Παρασκευή 29 Ιουνίου 2007

Xάδι του ουρανού

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2007

Ο φάρος





Έφτασα εκεί δίπλα , μια ανάσσα από την θάλασσα.Λίγο πιο μπροστά από τον ορίζοντα , ένας ωκεανός , θέλει να χωρέσει σε ένα λιμάνι. Δεν θα τον δεχτεί , τα βράχια πίσω τον στέλνουν . Ξαναπροσπαθεί και κομμάτια γίνεται. Πάλι αλμύρα στα μαλλιά , πάλι εικόνες. Από την μία ο ήλιος , δύει έντονα , ζωηρά , να σβήνει , αλλά δίνει χρώματα απλώχερα στον ουρανό. Από την άλλη το φεγγάρι , σιωπηλό ξεκινάει την τσάρκα του , ζωντανεύοντας αντίκρυ του ήλιου.Και εσύ εκεί , ανάμεσα σε δυο κόσμους , σε δύο ξεχωριστές στιγμές .


Τρίτη 26 Ιουνίου 2007

Ξέρω πως το φιλί να σου χαρίσω , τον χρόνο να παγώσω και πίσω να γυρισω.
Όνειρο , πνοή και χάδι , όσα ελπίζω να σου δώσω και για μένα; όσα μπορέσω να σου κλέψω.
Τρόπο θα βρω , πίστεψέ με , δίπλα σου να είμαι στην σιωπή την αυγή.
Χάρη να ζητήσω θέλω από την νυχτιά , να μην με αφήσει εκεί , να με ξυπνήσει το πρωί και
στην αγκαλιά της μέρας να με φέρει , χωρίς αντάλλαγμα την μορφή σου.

Xαλαράαα....



