Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Μοιάζει πως ο χρόνος μπορεί να σταματήσει; να βγεις πρώτος, μπροστά στην γραμμή και να του πεις δυο λογάκια που υπήρξε αυθάδης; μα κρατά εκείνος το μαχαίρι και εσύ είσαι άοπλος, τολμάς; και όμως έτρεξες και τον ξάφνιασες, άρπαξες με μια λαβή το πλεονέκτημά του και δεν τον πλήγιασες, αλλά τον φίλησες που δεν μπόρεσε να προβλέψει την ματιά σου.
Θα σου κλέψω ένα δάκρυ, να το κορνιζάρω στο άδειο μου κάδρο, να κάνω έκθεση ζωγραφικής και να πω σε όλους πως η έμπνευση ήταν της στιγμής, ενώ από αιώνες ήταν προσχεδιασμένο και μελετημένο.
Έχω μείνει πίσω και προσπαθώ να εντοπίσω τα βήματα, τα σημάδια, τα ίχνη, τα απομεινάρια του όχλου. Θα βρω τι αντιστοιχεί και σε ποιον, ποιος ήταν με ποιον και πόσοι έκαναν κλίκα για να ψιθυρίσουν τα μαντάτα, πριν από τους κράχτες.
Μπορείς να μου φέρεις ένα ποτήρι νερό; κόμπος και η φωνή σώπασε, δεν θα θελήσει ποτέ να πει λόγια πικρά.
Μοιάζει, μα δεν είναι εκείνος, ίσως από μακριά να σου έφερνε την μορφή του ζωντανή, να σου θύμιζαν κάποιοι μορφασμοί το πρόσωπό του, μα η ώρα είναι που κύλησε και η μέρα άλλαξε, η στιγμή πέρασε και ο χρόνος αλλάζει ονόματα και ετικέτες για να είναι πάντα στο πλάι σου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: