.

Αν ακούσεις την μελωδία θα καταλάβεις πως δεν είμαι εγώ και όσα σκεφτείς είναι δικοί σου παλμοί. Ό,τι κι αν νιώσεις να ξέρεις πως δεν θα στο κρύψω, στα μάτια κοίτα με και θα καταλάβεις πως όσα δεν έχω πει, τα έχω νιώσει στην ψυχή πιο έντονα. Θλίψη θα πεις, αλλά εδώ έλα να με αγκαλιάσεις.
Όνειρα θα σε καληνυχτήσουν, γιατί άυπνα φιλούν ημέρες αιώνων.

O θεός φεύγει από σένα και που πηγαίνει, που επιστρέφει; Πρώτη φορά που νιώθω την κάψα , την φωτιά και τα μάτια κλειστά από δάκρυα. Πιο γρήγορα εξατμίζονται, πιο γρήγορα αλλοιώνονται τα χάδια και οι εικόνες του ουρανού. Οι στιγμές που το μυαλό δεν θα θελήσει ποτέ να επανέλθει σε παρελθοντικές καταστάσεις. Ήλιος και φεγγάρι την εναλλαγή δεν έχω διαπιστώσει , όλα είναι δευτερόλεπτα μακρυά σου, ένα χρώμα πάνω στο άλλο. Ένα περίπλοκο δειληνό , μια απλή αυγή. Θεός υπάρχει παντού.

Έχω χάσει την έμπνευση και πες μου για τι να γράψω, για σένα; για μένα που δεν έχω; άχρηστη η βραδιά ετούτη, ούτε τα αστέρια δεν χαζεύει, ψυχρή και αλλόκοτη κοψιά. Νιώθεις το χαστούκι πριν βρει δέρμα , το περιμένεις. Ανώφελη και η ματιά σου , εδώ δεν πιάνει....μην περιμένεις να διηγηθώ όνειρα σε σένα!

Αρνείται η ψυχή να κοιμηθεί, γιατί ακόμη μάχη δεν έχει δώσει με το φιλί των ματιών σου. Νέο φεγγάρι στο διάβα της και παρέα του θα πορευτεί ως το σούρουπο, δώρο στης αυγής τα σκαλοπάτια για τον πρωινό καφέ. Από τώρα ονειροπολεί, από τώρα χάνεται στο φως και στην σιωπή. Αγνοεί την φωτιά και καίγεται μέσα σε αυτήν χωρίς να νιώθει. Όσες ευχές και αν της χαρίσουν, δεν θα σφαλίσει τα μάτια, γιατί ο ουρανός είναι άπειρος.

Μικρό το άγγιγμα του θεού, βλάσφημη η σκέψη του θνητού απέναντι στην φουρτούνα, στην στιγμή του πόνου και ας ήταν το μικρότερο τίμημα για μια ζωή πνοής. Και ένας κόσμος άπονος για όσα σου τυχαίνουν και μια ψυχή που δίπλα σου δεν στέκεται. Λάθος συγκυρία το βλέμμα σου να αντικρίζω ετούτη την φορά σε κενό και στάχτη. Μικρό το βήμα και δειλό και η σκέψη σταματά, διότι Άδης μπροστά.

Το όνομά σου στα χείλη μου και το φιλί μου στην σκέψη σου λικνίζεται, νανουρίζεται. Συννεφιά, αλλά στα μάτια σου βλέπω το φεγγάρι και αν απόψε μου έταξες αστέρια στον ουρανό μου, δεν με πειράζει, γιατί στην αγκαλιά σου χάνεται το βλέμμα μου.

Αφημένο στιχάκι παρατημένο για μέρες σε μια σημείωση ,λευκό χαρτί στα χέρια μου , γιατί στο μυαλό μου τριγυρίζει , όπως η εικόνα σου. Φυλακισμένο άμοιρο στιχάκι, θα φανερωθεί σε όνειρο το σούρωπο και θα σε στοιχειώνει για το υπόλοιπο της νυχτιάς. Πείσμα; αδιέξοδο; χατίρι δεν θα χαλάσω και θα το αφήσω σε μελάνι και κόλλα να κοιμηθεί.