"Μετά από την πρόσκληση της Μαριλένας.." και εφόσον μου το έχει πει 500 φορές , θα αναφερθώ πως ένας άνθρωπος μπορεί να είναι κυριολεκτικά στον κόσμο του :Ρ
Ήταν πρίν 2-3 μήνες , λίγο μετά την αλλαγή της θερινής ώρας.Όλα έβαιναν ομαλά , είχα αλλάξει την ώρα σε ρολόγια , κινητά και ακίνητα , ώσπου ένα ωραιότατο και χαλαρό βραδάκι , λίγο πρίν κοιμηθώ , ενεργοποιώ την αφύπνιση στο κινητό (το οποίο είναι και symbian , τρομάρα μου..)για να ξυπνήσω "ήσυχα" και ωραία το πρωί.Δεν στάθηκα όμως εκεί, όοχι δεν γινόταν να ξεραθώ αμέσως , με έπιασε το ζιζάνιο και πείραξα διάφορες ρυθμίσεις,όπως την "ενεργοποίηση αυτόματης ενημέρωσης ώρα".Εφόσον πάτησα ότι δεν είχα πατήσει πριν, εκοιμήθειν.
Την επομένη , ξύπνησα κανονικότατα , χωρίς να έχω την αίσθηση ότι νυστάζω"μωρέ μπράβο μου, πως το έπαθα αυτό;;" , ετοιμάζομαι και μετά από 1 ώρα φτάνω στον χώρο της εργασίας μου.Με το που μπαίνω , αντιλαμβάνομαι ότι με κοιτάνε "κάπως" στην γραμματεία , δεν ήξερα , δεν ρώταγα; όχιιιι , θεώρησα ότι είχα καθυστερήσει , ως συνήθως :Ρ
Ανεβαίνω στον ημιώροφο για να περάσω ό,τι είχα στο σύστημα , να δω τι είχα να κάνω και να φύγω με" ελαφρά" για τον έξω κόσμο .
Με την άκρη του ματιού μου ," πιάνω "μια μορφή , η προϊσταμένη είναι ήδη στο γραφείο της " πως το έπαθε και ήρθε νωρίς;" χμ... γρήγορα γρήγορα για να μην με πάρει είδηση , υπέγραψα την ώρα αφίξεώς μου 9:00 και όταν ήρθε η ώρα της αναχωρήσεως , πάλι έπρεπε να υπογράψω. Κοιτάω στον ηλεκτρονικό υπολογιστή "10:30" ε σκέφτηκα " μα ποτέ να μην διορθώνουν την ώρα πια?" , γιατί με την δική μου λογική , είχε περάσει μόνο μισή ώρα και επομένως θα έπρεπε να δειχνει "9:30"...
Κανείς δεν μου λέει τίποτα , σηκώνομαι και φεύγω.Φτάνω στην πρώτη υπηρεσία , όλα καλά , τελειώνω πολύ γρήγορα και συνεχίζω το "¨ταξίδι "μου.Καθώς περιμένω στην στάση του λεωφορείου αναμένοντάς το , ακούω ραδιόφωνο.Να και ο εκφωνητής " τουέλβ ατ τουέλβ"..."...τι έγινε; άλλαξε ώρα η εκπομπή;;; και κράτησαν τον ίδιο τίτλο;;; να μου πεις πως να την έλεγαν "ηλέβεν του ηλέβεν;; δεν ταιριάζει" ( την δικαιολογία έτοιμη την είχα χαχα)
Ήρθε και το αστικό όχημα , πάλι ρολόι μπροστά μου " σιγά μην είχαν σωστά την ώρα..."
Ξεμπερδεύω με τις υπηρεσίες και γυρίζω σπιτάκι μου , καθότι λόγω του ότι μένω "μακριά", δεν ξαναπάω πίσω , γιατί ψιλοσχολάω ( :Ρ είν καλή η προϊσταμένη ).
Με το που μπαίνω σπίτι
" θα με πάς "εκεί";" ( η μητέρα μου)
"από τώρα;;;"
"1:30 έχει πάει"
"εεε;; πήγε κιόλας;( φαντάσου πόσην ώρα είμαι έξω) εντάξει , άντε πάμε"
Την πήγα εκεί που ήθελε , γυρίσαμε , έφαγα και ξεράθηκα στον ύπνοοο ( είπαμε εγώ με τον μορφέα μεγάλη λόβ )
Ξυπνάω αναζωογονημένη , απαλή απαλή επιδερμίδα , κεφάλι ψιλοκουδουνιασμένο και μου έρχεται το εξής ερώτημα
" τι ώρα είναι;" ( αδελφός)
"καλά ,εμένα περίμενες;;;; ρολόι δεν έχεις;;; κινητό ;; υπολογιστή;;"
"θα μου πεις;;" ( το χρυσουλάκι μου είχε ραντεβού ..)
"4:30"
'τι; μήπως εννοείς 5:30;"
"την ώρα δεν με ρώτησες;;; ε την ώρα σου λέω"
" δες πάλι.."
"αυτή την δουλειά θα κάνουμε τώρα;; ( νευράκια νευράκια;; χαχα ) σου είπα , 4:30"
"για δες το λαπτόπι σου"
ε και παθαίνω το σόκ...συνειδητοποιώ ότι η ώρα είναι 5:30 και ότι όλη την μέρα πήγαινα 1 ώρα πίσωω!!!

υγ: άγχος;;; εεε;; τι;;;

ζαντό!


Κυριακή 24 Ιουνίου 2007

Σουκού



Λίγα λεπτά πρίν φύγει και αυτό το Σαββατοκύριακο , μου έχει μείνει η μυρωδιά της θάλασσας και κυριολεκτώ.Δεν ξέρω πως έγινε , αλλά παρά το ξέβγαλμα για να φύγει το αλάτι και να δροσιστεί το κορμί , τα μαλλιά μυρίζουν ιώδιο. Καταπληκτικό! :)
Τίποτα δεν ήταν κανονισμένο και όλα έγιναν... μπανάκι , συναυλία (παρόλη την ζέστη ) και ξανά πλατσούρισμα στο νησί που αγαπώ , την Αίγινα ( Μαριλέναααα γιούπιιιι!!!) , ταλαιπωρηθήκαμε λίγο , αλλά το διασκεδάσαμε.Γελάσαμε , πνιγήκαμε ( χαχα αυτά τα "κουπιά" φταίνε για όλα :)) ) και ξανά μανά πνιγήκαμε :Ρ
Ο απολογισμός; κατακόκκινα μαγουλάκια , ηλιοκαμμένο σώμα και η θάλασσα στα μαλλιά!
Θέλω να ξαπλώσω και να ξυπνήσω στην αμμουδιά!!!!!!!!

