Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Διάγνωση

Διαστροφικό να είσαι εκεί, σε κάτι τόσο μικρό, τόσο περιορισμένο και εσύ να αναπνέεις, να βλέπεις ορίζοντες. Εσύ, κάτι ξέρεις και δεν μιλάς, ως συνήθως θα πράξεις ανάλογα. Δικαιολογούμαι σε όλα ή έτσι φαίνεται τουλάχιστον, να γλυτώσω από τα διαδικαστικά και να φτάσουμε στο προκείμενο, την συμφωνία. Εξήγησέ μου, το πρωτοφανές και συνάμα γοητευτικό θέαμα, σκοτάδι και φως στην αγκαλιά σου. Μόνο έτσι θα ξεχώριζε, είναι απλό.
Παράταιρο να είσαι εκεί, σε κάτι άπιαστο και όμως υπαρκτό σε λογική τρελού. Εσύ, θα μιλήσεις; θα δηλώσεις παρών; διάλεξα τον τόπο, σίγουρα είναι μια υπόδειξη, αλλά όχι η πορεία μου.
Αξιοθαύμαστο να είναι ακόμη εκεί, σε κάτι τόσο ανέφικτο, τόσο μικρό και εκείνος να αναπνέει, να βλέπει τέλος.

Παρακαλετά μεσοβδομαδιάτικα για να σου αποσπάσουν την προσοχή. Μα εγώ κοιτάζω εμπρός μου, μα εγώ θέλω αυτή την ματιά. Ουρανός μέσα σε χρώματα οριοθετημένος και θα προσδιορίσεις μόνο τα σύννεφα αν θα σε ακολουθήσουν, όχι εκείνος. Φιλί στα χείλη για να σε διχάσουν. Μα εγώ αγγίζω την ψυχή, μα εσύ θέλεις εκείνην να προστάζεις.
Στην παρτιτούρα μου, μουτζούρα, στην φωνή μου μια ρωγμή και δεν βγήκε η φωνή, δεν έσταξε το δάκρυ στην παλάμη σου.
Μέσα σε αγκαλιά που δεν αφήνει να φύγει η ένταση, μέσα σε δαύτην κρύφτηκα αιώνες να κοιτώ.
Ξέρεις τόσα, ελπίζω σε αυτό!

Αίσθηση

Ένα όνειρο ζωγραφισμένο πάνω σε χείλη και ο ήλιος έσκασε μύτη, την πιο ακατάλληλη στιγμή. Ήταν την ώρα που άγγιζα, που θέλησα να νιώσω την υφή τους και δεν ήμουν εκεί. Μια στάλα χρώματα σε παράλληλη σειρά, ενώ πριν δευτερόλεπτα υπήρχε μόνο γκρίζο. Ακόμα βρέχει, ακόμα νιώθω την υγρασία και όμως είμαι έξω, να γίνομαι μια κουκίδα στον ουρανό. Διαλέγεις και εγώ υπακούω. Αναπνέω και είσαι εκεί.
Όποιος τολμήσει, θα πρέπει να ξέρει αν αντέχει, όποιος σωπάσει, θα πρέπει να ξέρει να πονά.
Παρούσα σε μια εικόνα που όμοιά της δεν έχεις δει ποτέ πριν. Παρών σε ό,τι είχες πείσει τον εαυτό σου, πως δεν υπήρχε για σένα.
Ήλιος, τον μισείς την ώρα που σε ξυπνά, αλλά είναι και αυτός που σε αγκαλιάζει με θέρμη.

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Παραγγελιά

Αρκεί να έχεις θέα στην θάλασσα, να φαίνονται στο βάθος βουνά και στο άπειρο η στεριά, όπως την έχεις φανταστεί. Γυροβολιές στο μπαλκόνι, αεράκι ίσα ίσα να αντέχεις με το κοντομάνικο και βρήκες το κουράγιο να καθίσεις στο μαρμάρινο πρεβάζι. Φουμάρεις και ξεφυσάς, ο αέρας να παίρνει, ο αέρας να σε κρατά. Τσιγάρο είχες να κάνεις τόσο καιρό κι όμως το ζήτησες, είναι σιωπηλός, δεν θα κρατήσει πολύ και δεν θα θυμάσαι πως λύγισες, ήταν ένα μονάχα, δεν μετρά. Παράταση για να μείνεις έξω απλά ζήταγες, παράταση για να αναπνεύσεις. Έλα μην γελάς, δεν αστειεύομαι, όσο κρατούσα στα χέρια μου χαρτάκι και καπνό, θυμήθηκα, νοστάλγησα και δεν ένιωσα, δεν πόνεσα, αφέθηκα.
Το να μπορέσεις να πεις "σ'αγαπώ" δεν είναι δύσκολο, το να κρατήσεις όμως μια ψυχή, όνειρο!