Ανταλλάσω όνειρα με μια στιγμή και ας μην διαρκέσει, πιο δυνατή θα είναι από τις παραισθήσεις. Στο φως στέκομαι και δεν το νιώθω. Τίποτα δεν φτάνει ως την καρδιά μου, γιατί τόσο καιρό στο σκοτάδι, έχει συνηθίσει και ας αποζητά το χάδι σου, δεν θα το αναγνώριζε.
Εικόνες ξεθωριασμένες, όσο καλά κι αν τις φυλώ, πολύτιμες όσο ένα ουράνιο τόξο, αλλά την ίριδα θα γυρεύω σε φεγγαριού φως.

Ώρα ύπνου

Ώρα ύπνου και σκέφτομαι αν θα τα βρούμε κάπου στην μέση και γείρω στην αγκαλιά σου, να ξεκουραστώ ως το πρώτο φως της αυγής, δίχως όνειρα, γιατί θα ζω. Προκαθορισμένες μεριές, αλλά την ανατροπή ζητάς για ένα φιλί.
Ώρα για ύπνο η στιγμή που βιαστικά τα μάτια θα κλείσεις , γιατί όνειρα πια δεν κάνεις.

Θυμήθηκα τραγούδια που άκουγα κρυφά τα βράδια ως το χάραμα, η σκέψη να σιωπά σε δάκρυ και το φιλί κάτοχο να μην αποζητά. Μελωδίες που αισθήματα ξυπνούν και αναμνήσεις από ότι δεν έχεις. Βόλτα με όχημα το σκοτάδι σε νησιά φτιαγμένα από νωχελικά απογεύματα δίχως αγκαλιές. Λείπει η βροχή για να κυλήσουν όλα μαζί της και να ειπωθούν όλα μέσα σε μια αγκαλιά, αντί σε ψυχή αδειανή.

Ένα βήμα πίσω στην ψυχή για να μην μιλήσεις, να κάτσεις λίγο ακόμα στην γωνιά σου. Χαζεύεις το ηλιοβασίλεμα και αναριωτιέσαι από τώρα για το πως θα φέγγει ο ουρανός αν θα γίνει ένα με την θάλασσα και ξεχαστείς στον ορίζοντα για μια ακόμη φορά. Ένα βήμα πίσω για να μην τελειώσει η στιγμή που τα μάτια ξεχνούν να λησμονήσουν εικόνες, να σβήσουν τα ίχνη στην άμμο και το μονοπάτι να μην βρεις, γιατί για πόσο ακόμη θα μπορείς να χαράζεις στην ακτή τις πατημασιές σου!

Ξεχασμένος Φλεβάρης μέσα στην άνοιξη, να μπερδεύεσαι μέσα στα φύλλα και στα άνθη. Παραπεταμένες ψυχές στην άκρη με τα κλαδιά σε ζοφερή μέρα. Θαρρείς πως θα βρέξει και ηλιαχτίδες στο πρόσωπό σου αντανακλώνται Κάθεσαι δίπλα στην θάλασσα, σε ψυχρό τοπίο, αλλά ο ήλιος στον ουρανό. Ψιχάλες σε νιφάδες, σε επιστροφές. Λάθος εποχή.

Σε ένα σεντόνι τύλιγε όνειρα κάθε βράδυ, λάθη και σωστά κουλουριασμένα στην άκρη του κρεβατιού, δίχτυ ασφαλείας για το πρωί. Ποια πλευρά να διαλέξεις , μήπως κάτι δεν ξέρεις, κάτι αγνοείς και πως να μάθεις! ανάστατη η σκέψη παραφέρεται, σε οδηγεί σε κενό, σε ίχνη γνωστά. Σε ένα μαξιλάρι ακούμπησε ελπίζοντας να λησμονήσεις το ξύπνημα της ψυχής.

Θα τριγυρνούσες στα σκοτάδια της μέρας για να μην αντικρίσεις το φως της νύχτας. Και δεν φοβάσαι τους ανθρώπους , γιατί ποτέ δεν θα άφηνες να σε αγγίξουν, να σε επηρεάσουν, να σε νιώσουν. Περίεργος και απόμακρος οι πληγές σου ποτέ δεν θα φανερωθούν, γελιέσαι , αφού το ζεις κάθε στιγμή.

