Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Ευλάβεια

Ξέρω μόνο πως πληγιάζεις και σέρνεσαι στο σκοτάδι σου, ενώ είναι ακόμη μέρα έξω. Σηκώθηκε ένα σμήνος να φύγει, μα κάνει κύκλους , με την ίδια συχνότητα που αλλάζει ο δείκτης στο ρολόι σου. Νιώθεις και εσύ τον παλμό σου μαζί με την εικόνα. Στάθηκες να τραβήξεις φωτογραφία, μπορεί να ήταν και δικαιολογία να προχωρήσουν όλα εμπρός σου, να παρατηρήσεις.
Όταν έχεις μάθει στην φυγή, έτσι ονοματίζεις φυλαχτό και χρισμό.
Την όψη σου αναγνωρίζω μονάχα μέσα στο άγγιγμά σου και πόρισμα βγαίνει αβίαστα.
Θα πεις κι άλλα; όχι τίποτε άλλο, απλά περιμένει το φιλί να ακουμπήσει στα χείλη σου, καρτερικά
Δεν θα ζητήσεις φως, έτσι σε βρήκα, από τα ίχνη μιας ευχής.



Φλούδα Φεγγαριού

Πρόβαλε δειλά μια αψίδα φεγγαριού, στην άκρη των ματιών σου. Δηλώνει παρουσία στο ξεκίνημα της νυχτιάς. Αντίκρυ, ακόμη, η μέρα χαζεύει στα παιχνίδια που δημιουργεί, στον φόντο του ουρανού. Ευθύς ο δρόμος, όσο φτάνει το βλέμμα σου, φώτα να καθοδηγούν την είσοδό σου σε μεγάλο αστικό κέντρο. Δεν είναι όμορφη μια τέτοια στιγμιαία εικόνα; ήθελα να μείνω εδώ, στο τώρα, να σταματήσω κι ας είναι να φύγουν όλα από τα μάτια μου μπροστά. 
Λυχνάρια οι λάμπες της εθνικής, μια ζωή ταξιδεύεις, δίχως σταματημό, ακούραστη!

( ημέρα Κυριακή....)



Χειμωνιάτικο λουλούδι

Τοποθετημένο ανάμεσα στα χέρια σου. Έχει φιγούρα λεπτή και ψηλή. Αλλάζει μορφές, σχήματα. Αγνώστου πατρός, αφήνεται και ανοίγει χρώματα ως την τελική του κόψη. Άγγιγμα, μια προσπάθεια να το αντιληφθείς σε ονείρου πράξη. Τόσο καιρό ακίνητη μην το ταρακουνήσεις και εσύ, όπως κάνει ο άνεμος, δεν σκέφτηκες τον λόγο της υπομονής σου, απλά ξέρεις. 
Να ανθίσει, όπως αρμόζει, όχι όπως πρέπει, όπως θορρεί η ομορφιά του. Θα το ακουμπήσεις σε έδαφος σκιερό, δροσερό, με νότες ηλιαχτίδας, όταν θα ανοίγει ροδοπέταλα προς την ματιά σου τα βράδια.
Σίγουρα, ξεχασμένο, μα όχι παραπεταμένο, αυτό ήθελε!

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Μια ζωή σου λείπει φωνή, παρουσία και για αυτό στα όνειρα αλλάζει μορφές, κάθε βράδυ και σωπαίνει μόλις ξυπνήσεις η ψυχή σου. Μοιάζουν οι μέρες τιμωρία που περνούν, αλλά δεν ξέρουν πως δεν λυγίζεις σε τίποτα, πως σε όλα σου θα βγεις αληθινή και δεν θα νιώθεις μοναξιά, όσο τα χρόνια θα προσπερνούν για να σε βρει ένας ακόμη χειμώνας, σε παραθύρι να κοιτάς δίχως προσμονή στο νησί.
Το ξέρεις πως θα βγει αληθινός σε όλα κι ας μην μίλησε κουβέντα. Γνωρίζεις όλα όσα θα σου έλεγε φεύγοντας. Έχει σημασία αν παλμοί δεν υπάρχουν πια; είναι προτιμότερο να έχεις ησυχία στα μεταμεσονύχτια ταξίδια σου σε αυτό που νοσταλγείς περισσότερο από όλα.
Απόμακρη φιγούρα από επιλογή, μόνο το κύμα ακουμπά για μια καληνύχτα, ξεδιψά με φιλιά κι ας είναι νερό, την αλμύρα του παίρνεις και αφήνεται.
Έχει εικόνα, δημιουργεί αισθήσεις, είναι αρκετό.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Ένα παιδί στην αγκαλιά μου, αφημένο να το νανουρίσω, να νουθετήσω τα όνειρά του και να το τοποθετήσω με προσοχή σε αγκαλιά. Ζυγώνει η νυχτιά και μπόρεσα να βρω ένα φεγγάρι μοναχά, να έχει φως όσο θα κοιμάται,  μην φοβηθεί πως αφέθηκε μόνο. Χάδια ήρεμα και απαλά να μην τα νιώθει καν να μην ενοχλούν, απλά να ζεσταίνουν ψυχή και να γαληνεύουν. 
Κοιτάς έξω από το παραθύρι και βλέπεις έναν άλλον κόσμο, κρύο, παγωνιά, σκοτάδι και εσύ φτιάχνεις φωτεινά σκηνικά σε ενός αγγέλου τα βραδινά μονοπάτια. Θα μπορούσες να στέκεσαι εκεί ώρες και αιώνες, να προσέχεις και να γίνεσαι προφήτης για τούτο το μωρό.
Ένα παιδί αφημένο γα λίγο στην καρδιά σου, πόσο εύθραυστη στιγμή.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Έχεις δει ποτέ ψυχές να δακρύζουν; το πιο όμορφο θέαμα. Βυθίζονται και αναδύονται για μια ανάσα δίνοντας φιλιά. Ακούς  τους παλμούς τους μόνο αν υπάρξεις ευσεβής, τόσο αργοί και ήρεμοι που θλίψη δεν θα αντιληφθείς. Να σου συστηθώ; θα μου επιτρέψεις; φυγόποινος, έχω ξεφύγει από όλα.
Έχεις ακούσει καρδιές να ραγίζουν; ο ωραιότερος ήχος. Ψιθυρίζουν γλυκόλογα σε όρκους και σχίζουν γράμματα, αποδείξεις μην υπάρξουν, τιμωρία μην γίνει κάποιου περαστικού. Θα αψηφίσεις το ψύχος και θα περπατήσεις σε παραλία δύο βήματα να οριοθετήσεις το γκέτο σου. Μειονότητα με ευαισθησίες και πείσμα.  

