Νωπά βήματα

Ο κόσμος τι ξέρει να σου πει; όλα αλλάζουν δεν το βλέπεις; λες να υπάρχει κάποιο μαγικό μαντζούνι που θα πραγματοποιήσει επιθυμία, πόθο; μάταια όλα δεν το βλέπεις;
Μπόρα είναι λες και αγαλιάζει το μέσα μου, που ταιριάζει κάτι. Ανατριχιάζει η ψυχή που βρήκε στήριγμα στον καιρό για να κλάψει, δίχως να πρέπει να σκαρφιστεί δικαιολογίες, να κρυφτεί. Όση ώρα διαρκούσε το μπουρίνι, είχες την πολυτέλεια της στιγμής και να την απολαύσεις.
Ο κόσμος λες να ξέρει πως νιώθω; λες να τον αφορά; όλοι αλλάζουν δεν το βλέπεις; κι αν πω, κι αν δείξω, κι αν επιμείνω; δεν θα πληγωθώ, στο ορκίζομαι και αυτό γιατί δεν ψάχνω για γιατρειά, μα για μια ευκαιρία για εκείνη την στιγμή.....που τα μάτια θα βουρκώνουν και τα χέρια δεν θα αφήνουν τα κορμιά να χωριστούν.
Τώρα για πες, είπα πολλά;

Στάλες και Βροχή

Σταμάτα, πάρε μια ανάσα. Δεν πρόκειται να χαλάσει κάτι, να αλλάξει, κάτι που δεν πρέπει να γίνει. Σταμάτα μια σταλιά, να ξαποστάσεις. Ο κόσμος θα περιμένει, μπορεί να προσπεράσει, να πεισμώσει, να θυμώσει. 
- Και αν γίνει έτσι; αν αλλάξουν τα πράγματα, αν δω τον κόσμο γύρω μου και δεν μου αρέσει;
- Τότε, καλώς να ορίσει. Γιατί να φοβάσαι να πάρεις πνοή, να δεις ουρανό; στην γη πατάς, μα νιώθεις; ζεις;
Σταμάτα εδώ να, που έχει χλόη, που σε κρατώ από το χέρι και δεν πονά, μα είναι χάδι.
Μια ανάσα σου ζητώ να πάρεις, να μπει αέρας, όχι έννοιες, όχι πόνος.
- Και αν γίνει έτσι; και νιώσω; κι αν το πρώτο που 'ρθει είναι θλίψη;
- Τότε, καλώς να ορίσει. Αν δεν καταλάβεις τον εαυτό σου μέσα σε τούτη την ζωή, τι να ελπίζεις; θα σωθείς;
- Αν σταματήσω, μπορεί να μην συνεχίσω, μπορεί να κάτσω εδώ, να αφήνω δυνάμεις, να μην συγκρατώ δάκρυα και να αφήνω μόνο την βροχή να με αγγίζει. Το θες αυτό πραγματικά;
- Το αν ποθώ την γιατρειά σου και νοιάζομαι για σε, μπορεί κακό δικό μου να 'ναι. 
Μπορεί να πιαστώ και εγώ από την στιγμή και να κάτσω εδώ να, να πάρω ανάσα.