Μου φταις!

Γιατί θυμώνεις όταν ο κόσμος σου λέει πως δεν ανήκεις εδώ; θα ήθελες να μοιάζεις με δαύτους; με κάποιον μίζερο και πληθωρικό φωνακλά; με κάποιον κενό και αδιάφορο ανθρωπάκο που νομίζει πως στεριώνει τον ψυχισμό του σε χαρτόνια και κονσερβοκούτια;
Εσύ είσαι αλλιώτικος, εσύ δεν έχεις ψυχή να μοιράσεις σε φτωχούς επί της ουσίας. Δεν μοιάζεις, στο έχω ξαναπεί, δεν θυμίζεις κάτι εγχώριο, και αυτό σε στεναχωρεί;! να σε βάψω άμα θες, να σε σινιάρω, να σου βάλω μια γραβάτα και το πανωφόρι το μεγαλοπρεπές. Να βγεις στην πιάτσα και όλο και κάπου θα πιαστείς και συ για δυο τάλαρα, για δυο-τρεις κάλπικες φιλοσοφίες. 
Γιατί κακιώνεις όταν ο κόσμος σου λέει πως δεν αξίζεις; εσύ τον ακούς, εσύ δεν κοιτάς εμπρός!
Όλοι αυτοί που σε υποτιμούν, μην ξεχνάς πως δεν σε φίλησαν πριν σε καληνυχτίσουν, σε ξέχασαν, γιατί δεν σε είδαν ποτέ και πουθενά, δεν σε ξέρουν!

Η συνέχεια

Η αρχή ξεκινούσε, μα εγώ το μόνο που ήθελα πραγματικά ήταν, να μείνω με την μελωδία στο μυαλό και να βουλιάξω στο όνειρο. Το άπειρο μοιάζει ιδανικό, ζεστό, όχι αχανές και βάρβαρο. Τόσες εικόνες στο μυαλό που μοιάζουν να έχουν βρει την σειρά τους, έτοιμες να με συνοδεύσουν, να με καληνυχτίσουν και να πουν δυο γλυκά λογάκια στην ψυχή μου, για όσο!
Το τέλος τελείωνε με την πάρτη του, μα εγώ το μόνο που ήθελα ήταν, να μείνω μαζί του αγκαλιά στου μορφέα τα χάδια παραδομένη. Τόσο σημαντικός είναι ο κόσμος σου; τόση αξία έχει η ματιά του πόνου σου, που δεν λες δυο μυστικά και σε μένα την δόλια να χαρώ πως υπάρχει αυτή η στιγμή;
Η αρχή του ονείρου έμελλε να ξεκινήσει, μα το μόνο που ήθελα πραγματικά ήταν, να μείνω με την μελωδία στα χείλη, για όσο!

Πρώτη γραμμή

Εδώ και μέρες μουρμουρίζω στίχους, λες και απαγγέλλω εικόνες άλλου. Μοιάζουν τόσο αληθινοί, αλλά σταματούν στην πρώτη γραμμή, κοιτάζουν εμπρός τους και ξαναγυρίζουν στην θαλπωρή της σκέψης. Να διαβάσω; να ακούσω μουσική; κάπου θα βρουν να ταιριάξουν και να κάνουν την είσοδό τους στην σκηνή, στο προσκήνιο, στο καμαρίνι, στην γενική δοκιμή, στην πρεμιέρα.
Κάτι περιμένω από εσένα, απλά δεν υπογράψαμε τους τίτλους ιδιοκτησίας, γιατί σταθήκαμε αντίκρυ ο ένας στον άλλον και μείναμε αγκαλιά έως ότου κρυφτεί το ολόγιομο φεγγάρι, δεν ήταν αρκετό;
Εδώ και μέρες μουρμουρίζω και προειδοποιώ την ψυχή να αντέξει, την στιγμή που όλα μοιάζουν τόσο αληθινά, μα δεν παύει να είναι σκέψεις και κάνα δυο στιχάκια που προσπαθούν να βγουν στην πρώτη γραμμή και να φωνάξουν "εδώ".