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Υγρή πολυτέλεια ένα δάκρυ να κυλά σε επιδερμίδα, σε μάτια κρυστάλλινα που φυλακίζουν τα πάντα. Στο όνειρο υπήρξε μοναχική φιγούρα. Κάποια στιγμή θα σβήσουν τα ίχνη και θα έχει λόγο να μελαγχολεί, όχι τώρα όμως. Στίχοι που βγάζουν νόημα και συνδέουν αποσιωπητικά σε λευκές σελίδες. Θυμάμαι πως έτρεξε να ξεφύγει. Θυμάμαι, έμεινε να χαθεί. Δεν θα υπάρξει ποτέ ψεγάδι πάνω του κι ας ξέρεις, δεν θα φέρνει πόνο η μορφή του κι ας ξυπνάς ξημέρωμα, την ίδια στιγμή κάθε φορά. Θα έχει σημασία μόνο για σένα, άγνοια για τους αγνώστους. 
Θαυμαστές οι αρετές σου, μα δείξε μου την εύθραυστη ματιά σου, να κλέψω το δάκρυ σου, να βρει μονοπάτι σε δικές μου χαρακιές.

Δικαιολόγησε την απουσία μου σε παρακαλώ στους ακροατές, βάλε δίσκο να παίζει από αυτούς που αγαπώ και μου αρέσει να ακούω, όταν ρεμβάζω στο μπαλκόνι. Αποχώρηση επισκεπτών για να σου αφήσουν ένα δωμάτιο γεμάτο καπνό, αποτσίγαρα σε τασάκι, αποτυπώματα στα ποτήρια. Συγυρίζεις και τακτοποιείς σαν να μην θυμάσαι λίγες στιγμές πριν. Το μυαλό κόλλησε στο ταξίδι, να κοιτάς από παράθυρο, εσύ ακίνητη μα σε κινεί η μοίρα και όσα δεν θα έλεγες ποτέ, γιατί την ίδια στιγμή θα έκαιγες την ψυχή σου. Ένα φυλαχτό θα ακουμπήσεις πριν κλείσεις τα μάτια σου, να προβάλεις ψευδαισθήσεις πάνω σε δάκρυ για να πείσεις. 
Ένα συγνώμη να πω, μοιάζει δικαιολογία καλή και πρόθυμη.


Πίστεψες ποτές σου σε κάτι, σε κάποιον που πέρασε μέσα από την αγκαλιά σου ή υπήρξες μόνη σε τούτη την εικόνα; ένα φιλί παρατημένο σε χείλη στεγνά, όση ώρα έχει αποκοιμηθεί, να ξεκουραστεί. Είσαι τόσο σίγουρη για όλα, δεν σε έχει διαψεύσει ουδείς. Αβίαστα έχεις γίνει προφήτης, έχεις δώσει χρησμούς και σε κάναν πέρα όλοι ως κακό οιωνό. Ακούστηκε μια κόρνα πλοίου, κάπου στο χάραμα, δεν σε τρόμαξε κι ας είχες απορροφηθεί σε άρωμα για να πλαγιάσεις. Δεν σε ορίζει τίποτα και δέσμιο δεν μπορεί να σε κρατήσει κάτι, ούτε η ζοφερή μορφή της. Θα τρέξεις στο λιμάνι να δεις τι έφεραν οι καπετάνιοι, ένα γραμμόφωνο; ένα τετράφωνο κουτί; καπνό; ένα μεταξωτό πανωφόρι για τις όμορφες κοπελιές τους. 
Μια γουλιά πιοτό έμεινε και δεν λες να την πιεις ,να κλείσεις το παραθύρι!


Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Θα σου πουν να διαλέξεις θάρρος ή αλήθεια, και εσύ δεν θα διστάσεις να πεις αλήθειες, γιατί δεν έχεις να αποδείξεις κάτι σε δήμιους. Έχεις θράσος να απομακρυνθείς δίνοντας φιλί και να νιώθεις τις συνέπειες πριν έρθουν για παρέα στην επόμενη μοιρασιά. Θα σου προτείνουν να φυλάς εσύ ή να τρέξεις να κρυφτείς, μα ξέρεις όλες τις κρυψώνες, δεν έχει νόημα και θα μετρήσεις χίλιες φορές ως το εκατό για να σου δώσω την ευκαιρία να χαθείς. 
Θα δεχτείς παρατσούκλι για αποφυγή παρεξηγήσεων και θα αντιμιλήσεις, γιατί σου επιτρέπεται να είσαι αυθάδης, όταν μπορείς και κοιτάς ήλιο. 
Ό,τι κι αν ήσουν, όπως κι αν είσαι, το ίδιο θα υπάρχεις σε όλες τις αλλαγές του καιρού.