Θα ήθελα να γράφω για ώρες , ατελείωτες , χαμένη στις σκέψεις μου που θέλουν να καταλάβουν χώρο, να πάρουν μορφή στα μάτια μου και να υπάρξουν για αιώνες στο χαρτί. Ίσως από ανάγκη για όσα δεν συμβαίνουν, για όσα κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει για τον εαυτό του, για όσα κρύβονται σε υποσυνείδητα, σε όνειρα και σε εφιάλτες τα βράδια.
Σιωπή υπάρχει πάντα, σε ένα άπειρο ουρανό, γιατί να μην συμβαίνει και σε σένα, μέρος του είσαι, το πιο μικρό, το πιο ταπεινό. Πορεία χαράζεις, σου χάραξε η συγκυρία της μοίρας και πορεύεσαι αθόρυβα για πάντα ως την εικόνα της supernova.

Τόσα φιλιά γεμίζουν το δωμάτιο, χώρια οι ανάσες που ήσυχα κοιμούνται στο προσκεφάλι. Ζωγραφιές σε ξύλο, σιωπές θολές και την ψυχή τάζεις στην στιγμή που ζει , σαν τα μάτια κλείνει και θαρρεί πως θαύμα γίνεται και δεν υπάρχει τέλος. Αφελής σε ό,τι κι αν δεις , θα ρωτήσεις σε τι πιστεύεις σε Θεό ή φεγγάρι σε ματιές ή θυσίες.

Έπαψα να ακούω μουσικές τα βράδια, να ξενυχτώ με σκέψεις και να ταξιδεύω δίχως προορισμό. Σταμάτησα στο παρελθόν σε εικόνες που πληγές έχουν αφήσει και είδα την πραγματικότητα. Όνειρα θολά , απόμακρα, κλωστές που σπάνε , αναπνοές που χάνονται. Ο αέρας φέρνει φύλλα , σκόνη, ποτέ τίποτα δεν μένει , δεν είναι για να μείνει , όλα κινούνται.
Έπαψα να φιλώ ελπίδες και ο μορφέας χάρηκε που ξέρει πια πως μόνο στα μονοπάτια του θα βαδίζω ,όσα βράδια φεγγάρι δεν θα εχει η νύχτα για να ξεχαστώ.
Χρόνος τελειώνει, χρόνος αρχίζει , διάλεξε στιγμή και μέσα του θα βρεθείς.

θα σε αγκάλιαζα όσα φεγγάρια και αν περνούσαν και ας μου έταζαν όνειρα. Θα φιλούσα τα μάτια σου κάθε βράδυ για να μου λένε όσα κατέχει η ψυχή σου, όσο και αν η μοναξιά σε καλούσε.

Καπνός και σπίρτα

Κάθε μέρα σου αφήνω ραβασάκια να έχεις να διαβάζεις, όταν ξαποσταίνεις. Χρόνος δεν λιγοστεύει, δεν χάνεται, γιατί κανείς δεν τρέχει, δεν βιάζεται για ψυχές να αγγίξει, να μάθει, να αισθανθεί. Λάθηη κάνω για σένα, θα μεθώ την αλήθεια και ως το σούρωπο θα ξενυχτώ με καπνό και σπίρτα.

Που έχω τάξει τα φιλιά μου και δεν τα έχω συναντήσει ακόμα! Την αγκαλιά σου ποιος έχει κλέψει και νιώθω πως η σιωπή με πνίγει. Η ψυχή μου ξέρει πως αντέχω την μοναξιά, τις πληγές, εκείνη δεν γνωρίζω αν μπορεί να υπομείνει τα πάντα.

Παλίρροια

Αφορμή έψαχνε η στεναχώρια να φανεί και πάλι , τόσο εύκολα.
Υπνοβατείς στο φως της μέρας, με τα μάτια κλειστά, δίχως αγκαλιά.
Λόγια ανούσια, σκέψεις ανύπαρκτες. Ψάχνω τρόπο σε σκιά να κρυφτώ. Κάποια στιγμή θα τα πάρει όλα πίσω και ό,τι φέρει η παλίρροια θα είναι κάτι διαφορετικό, ποτέ το ίδιο φιλί, η αίσθησή του στα όνειρα.

Τέτοια ώρα πάντα ξυπνά το φιλί και θέλει να βυθιστεί στην αγκαλιά σου. Όσο θα παραμιλά ο μορφέας να ακούει χτύπους από την καρδιά σου, νόημα τα δικά του λόγια να μην έχουν. Τέτοια ώρα, συνήθεια το έχει η ψυχή, να μην με προσέχει και κοντά σου να τρέχει, για όσο διαρκεί το όνειρο, να έχει χείλη να φιλά.

