Βιτρίνα

Τις εξαρτήσεις μου τις αγαπώ, δεν "Αγαπώ" , "τις αγαπώ". Γενικά και αόριστα δεν μου κάνουν εμένα, δεν μου αρκούν και ας φαίνομαι αλαζόνας. Αλητάκι θα παραμείνω, μην επιμένεις, και από σήμερα και 'μπρος ούτε βλέφαρο μην μου ρίξεις, τα τσανάκια μας χωρίσαμε και ούτε που με ήξερες, ούτε που θέλω και να σε ξέρω εις το άπειρο και ακόμα παραπέρα.

Τις συνήθειες μου δεν τις αλλάζω, δεν "αλλάζω", "δεν τις αλλάζω" έχει διαφορά, που άμα δεν την εμπέδωσες, δεν θα σε σώσει ούτε λεξικό, ούτε  εγκυκλοπαίδεια. Την αλήθεια δεν την αγαπάς και ψάχνεις για δικαιολογίες, πρόχειρες και πρόστυχες.

Αν δεν αντέχεις, απομακρύνσου, σε κουτιά ζούμε όλοι άλλωστε

Blue Moon

 Όταν η ψυχή τρέχει με χίλια, είναι βέβαιο ότι δεν θα πάρει σωστά την στροφή και θα φύγει σε τροχιά. Ποιος θα την σταμάταγε; ποιος! Αυτό είναι το σκεφτικό της, όταν τα δάκρυα πνίγονται στην στεριά. Δεν σου μοιάζει για κάτι εξωτικό, σου μοιάζει κάτι ξενικό. Δεν μπορείς να την καταλάβεις, δεν μπορείς να την προλάβεις κι ας ήσουν συνοδός, κι ας ήσουν επάνω στην ίδια μηχανή, δεν θα συλλογιστεί την παρουσία σου, η απουσία σου την βασάνιζε.
Όταν η ψυχή τρέχει με χίλια, είναι σίγουρο πως αν μπεις μπροστά της, θα σε προσπεράσει ως κενό, γιατί δεν θα έχεις υπάρξει για εκείνη. Θα το πίστευες αλλιώς; αν δεν το ζούσες, αν δεν ήσουν σημάδι στην άσφαλτο;

Εγώ στα έχω πει και εσύ συνεχίζεις και κάνεις τα δικά σου.

Ο Ρατσισμός της Μονάδας

Άνθρωποι πεθαίνουν , δολοφονούνται και κοινωνίες ξεσηκώνονται για την ιδιαιτερότητα, για το χρώμα, για τις διακρίσεις. Μα δεν αναρωτιέσαι ότι πάνω από όλα , αυτή η ψυχή αντιμετωπίστηκε βίαια ως μονάδα. Δεν είχε να κάνει με την απόχρωση του δέρματος, αλλά με το γεγονός ότι βρέθηκε μόνος, ανυπεράσπιστος, μπροστά σε πολλούς.
Έτσι είναι η κοινωνία, να κριτικάρει την μονάδα και να επικροτεί την αγέλη, να την θεριεύει. 
Εάν ανήκεις σε ένα σύνολο, είσαι ασφαλής, ειδάλλως σε "τρώει" ο λύκος. Πρέπει να έχεις οικογένεια και να εναλλάσσεις ρόλους. Αν είσαι μόνος, είσαι παράταιρος, περίεργος τύπος, που έχει ξωκύλει από τα "πρέπει" και τους στόχους της ζωής της κοινωνίας. Ακόμα και οι φίλοι θα απομακρυνθούν, γιατί είσαι τρελός, εάν νομίζεις πως συμπάσχουν ή καταλαβαίνουν τον ρεαλισμό σου. 
Είσαι μόνος; απομόνωση, το μόνο που σου αρμόζει, να μην μολύνεις άλλους, λες και το επιζητείς. Είσαι απειλή!
Δύσκολο πράγμα να είσαι ο εαυτός σου, να κάνεις πράξη τα θέλω σου, να μην βολεύεσαι, να μην κάνεις εκπτώσεις, να ζητάς αποδοχή για το είναι σου, όχι για τα πρέπει άλλων.
Αυτό να βγεις και να φωνάξεις, " τέρμα στον Ρ Α Τ Σ Ι Μ Ο της μονάδας", όπως κι αν είναι, όπως κι αν μοιάζει.