Ψυχή σε πατήματα αγγέλου προχωρά και διορθώνει όνειρα. Σκέψεις σε βήματα καρδιάς αφημένες να παραδίδουν λόγια, συστημένα. Απόσπασμα σε απόσταση φιλιού από χείλη γλυκά, σαν νοσταλγήσεις αγκαλιά. Απρόβλεπτη τροπή η απόσταση, ενώ η τροχιά ήταν προς αντίθετη κατεύθυνση. Θράσος που θα περάσεις την σειρά σου να έρθεις ενώπιον έδρανου και φωνάξεις το πόρισμα. 
Άρωμα σε κορμί που δεν ορίζει αισθήσεις και είναι γνώριμα όσα θα μου έλεγες. 
Δυστυχώς απών, μα δεν με ορίζεις εσύ.


Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Μια ζωή αφημένη σε ένα όνειρο. Θα σου επιτρέπεται να χαζεύεις μόνο σε σκηνές εξωπραγματικών σεναρίων, κάπου σε ένα λευκό πανί. 
Τροβαδούρος, αφελής στην όψη για να περνά απλά απαρατήρητος, μόνο στην φωνή του να δίνεις σημασία. Ήχος γνώριμος από την χάραξη ενός δίσκου στο πικ απ, δεν ενοχλεί, μοιάζει ιδανικός στην βραδιά σου. Λίγο πιο πέρα από το Παρίσι ανοίχθηκαν σαμπάνιες για την άφιξή σου. Παράλογο που έχεις ανακαλύψει όλες τις λύσεις, τα μεγαλεπήβολα σχέδια κριτικών και υπήρξες άψογη σε όλα σου. Λίγο πολύ ίδια είσαι, θα σε αναγνωρίσουν από την όψη του φεγγαριού. Δέχεσαι την θυσία; παρατεταμένη γραμμή στον κόσμο σου, μια βάση να μπορείς να ξεκινάς πάντα από κάπου τα ταξίδια σου.

Εσύ βλέπεις τα όνειρα και εγώ τα ζω. Σαν οι σκέψεις σου να αντανακλούν σε δικό μου ουρανό. Πόσο εύκολο είναι, ξέρεις; αν εσκεμμένα ακολούθησες μονοπάτι δίχως χάρτη, ευχές δίχως αστέρι να πέφτει σε αγκαλιά, τότε λυπάμαι, αλλά σωτηρία δεν φτάνει σε τούτα τα δύσβατα μέρη. Οι χωρικοί άγριοι θα χαρακτηριστούν, αιμοβόροι για να κρατήσουν μακρυά τυχόν κερδοσκόπους. Δάκρυα για νερό, δεν πενθείς, δεν ξέρεις καν πως είναι, από ανάγκη δίνεσαι και αφήνεσαι σε συναίσθημα γνώριμο για παράσταση ορίων. Εσύ να ζεις και εγώ να παρακολουθώ μοίρες στα πόδια σου να παρακαλούν για μια χάρη. 
Λυπάσαι μια ψυχή μόνο όταν  δεν ξέρει να ξενυχτά.

Πολύτιμη για να σε κατέχει κάποιος, εύθραυστη για να έχεις μορφή και υπόσταση στα μάτια κάποιου ονειροπόλου. Απύθμενες σκέψεις προβάλουν σε ορίζοντα, ξεκινώντας διαδηλώσεις. Θα ξεσηκώσουν λαό να σε φέρουν στα χέρια τους και να σε φτάσουν σε άκρη. Ψυχολογία όχλου που σταματά σε ίδιο τοπίο χρόνων. Όλα ξεκινούν για σένα και σταματούν μπροστά στην εικόνα της. Θα αλλάξει τόσες όψεις, θα σε προκαλέσει και θα σε ηρεμήσει, όπως εκείνη ξέρει. Μονάκριβη για να μου ανήκει, παράξενη για να την καταλάβω και ας την ζωγραφίζω με όλες μου τις αισθήσεις. 
Ιντριγκαδόρος ανέκαθεν, πυροδότησες φασαρίες και ξεσηκώθηκες για τσάρκα. 
Κατάφερες πληγή; αίμα στα χέρια σου, όχι από εκείνην.


Ανοιχτή πρόσκληση στο παρόν, μοιάζει σαν να μην νοιάζεσαι για τίποτα, μα δεν είσαι αρκετά έξυπνος για να συλλογιστείς πως η ίδια η στιγμή είναι το παρελθόν που γίνεται παρόν, που πριν τελειώσεις την σκέψη σου, ήδη μπόρεσες και είδες το μέλλον να τυλίγεται μέσα σε κλάσματα και να απλώνεται σε φιλί. Συγκλονιστική η στιγμή που έπρεπε να πας εκεί, για να έρθεις σώος σε πάτρια εδάφη. Δεν έχεις ανάγκη τίποτα, απλά ένα σπιτικό, μια γωνιά που αισθάνεσαι οικεία, μια αγκαλιά από κάτι δικό σου, μια ψυχή. Αν ξενέρωσες, "συγνώμη", αλλά όχι εγώ.
Μια ιδέα πριν το χάραμα,  θάλασσα να αγγίζει στεριές, μια καθάρια πνοή στο ξεκίνημα της μέρας. Όλα είναι εδώ, τακτοποιημένα με ορθολογιστική σειρά σε ένα όνειρο.

