Ανάγκη να σε ονειρευτώ σε σεντόνια δικά μου, αεράκι να περνά από τον λαιμό μου και να θαρρώ δικά σου φιλιά. Κάπως έτσι πλησίασε ο μορφέας, να κάνει καλέσματα, να φέρνει το φεγγάρι αντίκρυ στο παραθύρι μου και νανούρισμα να θυμάται όπως και τότε. Θα έρθεις; σε αγκαλιά νοητή, έστω, θα είσαι εδώ ως την αυγή; να ξυπνήσω στην ματιά σου μέσα και εσύ στην δικιά μου. 

Ποντάρω στο όνειρο, σε ό,τι πιστεύω και δικό σου χατίρι ας γίνει.