Σιωπηλός Επαναστάτης

Είσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια, με την γύμνια του κόσμου. Μοιάζεις μόνος, παράξενος μόρτης, μα όχι μαφιόζος. Νιώθεις, απογοητεύεσαι, πονάς, πληγώνεσαι και όλο πας στις ίδιες συγκεντρώσεις, συναυλίες τις αποκαλούν, και δεν αρθρώνεις ούτε έναν στίχο, γιατί στην ντουντούκα θα πεις :
"Γιατί, νιώθω......"
"Γιατί, πιστεύω...."
"Γιατί, αγαπώ....."
"Γιατί, θέλω...."
"Γιατί, ελπίζω...."
"Γιατί, πονώ...."
"Γιατί, ονειρεύομαι....",
κι σε όλες τις προτάσεις, υπάρχουν ιδέες κρυμμένες, έννοιες, που θέλουν να επιλέξεις να προσθέσεις :"να νιώθω", " δεν πιστεύω", " πρέπει να αγαπώ", "θέλω να θέλω", " να μην ελπίζω", " δεν πονώ",  "να ονειρεύομαι". 
Δεν τελειώσαμε, υπάρχει το ερωτηματικό, το θαυμαστικό, η τελεία, η παύλα κι αν θα φτάνεις σε αναζήτηση, εάν θα είναι απορία, αν θα είναι μια κατάφαση, αυτή την φορά τήρησέ την ή ψάξε να βρεις την απάντηση που σου ταιριάζει, γιατί ο κόσμος δεν θα σου μοιάζει.
Εάν δεν καταλήξεις να σιωπάς στην φωνή της ψυχής σου, μην πεις πως είσαι  επαναστάτης!

Αδυναμία

Τι να ακουμπήσω στην ψυχή μου να γιάνει; τίποτα δεν φτάνει, τα δάκρυα να σταματήσουν. Ο χρόνος κυλά ή έχει σταματήσει σε στιγμές και εικόνες στην επανάληψη;
Μετράς ή να συνεχίσω την φλυαρία; έχει σημασία να πούμε πως φτάσαμε ως εδώ; μια αγκαλιά μπορεί να τα πάρει όλα μακριά, αλλά δεν θα γίνει.
Έφτασε η στιγμή εκείνη, που δείχνω αδύναμη μπροστά σου και ποιος να μου το συγχωρέσει!
Σβήνω καθώς περνάνε τα χρώματα από τα σύννεφα, σαν κλέφτες και το αεράκι ταπεινά σου υπενθυμίζει πως πρέπει να φύγεις και να κρυφτείς, για όσο!

Παύση μέχρι νεωτέρας

Η ζωή σε βρίσκει να στέκεσαι ακίνητος, να περάσει ή να σου συμβεί κάτι; θετικό ή αρνητικό δεν ξέρεις ούτε εσύ. Δεν ξέρεις εάν πρέπει να ευχηθείς κάτι ή απλά να αφήσεις να περάσουν οι στιγμές σιωπηλές.
Τα δάκρυα σε προδίδουν ή σου ζεσταίνουν το πρόσωπο; τολμάς να ουρλιάξεις; χθες στον ύπνο σου έβλεπες εφιάλτες,  κάτι σε πνίγει.
Να παραλείψω τα αυτονόητα και να μπω στο "ψητό", μου λείπεις!
Δεν είναι τίποτα απλό, δεν είναι τίποτα εύκολο. 
Μπορεί να μοιάζει εύπεπτο, αλλά η ψυχή κρατά τις αντοχές μονάχη.
Η ζωή σε βρίσκει στο αντάμα και στο γεια, στο "δεν έχω χρόνο" ή στο " απέχω από όλους κι απ'όλα", ενώ η αλήθεια σου είναι μία, " δεν θέλω τίποτα, μονάχα εσένα".

Λίγο πριν

Φτάνοντας ένα βήμα πριν το τέλος, στην άκρη σε ένα μονοπάτι, που δεν ξέρεις αν κενό θα διαβείς ή σκοτάδι. Είσαι σίγουρος όμως, το θες να το βιώσεις κι ας ξέρεις πως λίγα μέτρα παρακάτω, θα το ξανασκεφτείς,  μα δεν θα γυρίσεις ματιά να δώσεις στο παρελθόν.
Είσαι μόνος; εξασφάλισες τόσο αποτελεσματικά την προσήλωσή σου στον στόχο; περνάς στο επόμενο επίπεδο, στην πίστα που θα χορέψεις και θα γελάσεις με την ψυχή σου, γιατί ζεις αναπάντεχα όμορφα.
Είχες τα μάτια σου ανοιχτά στο φιλί, έκπληξη ή διαπίστωση;
Είσαι εκεί ακριβώς που επιθυμείς, λίγο πριν την άκρη των δαχτύλων σου!