Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2018

Παρενέργεια Ονείρου

Πως να σου πω για το χάδι, πως να στο περιγράψω!  να το νιώσεις και να το επιστρέψεις όταν θα καταλάβεις πως θα το χρειαστώ, για να αντέξω. Εσύ κι εγώ, πως να στο περιγράψω;! το νιώθεις, θες να αγγίξεις τον καθρέφτη, την ψυχή, τον ηλεκτρισμό.  Σε φόβισαν; σε φοβίζει κάτι; και δεν είμαι εκεί για να σε προστατέψω; να δηλώσω παρόν και μαζί να υπάρξουμε στην στιγμή;
Όταν το χρειαστείς, θα το έχω νιώσει και θα είμαι εκεί, εγώ κι εσύ,  ως το τέλος, δίχως νικητή και ηττημένο, δίχως απώλειες.
Πως να σου πω για το χάδι, για αυτό που νιώθω στην εικόνα που δεν έχει την αίσθηση του χρόνου, αλλά την αίσθηση του ονείρου στην ματιά σου.


Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2018

Επαίτης

Ποιος θα μου δώσει χρόνο; κι αν τον βρεις, τι να τον κάνεις; ας μείνουμε στην αρχική σκέψη και μην με πιλατεύεις με περιττές έννοιες.
Να σε δω, να σε αγγίξω κι ας είναι περιττό για όλους τους άλλους πλην εμού του ιδίου. Να σε κάνω να δεις, να με νιώσεις, δεν μπορώ, κι ας έχουμε μείνει στην αρχική ιδέα του ηλιοβασιλέματος.
Να δω αυγή και ας είναι παγωμένη στην θύμησή σου. Ξέρεις τι ώρα πρέπει να ξυπνήσω; να σου αφήσω μερικά ψιλά να μου ανάψεις ένα κερί ή να σου δώσω φιλί, καθώς θα ξεκινάς για την νυχτιά σου.
Ποιος θα μου δώσει χρόνο; γιατί να ζητήσω, γεννήθηκα επαίτης; 

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

Δίχως όνομα

Κάπως σε ακουμπά, κάπως σε φιλά, μα όλο φεύγει. Σαν σκέψη που σε στοιχειώνει, ψάχνει να ακουστεί. Μπορεί να φταίει το χάδι που μοιάζει να αργεί, μα τα χείλη θέλει να αισθανθεί. Να μην κάνω λάθος, κάπου να σφάλω και να έχω χαθεί σε λήθη και ψέμα.
Να ήσουν εδώ, να μην χρειαζόταν το μυαλό να κάνει σενάρια, να πλάθει ιστορίες και μέσα στον καπνό να έβρισκε τον μορφέα.
Τι ψάχνεις; το πιο γλυκό, το πιο αληθινό.
Κάπως σε ακουμπά και γλιστρά η στιγμή που αναζητούσες.
Εις το επανιδείν!

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2018

Στην θάλαττα

Στην θάλασσα αδέρφια, στην θάλαττα. Στο σημείο εκείνο που ενώνεται  το νερό με την ξηρά, στο σημείο εκείνο που δεν ξέρεις, αν θες να μείνεις ή να φύγεις. Κάπου στην μέση  να σταθώ, κάπου σε μιαν άκρη, να μην ενοχλώ ή να ενσωματωθώ με τον περιβάλλοντα χώρο, ίσως κάπου, που να μην μετρά ο χρόνος, ίσως εκεί κάπου να είναι καλά, ίσως αρμονικά δια εμέ.
Τρέχτε στα βουνά αδέρφια, στα όρη. Στο σημείο που δεν υπάρχει άλλη στεριά να σταθείς, μα αέρας και πάλι δεν θα ξέρεις, αν θες να μείνεις ή να φύγεις. Εκεί στάσου μια στάλα νερό να πιείς  και αν νιώσεις αλμύρα, τότε θα ξέρεις, ποιος είσαι και τι θες.Στην θάλασσα, εκεί όπου,  τα πόδια σου νιώθουν νερό και άμμο