Σάββατο 23 Ιουνίου 2007

Η ακτή


Ένα βήμα με χωρίζει από την θάλασσα και νιώθω σαν παιδί ,που λαχταρά παγωτό το καλοκαίρι.
Στιγμιαία σκέψη , το κύμα που έρχεται πόσα θα πάρει μαζί του , άμμο , το κοχύλι που ήθελες να μαζέψεις.
Ένα βήμα πρίν την βουτιά ,πίσω θα κοιτάξεις θαρρώντας πως σαν βγεις διαφορετική θα είναι η ακτή.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2007

Πνοή

Mην λυγίζεις , την ψυχή σου να θυμάσαι.Εσένα έχει μόνο , σε όσα την βασανίζουν ,με όσα τυλίγεται τα βράδια και άυπνη μένει.
Από εσένα περιμένει να την κάνεις πιο δυνατή και στα αδιέξοδα φως να νιώσει.
Ξέρω , σφάλμα έκανες που ξέχασες πως να αναπνέεις , αλλά από την ζωή χάρη μην ζητάς , ταλαιπωρημένη είναι και εκείνη από τον καιρό.
Σίγουρα υπάρχει η πνοή , φτερά σε επίγειες στιγμές!

Ένα βήμα πρίν τον παράδεισο


Θα ήθελα να είμαι στην αγκαλιά σου , λίγο πιο πέρα στο κύμα. Εκεί να χάνομαι , εκεί να βρίσκομαι ,με όσα φέρνει η θάλασσα. Σταγόνα δροσιάς το φιλί σου και ας έχει γεύση αλμύρας.
Μπορείς να μου χαρίσεις τόσα ; σε ένα όνειρο , σε μια ματιά!

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2007

Ψεγάδι



Όμορφος κόσμος , χρώματα στον ουρανό , σύννεφα μπλεγμένα με σκέψεις.
Ο ήλιος ζεστός , γνώριμος , θα τον κοιτάξεις κατάματα , καθώς φεύγει.
Θα κλείσεις τα μάτια και θα αισθανθείς τα χάδια του, που απομακρύνονται με το αεράκι.
Φέρνει αλμύρα και φιλί.
Μια εικόνα όπως την ήθελες , φωτεινή , ζωντανή , η οποία χάνεται σιγά σιγά , ήρεμα μαζί του.
Ανοίγεις τα μάτια και είσαι αγκαλιά με τον μορφέα , στου ονείρου την άκρη , στου ορίζοντα την σχισμή , κλέβοντας χρώματα της ίριδος.
Το μυστικό , ψεγάδι στην στιγμή δεν θα βρεις!


Τρίτη 19 Ιουνίου 2007

Αλλαγή ύφους...

Ζεστή μέρα , γρήγορα γρήγορα κινείσαι ,να τελειώσεις και να κρυφτείς μέσα σε 4 τοίχους για να δροσιστείς.Θα σκεφτείς να ξεκουραστείς , να χαλαρώσεις "σήμερα δεν θα πας πουθενά" και όντως αυτό γίνεται.Ξυπνάς και δεν σκέφτεσαι τίποτα , θα θρονιαστείς (ξαπλωτή ) δίπλα σε ένα μοντέρνο χαζοκούτι (γνωστό και ως laptop :P ) και θα ασχοληθείς με τα "πάντα".  
Να και ο κολλητός , είναι κομμάτια (όπως χαρακτηριστικά το λέει πάντα ) έχει σκάσει και του αναφέρω την μαγική λέξη "αρκουδίσιον" .
"Σωστά το είχα ξεχασει.." ώρες ώρες κανείς μας δεν σκέφτεται...Γελάμε , τα λέμε όπως συνήθως ,και ήταν αναμενόμενο ένας από τους δυο μας να προτείνει
" να περάσω να σε πάρω να πάμε άτα;" (συνοδεύεται από χίλια εμότικονς , τα λατρεύω :Ρ )
υπάρχει η κλασσική απάντηση
"είμαι κομμάτιαα και δεν την παλεύω.."(βασικά θέλει να αποφύγει να γίνει συνοδηγός :)) ).

