Μαζί

 Σβήσε τα φώτα έχει πανσέληνο. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι για να φωτίσει το δωμάτιο, είσαι παρών, κοιτάς προς το μονοπάτι του. Εδώ δεν χρειάζεται να χαράξεις πορεία, να βγάλεις λόγο, να αιτιολογήσεις και το πιο σημαντικό να απολογηθείς, γιατί είσαι "εντάξει".

Γείρε κοντά μου, το καλεί η μέρα. Το συναίσθημα πλημμυρίζει το δωμάτιο, την παραλία μας, την θάλασσα που ακουμπά το φεγγάρι σε αυτό το ραντεβού αιώνων. Αν δεν σε ήξερα, θα τόλμαγα να πω πως είμαι τρελή που συνυπάρχουμε σε ψυχή και σκέψη.

Σβήσε τα φώτα και γείρε πλάι μου, δεν χρειάζονται ευχές, μόνο θέλω.

Δίχως Ταυτότητα

Αναγνωρίζοντας έναν ουρανό και ξεχνώντας έναν άλλον, πας μπροστά ή πας πίσω; 

κατακτάς ή χάνεσαι; σκοτάδια έχουν όλες οι πλευρές, άλλες πιο γκρι, πιο μαύρες, πιο σκοτεινές, πιο βαθιές, πιο απότομες, πιο από όλα όσα δεν ήξερες ότι υπάρχουν.

Αυτά, να τα πεις αλλού! σε αυτούς που δεν σε ξέρουν, που θα πεις δυο αρλούμπες και δύο αμπελοσοφίες και θα καταφέρεις να περάσεις ξώφαλτσα από τις σιωπές σου.

Αναγνωρίζοντας έναν γαλαξία, πάει να πει πως τον ξέρεις; μια εικόνα βλέπεις, δίχως να σκεφτείς το ψέμα του, την υποκρισία, την άρνησή του για ζωή. Δεν είναι εκεί πραγματικά, ένα αποτύπωμα βλέπεις, μια ψευδαίσθηση του χρόνου, του κόσμου όλου που σε περικλείει.

Είναι το ζητούμενο το άγνωστο και είναι άπιαστο, τρελέ!

Απροσπέλαστο Φεγγάρι

Στην φυλακή της άκρης της ψυχής, που έμαθε να έχει όρια και δεν ξεσπά σε φιλιά και αγάπες. Δεν το ήξερες πως υπήρχαν όροι απαράβατοι και πληγές που δεν έσβησαν ποτέ, δεν ήταν από μολύβι. 

Κιμωλίες τριμμένες σε ξύλινους πίνακες έχουν πάρει την θέση των γραμμένων που θέλησες να ξεχάσεις και ο χρόνος σε τιμωρεί που αφέθηκες σε ψεγάδια.

Από την άκρη του τέλους του παραθύρου κοιτάς λοξά τον κόσμο απέξω να περνά και μέσα να μην θέλει να κοιτάξει. Υπάρχουν τρόποι να πιστέψεις το παρόν σου, αλλά εσένα το μυαλό σου τρέχει σε τοπία παράξενα και απροσπέραστα. 

Στο χέρι σου κρατάς χαρτί τσαλακωμένο, τι περιμένεις και δεν το πετάς; διάλεξε, σαϊτιά ή καλάθι!

Άγνωστοι είναι οι περαστικοί τι σε νοιάζει τι θα πουν, αφού κι εσύ όμοιος τους έγινες, απλά επέλεξες να το μάθεις με τον πιο άσχημο τρόπο, στο ξαφνικό, από μια λέξη!

Συγνώμη, μα δεν μπορώ να πω άλλα, θα εκτεθείς και είναι κρίμα, μικρό παιδί, άμυαλο και ξενικό.

Σαν ψέμα ( Δύναμη Ψυχής)

 Είναι κάποιες στιγμές που μέσα στην κούραση, την θλίψη, το τσαλάκωμα, έρχεται η σκέψη και φέρνει στο προσκήνιο των ματιών, την εικόνα της. Την θύμηση της μορφής της, όταν ήσουν ακόμα παιδί, που δεν χρειαζόταν να της ζητήσεις κάτι, κι όμως θα σου έλεγε δυο κουβέντες και θα σε έφερναν κοντά της, να θέλεις να σε μάθει να πλέκεις σταυροβελονιά, να της πεις το μάθημά σου, να την διακόψεις την στιγμή της ανάγνωσης του μαύρου κοτσονάτου προσευχηταρίου της, επειδή ήταν κάτι που έκανε συνεχώς και δεν έμοιαζε παράταιρο, ήταν στοιχείο δικό της, και ήσουν χαρούμενη, γιατί έπαιρνες αγάπη, απλά επειδή ήταν εκεί τους χειμώνες.

Της παραχωρούσες το κρεβάτι σου δίχως να αγκομαχάς, θα της πήγαινες την σούπα της και θα περίμενες πάντα με ανυπομονησία τα γλυκά της που μύριζαν μοσχοκάρυδο. Είναι κάτι που μου την θυμίζει πάντα, είναι κάτι δικό της, στοιχείο της ψυχής της, της φροντίδας της, της θαλπωρής που σου πρόσφερε μόνο και μόνο που σε έβαζε να συμμετάσχεις στην σκανδαλιά για ένα γλυκάκι ή για λίγο παραπάνω φαϊ για τη λιγούρα.

Είναι κάποιες στιγμές δύσκολες, που μοιάζει η ψυχή να μην αντέχει, κι όμως η θύμησή της αναδύεται με έναν μυστικό τρόπο και σου υπενθυμίζει να κάνεις τον σταυρό σου στο μαξιλάρι σου, πριν κοιμηθείς, στο προσκέφαλό σου και αυτό αρκεί για να έρθει ο Μορφέας κοντά σου.

Τίποτα δεν μοιάζει τυχαίο γιαγιάκα μου, συνονόματη, που σου πήρα όλες τις χάρες και τα κουσούρια, που διάλεξες να φύγεις Μεγαλοβδομάδα, ανήμερα Πρωτομαγιάς, ημέρα γενέθλια.

Ξέρω, είσαι δίπλα μου, δεν στο ζητώ!

Δεν σε ξεχνώ και είναι τω ψυχών, που θέλουν το μερτικό τους!