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Φυγάδες

Προδομένοι και σωσμένοι, ίδιοι. Μετράς τα οστά τους, ομοιότητα κι όμως θα τα ξεχωρίσεις και θα τα θάψεις πλάι πλάι και θα έχεις το σημείο αναφοράς σου για έτη πολλά. Θα διαλέξεις άνθη, θα στολίσεις φωτογραφίες και ενθύμια, όχι επειδή θα τα δουν, απλά εσύ να μην ξεχάσεις, γιατί τάχθηκες υπέρ τους.
Μια ανάσα σου ξέφυγε και σηκώθηκε σκόνη από τους ώμους σου, το ίδιο μαύρο, η ίδια φυγή.
Ξεχασμένοι νοσταλγοί του ποθητού και του ευλαβούς αποτελέσματος, απόστολοι σταυρού, αλλά εσύ κάθεσαι και μετράς ώρα, λεπτά, μέρες για να έχεις να σημειώνεις απομνημονεύματα για τους μελλοντικούς απογόνους, που ανάθεμα αν το βρουν ποτέ, αν το ξεφυλλίσουν, αν κατανοήσουν τις σκέψεις σου.
Σε ξέρω, σε αναγνωρίζω, είμαι δίπλα σου. Ομοιότητες πολλές, αλλά ό,τι κι αν σου πω, εσύ θα συνεχίζεις να έρχεσαι και να διαπραγματεύεσαι το πόρισμα.

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Οι λεγεώνες του Λοχ Νες


Μια φορά κι έναν καιρό, όπως ξεκινούν όλα τα παραμύθια, σε έναν μακρινό τόπο υπήρχε ένα τέρας, μην ρωτάς πολλά τώρα, έτσι το αποκαλούσαν όσοι έλεγαν πως το είχαν δει, το τέρας του Λοχ Νες. Όντως είχε τρομακτική μορφή, πελώριο σαν βουνό , πράσινο και γλοιώδες σαν σαύρα, αλλά με δυο μάτια που σαν τα κοίταζες γαλήνευε η ψυχή σου και αυτό γιατί το τέρας ήταν άγγελος πριν. 

-Πως έγινε αυτό; 
-Να κλείσεις τα μάτια σου και  θα σου διηγηθώ την ιστορία του.

Πριν πολλά χρόνια σε ένα χωριό που ανθρώπου  νους δεν μπορούσε να φανταστεί πως υπάρχει, όλοι οι κάτοικοι ήταν ευτυχισμένοι και ζούσαν ειρηνικά για πολλούς αιώνες. Όλοι οι χωρικοί είχαν δουλειές , οικογένεια και χρόνο για να απολαμβάνουν την φύση. Οι εποχές περνούσαν και όλα έμοιαζαν όπως πάντα. Μόνο χαμόγελο θα έβλεπες στα πρόσωπά τους. Το ξέρω δεν συνηθίζεται κάτι τέτοιο στις μέρες μας, αλλά αυτό το χωριό είχε ως προστάτες τις λεγεώνες του  Λοχ Νες.

-Μα έτσι δεν έλεγαν το τέρας;
-Ναι  και θα καταλάβεις παρακάτω το γιατί.

