Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Τα ακούσματα σου να ήξερα, τι είναι αυτό που θα καταφέρει και θα σε αγγίξει, τι θα σε συγκινήσει, ποιος στίχος να σε βουρκώσει, γιατί θα θυμίσει κάτι από της ψυχής σου τα μαλώματα. Ψάχνεις να έβρεις την σιωπή του σε μηνύματα, στο βλέμμα του το κενό, έτσι πιστεύει και έτσι μπορεί να είναι, εκεί είναι απλά ακουμπισμένο. Τις αναμνήσεις σου να κατείχα, τους φόβους, ξεθωριασμένα όνειρα να έσωνα, δίχως βραβείο, μόνο ένα χαμόγελο, δεκατιανό.
Θα αναρωτηθείς πως με βρήκες στο δρόμο σου, πως συνεχίζουμε παράλληλα κοιτάγματα, μα δώσε φιλί να λυτρωθούν οι μοίρες.

H αγάπη μετράει στα εύκολα, γιατί στα δύσκολα την περιμένεις να είναι εκεί, δίπλα σου, παρηγοριά, κεράκι αναμμένο για χατίρι σου. Γλιστράς σε σκέψεις και να ξεφύγεις κατάφερες από όλα ή έτσι θαρρείς πως είναι η πραγματικότητα. Αξία στο απλό, γιατί η θυσία επιβάλλεται, να σφαλίσεις χείλη και να μην ψελλίσεις κουβέντες για όνειρα απόμακρα. Οφείλεις ένα πένθος στην καρδιά σου για να μπορέσει να οραματιστεί κάτι απλό, κάτι προσβάσιμα αληθινό και ουσιαστικό. 
Έχεις δίκιο, το ξέρω, σε ό,τι μου έχεις πει, νοσταλγώ μονάχα!

Αναμενόμενο φιλί που ξεθωριάζει, το περίμενες και όμως με αυτό ξυπνάς. Βροχή στο πεδίο σου, χάδι ανύπαρκτο ο αέρας. Θα αλλάξεις πλευρό σε όνειρο να φτάσεις κι όμως όλα σε προφταίνουν στα σκαλιά.
Άδικο και θα επιμείνεις στο σκοτάδι σου, γνώριμο και οικείο, ούτε η υγρασία δεν σε ενοχλεί, ένδειξη για την αλμύρα είναι.Δεν θα υπάρξει στιγμή για κάτι το διαφορετικό κι ας πιστέψεις το αντίθετο, την ψυχή σου δεν μπορείς να βασανίζεις αιώνες. Κάποιος μάχεται, κάποιος αναμένει να σβήσουν καημοί, μα μάταιο και ετούτο το δάκρυ.
Θυσία, καμιά, σε σκηνικό που ξεθωριάζει!


Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Η πλάνη σου, η ανάγκη μου για μια νύχτα, ακόμη, επιβίωσης. Σκουπίδι η σκέψη, παρατημένη δίπλα σε κάδο να πηγαινοέρχεται με τα κέφια του αέρα. Μια αφορμή θα ήταν αρκετή για να αλλάξεις πορεία θαρρείς, μα την ματιά σου κρατάς πίσω, στο χθες και αρνείσαι  τα πάντα. Λάθος άγγιγμα, ξαναπάμε από την αρχή, ενέδωσες απλά στην στιγμή, ξανασκέψου. Είναι εύκολο, κυλάει ο πόθος στο βλέμμα σου κι ας είναι δάκρυ. Φτερά ας σου φορέσω κι ας είναι μόνο για μένα, κι ας είναι λάθος μου, ζω στην ψυχή σου!
Η απορία σου, η μόνη μου ελπίδα.

