Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Θα γράψω χιλιάδες υπομνήματα να λένε λέξεις σκληρές και να μιλώ για εκείνους που χάθηκαν στα δάκρυα σε μια βραδιά, σαν σκέφτηκαν για τι πονούν, για τις άδοξες στιγμές που η ψυχή τους λύγισε για το μάταιο ενός φιλιού. Θα πω μερικές εξυπνάδες, που θα καλύπτουν το κενό και τις παύσεις στον λόγο μου εμπρός στο κοινό και όλα μια χαρά. Έχεις δει το πρόσωπό σου; γεμάτο ρυτίδες, χαρακιές και ένα σημάδι που ακόμη δεν λές να αφήσεις να ξεχάσεις.
Θα λησμονήσω την ιστορία που έλεγα πριν λίγο και θα αποσυρθώ στα ενδότερα, αναζητώντας θαλπωρή για το σώμα, ενώ η ψυχή θα πράττει απολογισμό. Μοιάζει απελπιστικό, μα είναι λυτρωτικό.
Έλα και μίλα εσύ στον μορφέα, κάντου παρέα, απόψε μου είναι αδιάφορος και περιττός.

Υποταγμένος, σκληρή λέξη να στην πει κανείς, γιατί σε πονά να το γνωρίζει και άλλος πέρα από τον εαυτό σου. Ήλπιζες να είχες χαθεί στον φόντο της μάζας, μα ξεχώρισες κι ας είχε γυρίσει την πλάτη σου προς τα 'μένα. Ξέρω ποιος είσαι, που δεν πηγαίνεις τα βράδια, πως περνάς την μέρα σου και πως σου αρέσει να ξεφυλλίζεις το ίδιο βιβλίο ώρες ατέλειωτες μέσα στον τόσο θόρυβο.
Άκεφος, ψυχρή έννοια για να την κατανοήσει κάποιος που δεν είναι φιλαράκι σου. Ευχόσουν να ήμουν μια ιδέα απλή, λιτή, δίχως όρους, δίχως υπόσταση, ένα θαύμα για τους άπιστους, μα θα χανόμουν σε μάτια ήσυχης ψυχής, γιατί δεν θα ήξερε πως να με κρατήσει, πέρα από μια συζήτηση.
Έχω καταφέρει περισσότερα από εσένα; είμαι αυτό που ήσουν; θα γίνω αυτό που είσαι και εσύ;
Αφηρημένος στην υφή μου, αφημένη στην στιγμή σου.
Άνιση η φυγή και ο κύκλος έκλεισε, φυλακίζοντας λέξεις, εικόνες, πόθο και ψυχές.
Δεν θα ευχόμουν ποτέ να ήμουν ο άγγελος σου, κάθε βράδυ θα δάκρυζα, θα παρέδιδα φτερά στο προσκέφαλό σου και θα γινόμουν αίσθηση ποθητή και βλάσφημη.
Γονατίζεις; στα μάτια να με κοιτάς, καθώς υποκλίνομαι σε σένα!

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Χαμένος θησαυρός

Φθαρμένος μανδύας περιβάλει το κορμί σου καθώς περπατάς σε έρημο. Πόρισμα αβίαστο, έχεις χαθεί, ξεραμένα χείλη, ανοιχτές πληγές από τον ήλιο και πορεύεσαι ευάλωτος σε όαση. Δεν είναι ψευδαίσθηση, αν και οι παραισθήσεις έχουν δώσει ελπίδα στο χαμένο μυαλό. Ρακένδυτος αν και θυμώσουν τον εαυτό σου ευπαρουσίαστο νεαρό και γόη. Μια χούφτα νερό στα χέρια σου, σώθηκε το νερό από τις σχισμές στα χέρια σου και μόνο η δροσιά έφτασε στο πρόσωπό σου. Είναι νύχτα, είναι σσυνετό να ξαποστάσεις δίπλα στην λίμνη; τόσα πλάσματα θα ξυπνήσουν και θα έρθουν στο πλάι σου, είσαι δεκτικός μετά από ένα τέτοιο ευχάριστο ταξίδι;
Φτασμένος και επαγγελματικά καταξιωμένος και όμως ζήλεψες αυτή την εικόνα, γιατί νιώθεις την ξηρασία στην ψυχή σου. Αν μπορείς φτάσε με, ξεκίνα. Θα έχω κάψει τα ίχνη μου, θα έχω φτιάξει δικά σου μονοπάτια, ανύποπτα και να είσαι σίγουρος πως θα ξεπεράσεις ακόμη και την ίδια σου την φήμη.

Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω ετούτη την στιγμή; ένα φιλί, μια αγκαλιά, μια ακόμη ψυχή για μένα; όταν δάκρυ ξέφυγε από την προσευχή μου και έσταξε στα χείλη σου. Ευλαβικά καταφεύγω στην μορφή σου, πριν δω τον μορφέα, σε ό,τι κι αν κάνει, εσένα να δω και πάλι. Μου έχει τάξει τόσα για να σε ξεπεράσει, πως αν μια φορά πλαγιάσω με το ναι στην σκέψη, θα ξυπνήσω αλλιώτικα.
Κουζουλός, θεώρησε την σιωπή μου για προσύμφωνο και σκαρφίστηκε μαντινάδες ήδη. " Τα μάτια σου ειν' πιο όμορφα, ακόμα και από της Αφροδίτης", μα εγώ δεν μπορώ, γελώ, γιατί θωρώ μόνο τα δικά σου και ο ταλαίπωρος θεώρησε πως με γλύκανε λιγάκι.
Ετούτη την στιγμή τι να σκεφτώ να ζητήσω ακόμη; ένα φιλί, μια αγκαλιά ή την ψυχή σου μονάχα;!