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Και δεν είναι εγωισμός, είναι επιβίωση, μηχανισμός που σε κρατά σε επιφάνεια, να ταξιδεύεις και να επιπλέεις σε ωκεανούς και σε φουρτούνες. Μια ξύλινη σανίδα που έχει φαγωθεί, μα η σύστασή της δεν έχει αλλοιωθεί, θα την αναγνώριζε ο καθένας. Ζεις στο μέγιστο, γιατί δεν μπορείς να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο από το απλό. Αυτό θέλεις, κάτι λιτό και αβίαστο.
Είναι το φιλί που πήρε υπόσταση και μορφή, είναι οι στιγμές που έγιναν πιο ζωηρές, πορφυρές. Ένας άγγελος αν ήσουν, άντεξες σε όσα σε έθεταν σε πειρασμό. Δεν είναι πείσμα η σιωπή, είναι εξιλέωση για όσα ένιωσες. Ένα γυάλινο μπουκάλι που έχει αφομοιωθεί με το υγρό περιβάλλον. Θα σε αναγνωρίσω αν σε αντικρίσω για αυτό μην φοβηθείς.

Burning a house down to rest fears. Not a short while for you to say nothing. Looking towards the flames you embraced everything. You can only lay down at your bed for shadows to come and play along with your dreams. Just for a little while for you to write down memories. Another one passing through your mind, it seems that sanity won't be here when you wake up. Noise upon your hands, it was just a lost feeling. 
In front of ashes you can only wish for fire to come again.

Σκηνοθέτης

Ο πόνος διαρκεί μόνο μια στιγμή, όπως ο ήχος από κάτι που σπάει. Λίγο μουδιασμένος από την σύγκρουση και την αναισθησία που έπρεπε να σε υποβάλουν. Βλέμμα πλάνο, χαμένο κάπου στην διαδρομή. Το σκηνικό; ίδιο και απαράμιλλο κάλους στολίζει βραδιές για τα αποκαλυπτήρια. Εφευρίσκεις τρόπους για ένα ακόμη δικό σου χειροκρότημα σε παρερμηνευμένους θεατές. Γλίστρησε το ποτήρι της σαμπάνιας από το χέρι σου σαν σε φίλησα μπροστά σε κοινό για να προκαλέσω αντίδραση σε ψυχρούς και ακίνητους καημούς.
-Άυπνος; 
-Όχι δα, κουρασμένος απλά από όλα.
Ήχος από μια κλακέτα και σταμάτησε το δράμα.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Voodoo Child


Γεννημένη πάνω σε σταυροδρόμι, πάνω σε πέρασμα ψυχών. Παλίρροια να φέρνει εικόνες, άμπωτη να σε αφήνει ξερή γη μα γόνιμη. Κοιμάσαι και ξυπνάς συνέχεια σε διαφορετικό τοπίο, ούτε καν τα όνειρα μοιάζουν ίδια, μόνο πιο έντονα. Ευχή σου έχουν δώσει , κατάρες να κρατάς μακρυά, αλλά όχι αγγίγματα. Τροχονόμος πάνω σε πληγές και το μποτιλιάρισμα δεν άργησε να φανεί. Σφύριγμα, νόμιζες πως ήταν για παράταση, αλλά κορνάρισμα ήταν από διερχόμενους, μιας και χάζεψες πάνω στο τιμόνι. 
Εδώ σου ζήτησα να μην φανείς και τώρα ζητάς και βιαστικές χάρες. Χρίσμα πάνω σε πυρά να κάψει σωθικά, αυτό είναι φυλαχτό.
Τοποθετημένη με ακρίβεια πάνω σε φτιασίδια χιλιοφορεμένα, μην πρωτοτυπήσεις.  Δεν έχεις τίποτα να νοσταλγείς.

Καπνός

Ένα τσιγάρο στα χέρια σου, το έχεις φουμάρει, το έχεις νιώσει να έχει εισχωρήσει στα πνευμόνια σου, να έχει καταβάλει το ταβάνι, μα ακόμα το κρατάς. Γεύση υγρή και στυφή κατεβαίνει από χείλη και μουδιάζει την σκέψη. Έχουν σταματήσει όλα προσπαθώντας να βιώσεις το κενό και την ψυχρότητα του δωματίου.  Τα μάτια σου χαζεύουν ηλιοβασίλεμα και ακόμη αντιλαμβάνονται χρώματα. Σεντόνια ζεστά, μα καπνός τα διαπερνά. Στον ρόλο ενός ποιητή που κάθεται με τις ώρες σε καφενέ, πίσω από βιτρίνα και δικαιολογεί την παρουσία μου με ένα τεφτέρι.
Έχει γίνει στάχτη το τσιγαριλίκι σου στο τασάκι, δεν το άγγιξες ποτέ. Άναψες σπίρτο και το έκαψες απλά για την μυρωδιά του. 

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Δέσμιος στο πέρας των χρόνων της ύλης και του αβέβαιου μέλλοντος. Δούλος μιας αρχής που θεσπίζει όρια μέσα σε ψυχές. Έχεις κρατήσει αναπνοή να μην μολυνθείς, να μπορείς να αφήνεσαι σε στιγμές που μοιάζουν εύθραυστες. Ένα φιλί σε λαιμό μέσα σε μια αγκαλιά και τα σχοινιά έπαψαν να θωρούν άγρια και τραχιά. Ένα φυλαχτό σε καρδιά που πάλλεται μόνο σε πρόσταγμα δικό σου και σώθηκε η άμμος στην κλεψύδρα. Είμαι τόσο κοντά που καίνε οι στιγμές για να αποδείξουν στην πυρά, πως δεν έχει υπάρξει μέρα, δίχως αντίλογος σε ψυχρά λόγια. Τις διδαχές σου κοίτα και θα βρεις μόνο αγάπη.