Τελειώνει και αυτό θα πεις , ξέρω πως είναι πεισματάρης και δεν θέλει να τον πιέζεις , τον αφήνω και έρχεται από μόνος του....
" σε 10 λεπτά θα είμαι εκεί , χτυπάω αναπάντητη και κατεβαίνεις". Έγινε το δικό μου τελικά , χμ εντάξει εκείνος θα οδηγήσει , θέλει να κάνει τα κόλπα του.
Δεν σκέφτεσαι την ζέστη , την κούραση , θα πας βόλτα μαζι με έναν φίλο. Πάντα ξεκινάμε χωρίς σχέδιο , χωρίς πλάνο και στην ερώτηση
"που λες να πάμε;" η ίδια σκέψη "δεν έχω πρόβλημα , αλλά πάμε θάλασσα;" που αλλού!
Χωνόμαστε σε κίνηση , ξεφεύγουμε και καταλήγουμε δίπλα στο κύμα , εκεί που καιρό είχαμε να πάμε.Φτάνεις και σε ανακουφίζει η μυρωδιά της , η εικόνα που φέρνει πάντα καλοκαίρι στο μυαλό.Έχουν φύγει όσα μπορεί να σε κούραζαν.
Περπατάς για λίγο και καταλήγεις σε ένα μάρμαρο να μιλάς και να αναπολείς , να ξεδιπλώνεις σκέψεις και να χαίρεσαι που είσαι εκεί.
Αντιλαμβάνεται και καταλήγει πως το παρατσούκλι μου "τζενάρα", το έχει βγάλει από την Τσιτάρα;; (ηρωίδα από τους θάντερκατς )
Είχαμε και έχουμε σαν δεδομένο ότι θα είμασταν φίλοι και θα είμαστε και δεν είναι κακό.Δεν υπάρχουν αμφιβολίες , καχυποψίες , άγχος. Πριν λίγο καιρό ,είχε συναντήσει όλη η "απαρτία" μια παλιά συμμαθήτρια, η οποία εκτός του οτι νόμιζε ότι γυρίζουμε απο φροντιστήριο ....(μα είναι ποτέ δυνατόν;;; ) με έκπληξη μας έλεγε "εσείς πως και κανετε παρέα; πως έγινε αυτό; (και εντάξει για τις κοπέλες) εσύ με τον Άγγελο;;; " και απαντούσαμε με απορία " μα πάντα μιλάγαμε.."
Χαλάρωσε ( με τόσες χαζομάρες που του λέω ότι κάνω. λογικό ), ούτε τσιγάρο δεν ανάβει (ένα έκανε όλο κι όλο) και ήρθε μια γνώριμη μελωδία να μας διακόψει (ναι , κινητό) και να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να γυρίσουμε πίσω.
Οι στιγμές με έναν φίλο , που μοιράζεσαι , είναι που σε δένουν , τις οποίες ξεχνάς ,τις αναπολείς, γιατί είναι εκεί και δεν είναι κακό.

υγ : ζαντό!!!

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2007

Supernova



Αφορμή για να τρέξει σε φώτα συνεχόμενα , σε δρόμους που φέρνουν με ταχύτητα τον αέρα.
Όλο και πιο δυνατός ο ήχος της μουσικής . Δεν θα την προλάβεις , γιατί έχει ξεκινήσει πριν από σένα , να ταξιδεύει.
Ένα στιγμιαίο βλέμμα στον καθρέφτη και θα γλυστρήσει σε άλλη ρότα για να αποφύγει την χλιαρότητα της κίνησης.
Στα όρια , που δεν ξεφεύγουν , στο φρενάρισμα που ήρθε για να χαλαρώσει και πάλι από την αρχή.
Ανυπόμονη διαδρομή , έφτασε στο τέλος του ουρανού, αντίκρυ σε ένα μισοφέγγαρο, που πρόλαβε να δει στην άκρη μιας στροφής.
Οριακή στιγμή, η σκέψη , το σβήσιμο του κινητήρα δύσκολη επιλογή.
Πάμε άλλη μια;;;

υγ: τίτλο έβαλα μετά ... θυμήθηκα το σχόλιο του Ηλία :Ρ

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2007

Eπιστολή

Νιώθω πως αυτό που διαβάζω είναι η ψυχή μου, ο πόνος της , οι σκέψεις που την περιτριγυρίζουν όλη μέρα και δεν βρίσκουν τρόπο να ξεχαστούν. Θα αφουγκραστώ τις λέξεις και θα απαλύνουν την σιωπή της νύχτας, φέρνοντας όνειρα στο διάβα τους. Νιώθω πως πρέπει να σε αγαπήσω , γιατί γράφεις όσα θέλω να πω. Την ψυχή μου πρέπει να έχεις , την ύπαρξή μου. Η ώρα πέρασε και ανάλαφρα θα κοιμηθώ, ξέροντας πως ο καημός μου ακούμπησε σε μία αγκαλιά από λόγια αθόρυβα , μα τόσο δυνατά.

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007

Διάλειμμα...

Διάβαζα όσα έχω γράψει , παλαιότερα "αριστουργήματά μου " ( χαχα ψώνιο mode :P) και είδα τόσα διαφορετικά συναισθήματα , σκέψεις , όσα μπορεί να βίωνα και να αποτύπωνα , συνήθως στο κινητό μου ( περίεργο με βολεύει το μολύβι+ χαρτί ή το κινητό ...) είναι πάντα δίπλα μου κ ότι ώρα και να θελήσω , γράφω αθόρυβα.Συνήθως ενα τραγούδι είναι το εναυσμα για να γράψω( ναι , βαριέμαι να γράψω μερικές φορές ...lol) και η μελωδία με προκαλεί.Έρχονται οι φράσεις τόσο εύκολα, χωρίς σκέψη.Καμιά φορά είναι τα δάκρυα που προτρέχουν και αποτυπώνονται για να μην ξεχαστούν.Μόνο έτσι ηρεμεί η ψυχή μου , είναι ίσως η προσευχή μου. Άλλοτε, μπορεί να μην είναι καν κάτι δικό μου , κάτι υποσεινήδητα που με έχει επηρεάσει!
Ακόμη και όταν σκεφτώ πως "σαν να έχει περάσει καιρός που έγραψα το τελευταίο στιχάκι μου..." βρίσκει τον δρόμο μόνη της η σκέψη και ξεδιπλώνεται.
Διαβάζω όσα έχω γράψει , αποστασιοποιημενη από αυτά , σαν να μην τα έχω ζήσει , σαν να απέχουν τόσο από μένα!
Τα λόγια είναιι απόλυτα, στον προφορικό και στον γραπτό λόγο , αφοπλιστικά.
Δύσκολα κάποιος έχει καταλάβει όσα θα δει και θα περάσουν μπροστά από τα μάτια του , του μένει όμως μια εικόνα; ένα αίσθημα και είναι αρκετό ίσως!
Δεν ξέρω αν βγάζω ευαισθησία ή αν είμαι σκληρή , δειλή ή απότομη , αυθόρμητη ή επιφυλακτική!
Αποτυπώνω όσα με κατέχουν και όσα αντιλαμβάνεται η ψυχή μου!




Τα σύννεφα περνούν πάνω από το κορμί σου , πάνω από την σκέψη σου που τον ορίζοντα συναντά.Το πιστεύεις; Κάθε αυγή και μια ευχή!Το πιστεύεις; μόνο αυτό θέλω!Κάθε σταγόνα που θα σε αγγίξει , τον συλλογισμό σου θα κλέψει , μέσα στην θάλασσα να χαθεί και αλμύρα να φτάσει πάλι σε μένα.Τα σύννεφα που περνούν μέσα από την αγκαλιά σου , την θλίψη σου αποπλανούν.Το πιστεύεις; κάθε όνειρο και ένας καημός!Η νύχτα σε σκέπασε. Όμορφη κυρά , σε μένα ακούμπησε τα δάκρυά του!Κάθε αυγή , το βλέμμα σου!

Ξύπνησα με την σκέψη σου στο προσκέφαλό μου και να σε ανταμώσω θέλω , τα μάτια σου να δω και να σε γλυκοφιλήσω. Όσα αισθάνομαι να πω και να με καταλάβεις , πως θέλω να είμαι κοντά σου , μέσα στην αγκαλιά σου.

Ακόμα η σκέψη δεν έφυγε , μαζί σου ταξιδεύει , σαν κύμα σε πέλαγος μιας καρδιάς. Ταξίδι η σιωπή χωρίς χάδι. Νανούρισμα έγινε το φως και σε αυτό αφήνομαι. Θλίψη σε εικόνα δεν άφησε , αλλά το δικό σου χαμόγελο.