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Αναπνέεις μέσα σε ένα φιλί και καταπιάνεσαι με μια αγκαλιά. Ακόμα κάνει κρύο και επιμένεις να περπατάς ξυπόλητος σε παγωμένο δάπεδο. Όλα σου είναι όμορφα ακόμα και  το κάψιμο που έχεις στην πλάτη. Ανασαίνεις πάνω σε δρομολόγιο, εικοσιτετράωρο πάνω στο τιμόνι, μα είσαι συνηθισμένος πια. Μαύρο είναι το αγαπημένο σου χρώμα, να ντύνεσαι, να κρύβεσαι, να παρατηρείς μέσα από αυτό. Υποσυνείδητα έθρεψες το θήραμά σου για να έχεις να κυνηγάς και σαν το σημάδεψες, σε βρήκαν οι μοίρες.
Είναι ακόμη νωρίς, ίσα ίσα που φαίνεται το σούρουπο, μια γουλιά καφές και ένα τσιγαριλίκι στριμμένο με απίστευτη μαεστρία, μαθημένος τόσα χρόνια.
Θα ακουμπήσουν τα χείλη και θα ταιριάξουν πάνω σε δική σου διαδρομή.

Αφήνεις πληγές και θα βρώ σημάδια. Ένα πακέτο έχει απομείνει και περιμένει ασφαλισμένο από λόγια, μα όχι από απρόσμενες πρακτικές. Ένα άγγιγμα, παιχνίδι με τα χέρια, να δεις πως ταιριάζουν, πως ασφαλίζουν τα δάχτυλα τις σκέψεις και δεν θα σου πουν ποτέ για ποιο πράγμα χαμογελούσαν τόσην ώρα τα δυο τους. Να καλέσω ταξί να σε πάρει; κάπου είχες πει πως ήθελες να πας ή για μένα το ήθελα;
Αφήνεις σύνεργα πίσω σου και συγκεντρώνω τις διαδικασίες για το επόμενο σημάδι σου, χάδι έχει το θράσος να μου πει, καθώς με χαιρετά για πρώτη φορά.
Λίγο πριν το τέλος άξαφνη κίνηση, να με  πάρεις αγκαλιά, λίγο πριν δημιουργήσω πληγή μου έδειχνες τα σημάδια σου και εγώ τα ψηλάφισα.
Κάπου θα σε πάει, κάπου θα σε αφήσει, όχι όμως στο τίποτα και στο πουθενά.

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Λίγο ακόμη για να στάξει το φιλί και απομακρύνεσαι σαν σκεφτείς τις συνέπειες. Λίγο ακόμη θα σου πουν, μα δεν υπάρχουν όρια για ετούτη την μέτρηση. Κάτι οφείλεις να αισθάνεσαι και το δάκρυ κύλησε πριν καν φτάσεις σε τούτη την σκέψη. Λανθασμένη κίνηση η αποπομπή μιας ψυχής, αλλά δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια, κάποιος έπρεπε να προδοθεί. Θήραμα οι στιγμές θα τις κυνηγήσεις ως το χάραμα και θα γυρίσεις μεσόκοπος στο καλύβι σου. Ελάχιστες αναπνοές έμειναν και δεν φοβάσαι, είναι παρήγορο το τέλος, να έχεις κάτι να πορεύεσαι εως ότου χαθείς.

Θλιμμένος θεός ρίχνει τα δάκρυά του επάνω σου και ένιωσες την σιγή του στην αστραπή. Ουρανός κλειστός από φως σαν να έχουν πέσει κουρτίνες στα μάτια του για μια στιγμή να μην τον δει κανείς. Μέσα στην βροχή προσπαθείς να προστατευτείς και αφήνεσαι να γίνεις μούσκεμα, είναι κάτι αγνό, είναι  από εκείνον δώρο κι ας μην μπορεί να το αντιληφθεί, είναι νωρίς. Μια τόση δα χαραμάδα και ήταν αρκετή για να δημιουργεί χρώμα, να δημιουργηθεί απρόσμενα ένα χαμόγελο σαν αντίκρισες αντίθεση στον ουρανό.
Θλιμμένος θεός που παραμένει αμέτοχος μα είναι πάντα παρών να σου θυμίζει, πως υπάρχουν στιγμές που όλοι λυγίζουν.

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Άπειρο

Χιλιάδες χρόνια έχουν περάσει και ακόμη δεν έχεις εξιλεωθεί από τις αναμνήσεις. Περπατάς και ονειροπολείς, μιλάς και χαζεύεις σε ένα φιλί περαστικού. Μουτρωμένο προσωπάκι με μουτζουρωμένα μάτια, ένας κατάδικος και μια φίλη του. Είσαι ολόιδιος, όπως σε είχα φανταστεί, υπέρλαμπρος, μοναδικός και απίστευτα φανατικός με την ύπαρξή σου. Τον υπεύθυνο θα καλέσεις να εμφανιστεί και να αιτιολογήσει πως ξέφυγε από την προσοχή του το άπιαστο. Μην απορείς, εξακολουθώ να έχω επίγνωση και να μην επιτρέπω να ακουστεί ο παραμικρός θόρυβος.
Χίλια μίλια έχεις διανύσει και ακόμη να πεις πως φτάνει, πως έχεις κουραστεί, πως εχεις ανάγκη από μια ανάπαυλα.
Ίδιος και απαράλλακτος κι ας σε έχει αγκαλιάσει το σκοτάδι κι ας έχεις γευτεί το φως και ας έχεις καεί και ας έχεις αναστηθεί.

