Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Παρούσα

Η ψυχή μου έχει δύναμη να μαυρίζει, να γεμίζει με κενό και να σιωπά. Η ψυχή μου έχει αδυναμία να γεμίζει χαρά και να αισιοδοξεί στον γκρίζο φόντο. Από τι υλικό είσαι φτιαγμένη πές μου, να ξέρω να σε φυλακίζω, να ξέρω πως να βρίσκω όσα αποζητάς, γαλήνια να είσαι, υποταγμένη σε μένα. Και δεν μου ζήτησες ποτέ σου κάτι, δεν θέλησες ένα δάκρυ, ένα χαμόγελο, γιατί δεν έχεις ανάγκη από δαύτα, μα από χάδι που δεν είναι του σιναφιού σου. Κάτι που δεν θα είχε σκεφτεί κανείς, ποτέ.
Η ψυχή μου ξέρεις πως είναι μάχιμη και πρώτη την έριξες σε πόλεμο με τα αδέρφια της, γιατί ήξερες πως θα θυσιαζόταν για να χαθεί η έχθρα. Είναι δυνατή, σίγουρα ζήλεψες, αλλά εκείνη σε καλούσε να έρθεις κοντά της για ένα βλέμμα, όχι λόγια, δεν τα κατέχει, δεν τα κατάλαβε ποτέ της.
Είναι εδώ, στο σκοτάδι, στο φως, στο κενό, στο παρόν, στην ύλη σου, στο τίποτα και στο άπειρο της σκέψης σου.
Είναι κατάρα, είναι φυλαχτό, είναι εσύ!
Σε ό,τι κι αν καταλήγω, θα είσαι εσύ εκεί, στήριγμα κι ας μην έχει πειστήρια ουδείς πως υπάρχεις, ξέρω.

Δεν υπάρχουν σχόλια: