Νωπά βήματα

Ο κόσμος τι ξέρει να σου πει; όλα αλλάζουν δεν το βλέπεις; λες να υπάρχει κάποιο μαγικό μαντζούνι που θα πραγματοποιήσει επιθυμία, πόθο; μάταια όλα δεν το βλέπεις;
Μπόρα είναι λες και αγαλιάζει το μέσα μου, που ταιριάζει κάτι. Ανατριχιάζει η ψυχή που βρήκε στήριγμα στον καιρό για να κλάψει, δίχως να πρέπει να σκαρφιστεί δικαιολογίες, να κρυφτεί. Όση ώρα διαρκούσε το μπουρίνι, είχες την πολυτέλεια της στιγμής και να την απολαύσεις.
Ο κόσμος λες να ξέρει πως νιώθω; λες να τον αφορά; όλοι αλλάζουν δεν το βλέπεις; κι αν πω, κι αν δείξω, κι αν επιμείνω; δεν θα πληγωθώ, στο ορκίζομαι και αυτό γιατί δεν ψάχνω για γιατρειά, μα για μια ευκαιρία για εκείνη την στιγμή.....που τα μάτια θα βουρκώνουν και τα χέρια δεν θα αφήνουν τα κορμιά να χωριστούν.
Τώρα για πες, είπα πολλά;