Ψεύτες και προφήτες στην ίδια συγκυρία αγκυροβόλησαν μπροστά σου και αναμένουν την ετυμηγορία, ένοχοι ή αυθεντίες. Πέρασμα μυστικό και περίεργο μέσα από τα βινύλιά σου και ο χρησμός έπεσε στα χέρια σου, δηλώνοντας αμέτοχος. Μακριά από όλα το μυαλό παραμένει διχασμένο τακτικά και ελεγχόμενα σου δημιουργεί εικόνες, να έχεις να πορεύεσαι.
Αμαρτωλοί και αγγέλοι στην ίδια μοιρασιά κανόνισαν εσένα για δικαστή, ενώ εκείνοι έχουν βγάλει το πόρισμα για την πάρτη τους. Πρέπει να ψάξεις; ενώπιων σου η ψυχή με δάκρυα στα μάτια και η χροιά της μοιάζει κουρασμένη, μην την ταλαιπωρείς.
Λίγο νερό θα ζητήσεις για εκείνην, αρκετό για μερικές γουλιές για ένα τόσο δα φιλί.

Τιμωρία

Κανόνας απαράβατος, να είσαι ήσυχη, καθήμενη σε μια καρέκλα και να κοιτάς προς τα έξω. Όροι απαράβατοι να είσαι σιωπηλή στο κάλεσμά του κάθε βράδυ. Έτσι ορίζουν οι προύχοντες στα καπηλειά τους υπηρέτες και δεν έχεις κατανοήσει αν οφείλεις σε κάποιον αφορμές για την επανάστασή σου. Πιστευτό που ακόμη είσαι εδώ κι ας ήρθαν ληστές και ας ήρθαν σωτήρες, που να πας;! όταν έχεις μάθει μια φυλακή να είναι η ελευθερία σου.
Γραμμές κίτρινες στο πάτωμα να φαίνονται και στο σκοτάδι και έτσι πορεύεσαι με έναν οδηγό. Από κάπου σε ξέρω εσένα κι ας μην είμασταν παρών στην ίδια χαρακιά κι ας μην είμασταν εκεί την ώρα που ο ένας έψαχνε ουρανό στα μάτια του κενού.
Ξέρω θα σου πω και εσύ θα με ειρωνευτείς, γιατί ακόμη δεν με έχεις πιστέψει.
Κανόνας αυστηρός, να είσαι εδώ με δική σου θέληση.

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Κάπως έτσι βραδιάζει, νυχτώνει και ξεχνιέσαι ως το πρώτο φως της μέρας. Στα μάτια σου στάλλες από πρωινή δροσιά ή υγρασία από το νυχτοκάματό σου; έχω ορκιστεί και δεν προδίδω τα μονοπάτια σου παρά μόνο στην σκέψη μου, όταν νοητά σε ακολουθεί πέρα από όπου πας. Αντιληπτό το δάκρυ και η θλίψη σου και δεν θα τολμούσα να σε αγγίξω, αλλά για μια στιγμή ταξίδεψέ με μέσα στην αγκαλιά σου για όσο τα όνειρα θα γελούν στο προσκέφαλό μου.
Στον ίδιο κύκλο σπάει η σειρά και έβαλα λουλούδια να τρέχουν πιο γρήγορα από εσένα και για να σε ξαφνιάζουν σαν συγκρουστούν μαζί σου.
Κάπως έτσι βράδιασε, νύχτωσε και ξεχάστηκα ως το πρώτο σου χαμόγελο στο φως της μέρας. Στο βλέμμα σου μια δροσοσταλιά και έσπασε η ψύχρα σε τούτο τον καημό. Έδιωξες όλα τα πέταλα, να μην υπάρχει κάτι να μαραθεί.

Κυλώ προς την μεριά σου, βράχος σε πλαγιά και η κατάληξη είναι προμελετημένη από την αρχή. Κι όμως βρέθηκε κάτι να ανακόψει την πορεία και σταμάτησα λίγο πιο πέρα από την άβυσσο. Η θέα μελαγχολική μα τόσο ζεστή, ένα μόνιμο ηλιοβασίλεμα.
Είναι εύκολο να σου τάξει κάποιος πως θα κινήσει, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει τι κοιτάς χρόνια, ακίνητος στο ίδιο σημείο, μα είναι τόσο εύκολο να σε ρίξει σε καιάδα και εσύ να εξακολουθείς να έχεις τα μάτια ανοιχτά για μια τελευταία ανάμνηση.
Απελπίστηκες; άνοιξες τα χέρια και έβγαλες φτερά και δεν ήταν λευκά, όχι επειδή δεν είσαι αγνός, μα για να μην ζηλέψουν και μια ζωή να σε κατηγορούν πως υπήρξες δαίμονας, πως είχες μυστικά για τον καθένα, ενώ φύλαγες απλά την ψυχή σου.
Αναμενόμενο, κυλώ προς την μεριά σου.