Τρίτη 12 Ιουνίου 2007

Κλείσε τα μάτια και πες μου τι αισθάνεσαι.Είναι το φιλί που σε παρασύρει σε πελάγη ή το χάδι σε ταξίδια ; άδειασε το μυαλό σου και αφέσου σε αυτό που υπάρχει στην στιγμή.Νιώθεις , διψάς , αδημονείς για μία στιγμή.Κλείσε τα μάτια και πες μου τι βλέπεις.Είναι η θάλασσα που σε μαγεύει ή τα χείλη μου; άγγιγμα σε ένα λίκνισμα και είσαι εκεί.

Σάββατο 9 Ιουνίου 2007

Δώσε μου δέκα λεπτά να ξεχαστώ , να αφεθώ σε μένα,
στην στιγμή που δεν ξανάρχεται.Στην εικόνα που φέρνω
μέσα μου να με ηρεμήσει. Είναι αρκετός ο ουρανός και
η ακτή που τον ακουμπά , η θάλασσα που σαν χαλί , απλώνει
τις σκέψεις και τις βάζει σε αστέρια και κοχύλια , ταξίδι
να πάνε μακρυά , στα όνειρά σου!

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2007

give me a moment to trade your silence with a kiss



Μυστικό μέσα στην αυγή καλά κρυμμένο ξανοίγει φτερά και πιάνει ακρογιαλιές γλυκά πρωινά και ταξιδεύει για πελάγη.Σιωπή σε κάθε απόηχο από παραμυθένια φιλιά που τυλίγει την σκέψη μέσα στου χορού την ζάλη και όλα ξανά από την αρχή.



Να ήταν η σκέψη μου πιο δυνατή από την πραγματικότητα και να σε είχα αγκαλιά έστω ως την αυγή .Να σε αντάμωνα στου ονείρου την άκρη για να σου πω καληνύχτα.

Ξενύχτησα στης ψυχής σου τα σκαλοπάτια ακούγοντας τραγούδια. Αντίκρισα το φως τηςαυγής μετρώντας τα αστέρια των ματιών σου.Θυμήθηκα πως να σε αγγίζω και ξεχάστηκα.

Μυστικά ακούω πίσω από τα βλέφαρά σου, να μιλούν για τα όνειρα που βλέπεις και τους κόσμους που ταξιδεύεις.Γαλήνια η αύρα σου και ήρεμη η ψυχή σου πως είναι μέσα στου αστεριού την αγκαλιά. Τόσες φορές πως τραγούδησες της καρδιάς σου το φυλακτό και πως άγγιξες αυτό που αγαπάς. Πες μου πως να σε δω και εγώ , να σε αντικρύσω μέσα στου ονείρου σου τον κόσμο! έστω για μια φορά να γίνω το αστέρι που χαζεύεις!

Σάββατο 2 Ιουνίου 2007


Το τέλος το ξέρω , την αρχή φοβάμαι , αυτή είναι πιο δύσκολη.Είναι πιθανό να σε αγαπώ και να μην το ξέρω ,αλλά προσπαθώ.Είναι πιθανόν να με αγαπάς λες και αυτό ίσως δεν αντέχεις .Σε αφήνω και πάλι πίσω γυρνάς σαν κύμα σε ακτή , σε ξεχνώ και πάλι θύμηση έρχεσαι σε ηλιοβασίλεμα .Μακρινό είναι το ταξίδι , αλλά αγάπη μην πεις ψέματα πως υπάρχεις.Ίσως σε πελάγη κατοικείς , σε αύρες πρωινές , σε εικόνες ονειρικές ,σε αψεγάδιαστα δειλινά και σε ελπίδες ψυχών.

Αντάμωσα με τις σκέψεις μου για να σου πω αντίο να σε φιλήσω για μια ακόμα φορά για να σε λησμονήσω.Όσα και αν είπα ήταν βιαστικά , όσα και αν πέρασαν από το μυαλό.Ήταν μόνο ένα χάδι που με κρατούσε εκεί , μια λέξη.Αντίκρισα το βλέμμα σου για να σου πω ότι και αν ξεψύχησα ,ψυχή δεν παραδίδω.Πολλά ήταν τα φιλιά , πολλές οι αναμνήσεις και όμως εκείνη την στιγμή δεν αντηχούσαν παρά μόνο η σιωπή .Ένα όνειρο πως να σβήσεις!