Μαύρο σκηνικό

Πάνε χρόνια τώρα που δεν με ξέρεις. Λες να βλέπεις και κάτι άλλο πέρα από αυτό που είμαι; με ακουμπάς, μα δεν μ' αγγίζεις λες και είμαι κομπάρσος σε παράσταση και όλοι λένε, λένε λόγια γύρω μου και εγώ απλά μοιάζω σαν ένα ακόμη διακοσμητικό για το σκηνικό. 
Λίγο μπαρόκ δεν μοιάζει όλο αυτό; σαν να έχει χαρακτηριστικά από του μεσαίωνα την αίγλη κι όμως, σαν κοιτάξεις πιο σωστά, πιο επικεντρωμένα θα δεις την παλαιότητα, την σκουριά, την έλλειψη τεχνικής και στο τέλος την ρωγμή.
Δεν με ξέρεις. Μπορεί κάτι να σου θυμίζω, αλλά σε εκλιπαρώ μην ξεκινήσεις τώρα ειδικά να λες ονόματα και πρόσωπα, δεν είμαι εγώ, δεν ήμουν εγώ που ξεχάστηκα σε λάθος στιγμές και σαν η θύμηση σε έφερε στο μυαλό, έτρεξα να προλάβω το τέλος. Μπορεί να μοιάζει με δράμα όλο αυτό, μα σαν πεις να ακούσεις πιο επιμελώς, αντιλαμβάνεσαι το αίσθημα της ντίβας πάνω σε σκηνή όπερας, που είναι κάποια άλλη εκείνη την στιγμή, αλλά εξακολουθεί ο κόσμος να βλέπει την θεότητα.
Πάνε χρόνια τώρα που δεν με ξέρεις, μα επιμένεις να αδιαφορείς για τις δικές σου μαύρες στιγμές.

Νυχτερίδα

Ο κόσμος κλείνει τα παντζούρια το βράδυ και εσύ ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα να δεις φεγγάρι. Ανάσα καθαρή, δροσερή και δεν παγώνεις που έχεις βγει παραπέρα από την φωλιά σου. Είναι οικεία όλα, δεν υπάρχει φως να σε τρομάξει, να σε κάψει.
Σου μοιάζω με κάτι που γνωρίζεις; θα με αναγνωρίσεις σαν με ξαναδείς;
Μοιάζει να έχει σιωπή και δεν ρωτώ, δεν ψάχνω να βρω, ακούω, αφουγκράζομαι την νυχτιά. Ο κόσμος συνηθίζει να κοιμάται το βράδυ και εσύ άνοιξες τα μάτια της ψυχής να νιώσεις τα όνειρα. Οι αισθήσεις δεν σε ξεγελούν, γιατί ακολουθούν το ίδιο μονοπάτι και όσα θροϊσματα κι αν ακούσουν, δεν θα πιστέψουν στιγμή, πως πρέπει να τρέξουν.
Νιώθεις την σιωπή και δεν σε πονά, σε ανακουφίζει κι αυτό, γιατί δεν είσαι σε όχλο, σε κάτι βιαστικό.
Η μέρα θα φανεί, μα όχι στα δικά σου μάτια!