Οι λεγεώνες ήταν άγγελοι, που φυλούσαν το τελευταίο χωριό, όπου ζούσαν άνθρωποι που δεν είχαν έρθει ποτέ αντιμέτωποι με το κακό. Το σκέπαζαν με χιόνι τον χειμώνα, το φθινόπωρο με φύλλα από τα δέντρα, την άνοιξη με άνθη και το καλοκαίρι με το φως του ήλιου. Έτσι δεν μπορούσε ποτέ να τους βρει ο δαίμονας.
Οι άνθρωποι σε αυτό το χωριό γνώριζαν πολύ καλά πως υπήρχαν οι λεγεώνες, γιατί  ο βασιλιάς τους ήταν ένας από αυτούς. Ψηλός ξανθός  με χρυσοκέντητα φτερά.
Τα χρόνια περνούσαν, οι εποχές άλλαζαν, αλλά το κακό πάντα παραμόνευε. Ερχόταν συνέχεια νέα από τον έξω κόσμο πως το κακό θέριευε και απλωνόταν στις γύρω περιοχές και αυτό γιατί οι άνθρωποι ήθελαν περισσότερα πλούτη, περισσότερα αγαθά από όσα τους πρόσφερε η φύση και έτσι ο δαίμονας τους τα πρόσφερε απλόχερα, με αντάλλαγμα τις ψυχές τους.
Ο βασιλιάς μας ανησυχούσε, αλλά πάντα είχε τις λεγεώνες να φυλούν τα σύνορα του χωριού και πάντα με σύνεση, ώσπου οι εποχές άλλαξαν.
Μα πως έγινε αυτό; Τι απέγιναν οι λεγεώνες;
Όσο το κακό μεγάλωνε στις κοντινές περιοχές, οι λεγεώνες του Λοχ Νες αναγκάστηκαν να φύγουν για να πολεμήσουν με τον δαίμονα, θεωρώντας πως έτσι θα τον απομάκρυναν και θα έσωζαν και άλλες ψυχές. Πολεμούσαν νύχτα μέρα, αλλά η κούραση ήταν τόσο μεγάλη που σαν ήρθε εκείνος ο χειμώνας, χιόνι δεν σκέπασε το χωριό και το κακό μπόρεσε και βρήκε από πού προέρχονταν τα ίχνη μιας λεγεώνας, το χωριό μας.
Ο δαίμονας αμέσως έστειλε αγγελιοφόρους και μαχητές. Ο βασιλιάς  αντιλήφτηκε την παρουσία τους, αλλά ήταν μόνος του πια. Οι λεγεώνες μάχονταν στις γύρω περιοχές.
Τι μπορούσε να κάνει για να σώσει το μοναδικό χωριό που είχε μείνει αγνό;  Οι άγγελοι έχουν τόσες δυνάμεις που μπορούν να μεταμορφωθούν σε ό,τι βάλει ο νους  σου, αλλά μονάχα για μια φορά και είχε να αντιμετωπίσει τόσα δαιμόνια!
Το χωριό περιβαλλόταν από βουνά, ήταν τόσο εύκολο να τους επιτεθούν και μέσα σε λίγα λεπτά να χαθούν όλοι οι κάτοικοι. Αν και έμοιαζε ο χρόνος να τελειώνει, ο βασιλιάς προσευχήθηκε στον θεό και ευχήθηκε να βρέξει, οι άνθρωποι να γίνουν ψάρια και ο ίδιος  τέρας για να παλέψει ενάντια στο κακό.
Όντως ο ουρανός συννέφιασε  και ξεκίνησε καταιγίδα. Το χωριό μιας που ήταν σε πεδιάδα, δεν άργησε τα πρώτα σπίτια να σκεπάζονται από το νερό και όποιον ακούμπαγε να μεταμορφώνεται σε ψάρι. Οι δαίμονες σαν μεγάλα αρπακτικά, έπεφταν από τις κορυφές των βουνών, αλλά ο βασιλιάς πεταγόταν μέσα από τα κύματα και τους έπαιρνε μαζί του στον βυθό και τους έπνιγε. Η μάχη διήρκησε μερόνυχτα με τον βασιλιά να μην κοιμάται ούτε για μια στιγμή, πως μπορούσε άλλωστε, οι δαίμονες όλο και πλήθαιναν, διψούσαν για νέες ψυχές. Έβρεχε για αιώνες ώσπου ήρθε η μέρα που οι ουρανοί άνοιξαν. Επικρατούσε μια εκκωφαντική σιγή. Δεν υπήρχε κανείς , παρά μόνο μια λίμνη στο κέντρο του τοπίου. Οι λεγεώνες είχαν επιστρέψει πια, το κακό είχε αποδεκατιστεί, γιατί ο βασιλιάς, το τέρας  είχε αφανίσει όλους τους δαίμονες, κάτω από την επιφάνεια του νερού.
Μάταια τον φώναζαν να φανερωθεί, μα πώς να αντικρίσει τις λεγεώνες; Μετά από τόσο καιρό, ο βασιλιάς έμοιαζε να είχε πάρει την μορφή των δαιμόνων για να μην τον αντιλαμβάνονται εύκολα και να μπορεί να τους αιφνιδιάζει.
Ακούστηκε μόνο μια φωνή, να προσεύχεται και να ευχαριστεί τον θεό που σώθηκαν οι ψυχές των χωρικών. Οι λεγεώνες υποκλίθηκαν και πέταξαν ως τις κορυφές των βουνών για να φυλούν για πάντα το χωριό του Λοχ Νες.