Τα όνειρα να κυλούν, να μην νιώθω στάσιμες εικόνες από δαύτα. Σε ορίζοντα να χάνομαι το χάραμα, φως να μην μπορώ να αντικρίσω, γιατί θα διακρίνω την ίριδα πάνω σε υγρά μονοπάτια. Να τρέχουν μορφές, να μην διακρίνω τα τερτίπια του μορφέα. Κατάφερες και γέμισες έναν ουρανό με δάκρυα, σου ήταν τόσο εύκολο. Ένα ακόμη παιχνίδι για να διαλέξεις μεριά και να ησυχάσεις σε αγκαλιά. Χάδια να διαφεύγουν από την  νοσταλγία πάνω στο κορμί σου και να θεωρείς πως ήταν απλά το παραθύρι ανοιχτό μια καλοκαιρινή βραδιά. Αδύναμη να αντιδράσεις, κούρνιασες σε γωνιά, όχι από φόβο, απλά νιώθεις!

Παρτιτούρα

Έχεις μπροστά σου χαρτί και μολύβι, διαβάζεις την ιστορία στο μυαλό σου, μα αδυνατείς να γράψεις για την στιγμή που συναντά το κορίτσι το αγόρι. Έχεις μείνει άφωνη και χαζεύεις την εικόνα. Ένα φιλί στο μάγουλο, έναν χυμό που ποτέ δεν ήπιες. Ένα χάδι σε ένα δειλινό, μια ματιά καθάρια κάτω από φως ουρανού. Αυτό σου ταίριαζε συλλογιέσαι και πρόσκληση δεν θα στείλεις πουθενά. Ένα χατίρι σκέφτεσαι, μια φορά δεν γίνηκε και σε ανακουφίζει η πνοή που βγαίνει πάνω στο χαρτί, που όλα βρίσκουν τον δρόμο τους μέσα στην σιωπή σου. 
Σίγουρα σε έχουν καταλάβει και σε έχουν αφήσει πίσω προ πολλού, σε λανθασμένη εποχή, σε αλλιώτικα φιλιά. Παράξενα παιχνίδια διάλεξες για παρηγοριά στην μοναξιά σου. Πάντα ένα παιδί αφημένο στην αγκαλιά σου, να προσέχεις! 

Πρεμιέρα

Θα βρεις τρόπο να σταματήσεις σκέψεις πάνω σε συναισθήματα. Όσο πιο βαθιά, τόσο πιο έντονα θα γράφεις, ως το χάραμα να κοπάσουν οι εικόνες, να ξεθωριάσουν πάνω σε ακτίνες φωτός. Μάτια υγρά, βλέφαρα βαριά μα δεν κλείνουν στιγμή. Καρτερικά  θα υπομείνεις , γιατί είχες ανάγκη να νιώσεις. Φειδωλές δηλώσεις, συγκρατημένη αισιοδοξία, μια απαθανάτιση από φακό για την φυλλάδα σου. Ποιος να τολμούσε να στο ξεστομίσει, μια στιγμή υπήρξε αρκετή.
Είσαι πιο κοντά από ότι ήλπιζες και σοκάρεις το κοινό αποκαλύπτοντας μυστικά. Πρωταγωνιστής με πρακτικό μονολόγου, ό,τι καλύτερο για να στρέψεις βλέμματα σε σκηνή.
Σου είπα, θα βρω τρόπο να πάρω παράταση προβολής.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Δεν θα σε αφήσει να νιώσεις το παραμικρό, εκείνος ξέρει και θα σε οδηγήσει εκτός. Έχει σημασία να θυμηθείς τα βήματα, τα σοκάκια για να βρεις τον δρόμο της επιστροφής. Είμαι πάντα στην αντίπερα όχθη, απλά χαζεύω τα παράλια. Είμαι πάντα αντίκρυ από την θάλασσα, απλά δημιουργώ εικόνες , αντικατροπτισμούς από τον κόσμο σου. 
Δεν σε έχει λησμονήσει, δεν έχει ξυπνήσει ακόμα από τα χάδια σου. Φυλακή μοιάζει το σώμα για τους παρείσακτους σε τούτη την στιγμή και δραπέτης γίνηκα αψηφώντας ποινές. Βιαστικό περπάτημα, υποψίες μην κινήσεις και δεν έχεις άλλοθι. Οι μαρτυρίες θα δείξουν δισταγμό και πόθο.
Μερτικό από λάφυρα δεν γύρεψα, προτίμησα το πόρισμα της ψυχής σου.

Νωπό σημάδι από κόκκινο βερνίκι, ακούμπησες και σημάδεψες κλαδιά, καθώς περνούσες μέσα από πυκνή βλάστηση. Σε έχουν καταραστεί, γιατί τα όνειρά σου βγαίνουν στην πραγματικότητα εφιάλτες για προδομένες ψυχές. Ένας μάντης στο διάβα σου, κοντοστάθηκες και πήρες χρησμό. Παγωμένα δάχτυλα αγγίζουν κορμούς και προχωρούν σε σκοτάδι, μονάχα φως από πανσέληνο, είναι αρκετό για να σε οδηγήσει σε αγκαλιά. 
Φιλί στην άκρη μιας πνοής και το ένιωσες, ενώ απομακρυνόσουν από την νεφέλη των σκέψεών σου. Κυλάει αίμα πάνω σε πληγή από αγκάθι. Σημάδευε η ματιά σου τον ουρανό, μα σκόνταψες σε περισσευούμενα χάδια ενός  πλανεμένου φυγά.