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Ένα αγαπημένο τραγούδι, το αποψινό νανούρισμα, ένα στιχάκι μοναχά ο τίτλος του και είναι όλη η αλήθεια του. Χάζεμα σε εικόνες από το παρελθόν και η ματιά σου στην θάλασσα, στο πέλαγος καρφωμένο, λες και δεν έχεις ξαναδεί καράβι να ταξιδεύει πάνω σε φως ουρανού. Ξάπλωσες, την μορφή του μην χάσεις, είπε πως θα φανεί, στο έχει ορκιστεί αιώνες τώρα, και επιμένεις πως θα τηρήσει την υπόσχεση, έστω και αν του το θυμίσουν οι ερωμένες του.
Σιγοψιθυρίζοντας την μελωδία του, θα αφήσεις μια ευχή να προτρέξει και να κρυφτεί στο μαξιλάρι σου. Το φιλί, δεν πρόλαβε να δει το φευγιό της και έμεινε στα χείλη φρουρός για όσο θα ανατέλλει ο ήλιος σε δικό σου βλέμμα.


Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Φιγούρα λεπτή πια, φουμάρει με το βλέμμα στραμμένο προς τον ωκεανό. Αυτό γύρευε πάντα, να μπορεί να αντικρίζει την θάλασσα, να μην την αγγίζει, να μην έχει τον φόβο της, μόνο την έννοια της φουρτούνας, μόνο την μπονάτσα. Θα πεις πως έχει περάσει πολλά, σωστός καρβουνιάρης, αλλά καμιά ρυτίδα, μόνο αιχμές, σημάδια από καψίματα, κατά λάθος, εσκεμμένα.
Σε φίλησε; περίμενες να το νιώσεις, μα το βιώνεις, άλλο μην ζητήσεις.
Σκιά λεπτή, αχνή πνοή στο τζάμι, σου άφησε σημείωμα " είμαι εδώ κι ας έχει κοπάσει η καταιγίδα".

αφιερωμένο σε 2 άτομα που υπάρχουν στην ζωή μου χρόνια, για τα χρόνια που θα έρθουν.....

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Πρώτη γραμμή στοιχειώνεις την στιγμή, να μην ξεχάσεις ποτέ και ζεις επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Έτοιμο το σπαθί, θα πεις δεν είναι όπλο, απλά μια αντίδραση στον πόλεμο. Αντιμαχία με την σκέψη ή σάλεψε το μυαλό σου; δεν θα υπάρξει ηττημένος, μόνο ξεχασμένος, αφημένο κουφάρι στην άμμο, σε ένα λόφο παρατημένο.
Όνειρα πραγματοποιούνται σε παρελθοντικό χρόνο, γιατί το τέλος ζυγώνει με μυστήριο τρόπο. Διάλεξε στρατόπεδο, αμπάριζα θα παίξεις και ας μην ξέρεις τους κανόνες.
Πρώτη γραμμή στοιχίζεις τις ελπίδες σου, τις προοπτικές, τις πιθανότητες για το ανέγγιχτο, μην ξεγελαστείς.


Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Σε όποιο όνειρο ζεις σαλεύουν οι ματιές και ξεκίνησες να λες τους  στίχους σου σε ξένη μελωδία. Παγκάκι για βάθρο και λίγο κρασί για την πρόποση της νυχτιάς. Καίνε τα φιλιά τις τελευταίες  αφορμές και όπου βαδίζεις σβήνουν τα σημάδια από την θαλασσινή αύρα.
Ακόμη μια αφιέρωση, ακόμη ένα δειλό ξωτικό και το χειροκρότημα δεν αργεί. 
Φέγγει όπου ζεις, από μακρυά διακρίνω το φως, σκοτάδι γαρ εδώ, αλλά θα πω ψευδαίσθηση του νου θα είναι και θα ξαποστάσω για ένα νανούρισμα.
Ξύπνησα με αγκάθια στα μαλλιά, με χώμα στο πρόσωπο και η βροχή το μόνο που αλλάζει το τοπίο.
Μπερδεύτηκες, εγώ συνεχίζω, όπου ανασαίνεις, εκεί παραδίδονται εντολές και ευχές.

