Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

Αλλαγή χρόνου....

Φεύγω κοιτάζοντας πίσω , όλα τα ίδια θα μείνουν , λες!;!
τίποτα να νοσταλγήσω , όλα ίδια θα μείνουν , λες;!;
περνούν οι μέρες , εύκολα , δύσκολα ,μέσα από τις ίδιες χαραμάδες
το φως , το σκοτάδι !
Πόσο χρειάζεται δεν ξέρω για να απομακρυνθώ ,στην ακτή να βγω!
Έκλεισε η πόρτα και πρέπει να ξεχάσω; φεύγει μια χρονιά και πόσα πρέπει
να θυμάμαι δεν ξέρω!
Όλα τα ίδια θα μείνουν , λες!;!
Έσβησαν τα φώτα και όλα πρέπει να αλλάξουν;
Όλα τα ίδια θα μείνουν , σαν φως μπει πάλι; λες!;!

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2007



Απλά στέκομαι στην αντίπερα όχθη , κοιτάζοντας στο άπειρο , χωρίς βούληση.
Άφησα τον άγγελό μου να ξεκουραστεί για λίγο και εγώ να καθίσω ακίνητη για μια στιγμή στην εικόνα που με περιβάλει. Αμίλητη η λαλιά και τα μάτια πιο καθαρά βλέπουν την φυγή στο τέλος του πελάγου. Γύρισα μόνο να κοιτάξω, όταν έσβησαν τα φώτα και το βλέμμα μου πήρε η δικιά σου η φωνή.

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2007

Πριν το όνειρο

Σε αναζητώ και σταματώ στην φωνή σου. Η ύπαρξή μου ανασηκώνεται στο βλέμμα σου, φυλαγμένη ευχή η μεταμόρφωση αυτή.
Τι νανούρισμα να ζητήσω , πέρα από αυτό!
Κάθε νύχτα καταλήγω στην αγκαλιά σου , ίσα ίσα να σε ακουμπώ και να βυθίζομαι στο όνειρο.
Δεν κοιμάμαι , ξάγρυπνη στην εικόνα σου. Με τα χείλη μου, υγρά , ακουμπημένα στην γυμνή σου πλάτη και την καρδιά μου να βρίσκει τον παλμό σου.

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2007

Ψυχή


Πονεμένη ψυχή που για κάποιον λόγο θα πρέπει να πληρώνω τους καημούς , τις πληγές άλλων. Να δίνεις και να αντέχεις να είσαι έτσι , να σε παρασέρνει η ορμή του είναι σου που ποτέ δεν το επιτήδευσες . Θα μιλήσεις , θα πεις το παράπονο και τι; Θα κοιμηθεί για ένα βράδυ χώρια σου και θα ξαναρθεί το επόμενο , γιατί θα ήθελες όλα να είναι αμοιβαία , να έρχονται όλα χωρίς να ζητάς , γιατί επαίτης δεν γεννήθηκες. Το πιο δύσκολο πράγμα , να νιώθεις έτσι . Να είσαι αντίκρυ στην θάλασσα και να λαμβάνεις σιωπή.

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Αν κρυφτεί η σιωπή το πρωί, λες να είναι όλα καλύτερα;
αν ξεχαστώ μέσα σε μια σκέψη θα σωπάσει η ψυχή;
μου δίνεις όσα νομίζω πως μπορώ να αντέξω , αλλά
φοβάμαι για όσα δεν θα έρθουν , για όσα περάσουν και κρυφτούν στα μάτια μου.
Δεν θα ζητήσω κάτι ..το ξέρεις!
Δεν θα μιλήσω ...το ξέρεις !

Γλίστρησε ένα όνειρο μες του χιονιού τα σχέδια και ακολούθησε της φυγής την σκέψη. Έφτασε σε μια αγκαλιά και έμεινε εκεί ως την αυγή. Ένας άγγελος θα στο φέρει πάλι πίσω , μόλις το μυαλό ησυχάσει.

Με το πρώτο κλείσιμο των ματιών.

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007

Εγώ που λέω τα πολλά και αφήνω άλλα τόσα στην ψυχή μου να ταξιδεύουν , δεν θα χρειαστεί ποτέ να σκεφτώ την ευχή να είσαι πάντα καλά και χαμογελαστός. Είναι πάντα στα χείλη μου, χωρίς να λεχθεί.
Εγώ που λένε πως ονειροπολώ και πως κατέχω την ψευδαίσθηση της εικόνας, μάθε πως δεν σε επιζητώ σαν όνειρο, αλλά σαν την ίδια μου την αγκαλιά. Σαν τον εαυτό μου , που όσο καλά κι αν τον ξέρω , πάντα με εκπλήσσει.

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2007


Κάθομαι πέντε έξι φορές στο ίδιο παγκάκι, δίπλα σε απόνερα , του μυαλού συντρίμμια , φέρνοντας την θύμησή σου βοριά . Δεν ξεχνά ποτέ την διαδρομή, αέρινη και παράδοξος απρόσμενη. Ήρθες και κάθισες και εσύ δίπλα μου.

Ίσα ίσα που με ακουμπάς , ίσα που με αγγίζεις, όσο πρέπει για να δηλώσεις παρών, όσο για να μην ενοχλείς. Τα βλέμματα εκεί , να βαθαίνουν με το τοπίο, αλλά και εκεί , να βγάζουν στο πρόσωπό τους.
Ο αέρας σε λικνίζει ή αφαίθηκες και νιώθεις τους παλμούς σου;! η κίνηση του κόσμου με έφερε μέσα στο άγγιγμά σου , να κάθομαι στο ίδιο παγκάκι.

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

Αδιάκοπα λόγια

Σκορπούν τα ποιήματα , τους στίχους , τις μελωδίες μέσα στων ανέμων τις σκηνές , φτιάχνουν μορφές , μπερδεύονται και γίνονται ένα. Aντάμωμα στο χάραμα , φευγαλέα ματιά στο δειλινό και όνειρα στο σούρουπο.
Σκορπούν οι νότες , τα λόγια , τα μεθυσμένα αποκούμπια , στα σκαλιά του φτωχικού. θα γυρίσεις στο πατρικό , μια στάση εκεί έξω , μια στιγμή και χάθηκες.
Αυτά τα λόγια που κατέχω , δεν είναι δικά μου , από το χθες ήρθαν , από αστέρια που τα βλέπω , αλλά δεν στέκουν εκεί.

Να κρυφτώ από την χαρά και τον πόνο προσπαθώ, να ισορροπήσω και να μην αισθάνομαι. Μάταιο. Σαν το αντιληφθώ , έρχεται ο βοριάς και με παρασέρνει και έρμαιο σκέψεων γίνομαι.
Δεν φαίνεται , αλλά φουρτουνιασμένη είναι η θάλασσα και τα κύματα με βρήκαν πάνω στο πεζούλι. Στάλες στην τζαμαρία σταματούν , καλύπτουν την θέα στο απέραντο ουρανό. Γρήγορα τα σύννεφα παίρνουν θέση , σχήματα και ακτίνες ξεπροβάλουν στο βάθος διώχνοντας την μελαγχολία.
Δεν θέλω να κρυφτώ , φως!