Μια πένα κυλά ανάμεσα στα δάχτυλά σου και βγάζει νότες στην κιθάρα σου. Παλιά με μερικές γρατζουνιές, αλλά δεν θα την άλλαζες, ακόμα και τις χορδές της αν μπορούσες θα τις μπάλωνες, να είναι οι ίδιες, κάθε φορά που θα σπάνε, έχουν αντοχές. Θα ήθελα, θα σου πω και θα σταματήσω εκεί, γιατί ήδη σε χαζεύω και ήδη ταξιδεύω πάνω σε δικά σου μοτίβα, σε δικές σου μελωδίες.
Έχεις αφεθεί στην στιγμή σου με εκείνην και δεν θα ζηλέψει κανείς, γιατί είναι ένα αντικείμενο μονάχα, μα αποτυπώνεις  την ψυχή σου.
Αν κίτρινο είναι το χρώμα του μίσους, εγώ θα σου πω πως είναι αγάπης, αυτό επιλέγω με την δική μου πένα κι ας είναι τυχαία το δικό σου φυλαχτό.
Τα ακόρντα ρυθμίστηκαν και ηχούν αρμονικά πάνω στο φάλτσο του παιξίματός σου, έφταιξε μονάχα ένα φιλί.

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Τα έχεις πει όλα σε ανύποπτο χρόνο και τα έχω ακούσει σε ανύπαρκτο τόπο μια βραδιά που έβρεχε, μια στιγμή που ηλιαχτίδες έσπαγαν ουρανό και έρχονταν σε αγκαλιά να ζεστάνουν ψυχές. Απροσπέραστη η νυχτιά και όμως δίχως να αλλάξει το σκηνικό η μέρα φάνηκε στα μάτια σου και πίστεψε ο κατεργάρης μορφέας πως κάποιος τον ξεπέρασε. Βουτιά από ψηλά, να πέσεις σε πηγάδι να βρεις την πηγή του και να σωπάσεις. Τα έχεις σκεφτεί όλα σε ανύποπτο χρόνο και τα έχω αντιληφθεί σε ανύπαρκτο τοπίο. Ήταν οι εικόνες που στιγμάτιζαν τις αναπνοές, ήταν τα φιλιά που ακούμπαγαν σε ξεχασμένα φτιασίδια.
Δεν θα σπάσεις την σιωπή, επιλογές και διαταγές στον εαυτό μας παίρνονται σπάνια και διαρκούν μια ζωή. Σου πάει, σου ταιριάζει και το μυστήριο θα καλυφτεί από τα χείλη μου.
Αναγνωρίζω τα σημάδια σου.

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Ξέρω την διαδρομή μην ψάχνεις να βρεις ψεγάδι, πάτημα για την φυγή σου δεν μπορώ να σου προσφέρω. Υπαρκτή η νύχτα στα μάτια σου και το παράθυρο είναι κατεβασμένο, όχι για να φεύγει η κάπνα, αλλά για να διαφεύγει το κενό. Θα διαλέξεις να πας από το ίδιο μονοπάτι για να έχεις θέα, να αργήσεις τόσο ώστε το φανάρι να σε διώχνει και να σε βγάζει στην επόμενη κλειστή στροφή.
Ξέρεις, τα φαντάσματα δεν είναι λευκά σεντόνια, ο κακός λύκος απλά ήθελε να καταλάβουν πως ήταν χορτοφάγος. Υπαρκτό το φιλί μα μονάχα μια τόση σταλιά δεν θα φτουρούσε ούτε για μια αναπνοή.
Είσαι ευθύς, στρωτός και απόμακρος, αφέντης του ίδιου ξωτικού που φρουρώ χρόνια, δεν γίνεται να μην έχω αναγνωρίσει την μορφή σου.
Είμαι στην ίδια πορεία μην ψάχνεις να βρεις πταίσμα για την φυγή μου.

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Η πληγή πρέπει να είναι η ίδια, το σημάδι της δεν ξέρω πως θα διαμορφωθεί. Να υπάρχει κάτι να το ψηλαφίζεις και να το αναγνωρίζεις. Να ξέρεις την ιστορία του και να το λες με υπερηφάνεια " ήρωας". Ακούγεται ο ήχος από την μηχανή μιας τράτας, έχεις φτάσει ήδη κάτω στο λιμάνι και ας σε κλείνουν οι τοίχοι στο σεντούκι σου. Έχω φύγει, πάρ' το είδηση πως πληγώνει η παρουσία και σπάσε τα κομμάτια που κρατάς. Να μου χαμογελάς και να βάζεις το χέρι σου πάνω στο δικό μου για να με ξαφνιάσεις, πάντα θα αντιδρώ με ματιά και με ένα "τιι!".
Η ψυχή μου φέρει κωδικό και αντικλείδι είναι κάτι τόσο απλό.
Ξέρω πως συνέχεια σε ξαφνιάζω!

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Ενδιάμεσο

Σε διάστημα ενός μηνός καλείσαι και απολογείσαι. Σε χρονικά περιθώρια να κινείσαι και να αποκαλείσαι "άγιος" στις μέρες μας είναι ακατόρθωτο και εσύ το πέτυχες με μια ματιά. Σεβάσμιοι οι πιστοί και οι επικριτές σου κάθονται αντίκρυ σε όλο το ταξίδι και παρακολουθούν και αναμένουν λόγο από χείλη γλυκά και επιτηδευμένα. Στενεύουν οι δικλείδες ασφαλείας και με μια απότομη κίνηση θα εξαλείψεις κάθε προθεσμία για απολογία. Θαρρώ πως ήταν φθινόπωρο, όταν δηλώθηκε κλοπή ενός φιλιού, νομίζω πως ήταν χειμώνας, όταν αποκαλύφθηκε η απάτη εναντίον σου. Κατάλοιπα από παρελθοντικές στιγμές δεν μπορούν ούτε καν να στοιχειώσουν μια κατηγορία και αποσύρονται στα εσώχυψά σου, να κλέψουν λίγα ψίχουλα από τις σκέψεις σου.
Παράπλευρες απώλειες και έκλεψες τον επίλογο από τον συνομιλητή σου.
Ευχετήρια κάρτα αφημένη δίπλα στον απογευματινό σου καφέ!