Τελείωμα ενός σαββατοκύριακου, συνειδητοποιείς και θέριεψε και ο αέρας, τόσην ώρα άπνοια, μέχρι να κοιμηθούν όλοι και μετά το αεράκι για τους παρείσακτους. Επανάληψη και πάλι από την αρχή, ίδια μελωδία, ίδια λόγια, στα ίσα.
Αργοκυλά χαμηλά, κίνηση απλή και νωχελική να αισθανθείς και να πιεις γουλιές από την θέληση.
Βράδιασε, επιτέλους, όχι άλλο φως στα μάτια σου, μόνο πρόθυμοι μνηστήρες για χατίρι σου.
Στάλα από το πιοτό σου στα χείλη μου, ψευδαίσθηση πες στον μορφέα, δεν θα καταλάβει την διαφορά και παραπλάνησέ τον, μια ακόμη φορά.
Κάπως έτσι θα ξεκινήσει η εβδομάδα, σε σεντόνια και μυστικά!



Lost the track of time

Χάζεμα ο ουρανός, κοιτάς να βρεις άστρο να φέγγει πιο πολύ από δαύτο το μπιχλιμπίδι. Έχει κάτσει στο πλάι του πεδίου σου και αδιαφορείς αν θα σε φτάσει, κατάματα. Βόλτες στο παραθύρι, ανάσες και καπνοί να φεύγουν μαζί με το αεράκι που έρχεται από το λιμάνι. Κατάφερες και έφτιαξες την εικόνα σου, μέσα στο μυαλό και έκλεισες τα μάτια, δεν είχε σημασία η στιγμή, ούτε αν είχε περάσει η μισή βραδιά εκεί.
Πέρασαν χάδια από το κορμί σου και εσύ δέχτηκες μόνο ένα φιλί να μείνει στα χείλη ως την αυγή. 
Μπορείς ακόμη και τα βλέπεις έτσι τα πράγματα, ρομαντικά, αφελή, ανέμελα, να τρελαίνονται οι αισθήσεις με την σκέψη και μόνο.
Αντισυμβατικές οι συγκυρίες και εξακολουθείς να σβήνεις τον χρόνο όποτε θελήσεις, να μην μετράς αντίστροφα για το φευγιό.
Ξέρεις πως θα βρω το άστρο μου, να κρύψω το δάκρυ μου!


Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Στο χάραμα έφτασα, δίχως κουβέντα στα χείλη και ξεστόμισα ένα όνομα θαρρώ, μια ανάσα, μα δεν στο είπα, ούτε γύρισα να σε κοιτάξω. Στην μέση ενός ονείρου, άνοιξε ωκεανός και βύθισε εικόνες από την ματιά σου βγαλμένες.και σώπασα για μια ακόμη φορά στην στιγμή σου. Δεν μπορεί κανείς να δηλώσει το ψέμα και την αλήθεια, τολμηρός δεν υπήρξε και αναμονή σε λιμάνι για μέρες, ώσπου να βρεθεί δρομολόγιο για την επιστροφή. Πρέπει να πω αντίο; να σε φιλήσω, να σε καληνυχτίσω; μα ακόμη συζητάμε, ανταλλάσσουμε χαμόγελα, ξέρω, είναι για την στιγμή που θα ξεχαστεί το φιλί.
Στο σούρουπο έφτασα, δίχως να έχω αντιληφθεί αλλαγή καιρού και αναζήτησα εσένα δίπλα μου, μα είχες αποκοιμηθεί.

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011


Έχουν περάσει μέρες, στιχάκι δεν σου έχω γράψει. Περνούν οι βραδιές με την μορφή σου στο προσκέφαλό μου και δεν γίνεται να ξεφύγει η ματιά. Προς στιγμή, χάθηκε το φως του φεγγαριού και βρήκα την κατάλληλη στιγμή για ένα φιλί, μην το δεις, μόνο να το αισθανθείς. Γλυκό το πιοτό  από τα χείλη σου και πόσα τάζω σε τούτο το σύννεφο να μείνει ακίνητο για χάρη μου. 
Χατίρι στην ματιά μου και σώθηκαν όσες ελπίδες είχα, σαν φάνηκε ο μορφέας στην θέση της μέρας. 
Μπόρεσα και πίστεψα, θέλησα να σε αγγίξω έστω και στο τελείωμα της άμμου στην κλεψύδρα. Πόσο μου απομένει; Να μου επιτραπεί να λικνίσω το κορμί σου στης ψυχής μου το νανούρισμα.

