Αυταρχικός

Ξέρεις να πονάς πέρα από κάθε άλλον. Δεν έχεις ανάγκη από δικαιολογίες, από λόγια παρήγορα, από μια αγκαλιά για να αφήσεις τα δάκρυα να κυλήσουν μακριά από εσένα. Μια καληνύχτα στα χείλη θα αφήσεις για φιλί και θα αποσυρθείς στα δωμάτιά σου, αθόρυβα. Έχεις αφήσει εσκεμμένα να παίζει το πικ απ, κάποιος θα παραπλανηθεί και θα το σταματήσει, θα ξυπνήσεις. Είμαι εκεί ακριβώς που θα ήθελες, δεν χαίρεσαι; πρόθυμη να γίνω θήραμα, θύμα μιας ακόμη πρόγνωσης καιρού.
Σκοτεινό σοκάκι να μην βλέπει ουδείς μέσα του και νιώθεις όμορφα για αυτό. Ακουμπάς γυμνά πόδια σε υγρά πέτρινα δρομάκια, δεν έχεις απομακρυνθεί από τίποτα γνώριμο. Εσύ και εκείνος περπατάτε με κεφάλι σκυφτό, μα με χέρια δεμένα, όχι αγκαλιασμένα. Σφιχτός ο κόμπος, από ατσάλι είναι, περιλαίμιο για να σε αναγνωρίζουν οι κατάδικοι, οι δικοί σου άνθρωποι.
Ξέρεις πότε οφείλεις να φοβηθείς, τρέξε!