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Θα ανάψει φωτιά όχι για να ζεσταθεί μα για ένα τσιγάρο του. Έχει ανάγκη να ζεσταθεί με τέτοια παγωνιά, αλλά όχι το κορμί του, αντέχει. Στις σκέψεις του να βάλει φως, να νιώσει τα μυστικά του και να πει "όλα εντάξει φιλαράκο", ως το φίλτρο να έχει ξεχαστεί. Ένας δήμιος πάνω από το κεφάλι του, όχι για τον αποκεφαλισμό του, αλλά για να του υπενθυμίσει πως εκεί δεν πρέπει να φτάσει, ο όχλος δεν θα του χαριστεί. Θα γυρίσει πλευρό προς το παραθύρι, την θάλασσα να δει όχι για να αλλάξει παραστάσεις, μα για μια γεύση ακόμη αλμύρας. Έχει ανάγκη από την εικόνα της σε τούτο το ταξίδι κι ας μην ξέρει και ο ίδιος την διαδρομή, θα ακολουθήσει την ακτογραμμή.
Θα έρθει κοντά του όχι για να ζεσταθεί, μα για να ανάψει το δικό της καπνό. Μια κουβέντα θα λεχθεί "εγώ ή εσύ;"

Τα σημάδια θα γίνουν πατημασιές και θα βρουν τον κάτοχό τους σε ένα δειλινό πάνω σε άμμο. Οι σχισμές θα γίνουν πληγές και θα γεμίσουν από το αίμα του θύτη στο ιστορικό μιας ταινίας. Σκέψεις πλημμύρισαν το ταβάνι και πέφτουν ως βροχή στα μάτια σου. Πέρασαν οι στιγμές και θα αποθαρρύνεις τον περαστικό που χάζευε την βιτρίνα μέσα στο μαγαζί μην μπει, κλείνεις σε πέντε λεπτά. Τα ίχνη θα πάρουν μορφές και θα γίνουν όνειρα, μια ανάσα βαθιά μέσα στον ύπνο σου και δεν θα την ακούσει κανείς, γιατί δεν ήταν στις προδιαγραφές σου.
Τα κοχύλια θα γίνουν στάχτη και θα φτάσουν σε ακτή, κάπου θα διχαστεί ποια πλευρά του νησιού να διαλέξει και θα κολυμπήσει σε δύση και ανατολή, σε ματιές και φιλιά για να καταλήξει.
Όποιος σε θωρεί κακό του κεφαλιού του, όποιος σε αγγίξει καλό δικό του να βρει σε μια χαρακιά, είναι απλά για να θυμάται.

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Νανούρισμα πάνω σε βροχή και έκλεισες τα μάτια να ακούς την φωνή του, να σε ταξιδεύει έξω. Έφτασες σε τοπίο υγρό μα φιλόξενο. Ξάπλωσες στο γρασίδι και άφηνες να σε σκεπάζει το νερό, καθώς ένιωθες την ψυχή σου να μιλά και να νοσταλγεί την εικόνα του. Πέρα από εσένα κοντοστέκεται και σε χαζεύει σε τούτο το ταξίδι επέλεξε να είναι απόμακρος για να φανούν σε εκείνον όσα δεν έχει αντιληφθεί ακόμη. Πως να πιστέψει πως στα μάτια σου ξεχωρίζει το δάκρυ από την βροχή, πως η ψυχή σου στέκεται πάντα δίπλα του, όχι για να του μιλά, αλλά για να έχει η δική του άλλοθι να σε κοιτάξει.
Σηκώθηκες να περπατήσεις στο ίδιο σκηνικό, με μόνη προσμονή να αντέξεις το κρύο για να μπορέσεις να δεχτείς τον ουρανό στο κορμί σου.
Δεν σε άγγιξε τίποτα, ανέπαφη η ματιά του κατέληξε στην αγκαλιά σου, να του λες νανούρισμα για να μην τρομάξει από τον κεραυνό.