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Πως και δεν το είχες συνειδητοποιήσει τόσο καιρό; εσύ που τα κατέχεις όλα, παντογνώστης και φωτοδότης σε χαρακτήρισαν και όμως σου ξέφευγε το "ηλίου φαεινότερον", κανείς δεν αποζητά το τρελό και το φευγάτο, παρά μόνο για στιγμές. Όταν βιώνεις την μοναξιά σου, μην ελπίζεις για το σωστό και για αυτό που είναι ζωηρό και έντονο. Περιμένουν όλοι από την μιζέρια την κατάπτωση του είναι, σαν φερέφωνο για την μισαλλοδοξία του σήμερα.
Έχεις διαλέξει στρατόπεδο, απλά απωσιοπώντας φωνές από άγνωστους παράγοντες, εσύ εκεί, σταθερός.
Μπορεί να γκρεμιστούν όσα κατέχεις, αλλά την ψυχή σου αμανάτη στο τέλος θα την παραδώσεις σε αφεντικά και παρείσακτους, να την κρίνουν, δίχως πόρισμα, μόνο μελωδία.

Εύχεσαι να μπορούσες να ξεστομίσεις λόγια στα γραπτά σου, να σταμάταγες για λίγο την σκέψη σου πάνω στο χαρτί και να άφηνες την ψυχή σου να μιλήσει κατάματα στην λαλιά του. Στεγνώνει το μελάνι και γίνεται μουντζούρα από σταγόνες, από παύσεις στην νυχτιά σου. Είδες τόσες εικόνες, κάτι αποτυπώνεται πάλι και επαναλαμβάνεται σαν μοτίβο κοινό, πιστό στην λογική σου. Πες κι άλλα, σαν να καταλάβαινε κανείς, μια ανάσα και τελείωσε ο μονόλογος που τόσο αγωνιούσαν όλοι, την πρόποσή σου για το αύριο. 
Ξεπρόβαλε το χάραμα και είπε εκείνο να κλέψει την παράσταση και να σου πει που κρύβονται οι χαρές και όσα μυστικά ακόμη κρατάς.

Ξεκίνησα να γράψω και σταμάτησα, σαν σκέφτηκα, γιατί θάρεψε η σκέψη. Θα ήθελα, συλλογίστηκα, και λόγια άρχισαν να πλέκουν εγκώμιο για την μορφή σου. Σαν δειλά να φάνηκε η αγκαλιά σου, πόσα να ήξερες, έτρεξαν στο μυαλό, μα δεν πρόφτασαν να ειπωθούν. Γαλήνεψε η ομορφιά σου και χάθηκες στα λημέρια της ψυχής σου. Είσαι η καρδιά μου, όχι, είσαι η ψυχή μου, μόνο ανάσες ξεχνάς, τίποτε άλλο.
Θα ρωτήσεις μόνο τι ήθελα, δεν τολμώ, ούτε να αφεθώ στην σκέψη. Πρότρεξαν τα χέρια μου, αδύναμο γαρ το σώμα, και σε ακούμπησαν, σε αγκάλιασαν.
Ξέρω, είσαι το τίποτα, μα το ίδιο είναι και τα πάντα όλα, μαζί. 
Συνώνυμο μου μοιάζει και το άπειρο με το κενό και η αγάπη με ένα όνειρο.

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Αψεγάδιαστο


Ξέρω όσα νιώθεις, ξέρεις όσα με κατακλύζουν στην σκέψη σου και είναι τόσο δύσκολο να βρω τις λέξεις τις σωστές και για αυτό απαντώ με την ματιά μου, στην ματιά σου ολάκερες ώρες, μάτια μου.
Είναι δύσκολο να βιώνεις τόσα πολλά, μαζί και χώρια, να μην φτάνουν οι μέρες, οι ώρες οι κοινές και να αναζητάς ακόμη περισσότερα. Φοβάσαι; δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε μια στιγμή πως υπάρχεις, δεν μπορείς να αφήσεις την εικόνα μου να σβήσει ούτε μια δα στιγμή. Μοιάζουν όλα μαγικά αψεγάδιαστα, πες μου εσύ αν μπορείς να διακρίνεις πως ζούμε σε άλλη τροχιά, μακρυά από όσα θα στοίχειωναν ετούτο το όνειρο. 
Θα δυσκολευτώ να σου πω καληνύχτα, πείσμα στο θέλω σου και θα ζητήσω αντάλλαγμα, νανούρισμα, όπως πάντα για το λίγο που θα διαρκέσει η φυγή μου από όλο αυτό.
Μπορώ να σε φιλήσω; δεν θέλω να διαταραχθεί η νυχτιά από την ύπαρξή μας, άσε με στην αγκάλη σου, να μετρώ τα απρόσμενα, όσα γίνονται πράξη, κόντρα στο αψεγάδιαστο!

Όλο το βράδυ εκεί, φιλιά να δίνω στο κενό και να περιμένω να φτάσουν στην πλευρά σου, να αγγίζουν νοητά την μορφή σου, όσο πιο απαλά και αθόρυβα γίνεται. Μπορείς ακόμη και τώρα να σκέφτεσαι το πως ο ήλιος κινείται γύρω από την γη; να συλλογάσαι αν παρατήρησες ποτέ την κίνηση αυτή στον χορό της ημέρας. Να φέρω σύννεφα να σε σκεπάσουν; όχι, να μην ρίξουν δάκρυα σε σένα, να σε καλύψουν. Να ξεχαστείς από όλα, αόρατος να γίνεις για μια στιγμή μου ζήτησες και εγώ, άθελα σε καληνύχτισα τις σιωπές σου να πείσεις να βγουν και να κάτσουν παραπέρα από το σκοτάδι. 
Διάλεξες μελωδία σε πιάνο, κόντρα σε μια κιθάρα και ανάπνευσαν οι καημοί σε αναμνήσεις. 


Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Δεν είναι ανάγκη να σου μιλήσει κανείς για να καταλάβεις αυτά που βιώνει ένας τρελός στην αγάπη σου. Ταλαντεύεται το μυαλό στο χάραμα,μην δει ήλιο, να κοιμηθεί την μέρα, να συλλογιστεί τις εικόνες που θα δει την νυχτιά και να διηγηθεί μόνο ετούτες για πραγματικότητα στους υπολοίπους. 
Δεν είναι ανάγκη να μπει στον κόπο για να ενστερνιστείς απόψεις ενός μονάρχη για την ύπαρξή σου. Στιβαρός στις απόψεις του, γιατί δεν συλλογάται ποτέ το αύριο στις συνέπειες των πράξεων. 
Στην αφέλεια όλοι έδωσαν αμνηστία και την λήθη άφησαν να την παρασέρνει ως την αντίπερα όχθη. Κάπου εδώ θα σε αφήσω, να ξεκουραστείς, καταφθάνει το λυκόφως, μην ξεγελαστείς, ξημερώνει!

Να είχε αξία το φιλί κάθε φορά που θα ερχόταν, να είχε λόγο, αφορμή να έψαχνε και να πρόδιδε μυστικά. Ζητάς και το καταλαβαίνεις, περιμένεις αναμένοντας τι; το αντιλαμβάνεσαι και μαζεύεσαι στην αναμονή, με τον ίδιο πικρό καφέ. Δεν επιτρέπεται σου λένε, δεν γίνεται να μπεις μέσα και να πετάξεις όλα αυτά τα σωληνάρια και τις βελόνες και να πάτε μια βόλτα, ως το λιμανάκι. Υπομονή, έτσι το ονοματίζεις, αντοχές ξένου σώματος για κάποιον άγνωστο, μα εσύ, δεν το βίωσες ποτέ έτσι. Σου ξέφυγε ένας καημός, άθελα, τρόμαξες πως θα αναταράξει την σιωπή, μα δεν είναι κανείς τριγύρω τέτοια ώρα. 
Θα σε ρωτήσω για το τυπικό, "θέλεις;" την παρουσία μου, νοητά, ουσιαστικά; να είχε αξία, κάθε φορά που έφευγες, εγώ, εδώ, στην αναμονή.
Να είχε σημασία, όσο και ένα χαμόγελό σου!