" Μπαμπάς", "πατέρας", "πατερούλης", διαλέγεις ένα στοιχείο και το ονοματίζεις.
Δεν έχει μορφή στην αρχή, δεν ξέρεις ποιος είναι, είναι μια αύρα, μια φωνή.
Είναι ο πρώτος ξένος που θα γνωρίσεις στην ζωή σου. Πέρα από την θέρμη, την μυρωδιά της μητέρας σου, όλα εξαρτώνται από αυτόν, τον οικείο ξένο. Θα σε καλωσορίσει; θα σε αποδεχτεί; και γίνεται ο συνδετικός κρίκος μεταξύ εσού και της κοινωνίας, είναι η πρώτη σου γεύση.
Κι αν κάτσεις να το σκεφτείς, είναι οι πρώτες σου εικόνες. Η ανάμνηση από παιδί, να προσμένεις την καληνύχτα του και τα παιχνίδια σας, η στιγμή που συνειδητοποιείς στην προεφηβεία το εύθραυστο της ηλικίας και το πόσο σημαντική και κομβική είναι η παρουσία του στην ζωή σου, η ωριμότητα των σχέσεων που σε "χτυπάει" σε κάθε απογοήτευση, όταν δεν μπορείς να καταλάβεις, πως γίνεται να ξεχνάει να 'ρθει στην ώρα του σε μια συνάντηση γονέων στο σχολείο ή να σε πάρει από το φροντιστήριο..... όλα στον μικρόκοσμό σου σπουδαία και μεγάλα, και σιγά σιγά μετατρέπεται αθόρυβα σε μαθήματα ζωής για να θωρακιστείς απέναντι στην κοινωνία των ξένων.
Είναι γονιός, αλλά δεν παύει να είναι άνθρωπος. Μεγαλώνετε μαζί και χώρια, με αγάπη και θυμό, με συζήτηση και απολυτότητα. Κάποιος πρέπει να θέτει όρια και κάποιος να δοκιμάζει να τα ξεπεράσει. Ωριμάζεις χωρίς φλυαρίες και όλα έχουν αξία.
Η επιρροή μπορεί να είναι τόσο μεγάλη πάνω σου, που μπορεί τα πρότυπά σου να καταλήγουν εκεί.
Μπορεί οι χάρες σου να έχουν κοπιαριστεί από εκείνον! Γράφεις, ζωγραφίζεις, καταπιάνεσαι με τόσα πολλά και δεν κουράζεσαι, κι ας κουράζεται, συνεχίζει και θα συνεχίσεις, ακόμη κι όταν δεν θα ήθελες.....
Στον κύκλο της ζωής, εσύ στο κέντρο.
Όλα καταλήγουν στην πρώτη γεύση της ζωής, στον οικείο ξένο σου!
Χρόνια πολλά μπαμπά μου!
21/5
Αναρτήσεις