Κάπως σε αγγίζει όλο αυτό το σκηνικό, νιφάδες να πέφτουν τόσο νωχελικά στο ψυχρό σου πρόσωπο, παγώνοντας δάκρυα πριν καν ξεκινήσουν ταξίδι. Χαίρεσαι, η φήμη σου δεν σε έχει ξεπεράσει, επιβεβαιώνεις τις ιστορίες με τα φιλιά σου. Έχεις βρει το κατάλληλο περιτύλιγμα, ελάχιστα φανταχτερό, με διακριτικότητα, όπως πάντα, θα το τοποθετήσεις κάτω από δέντρο. Σου δίνω προθεσμία ως τα μεσάνυχτα, μετά οφείλεις να εμφανιστείς, καθωσπρέπει και ευσεβής προς την μορφή σου.
Έχω γνωρίσει κόσμο που έχει μαγευτεί, που θέλησε να κατέχει την ύπαρξή μου, μα δεν πίστεψα ποτέ σε αλισβερίσια και καημούς.
Ακόμα ψάχνω έναν τρόπο να φοβηθώ.

Μονάχα εγώ θα φτάνω μερόνυχτα σε τούτο το πέτρινο παγκάκι, να το βλέπω μονάχα, να μην κάθομαι. Το κεφάλι στραμμένο στο δρομάκι, στενό και ελάχιστα φωτεινό, ίσα ίσα να διαγράφονται σκιές και μορφές. Δεν θα θυμίζει τίποτα στιγμές, μα κάπως θα ξεσπάς. Μια ανάσα από αλμύρα μονάχα θα είναι αρκετή για να επιζήσεις, μια ακόμη φορά. Επανάληψη δεν θα χρειαστείς, γιατί κατέχεις τα ψεγάδια και είναι ελάττωμα να μην ξεχνάς, όσα φεγγάρια κι αν δεις μάτια μου.
Όσο κι αν ξέρω πως σου αρέσει ένα μελώ-δραματικό τέλος, δεν μπορώ να στο χαρίσω, δεν στο έταξα και έχω υπάρξει συνεπής σε όλα. 
Υποκλίνομαι σε σένα, μονάχα εσύ θα μπορούσες να με είχες αγκαλιάσει και θαρρώ πως θα αντέξω για δέκα ζωές. 



Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Είναι θλιβερό, όταν δεν σε κοιτά στα μάτια και σου λέει πως δεν μπορεί άλλο πια, πως όλα τον κουράζουν και η σκέψη σου μέσα σε όλα αυτά. Θα αποτραβηχτείς γρήγορα. Βιαστικά θα σωπάσεις και θα διαγράψεις αισθήματα και ανασφάλειες. Είχες στα χέρια σου ευχές, αλλά μάταια να ψελλίσεις για εκείνον όσα θα ήθελες να έχει, έστω μακρυά από σένα. Παραδόξως θα χαρείς, που όλα όσα πίστευες ισχύουν ακόμη, δεν άλλαξε τίποτα. Έχουν μείνει κάποιες στιγμές στην ψυχή σου, βάλσαμο για τα χρόνια που είναι να έρθουν και θα σε έβρουν σε παραθύρι, να χαζεύεις μονάχα ουρανό, όχι μορφή.
Δεν χρειάζεται να πούμε λέξεις. Δεν μετανιώνω, δεν μπορώ να ακυρώσω τον εαυτό μου. 
Μου επιτρέπεται να σε φιλήσω; δεν θα δακρύσω, αντέχω, στο είχα πει.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Προέτρεξες και δάκρυσες, ενώ σου μιλούσα για μας, θεώρησες τέλος την αρχή του προλόγου και έμεινες άφωνη στον επίλογο. Δικαιολογήθηκες λέγοντας πως ανάγκη ήταν να ξεσπάσεις την πιο κρίσιμη στιγμή, γιατί πως αλλιώς να με σταματήσεις. Αγκαλιά μαζί στου ονείρου την πρύμη, εικόνες σου έπλασα να δεις πως είναι να αφουγκράζεσαι μόνο την καρδιά που βρήκε ψυχή και σώπασε.
Σε πρόλαβα στα σκαλιά, σε κράτησα με ένα φιλί και σε ακούμπησα στο προσκέφαλο να μην πεις πως δεν σε πρόσεξα.
Αλλάζει ο καιρός λένε, τα πουλιά ξεκίνησαν ταξίδι και ακόμη έχω μείνει να χαζεύω την ενστικτώδη απώλειά τους.
Μην βιάζεσαι να μοιρολογήσεις, στάσου πλάι μου και θα δεις πως θα αντέξεις όλα όσα είναι να 'ρθουν και να αποτελέσουν παρελθόν κοινό και μέλλον.



Βάζω τις νουβέλες στην άκρη για να μπορώ να σε έχω αγκαλιά. Τις βλέπω ενώπιόν μου να ζωντανεύουν, να παραπονιούνται για το δακρύβρεχτο τέλος τους, ενώ σε νανουρίζω. Σε τρομάζει που όταν είναι μέσα σε αυτό το σκηνικό, δεν σκέφτεσαι τίποτα; σαν να είσαι απλά θεατής. Χείλη που αναζητούν άγγιγμα και θα βρουν ανταπόκριση πάνω σε μια ανάσα. Για σένα γράφω τα πιο απατηλά, δεν πρέπει να έχουν καμιά τύχη και σκάνε σαν πυροτέχνημα, απλά για να κάνουν το κομμάτι τους. Δεν προλαβαίνει κανείς να ρίξει δεύτερη ματιά. Έχει γαληνέψει η μορφή του συνάμα και δεν θα τολμήσεις να διακόψεις την σιωπή για ένα ακόμη φιλί. 
Όλα θα βρουν τον δρόμο τους και το χειρόγραφο θα φέρει αφιέρωση ευχαριστήρια για όσα άφησες να μείνουν.