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2018

Νωπά βήματα

Ο κόσμος τι ξέρει να σου πει; όλα αλλάζουν δεν το βλέπεις; λες να υπάρχει κάποιο μαγικό μαντζούνι που θα πραγματοποιήσει επιθυμία, πόθο; μάταια όλα δεν το βλέπεις;
Μπόρα είναι λες και αγαλιάζει το μέσα μου, που ταιριάζει κάτι. Ανατριχιάζει η ψυχή που βρήκε στήριγμα στον καιρό για να κλάψει, δίχως να πρέπει να σκαρφιστεί δικαιολογίες, να κρυφτεί. Όση ώρα διαρκούσε το μπουρίνι, είχες την πολυτέλεια της στιγμής και να την απολαύσεις.
Ο κόσμος λες να ξέρει πως νιώθω; λες να τον αφορά; όλοι αλλάζουν δεν το βλέπεις; κι αν πω, κι αν δείξω, κι αν επιμείνω; δεν θα πληγωθώ, στο ορκίζομαι και αυτό γιατί δεν ψάχνω για γιατρειά, μα για μια ευκαιρία για εκείνη την στιγμή.....που τα μάτια θα βουρκώνουν και τα χέρια δεν θα αφήνουν τα κορμιά να χωριστούν.

Τώρα για πες, είπα πολλά;

Σάββατο 16 Ιουνίου 2018

Στάλες και Βροχή

Σταμάτα, πάρε μια ανάσα. Δεν πρόκειται να χαλάσει κάτι, να αλλάξει, κάτι που δεν πρέπει να γίνει. Σταμάτα μια σταλιά, να ξαποστάσεις. Ο κόσμος θα περιμένει, μπορεί να προσπεράσει, να πεισμώσει, να θυμώσει. 
- Και αν γίνει έτσι; αν αλλάξουν τα πράγματα, αν δω τον κόσμο γύρω μου και δεν μου αρέσει;
- Τότε, καλώς να ορίσει. Γιατί να φοβάσαι να πάρεις πνοή, να δεις ουρανό; στην γη πατάς, μα νιώθεις; ζεις;
Σταμάτα εδώ να, που έχει χλόη, που σε κρατώ από το χέρι και δεν πονά, μα είναι χάδι.
Μια ανάσα σου ζητώ να πάρεις, να μπει αέρας, όχι έννοιες, όχι πόνος.
- Και αν γίνει έτσι; και νιώσω; κι αν το πρώτο που 'ρθει είναι θλίψη;
- Τότε, καλώς να ορίσει. Αν δεν καταλάβεις τον εαυτό σου μέσα σε τούτη την ζωή, τι να ελπίζεις; θα σωθείς;
- Αν σταματήσω, μπορεί να μην συνεχίσω, μπορεί να κάτσω εδώ, να αφήνω δυνάμεις, να μην συγκρατώ δάκρυα και να αφήνω μόνο την βροχή να με αγγίζει. Το θες αυτό πραγματικά;
- Το αν ποθώ την γιατρειά σου και νοιάζομαι για σε, μπορεί κακό δικό μου να 'ναι. 
Μπορεί να πιαστώ και εγώ από την στιγμή και να κάτσω εδώ να, να πάρω ανάσα.

Δευτέρα 21 Μαΐου 2018

Μαύρο σκηνικό

Πάνε χρόνια τώρα που δεν με ξέρεις. Λες να βλέπεις και κάτι άλλο πέρα από αυτό που είμαι; με ακουμπάς, μα δεν μ' αγγίζεις λες και είμαι κομπάρσος σε παράσταση και όλοι λένε, λένε λόγια γύρω μου και εγώ απλά μοιάζω σαν ένα ακόμη διακοσμητικό για το σκηνικό. 
Λίγο μπαρόκ δεν μοιάζει όλο αυτό; σαν να έχει χαρακτηριστικά από του μεσαίωνα την αίγλη κι όμως, σαν κοιτάξεις πιο σωστά, πιο επικεντρωμένα θα δεις την παλαιότητα, την σκουριά, την έλλειψη τεχνικής και στο τέλος την ρωγμή.
Δεν με ξέρεις. Μπορεί κάτι να σου θυμίζω, αλλά σε εκλιπαρώ μην ξεκινήσεις τώρα ειδικά να λες ονόματα και πρόσωπα, δεν είμαι εγώ, δεν ήμουν εγώ που ξεχάστηκα σε λάθος στιγμές και σαν η θύμηση σε έφερε στο μυαλό, έτρεξα να προλάβω το τέλος. Μπορεί να μοιάζει με δράμα όλο αυτό, μα σαν πεις να ακούσεις πιο επιμελώς, αντιλαμβάνεσαι το αίσθημα της ντίβας πάνω σε σκηνή όπερας, που είναι κάποια άλλη εκείνη την στιγμή, αλλά εξακολουθεί ο κόσμος να βλέπει την θεότητα.
Πάνε χρόνια τώρα που δεν με ξέρεις, μα επιμένεις να αδιαφορείς για τις δικές σου μαύρες στιγμές.

