Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Σκιαγραφείς τα θέλω , τα σκέφτεσαι και αν είναι κάτι στο χέρι σου. Θα καταλήξεις στο γεγονός πως τελικά τίποτα δεν εξαρτάται από σένα , γιατί ήδη θα το είχες πράξει. Ένα ποίημα , μια ματιά , μια κίνηση που να δηλώνει παρουσία. Κουράζεται η ψυχή , έχουν περάσει αιώνες πάνω της και ακόμα δεν έχει μάθει που κρύβεται ο ήλιος της τα βράδια και ποιό αστέρι δεν έχει δει.

Αϋπνίες , δεν σε ψάχνω αλλά σε νοσταλγώ. Μουσική και η έμπνευση χτυπά στα δάχτυλα λέξεις. Γέμισε μια σελίδα από ψυχογράμματα και από το ευσυνείδητο υποσεινήδητο που βγαίνει στην επιφάνεια του "εγώ".
Όλα τριγυρνούν στο τίποτα και δίπλα από φιγούρες. Θα το πάρεις απόφαση πως στο κρεβάτι πρέπει ένα σώμα να εναποθέσεις και να βρεις τρόπο να το νανουρίσεις. Θα αφήσεις την μουσική και θα σβήσεις σαν τούρτα γεννέθλιων χρόνων και το τελευταίο κερί.

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Πλατεία


Περπατάς ως την πλατεία του χωριού, στο παγκάκι να κάτσεις. Υγρό ξύλο, πασατέμπο σε χάρτινο σακουλάκι για την ώρα που περνά. Την σιωπή σου κερδίζει ένας περαστικός. Φώτα σου αποσπούν την προσοχή. Μια μπομπονέλα βύσσινο για αλλαγή γεύσης και παιδικά φλέρτ προβάλουν στο συντριβάνι της πλατείας.Θάλασσα δεν έχει, αλλά πάντα εκεί πας.

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

Αφιερωμένο

Ό,τι αφιερώνω είναι αληθινό έστω την στιγμή εκείνη που το νιώθω.
Δεν έχει σημασία τι αντίκτυπο έχει σε μένα, χαμόγελο ή πίκρα η ψυχή ξέρει και αναγνωρίζει.Αιτίες , αφορμές για μένα να γράψω κάτι από κάποιον άλλον ,μπερδεμένο με εικόνες και συναισθήματα. Έχουμε ανάγκη να κατανοήσουμε μια άλλη ψυχή για όσα μας κεντρίζει. Αλληλένδετα δοχεία , αλλεπάλληλες αντιδράσεις σε έναν κόσμο που όλοι συναντιούται. Άγνωστοι που γίνονται γνωστοί , μορφές που περνούν για μια αγκαλιά και χάνονται.

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008


Μονολογείς, σκέφτεσαι όσα τρώνε την ψυχή σου. Ανούσια πράγματα μέσα στην μοναξιά σου και έτσι καταλήγεις, να γράφεις ξημερώματα , γιατί ειδάλλως δεν κοπάζει το μέσα σου. Για όσα δεν καταλαβαίνεις. Θα ήθελες να ήσουν αλλιώς; όχι, γιατί πως αλλιώς θα λύτρωνες την ψυχή σου;!
Σκέφτηκες να ρίξεις ένα βότσαλο στην αλμύρα, αλλά παρά το κύμα , δεν θέλεις να διαταράξεις τίποτα. Αφήνονται οι λέξεις και ηρεμείς σε αυτοσχέδια νανουρίσματα.

Μονάχο σου σε αντικρίζω και βροχή γίνομαι και πέφτω στο πρόσωπό σου, άλλον τρόπο για να σε αγγίξω δεν βρήκα.
Έγινα ένα με το δάκρυ σου και κύλησα στον χειλιών σου τις άκρες.
Θα σβήσεις τα ίχνη μου από το πρόσωπό σου και θα σκεφτείς πως σου φάνηκε σαν χάδι η στιγμή.

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

Δεν με νοιάζει να βραχώ , αρκεί που θα ξέρω ότι σε θα σε έχω αγκαλιάσει και θα είσαι αληθινός πέρα από προσδοκίες. Η βροχή ήρθε , αλλά όχι εσύ. Στάλες στα μαλλιά στέκονται και τρέχουν μαζί με την σκέψη και μένουν μαζί ως την αυγή, μαζί με τα όνειρα που πλέκει η πρώτη ψύχρα του φθινοπώρου. Για πότε πέρασε η αλμύρα και την γλύκανε η σιωπή της ούτε που κατάλαβε η νυχτιά. Έρχεται η εποχή που ποθείς πιο πολύ από όλες , γιατί σου δίνει το έναυσμα να κρυφτείς στον εαυτό σου και να πεις"του χρόνου πάλι"!

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

Νέα εποχή, με γκρίζα σεντόνια , με κλεφτές ματιές από σκοτεινά δωμάτια, πιο σκοτεινά από όσα κρύβουν οι ψυχές τους. Νιώθεις την βροχή μέσα σου , τα σύννεφα που σε κλείνουν σε ό,τι έχει απομείνει από περασμένες εποχές.
Η πρώτη ψύχρα σε βρίσκει να την αναμένεις, να την προσμένεις , έχεις βγάλει τα χειμωνιάτικα , εδώ και χρόνια.
Ανακατωμένα συρτάρια , όπως και τα μαλλιά σου. Θα κουρνιάσεις στον καναπέ δίπλα στο παράθυρο , να αισθάνεσαι τις στάλες που σου φέρνει ο αέρας .

Μια ωραιοποιημένη εικόνα, όπως θα ήθελες να είναι όλη η ζωή , ήσυχη, τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Παράλογο ακούγεται στην ψυχή που αποζητά τόσες ανατροπές. Ήρεμη, φίλα τα σκοτάδια, κάθε βράδυ να ανάβει τα καντηλάκια απρόσμενων ελπίδων. Ψάχνει να χουχουλιάσει στην γωνία της , στο μαξιλάρι της, στα όνειρά της. Αφηρημένος να ήταν ο χρόνος και να την ξέχναγε εκεί!

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Είναι πολλά τα όσα σε κρατούν σε ισορροπία ή πολύ λίγα όσα σε βυθίζουν στον κόσμο σου. Διάλεξε όποιο θες και άσε με να κοιτώ την εικόνα που έχω κρατήσει για όσο θα ζω. Από κάπου να χαζεύω στο απέραντο του ορίζοντα , στην θάλασσα που πάντα θα μου φέρνει μορφές , αλμύρα και μυρωδιές από όσα δεν αγγίζω. Μην πεις ποτέ πως έχεις κάτι , πως κάτι σου ανήκει , γιατί ακόμα και εσύ ο ίδιος ψάχνεις τρόπο την ψυχή σου να κρατήσεις.
Στην φευγαλέα άποψη του σήμερα , θα σου πω πως δεν ξέρω τι να νιώσω και τι να περιμένω να βιώσω, για αυτό μην με παρεξηγείς που δεν σου απαντώ σε ό,τι με ρωτάς.
Μέσα σε όνειρο ζω , αν και δεν το πιστεύω!