Έχει περάσει η ώρα; θα χτενίσεις την κόμη σου και θα αφήσεις ίχνη στον ουρανό να φωτίζουν απουσία-παρουσία για όσο θα ξεκουράζεις το κορμί σου από την μιζέρια της μέρας. Καθήμενη στην άκρη του κρεβατιού σου θα αφήσεις να γλυστρήσουν πρώτα τα πόδια στα σεντόνια σου, αν και χειμώνας έξω, και θα χωθείς γρήγορα στα σκεπάσματα να τυλίξεις σκέψεις, να ζεσταθούν να ησυχάσουν και τούτες.
Καλλωπίζεσαι για τον αγαπημένο σου, καθάρια και ήρεμη. Ψύχραιμη για την βραδινή αγκαλιά, ανακούφιση μέσα στο φιλί, γιατί όλη την ένταση εκεί θα την βρεις.
Η ματιά σου είναι ό,τι πιο δυνατό κατέχω, δεν είμαι εγώ, μα η ισορροπία που εναρμονίζεται με έναν αλλιώτικο κόσμο, μονάχα για σε.
΄Όσο θα στολίζω τον ουρανό με όσα επιζητείς, πρόσεξε μην προδοθείς από τις ματιές σου σε με.


Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Σε όλη μου την ζωή, ο άγγελός μου εσύ. Να νιώθω την μορφή σου να διώχνει σκιές, πληγές. Σε όλη μου την ζωή εσύ, εγώ που ξέρω να κρύβω σημάδια, να κρατώ δάκρυ στις χαρές. Τα βράδυα κλείνω τα μάτια μόνο και μόνο επειδή σε κατέχω και γνωρίζει ο μορφέας πως δεν θα του χαριστείς σε όσα μου τάξει. Ένα παιδί είμαι, που λαχτάρισα φιλί και αγκαλιά και ήρθες εσύ, μονάχα εσύ σε παγκάκι και με άφησες να χαρώ μια σταλιά ψυχή. Ψάχνω να βρω φταίξιμο, μια αφορμή για την αξία αυτού του πόνου, μα όλοι σιωπούν.
Να είσαι εδώ τις νύχτες που θα πρέπει να λυγίσω για να πω το όνομά σου σε προσευχή.


αφιερωμένο σε εκείνη που πονά.....

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Fade out

Κόσμος περνά ενώπιόν σου και εσύ πρέπει να κρίνεις, πριν χτυπήσει ο κώδων για το διάλειμμα. Ποδιές και στολές επιλαχόντες για το επόμενο μάθημα, δίχως προοπτικές εξέλιξης. Ένα παιδί σταμάτησε στο σχόλασμα και σε κράτησε από το χέρι για να περάσει την διάβαση της ματιάς σου. Πόνος, αίσθημα παρελθοντικών χρόνων, θα το λησμονήσεις πριν νιώσεις τα δάκρυα, λίγο μετά τις γραμμές του προσώπου του. Μορφή καθάρια, παρουσία δυναμική στέκεται πάντα αντικριστά από τις μοίρες. Μούσες ξεκλέβουν μελωδίες και τις φέρνουν στην πένα σου, να κοιμηθούν ήσυχα σε βιβλίο σχολικών χρόνων.
Πρέπει απλά, κάποιος να σηκώσει το χέρι και να βρει λύση στο ξεθώριασμα κι ας γράφω με κιμωλία.

Επίγνωση

Δεν θα πιστέψω ποτέ πως υπάρχεις. Να ζω με ψευδαισθήσεις, πως αν νιώθω, φταίει ο μορφέας που θέλει απεγνωσμένα να αφουγκράζομαι την μορφή σου  στα όνειρά μου για να με ξυπνά σε ξημέρωμα δίχως εσέ. Να δεχτώ τιμωρία, εσώκλειστη σε παραμιλητό, να κυλούν δάκρυα δίχως λόγο, αφορμές έχω τόσες θαρρώ. Δεν θα αρνηθώ ποτέ πως πίστεψα σε κάτι άπιαστο, μαγικό, εξωπραγματικό. Μόνο αυτό να κατέχω, περαστικούς που αγγίζουν την σκιά τους πάνω σε άσφαλτο, όχι χώμα, σε τσιμέντο.
Έχω μείνει τόσο πολύ σε όρια ακτών που η αλμύρα είναι οικεία πια, δεν θα ξεχωρίσω την στιγμή που θα βρίσκομαι και πάλι εντός περιορισμών.
Ξέρω, πως μονάχα μια φορά θα λυγίσω, μια στιγμή να ικετεύσω για την φυγή. 
Ανόητοι οι άνθρωποι, ελπίζουν......

Ανταλλάσσω τα ραβασάκια σου με φιλιά, δίκαια πράγματα, ένα να σου επιστρέφω, χίλιες σιωπές δικές σου ενώπιόν  μου. Όρισε τους όρους εσύ, εγώ δεν μπορώ να βγάλω μιλιά, μόνο σκανταλιές ξέρω να πράττω, να φλυαρώ, να μπερδεύω σκέψεις, να φυλακίζω στιγμές σε ορίζοντα μακρινό και αέρινο. Πάνω σε παράταση χρόνου αναπνοής , σου χαρίζω όσα μοιάζουν ξεπερασμένα και αλλιώτικα, μα δεν με έχω μάθει διαφορετικά. Όλα σημαντικά και ανιαρά, όλα ίδια και πρωτόγνωρα, σίγουρα έχουν κάτι να ζηλέψουν και να ζητήσουν τράκα από το δικό σου καπνό. 
Αν κάτι είχα ανάγκη, ήρθες και έθεσες όρια για να αλλάξουν οι συντεταγμένες της ύπαρξης μου, πάνω σε ίδιες χαρακιές.