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Μυστικό

Ξέρεις να κρατάς μυστικό; να ακούς και να τα λες σε φαράγγι να ηχεί και να γυρίζουν πίσω σε σένα οι λέξεις; κάτσε εδώ δίπλα μου και μην μιλάς θα έρθουν όλα όσα θες να ξέρεις και θα σε βρουν και θα σου  τα πουν όλα απέξω κι ανακατωτά. Παπαγαλία, αφού και στον ύπνο τους παραμιλούν τα ίδια και τα ίδια ξανά, οι παραστασεις δεν αλλάζουν ποτέ. Κάνε υπομονή δυο λεπτά και θα τα δεις όλα, όσα κρατώ στα χέρια κι όσα έφερες από ταξίδι μακρινό. Κάτσε ήσυχα μια στιγμή και θα φανερωθούν όλα για όσα ήρθες και με βρήκες, όλα για όσα πρότρεξες και άνοιξες το στόμα σου, φλυαρώντας για φαντάσματα και στοιχειά.
Μια βαθιά ανάσα και αρχίζει το θέαμα, είμαι απλά εδώ.

Ύπαρξη

Πειράζει που θέλω να ντυθώ χειμώνας κι ας πλησίασε το καλοκαίρι; να κρυφτώ μέσα σε ένα παλτό και να περπατήσω πλάι σε μια παραλία. Σε ενοχλεί αν σου πω πως κρυώνω και ψαχουλέψω στην αγκαλιά σου  να βρώ σπίρτα για να ανάψω κεριά; να ταξιδέψω κι ας κάθομαι δίπλα σου. Κουβάρι τα ρούχα πάνω στο κρεβάτι, μια χαρά δικαιολογία για να μην κοιμάσαι, να μην συγυρίζεις για να τριγυρνάς σαν τον λέτσο, με το ίδιο σχισμένο τζιν, είναι της μόδας θα πεις χαμογελαστά και θα ανάψεις έναν ακόμη καπνό.
Πειράζει που θέλω να βρέξει για ώρες κι ας μου ζητάς εδώ και μέρες να ξαπλώσουμε σε αμμουδιά; γιατί επιμένεις; εγώ ζούσα στον βόρειο πόλο, εγώ δεν ζούσα σε στεριά. Επιθυμώ χειμώνας να είναι η εποχή μου μια ζωή, έτσι ονειρεύεται κανείς την άνοιξη, τα χρώματα, τα αρώματα και γεύεται πιο έντονα τις σκιές!

Παραμύθι

Τα μαλλιά της έλουζαν αιώνες και την μορφή της μονάχα μέσα από δάκρυα βροχής μπορούσες να την δεις. Τοπίο συννεφιασμένο τα μέρη που μεγάλωσε και εκεί θα την βρεις, αλλά να ξέρεις πως θα είναι μοιραίο να την αναζητήσεις. Παραμύθι κοίτα να της πεις και να είσαι ευσεβής, αν την τρομάξεις, αν θεωρήσεις πως είναι πιο εύθραυστη και από την στιγμή της αυγής, θα χάσεις το βιός σου.
Τα μάτια της θάλασσες απέραντες και το κορμί της μονάχα μέσα από σύννεφα μπορούσες να το αγγίξεις. Φεγγάρι βρες και τάξε, τέτοιο που παρόμοιο να μην έχει ξαναδεί. Αστέρι βρες και φύλαξε, μα να φέγγει τόσο όσο ένα διαμάντι, τόσο ώστε να το θελήσει για στολίδι της στον δικό της ουρανό.
Την θλίψη της κρατούσε μια ψυχή και μόνο όταν ακούμπαγε την υγρή άμμο ξεδίψαγε ο νους της.
Αυτά ξέρω να σου πω για δαύτην, μα μόνο μια παράκληση, μην την καταραστείς, μην την ζηλέψεις, επειδή δεν θα την αισθανθείς.