Κυριακή 13 Μαΐου 2018

Νυχτερίδα

Ο κόσμος κλείνει τα παντζούρια το βράδυ και εσύ ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα να δεις φεγγάρι. Ανάσα καθαρή, δροσερή και δεν παγώνεις που έχεις βγει παραπέρα από την φωλιά σου. Είναι οικεία όλα, δεν υπάρχει φως να σε τρομάξει, να σε κάψει.
Σου μοιάζω με κάτι που γνωρίζεις; θα με αναγνωρίσεις σαν με ξαναδείς;
Μοιάζει να έχει σιωπή και δεν ρωτώ, δεν ψάχνω να βρω, ακούω, αφουγκράζομαι την νυχτιά. Ο κόσμος συνηθίζει να κοιμάται το βράδυ και εσύ άνοιξες τα μάτια της ψυχής να νιώσεις τα όνειρα. Οι αισθήσεις δεν σε ξεγελούν, γιατί ακολουθούν το ίδιο μονοπάτι και όσα θροϊσματα κι αν ακούσουν, δεν θα πιστέψουν στιγμή, πως πρέπει να τρέξουν.
Νιώθεις την σιωπή και δεν σε πονά, σε ανακουφίζει κι αυτό, γιατί δεν είσαι σε όχλο, σε κάτι βιαστικό.

Η μέρα θα φανεί, μα όχι στα δικά σου μάτια!

Κυριακή 22 Απριλίου 2018

Κύβος

Η ψυχή σου γέμιζε χρώματα σε έναν γκρίζο φόντο. Η φωνή του πρόσθετε πινελιές και η ψυχή του απογείωνε την αίσθηση. είναι κακό να νιώθεις; να εκτιμάς , όταν κει που πατάς έχει το χρώμα του χώματος, όταν κοιτάς ουρανό και βλέπεις γαλάζιο.
Θα σε ταλαιπωρούν οι εικόνες αυτές για αιώνες και θα σε αγκαλιάζουν, όσο και αν ο χρόνος θα μοιάζει αμετανόητα πικρός στην μοναξιά σου.
Θα περιμένεις, θα νοσταλγείς και θα επιστρέφεις για να γίνεις κομμάτι εκείνης της στιγμής.
Σε ξεγελά η αίσθηση ή η παραίσθηση, αλλά δεν θα φέρεις αντίρρηση σε καμιά, δεν είναι η ώρα, ούτε ο τόπος κατάλληλος για μυστικά και αλήθειες.
Στα χρώματα που φέρει ο πίνακας και στον ψυχισμό που αποτυπώνει, ορκίζομαι να τραβήξω γραμμή και να δημιουργήσει γωνία για να κοιμηθείς.

Τρίτη 16 Ιανουαρίου 2018

Φόντος

Πόσο μαύρο κουβαλάει η ψυχή σου, η ρότα σου! λες και είναι φτιαγμένη να βυθίζεται και να έχει πίστη πως υπάρχει κι άλλο, πρέπει να προχωρήσει και να το βρει, ως το τέλος. 
Κάθεσαι με τις ώρες μπροστά σε μα οθόνη. Φως λες και ξεχνιέσαι σε κάτι φτιαχτό, μόνο για σένα. Στην αγκάλη δεν θα έρθεις, δεν θα προλάβεις, ήρθε η νυχτιά και σε σκέπασε με μια υπόσχεση.
Δυο ρουφηξιές στα γρήγορα μην σε πιάσει η παγωνιά και αισθανθείς, δυο για να πνίξεις δάκρυα σε πάγο και αλκοόλ. Σε λένε ψεύτη; κάλπικο; και ποιος ξέρει την αλήθεια για να βγεις νικητής ή ηττημένος;
Θες μαύρο φόντο, γνώριμο, δίχως εκπλήξεις, μόνο άστρα!