Πολυτέλεια

Ένα ατίθασο πλάσμα, δεν έχω δικαίωμα να παραμείνω; δίχως να ορίζω αισθήσεις, γουλιά από κρασί σε χείλη και ξέρω πως είναι να σώνονται τα φιλιά. Δεν θα ανησυχήσει κανείς για σένα φίλε μου, διότι είσαι αρεστός και αγαπητός, για μένα αν ρωτάς, απάντηση ουδεμία, γιατί ακόμη σκέφτομαι τις πράξεις και τις συναρτήσεις όλων των διαπιστεύσεων που φέρει η ψυχή. 
Χαράματα πάνω σε ράγες κυλούν τα όνειρα και τερματίζουν στην  μορφή σου, μια άυπνη σιλουέτα επιβάτης. Προσπαθούσε σε όλη την διαδρομή να ξεφύγει της διαιτησίας, του ελεγκτή και βρέθηκε μπροστά στην μηχανή, δίπλα στον καρβουνιάρη, να κερνά μπύρες και να γλυτώνει την αποπομπή.
Σε ξέρω, σε έχω αγκαλιάσει στιγμιαία σε λανθασμένη γιορτή, σε αγνώστου μοιρασιά, σου χάρισα ένα προσκλητήριο από  λησμονημένη χαρά, για να βρεθώ εδώ, σε δική σου στιγμή ναυαγός.


Να σου πω που έχω σταθεί τυχερή; όχι σε υλικά αγαθά που φθείρονται και δεν θυμάμαι καν που είναι καταχωνιασμένα, μα για τις ψυχές που έχω γνωρίσει, πέρα από ευχές και όνειρα. Μπορεί να είμαι μικρή και να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους με δέος και την υπόστασή τους να χαζεύω σαν παρατηρητής, αλλά οι ματιές  αποτυπώνονται, οι αγκαλιές που δόθηκαν και μοιράστηκαν ισάξια σε αποδέκτη και παραλήπτη.
Θέλεις να σου πω πόσο αφελής είμαι και έχω υπάρξει; όχι σε στιγμές, μα σε ολάκερη ζωή, που για αυτό που πιστεύω, θα φέρω ενώπιόν σου έναν κόσμο μάταιο για να σε πείσω πως δεν ανήκω εδώ. 
Αν έχεις δικαίωμα και λόγο στην καρδιά μου, δεν είμαι εγώ που ζητάς για να σου δώσω πόρισμα, αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός.


Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Βίωμα η ανάσα σου πάνω στα χείλη μου που σβήνει μόνο μέσα σε όνειρα. Βλέμμα να προσδίδει ένταση σε στιγμές που δεν λογαριάζει ο χρόνος, παρά μόνο κάποιοι παλμοί. Σε έχουν ξεχάσει θεοί εκεί να νοσταλγείς και να λησμονείς ζωές που εκείνοι θα ήθελαν να έχουν γευτεί σαν συναίσθημα. Ψυχή να επιπλέει σε άγγιγμα, μονάχα σε μια παρουσία. Είναι δύσκολο θαρρείς; είναι τόσο λιτό όλο το σκηνικό σου που θα τρόμαζε ακόμη και ο πιο ρεαλιστής. Θα στήσεις παγίδες στον ίδιο σου τον εαυτό για να δεις αν έχεις μάθει κάτι από τα παθήματά σου, αν έχεις χάσει κάτι από την λογική σου.Θα ξεφύγεις από όλα τα τερτίπια, γιατί ένα χάδι ήταν ό,τι πιο απλό ζητούσες.
Οι αισθήσεις δεν ξεγελιούνται μάτια μου, θα απαιτούν πάντα ζωηρά την παρουσία σου, στο ξύπνημά τους.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Σβήνοντας σημάδια σε καπνό περνάς την νύχτα σου. Σχήματα να εξατμίζονται μέσα στην σκέψη σου. Στήνεις πηγαδάκια και απομακρύνεσαι από την φυγή σου. Έχεις σταματήσει στο ίδιο σημείο, όπως πάντα, όλα προβλέπονται και εσύ θα τηρήσεις το πρόγραμμα. Θεατής, ενός έργου που έχεις γράψει και ζεις επανειλημμένως τις σκηνές στον ύπνο σου. 
Ο καπνός βγαίνει νωχελικά από τα χείλη σου, πέπλο στην ματιά σου, ακόμη δεν κοίταξα να δω αν είσαι εδώ. 
Γιατρικό, το ίδιο σου το φιλί στο μέτωπο για καληνύχτα. Σε ενδιαφέρει αυτή η παρτίδα ακόμη; έστω κι αν η τράπουλα έχει σημαδευτεί επιεικώς εσκεμμένα από κοινό εχθρό; την τύχη σου.
Υπάρχει λόγος που ακούω μόνο αυτό το τραγούδι στο πικ απ!



Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Ακίδα

Ακίδα, αιχμηρή ζωγραφίζει πάνω σε μέταλλο φτερά ψυχής. Πρέπει να ήταν ο έρως που της τα χάρισε, να μπορεί να πετάξει, να τον εύρει στο πιο απόμερο τοπίο. Κρασί ή νερό να σε φιλέψω; μια γουλιά από το ένα θα σε μεθύσει, μια γουλιά από το άλλο θα σε σώσει. Παράταση ζωής για μια θνητή, ευκαιρία ζωής για έναν θεό. Ξεθωριάζει το ανάγλυφο στο μπράτσο σου κι ας το έχεις χαράξει επίπονα και με σύνεση. 
Ένα καθώς πρέπει πρεζόνι, με κοστούμι και φούμαρα που κρατά παπαρούνες στα χέρια, δεν θα σε υποψιάσει ποτέ πως ήταν άγγελος. 
Είμαι λάτρης της γραφής σου, των δραματικών τέλων σου που όμως ο ήρωας σου χαμογελά. 
Μια ακίδα χαράζει την υφή από τα όνειρά σου, να μπορώ να τα νιώθω, σαν αγγίζω την μορφή τους.