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Διακοπές

Τρέχουν παιδιά σε εξοχή, το φως τα λούζει και το τοπίο γίνεται κρυψώνα τους. Κοιτάς τα πρόσωπά τους και χαζεύεις τα χαμόγελα, τα ακούσματά τους. Κουτρουβάλες, λαχάνιασμα και φωνές που ο αέρας φέρνει στα αυτιά σου, όσο μακριά κι αν τρέχουν. Ανάσκελα στο γρασίδι και οι μυρωδιές του αγρού σε κάλυψαν. Ο νους σου σε ταξιδεύει γρήγορα αλλού, στην θάλασσα κι ας μυρίζεις χαμομήλι κι ας είσαι σε πράσινο, γαλάζιος ο ουρανός, μια ζωή θα καθρεφτίζει αλμύρα, νερό.
Τρέχουν παιδιά και βούτηξαν μέσα της, έσπασαν τα κύματα κρατώντας την ανάσα τους. Δεν κοιτάς πια, νιώθεις την δροσιά, ζωγραφίζεις σε καμβά τις ψυχές τους. Μακροβούτια, σκέρτσα και τα σκηνοθέτησες όλα όπως τα θέλησες για εκείνα.

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Να ήμουν η ψυχή σου, να σε ήξερα τόσο καλά, να με πόναγες δίχως να πρέπει να ειπωθούν τόσα. Να το κάνω ευχή; φοβάμαι πως ήδη έχει γίνει μέρος του σκηνικού και ο ήλιος φέρνει την παρουσία σου, το φεγγάρι την μελαγχολία σου. Στους επικριτές σου  τι έχεις να δηλώσεις ή είσαι έτοιμος για ένα ακόμη ταξίδι;
Να ήμουν ότι πιο μικρό, ότι πιο αέρινο και να σε ακουμπούσα τα βράδια, μια ακόμη αίσθησή σου. Να το κάνω ευχή; ήρθε ήδη η στιγμή και δεν τόλμησα να σε αγγίξω, έναν άγγελο πως να νανουρίσω!
Να ήσουν, να είσαι και εγώ θα τα απαρνιέμαι όλα, φιλιά, ζωή, αλλά όχι ετούτη την πνοή.

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Μελλοθάνατοι

Καταδικασμένοι με ρητή εντολή να μην τους χάσουν λεπτό από τα μάτια τους. Δεν πρέπει στιγμή να μείνουν μόνοι. Τους ζήτησαν μονάχα να πουν την τελευταία επιθυμία τους και εκείνοι χαμογέλασαν.Παρήγγειλαν το τελευταίο γεύμα τους σε κοινό πιάτο και αντάλλαξαν ματιές. Τα πρόσωπά τους να μπορούσες να δεις την ώρα του αποχαιρετισμού, ευτυχία και ας ήταν το τέλος, τέλος για ποιον όμως; όταν την στιγμή που το ανακοινωθέν έλεγε για ανυπαρξία μέλλοντος και πεπραγμένων, εκείνοι είχαν αποχωρίσει μαζί, από κοινού σε μονοπάτι που δεν τους χώριζε, δεν αλλοίωνε μορφές, δεν ξεψυχούσε παλμούς.
Ενώπιων όλων, την ώρα που δεν παρακολουθούσε κανείς, ένα φιλί φώναξε πως ζούσε ακόμη και μια ψυχή ορκιζόταν πως τώρα γεννιέται από την δική τους ανάμνηση.

