Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Πέντε λεπτά κρατάει ένα τραγούδι , αλλά μέσα σου αντηχεί όλο το βράδυ. Ακούς τις νότες στο μυαλό σου ,να συντροφεύουν τις σκέψεις σου , καθώς κλειδώνονται σε όνειρα. Ξυπνάς και ακόμη ηχεί η μελωδία. Ένα κομμάτι εκφράζει πιο καλά από τον ίδιο σου τον εαυτό, εσένα και το βιώνεις άθελά σου.Θα αφεθείς όμως όσο διαρκεί το τραγούδι, στην επανάληψη.

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

Αιώνες παγωμένη φυλάς μονάχη. Κομμάτια σπάνε και απομακρύνονται, δίχως προορισμό. Σιωπούν οι μονόλογοι στο θρόισμα των φύλλων , σε αγκαλιάζουν κάθε βράδυ και σε αφήνουν στον νοτιά.
Μίλια έχεις κάνει , αλλά νέα δεν μαθαίνεις. Στο σκοτάδι έχεις μάθει να αναπνέεις και στην δακρυσμένη σου εικόνα ονόματα να μην λες. Έμπνευση δεν θες να αποκαλείς τους καημούς, που φιλαράκια σου έχουν γίνει.

Αιώνες θα αναμένεις το καλοκαίρι!

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008


Φυλακισμένος εχθρός η σκέψη, που πρέπει να τον υπομένουν οι φρουροί, να τους μιλάει. Έτσι κάθε βράδυ σιγοτραγουδάει, πλέκει εγκώμια, αναπολεί παλιές ιστορίες και την κυρά του που τον έχει ξεχάσει. Στην παύση της σιωπής θα θυμhθεί τον λόγο που τον κρατά εσώκλειστο , δίχως αύριο. Η νύχτα πόσα ξέρει και δεν τα προδίδει.

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Απόψε το βράδυ μου φάνηκε σαν να είμαι στο χωριό. Ξαπλώνεις και ακούς γάβγισμα από κάπου κοντά, η επικοινωνία της νύχτας και σκέφτεσαι πως θα ηχεί όλο το βράδυ. Η μπόρα που έρχεται , σαν επισκέπτης και μόνο τα ίχνη της θα βρεις το πρωί. Στάλες σε φύλλα, νωπό χώμα. Μυρωδιές από νερό και γη, μικρές λιμνούλες. Ούτε μια μηχανή δεν έχει περάσει, ηρεμία , όπως και εκεί.

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008


Δυο λόγια σου λέω από το μπαλκόνι , η ώρα περασμένη δυο της νυχτιάς και καθώς οι σκέψεις σε συναντούν μπροστά τους, ποιηματάκια βγαίνουν στην σειρά, να σε καληνυχτίσουν. Έρχονται και άλλες ψυχές που θέλουν να μου μιλήσουν , να μοιραστούν την μοναξιά της ώρας. "βρε κοριτσάκι μου...πες μου και εσύ τι να κάνω..", μακάρι και να ήξερα τις λύσεις της ζωής , μυστικό δεν θα τις θωρούσα. Κάθισε το φεγγάρι πιο κει , παρέα να ακούσει.
Μου έσταξε και δυο στάλλες από ευχές να με νυστάξουν και άφησα τα φιλιά μου να κρατεί ως την αυγή.

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

Μαζεύτηκαν οι σκέψεις σαν τις μοίρες βραδιάτικο ,μονολογούν και χασκογελούν μεταξύ τους. Ποιος τις ακούει , που βλέψεις έχουν στον Μορφέα, να τον πείσουν και βόλτα να τις κάνει στα μονοπάτια του. Σιγοπερπατούν και τραγουδούν, βιαστικές κρύβονται στις γωνίες στα σοκάκια, αφήνοντας το παιχνίδι στην μέση. Συγκεντρώθηκαν κάτω από το φως του φεγγαριού, ψιθύρισαν τα μυστικά τους, η μια στην άλλη, και καληνύχτησαν τα φιλιά τους. Ατίθασες και βιαστικές όπως πάντα.

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Σήκωσα το βλέμμα μου και είδα το φεγγάρι. Ολόγιωμο απέναντι από το κρεβάτι μου, φέγγει το δωμάτιο, με όσο φως πρέπει να έχει. Χάδι στο σκοτάδι, στην ψυχή. Φλύαρο όπως πάντα, δεν πρόλαβα να ακούσω την σημερινή του ιστορία, λιάστηκα και νανουρίστηκα.

Να γυρίσω την ροδέλα και να λάβω ραβασάκι από εσένα.
Να περιμένεις αντίκρυ στο παραθύρι για απάντηση και καντάδες να ανταλάσουμε μέχρι ο ουρανός αλλάξει χρώμα.
Γύρισα την ροδέλα, έκλεισα τα μάτια μου και χάθηκα στου μορφέα την αγκαλιά.