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Παρούσα

Η ψυχή μου έχει δύναμη να μαυρίζει, να γεμίζει με κενό και να σιωπά. Η ψυχή μου έχει αδυναμία να γεμίζει χαρά και να αισιοδοξεί στον γκρίζο φόντο. Από τι υλικό είσαι φτιαγμένη πές μου, να ξέρω να σε φυλακίζω, να ξέρω πως να βρίσκω όσα αποζητάς, γαλήνια να είσαι, υποταγμένη σε μένα. Και δεν μου ζήτησες ποτέ σου κάτι, δεν θέλησες ένα δάκρυ, ένα χαμόγελο, γιατί δεν έχεις ανάγκη από δαύτα, μα από χάδι που δεν είναι του σιναφιού σου. Κάτι που δεν θα είχε σκεφτεί κανείς, ποτέ.
Η ψυχή μου ξέρεις πως είναι μάχιμη και πρώτη την έριξες σε πόλεμο με τα αδέρφια της, γιατί ήξερες πως θα θυσιαζόταν για να χαθεί η έχθρα. Είναι δυνατή, σίγουρα ζήλεψες, αλλά εκείνη σε καλούσε να έρθεις κοντά της για ένα βλέμμα, όχι λόγια, δεν τα κατέχει, δεν τα κατάλαβε ποτέ της.
Είναι εδώ, στο σκοτάδι, στο φως, στο κενό, στο παρόν, στην ύλη σου, στο τίποτα και στο άπειρο της σκέψης σου.
Είναι κατάρα, είναι φυλαχτό, είναι εσύ!
Σε ό,τι κι αν καταλήγω, θα είσαι εσύ εκεί, στήριγμα κι ας μην έχει πειστήρια ουδείς πως υπάρχεις, ξέρω.

Ένα χάδι κινείται απειλητικά προς το κορμί σου. Κόκκινη κάρτα και δεν ακούστηκε το σφύριγμα, φιλί γίνηκε στα χείλη σου βαθύ, έντονο και κόλλησε την σκέψη σου. Σου έχουν δοθεί οδηγίες, μα δεν ξεφύλλισες καλά τις κολλημένες σελίδες και δεν έμαθες ποτέ το πάθημα και μαθητούδι καλό δεν γίνηκες ποτέ. Υπακοή στους ήχους και θα κατέβει η ράντα πιο χαμηλά στον ώμο. Κατα λάθος θα σε κοιτάξω και θα πειστείς για τις προθέσεις. Θα είσαι πιο δυνατός από τις στιγμές και εγώ θα κάθομαι και θα απολαμβάνω την μορφή σου να αλλάζει καθώς θα χαμογελάς. 
Ένα φιλί σκιαγραφείται πάνω στο κορμί σου. Κόκκινα τα χείλη σου και δεν πρόλαβες να τραβήξεις το πανί μακρυά, ένιωσες, πόνεσες; χάθηκες αφού.

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Απένταρος δισεκατομμυριούχος


Θα είσαι πολύ καιρό μονάχη ακόμη, πιο πολύ κι από όσο έχεις συλλογιστεί, ακόμη και τώρα και δεν μπορείς να διανοηθείς το μέγεθος, δεν μπορείς να φτάσεις στα χαρακώματα. Εκτεθειμένο σώμα σε πυρά ή σε πνοές; κάθε ριπή μια διακοπή της φωνής σου, της ροής από τις σκέψεις. Βολές προς την μεριά σου, φωνές και δεν θα ακούσει που θα πεις όνομα, που θα επικαλεστείς την μορφή του και δεν θα το αισθανθεί ποτέ, αλλά θα του το μεταφέρουν όσοι ζήσουν να ξεψυχάς σε ξένα χέρια. Καλό κορίτσι θα σου πουν, μα άτυχο, δεν ήταν εκεί όποιος κι αν ήταν αυτός, απλά δεν ήταν. Μπορεί όλα να μοιάζουν δύσκολα και απόμακρα, μα ήταν όλα μια στιγμή για εκείνην. Απόφαση μέσα σε ένα πιοτό, μαχαιριά μέσα  στις χαρακιές της, δεν θα προφτάσει να στο πει, έτσι ήθελες εσύ για εκείνην, να μην ξεστομίσει φιλιά για χατίρι σου.
Θα κρατήσει πολύ καιρό η νυχτιά, επειδή αυτό επιζητά η αύρα της, να έχει έναν ουρανό να κοιτά, σκοτεινό με χιλιάδες λαμπιόνια, να χάνεται το βλέμμα αιώνια.

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Φωλιά

Δεν ξέρεις αν πονά, αν σιωπά η ψυχή και μένει ένα δάκρυ στα χείλη, δροσερό μα παγωμένο. Σώπασαν τα κορίτσια και στιχάκια δεν σου λένε τα βράδια, δεν ξέρεις ακόμη πόση ακόμη μοναξιά θα φανεί εμπρός στο φεγγάρι σου. Δεν σε κατέχει κανείς και αν πονά που δεν μπορεί να σε διαθέσει κανείς στην αγκάλη του. Μια γουλιά ολάκερη έχει απομείνει από το κρασί και ευτυχής είσαι, είναι αρκετό για να δικαιολογεί το ποτήρι στα χέρια σου, δεν θα την απολαύσεις ποτέ.
Ένα βήμα έκανες και ήταν προς τα πίσω, να κρυφτείς από το φως του, μοναδικέ, ήσουν όμορφος ακόμη και τότε, ακόμη κι όταν η σκέψη σε ζωγράφιζε όπως ήθελε, όπως μπορούσε να σε είχε συγκρατήσει.
Είναι αφελής που τα όνειρα λάτρεψαν εκείνη και όχι τον μορφέα. Εκείνος επέτρεψε να την συντροφεύουν, δεν είχαν ποτέ επιλογή τα καψερά.
Ένα φιλί ακόμη έχει μείνει, δεν θα το αποζητήσει ουδείς.