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Επέτειος

Πρέπει να πενθήσω, οφείλω, θα ακολουθήσεις; μπορείς να επιλέξεις απο λόγια που μου έχεις πει, από τραγούδια που έλεγες να με νανουρίσεις, από ευχές που τα χείλη σου δεν είπαν ποτέ. Μαύρο για να βρω, πρέπει να ψάξω στην ψυχή μου. Δάκρυ για να φορέσω, θα πρέπει να σε ξεγελάσω και σου κλέψω από το φεγγάρι σου, γιατί ακόμη και ο μορφέας δεν ξέρει πως να με πείσει για χαμόγελο.
Εφτά βήματα και έχουμε τον πρώτο μας χορό, στροφή αργή και σε έχω φιλήσει σαν είπα πως ξεχάστηκα στην αγκαλιά σου.
Οφείλω να πενθήσω και να προχωρήσω πιο 'κει από τον έρωτα, που θα ζητά μια ζωή, να είμαι πιστή.

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Ποιος είσαι εσύ και δεν σε αναγνωρίζω; μήπως είσαι του γείτονα απέναντι εγγόνι από την πρωτεύουσα; μήπως είσαι περαστικός, ξένος και δεν ξέρεις να μου πεις τι γυρεύεις; μην με βλέπεις έτσι, δεν είμαι γέρος ανήμπορος, δεν με έχει ξεχάσει ολόκληρο το χωριό στην άκρη του, φυλώ τα σύνορα, κάνω την σκοπιά μου και αν δεν απαντήσεις σε ό,τι σε ρωτώ, οι στιγμές σου είναι μετρημένες.
Έλα πιο κοντά, όχι για να σε κοζάρω, αλλά για να είσαι εντός του πεδίου βολής μου , αλλά ως εκεί θα σου επιτρέψω, με τα χέρια σου στην πλάτη και με ύφος ξαφνιασμένου.
Ποιος είσαι εσύ και δεν σε κατέχω; μήπως είσαι φιγούρα και όχι μορφή; μήπως είσαι αερικό και όχι ψυχή;

Ταπεινός υπηρέτης του εαυτού σου. Σε έχει ζήσει τόσα χρόνια, στην σκιά και ξέρει τι σου λείπει στις δυο το ξημέρωμα, τι είναι αυτό που θα ήθελες στην πρώτη ματιά της μέρας σου. Και είναι ενταξει, γιατί είναι τακτικός, μεθοδικός και δεν του έχεις θυμώσει ποτέ, δικαίωμα κανένα. Την στιγμή που θα τον παρατηρήσεις και θα συνειδητοποιήσεις πως είναι εκεί, συνέχεια, στο πλάι σου, ξέρεις, θα πάρει την κιθάρα του και θα παίξει το κομμάτι σου, αυτό που δεν ξεχνά κανείς στον πόνο, αυτό που θα σε κάνει να τραγουδήσεις πιο σιωπηλά και από τον ψίθυρο.
Στις υπηρεσίες του εαυτού σου. Σε γνωρίζει τόσο καλά, ώστε να μπορεί να ζωγραφίσει τις γραμμές της παλάμης σου, πάνω στο δικό του και να σταματήσει το δάκρυ στην χούφτα του.
Σε έχω αγαπήσει πιο πολύ, σε έχω αδικήσει πιο λίγο;

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Λαθρεπιβάτης

Δικαίωμα δεν έχεις κι όμως ταξιδεύεις, δεν ζητήθηκε ποτέ διαβατήριο, μόνο η επιθυμία σου. Λαθρεπιβάτης που κοιμήθηκε στο κατάρτι και κάνει για πολλοστή φορά την διαδρομή. Δεν ενοχλείς, βρήκε κάτι να ακουμπήσει το αλάτι, πέρα από ένα άψυχο και ξύλινο πάτωμα και έχεις υπάρξει μάρτυρας για την κάθε προσπάθεια του καπετάνιου, να βγείτε στην ακτή. Θα στο συγχωρέσει άραγε, που έφυγες δίχως αιτιολογία; που το όνομά του θα είναι στις προσευχές σου!
Μια εικόνα σε όλο το ταξίδι, μια αγκαλιά και δεν αισθάνθηκες κρύο, δεν σε άγγιξε τίποτα.
Θα σταματήσεις να κινείσαι, μόνο όταν σε κοιτάξει στα μάτια και καταφέρεις να μην δακρύσεις. Μόνο όταν θα πάψει να έρχεται η μορφή του στα όνειρά σου.