Κυλώ προς την μεριά σου, βράχος σε πλαγιά και η κατάληξη είναι προμελετημένη από την αρχή. Κι όμως βρέθηκε κάτι να ανακόψει την πορεία και σταμάτησα λίγο πιο πέρα από την άβυσσο. Η θέα μελαγχολική μα τόσο ζεστή, ένα μόνιμο ηλιοβασίλεμα.
Είναι εύκολο να σου τάξει κάποιος πως θα κινήσει, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει τι κοιτάς χρόνια, ακίνητος στο ίδιο σημείο, μα είναι τόσο εύκολο να σε ρίξει σε καιάδα και εσύ να εξακολουθείς να έχεις τα μάτια ανοιχτά για μια τελευταία ανάμνηση.
Απελπίστηκες; άνοιξες τα χέρια και έβγαλες φτερά και δεν ήταν λευκά, όχι επειδή δεν είσαι αγνός, μα για να μην ζηλέψουν και μια ζωή να σε κατηγορούν πως υπήρξες δαίμονας, πως είχες μυστικά για τον καθένα, ενώ φύλαγες απλά την ψυχή σου.
Αναμενόμενο, κυλώ προς την μεριά σου.