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Δικαίωμα για φιλί αποτυπωμένο πάνω σε τζάμι. Δεν είναι το ίδιο μα το σχήμα του κάτι που το θυμίζει. Διαδήλωση τέτοια ώρα δεν θα το περίμενε κανείς, τώρα που έχουν ηρεμήσει τα πνεύματα, τώρα που ήθελες να περπατήσεις στο κέντρο, μονάχος, για τούτη την πανσέληνο. Μια ζωγραφιά η ψυχή σου από νερομπογιές. Ένα παιδί την είχε ξεχάσει έξω στην βροχή, μουτζούρωσε το χαρτί, τα χρώματα, αλλά ακόμη διακρίνεις τα σχήματα.
Πέρασε η ώρα και θα βρεις τον δρόμο για την επιστροφή. Λίγο πιο εκεί, κάτι που έμοιαζε να είναι αληθινό, ένα χάδι, μα δεν ήταν το ίδιο, αλλά ότι περίσσεψε από αυτό.
Σκέψη δισταχτική, θα πεις να μην φιλέψεις από τώρα τον περαστικό, να έχει άλλοθι για τον τρόπο που σε πλησιάζει.

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Wishful thinking

Να μου δοθεί η ευκαιρία να σε αποχαιρετήσω όπως επιθυμώ. Ένα φιλί δίχως να κλαίνε τα μάτια μου. Να χαμογελώ και να φεύγεις από κοντά μου με μια λάμψη στο πρόσωπό σου. Τόσος αγώνας για ένα όνειρο, μάταιο στην φύση σου και στην ομορφιά της ψυχής σου.
Να σου δοθεί η δυνατότητα να  με αποχαιρετήσεις όπως επιθυμείς. Με μια αγκαλιά τόσο σφιχτή που η ανάσα δεν θα ακουστεί και θα κλείσει εκεί όσα δεν μπορούσαν να ειπωθούν ποτέ. Πάνω σε μια σειρά από χαρτιά που είχαν γραφτεί πριν από εμας. Να μου δίνεις ψεύτικη υπόσχεση πως δεν θα αγγίξεις ξανά την μοναξιά, πως έχεις γεμίσει πια την ζωή σου και πως ευτυχής θα είσαι για το άπειρο.
Δεν υπήρξαν απώλειες, η καρδιά είχε δοθεί εξαρχής σε επαναστάτες.  Η ψυχή παραμιλά και δεν θα αντιληφθεί ποτέ το φευγιό της από ό,τι μοιάζει αληθινό. Μόνο σε εικόνες του μορφέα έχει ζήσει και σε δικές σου παρουσίες.

Παρτίδα

Ένα φύλλο στα χέρια του σε όλη την διάρκεια της παρτίδας δεν το έχει δείξει σε κανέναν. Περίεργοι οι παίκτες έχουν ποντάρει όλα τους τα κέρδη για αυτό το χαρτί. Του έταξαν σπαθιά να έρθουν στην κατοχή του και εκείνος απλά δεν απάντησε. Υπομονετικά καρτερείς και όσην ώρα μοιράζεται η τράπουλα, εσύ επέλεξες να διαβάζεις τα γραπτά του. Ένας πάκος από χαρτομάνι, ανακατεμένα, μα βρήκες αυτό που έπρεπε να αναγνώσεις. Έφυγαν όλοι και έμεινε μονάχος. Δεν κέρδισε κανείς, γιατί ακόμη κρατά στα χέρια του το πολυπόθητο. Κάθισες απέναντί του, με ένα φύλλο στα χέρια , ήταν ένας σπαθάτος, γιατί γνώριζες πως κράταγε μια κούπα. Δεν νίκησε κανείς, απλά δεν τελείωσε ποτέ. 
Δεν παραδόθηκε κανείς, γιατί όλα ήταν έντονα, ακόμα και οι παύσεις για τα φιλιά.

υγ:  http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=037uSAIahho#!

Σηκώνει το πατζούρι η μέρα έχει φανεί εδώ και ώρες, φως μπαίνει στο δωμάτιο μα έχει κατεβασμένο το κεφάλι να μην την σαστίσει η αλλαγή. Θα ρίξει μια κλεφτή ματιά στο λιμάνι, όλα είναι εκεί. Ένα βήμα πίσω, γυρίζει πλάτη και ανασηκώνεται να ξυπνήσει η ματιά. Κάτι ψέλλισε και κατευθύνθηκε προς το σαλόνι. Θυμήθηκε να ανάψει τους διακόπτες, να κλείσει τις κουρτίνες και να παραγγείλει γιορτή. Χορός στήθηκε, τα κορμιά να βρουν ήχους να λικνιστούν.
Ξεκίνημα μέρας πάνω σε ράγες, σε ίχνη δικά σου.

Κυλώ τόσο αργά πάνω στο κορμί σου που νιώθω καθετί. Σαν να ακολουθώ τους παλμούς σου, σαν ξεχασμένη καρδιά που προσπαθεί να θυμηθεί πως είναι οι κινήσεις της μέσα σε ζεστό κορμί. Φουμάρω άρωμα και φυσώ τον καπνό πάνω σου, να σε τυλίξει μέσα του, πιο έντονα να σε μεθύσει. 
Αγγίζω τόσο απαλά που έχει δημιουργηθεί ένα πέπλο ανάμεσα σε ανάσα και σώμα, δεν θα αντέξεις και θα το τραβήξεις για ένα φιλί. Υγρά χείλη, διψασμένα στόματα, κάπως πρέπει να ηρεμήσουν, να βρουν τρόπο διαφυγής, να εκφραστούν. Χέρια να μεταφέρουν ηδονή, ένας δρόμος για να ικανοποιήσουν το μυαλό που δημιουργούσε εικόνες σε μαύρο πανί για την προβολή σου.
Κινούμαι αργά, βασανιστικές στιγμές σε αυτόν τον χορό, όταν περνάς  από τα μαλλιά μου το βλέμμα σου.
Θα με τοποθετήσεις, θα με ανυψώσεις, υπακοή στο κάλεσμά σου.