Δεν ξέρω πως έρχονται τα όνειρα τα βράδια. Πάντα βρίσκουν τον δρόμο ανοιχτό και φέρνουν εικόνες μαζί τους , καρδιές και ψυχές. τυλιγμένες σε αγκαλιές. Ξεγελούν τα δάκρυα και σε ύπνο τα βάζουν , τάζοντας ωκεανούς για αυτά, παρά ένα μικρό ταξίδι σε πρόσωπο θλιμμένο. Όνειρα είναι αυτά και ξέρουν να τρυπώνουν σε ευχές.

Ζωγραφίζω την μορφή σου, την πιθανή ματιά σου που μπορεί να με καλέσει κοντά σου. Μολύβι και χαρτί κοντράρονται για το ποιος θα υπερισχύσει και δεν θα σβηστεί , δεν θα τσαλακωθεί , πριν προλάβω δυο γραμμές να τραβήξω. Ζωγραφίζω μουντζούρες , την ζωή μου , την καρδιά μου, δύο χείλη από όσα υπάρχουν. Μολύβι και χαρτί και η εικόνα παρουσιάζεται σε λέξεις!

Κοιμάμαι κάθε βράδυ στο νερό, να με καλύπτει, να με αγκαλιάζει το στοιχείο μου. Κυλούν οι σκέψεις εύκολα στα όνειρα και μακρυά μου ταξιδεύουν. Άνωση σε δύσκολες στιγμές για οξυγόνο και η ανάσα να φτάσει ως την ψυχή. Επιπλέω σε στιγμές κάθε νυχτιά , δραπέτης της στιγμής.

Ένα λουλούδι αφημένο σε βάζο, σε ένα δωμάτιο αδειανό από εικόνες. Σκέψεις το περιτριγυρίζουν δημιουργώντας ψύχρα και σιωπή. Δεν το χαρακτηρίζουν τα αγκάθια, αλλά η σειρά των χρωμάτων του, η σύνθεσή του , η αντοχή του, η υπομονή στα λόγια του φεγγαριού. Βράδια αξημέρωτα ανθίζει και πάντα όταν είναι παρών το φως του.
Τα όνειρά του διαρκούν όσο μια νιφάδα χιονιού σε ανοιξιάτικη λιαχτίδα.

Το φιλί να ήξερε που κρύβεσαι και μόνο κοντοστέκεται στην ακτή , δίχως να ξέρει που να έρθει. Πάντα ταξιδεύει , αλλά σε σένα θα ήθελε να καταλήγει, σαν κύμα σε άμμο, σαν παλμός σε καρδιά. Θα ξενυχτήσει όπως άλλοτε , θα μιλήσει , θα ονειρευτεί και τα φτερά του θα αφήσει στο προσκεφάλι σου για να ξέρει που να τα γυρέψει.

Η ματιά θα πρόδιδε την καρδιά και το φιλί τον παλμό. Πόσο να κρυφτείς , σε τι ωφελεί! την ψυχή σου ποτέ δεν θα καταλάβει πως την έχεις δοσμένη στα όνειρα που δεν έρχονται ποτέ ούτε για μια καληνύχτα. Για αγκαλιά θα σου μιλήσει η λαχτάρα και για ψυχή η έμπνευση, δίχως να σκεφτούν στιγμές.

Καθήμενη σε μία καρέκλα, περασμένη η ώρα και ο νους συλλογάται στην σκέψη σου, δίχως μορφή. Ακαταλαβίστικα πράγματα και φωταγωγείται το πρόσωπο με αμυδρό χαμόγελο. Το μήνυμα γράφτηκε και προωθήθηκε στα όνειρά σου.

Κοιτάζω μέσα από το παράθυρο και δεν ξέρω αν αυτό που βλέπω είναι καθρέφτης ή αντανάκλαση, αν είναι αληθινό ή ψευδαίσθηση. Σύννεφα σε ένα ορίζοντα με χρώματα μπερδεμένα, τόσο ζωντανά ούτε στα όνειρά μου. Θα ζούσα μόνο για αυτές τις εικόνες , γιατί φέγγουν προβολές στα μάτια μου.