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Πάλι άφησα και πέρασε η ώρα, δεν θέλω να σταματήσω τις σκέψεις μου , την εικόνα σου δημιουργούν. Θέλω να σε αγγίξω. Το φιλί στήνει παγίδα και περιμένει. Χαμόγελα , αμηχανία και η στιγμή συνεχίζεται. Όσες ώρες θα οδηγώ, θα προσπαθώ να θυμάμαι πως όσο εύκολα έρχεται κάτι , τόσο γρήγορα μπορεί να φύγει και να μην έχω προλάβει ούτε το όνομά μου να κρατήσει ανάμνηση.
"Πρέπει" κάποια στιγμή ό,τι θελήσω να μείνει μαζί μου ως το τέλος.
"Πρέπει" κάποια στιγμή σε αυτό που θα πιστέψω να πειστεί και το φιλί σου.

Θα μπορούσα να είμαι πολλά πράγματα. Να μην είχα γεννηθεί καθόλου, να ήμουν πάντα μια ψιλή κορυφή βουνού που μονο το χιόνι θα την άγγιζε ποτέ , μια νιφάδα που θα ένιωθε την αίσθηση του τι την αποτελεί μόνο όταν θα λιώσει. Και όμως θα ήθελα να είμαι αυτό που αγαπάς , κάτι που το αναζητάς , κάτι που θέλεις να κρατήσεις.
Θα μπορούσα να είμαι εγώ που μιλώ , αλλά μια σκέψη ήταν!

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

Χωρισμός

Ξέρω πως πονάς , δίπλα σου βρίσκομαι , είμαι εδώ για να ακούσω την καρδιά σου , τα όνειρά σου , την στιγμή αυτή που πιστεύεις πως νιώθεις να πεθαίνεις, πως την ψυχή σου έχεις χάσει.
Είμαι εδώ να σου πω, πως τον εαυτό σου δεν έχεις ξεχάσει και στέκεται και εκείνος, και εσένα περιμένει, να τον κάνεις πιο δυνατό, να αντέξεις και να τον συλλογιστείς για όσα σου έδειχνε τόσο καιρό ότι κατέχεις. Άβουλο πλάσμα δεν είσαι, έρμαιο των συναισθημάτων. Προσδοκίες πληγώθηκαν, αλλά ήξερες πως ότι αντίκριζες ήταν φειδωλό.

Είμαι πάντα εδώ γιατί η ψυχή σου ξέρει πως την πιστεύω.

υ.γ : αφιερωμένο στην "θεία" μου

Συνοδεύει το βράδυ σου μια συντροφιά από μουσικές , στίχοι που προσπαθείς να τους κάνεις δικούς σου και αφουγκράζεσαι τους παλμούς που βγαίνουν με την ανάσα. Μέσα στην ψυχή σου υπάρχει ένας καημός, πάντα υπήρχε.
Έχει γίνει ένα με το συνάφι σου, σαν το δέρμα σου. Επανάληψη σε όλα τα ακούσματα, θαλπωρή σε μια μορφή και αφήνεσαι στην ματιά του.
Καληνύχτα απόψε δεν σου είπα , αλλά δεν την έχω ξεχάσει.

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008


Θα ήθελα να ξέρω το άρωμά σου , την αίσθηση της αγκαλιάς σου, πως κλείνεσαι στον εαυτό σου και πόσο εύκολα μοιράζεσαι τις σκέψεις σου τα βράδια. Την αλλαγή της ίριδας στο φως και στο σκοτάδι. Πως ζητάς το φιλί, την ματιά σου.Αν υπάρχεις!

Πορφυρά κοχύλια

Αφήνεις ροδοπέταλα στον αέρα, θέλεις να τα βλέπεις να πετούν, να χορεύουν, να περιβάλουν την εικόνα σου, την ψυχή σου. Έντονα χρώματα που γρήγορα χάνονται και αφήνουν βαμμένα πατώματα, κοχύλια πορφυρά, την μελωδία τους αναμένω.
Στα σκαλοπάτια σκορπισμένα φύλλα, πόσα χιλιόμετρα έχουν κάνει;! και έχουν καταλήξει στην αγκαλιά μου;! ένα για κάθε ανάμνηση θα κρατήσω, ένα για κάθε φιλί.


Περνούν οι ώρες και το μυαλό έχει γεμίσει με εικόνες σου και όσα θα ήθελε να πιστεύει. Δεν σε αγγίζω, δεν με αγγίζεις, αισθήματα όμως δημιουργούνται. Τα όνειρα αφήνουν το σημάδι τους και στην ψυχή μου μπαίνουν , ελπίζοντας το ίδιο και για σένα. Πάντα σε προσμένω!

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008


Απόψε , έχω την αίσθηση ότι είναι καλοκαίρι πως οι διακοπές μόλις άρχισαν....
υγ: κρυωμένη είμαι....μην το ψάχνετε....χαχα

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008

Μοναχικό δάκρυ, γλυκό χάδι από σκέψη και ουρανό πλασμένο, κύλησε πριν καληνυχτίσει η νύχτα τα αστέρια. Κουβέντες βραδινές , παρέα με τον καπνό που σαν τελειώσει, τερματίζουν όλα. Αεράκι ή άπνια, στο πρεβάζι πάντα ένα αγιόκλιμα σε αγκαλιάζει. Τελευταίο φύσημα στο μπαλκόνι, θα κλείσεις το στόρι η μέρα μην σε βρει και ξυπνήσεις μέσα στο όνειρο.