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Αυταρχικός

Ξέρεις να πονάς πέρα από κάθε άλλον. Δεν έχεις ανάγκη από δικαιολογίες, από λόγια παρήγορα, από μια αγκαλιά για να αφήσεις τα δάκρυα να κυλήσουν μακριά από εσένα. Μια καληνύχτα στα χείλη θα αφήσεις για φιλί και θα αποσυρθείς στα δωμάτιά σου, αθόρυβα. Έχεις αφήσει εσκεμμένα να παίζει το πικ απ, κάποιος θα παραπλανηθεί και θα το σταματήσει, θα ξυπνήσεις. Είμαι εκεί ακριβώς που θα ήθελες, δεν χαίρεσαι; πρόθυμη να γίνω θήραμα, θύμα μιας ακόμη πρόγνωσης καιρού.
Σκοτεινό σοκάκι να μην βλέπει ουδείς μέσα του και νιώθεις όμορφα για αυτό. Ακουμπάς γυμνά πόδια σε υγρά πέτρινα δρομάκια, δεν έχεις απομακρυνθεί από τίποτα γνώριμο. Εσύ και εκείνος περπατάτε με κεφάλι σκυφτό, μα με χέρια δεμένα, όχι αγκαλιασμένα. Σφιχτός ο κόμπος, από ατσάλι είναι, περιλαίμιο για να σε αναγνωρίζουν οι κατάδικοι, οι δικοί σου άνθρωποι.
Ξέρεις πότε οφείλεις να φοβηθείς, τρέξε!

Μοιάζει πως ο χρόνος μπορεί να σταματήσει; να βγεις πρώτος, μπροστά στην γραμμή και να του πεις δυο λογάκια που υπήρξε αυθάδης; μα κρατά εκείνος το μαχαίρι και εσύ είσαι άοπλος, τολμάς; και όμως έτρεξες και τον ξάφνιασες, άρπαξες με μια λαβή το πλεονέκτημά του και δεν τον πλήγιασες, αλλά τον φίλησες που δεν μπόρεσε να προβλέψει την ματιά σου.
Θα σου κλέψω ένα δάκρυ, να το κορνιζάρω στο άδειο μου κάδρο, να κάνω έκθεση ζωγραφικής και να πω σε όλους πως η έμπνευση ήταν της στιγμής, ενώ από αιώνες ήταν προσχεδιασμένο και μελετημένο.
Έχω μείνει πίσω και προσπαθώ να εντοπίσω τα βήματα, τα σημάδια, τα ίχνη, τα απομεινάρια του όχλου. Θα βρω τι αντιστοιχεί και σε ποιον, ποιος ήταν με ποιον και πόσοι έκαναν κλίκα για να ψιθυρίσουν τα μαντάτα, πριν από τους κράχτες.
Μπορείς να μου φέρεις ένα ποτήρι νερό; κόμπος και η φωνή σώπασε, δεν θα θελήσει ποτέ να πει λόγια πικρά.
Μοιάζει, μα δεν είναι εκείνος, ίσως από μακριά να σου έφερνε την μορφή του ζωντανή, να σου θύμιζαν κάποιοι μορφασμοί το πρόσωπό του, μα η ώρα είναι που κύλησε και η μέρα άλλαξε, η στιγμή πέρασε και ο χρόνος αλλάζει ονόματα και ετικέτες για να είναι πάντα στο πλάι σου.

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

Σπίρτο

Ανάβεις και βιαστικά θα το πλησιάσεις σε ένα φυτίλι, φωτιά να πάρει και να φέξει. Θα γίνει όλο και πιο έντονη η φλόγα, θα τρίψεις τα χέρια σου να ζεσταθούν και θα τα τυλίξεις γύρω από το κορμί σου. Κρύο μοιάζει το σκηνικό, μα είσαι μέσα σε ένα σπίτι. Έχεις την πολυτέλεια να ανάψεις την σκέψη σου με μια μελωδία και να δρομολογήσεις ένα ακόμη γραπτό για το φιλοθεάμον κοινό. Λίκνισμα αργό, βασανιστικό ρίγος να σε κινεί σε ακούσματα που κάπου έχουν ψηλαφίσει τους παλμούς σου. Γύρω σου αντανακλά το φως από το κερί και δημιουργεί σκιές, αποτυπώματα από καπνούς και εσύ παρακολουθείς τις κινήσεις τους. Χορεύουμε; είναι απλό, είναι γαργαλιστικά απολαυστικό να σε καθοδηγώ και να με κρατάς από την μέση.
Θα φυσήξεις να σβήσει η λάμψη του, εσύ επιλέγεις την στιγμή. Να μην σωθεί, να έχεις να κάνεις άλλη μια ευχή για την επόμενη φορά.
Κρατάς στα χέρια σου το κουτάκι τους, μικρό μα ηχεί ο θόρυβος, γλυκός, αντιλαμβάνεσαι πως έχει ακόμη περιθώριο, να τραβήξεις, να ανοίξεις και να βγάλεις από μέσα έναν ακόμη θησαυρό, κάρβουνο,στάχτη, μα φέρνει δώρο από προγόνους, φωτιά.