Trap

Είναι από τις βραδιές που θα μπορούσα να σου γράφω ραβασάκια το ένα μετά το άλλο, ακολουθίες από διαλόγους και να έχει φτάσει το χάραμα στα βλέφαρά σου, αλλά να εξακολουθείς να θέλεις να ανάψεις άλλο ένα τσιγάρο και να φουμάρεις έννοιες που μόνο μια ματιά μπορεί να μοιραστεί. 

Δεν είναι βραδιά, είναι νυχτιά, γιατί το σκοτάδι μοιάζει να έχει καλύψει το φεγγάρι και πως να σε νανουρίσω;

Θυμάσαι εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε μικροί, σαν λέγαμε πως εγώ θα κρυφτώ και εσύ θα πρέπει να με βρεις και να προδόσεις κρυψώνες στο αυτί, γιατί παρόλο που θα θελήσεις να νικήσεις, με έχεις σημαδέψει άθελά σου.

Καταζητείται η στιγμή που πήρες μια φλόγα για τον δρόμο του καπνού.

Είναι όνειρο να πεις πως χαμογέλασες διαβάζοντάς το.

trap - falling

Θέλω να βραχώ, να νιώσω να σβήνουν οι σκέψεις. Πρέπει να καώ για να πω πως ένιωσα και να βουλιάξουν οι καημοί, απλά δεν έχω βρει ακόμη τον τρόπο να κάψω το φιλί  στα χείλη σου. Ταξίδια σε τούτα τα σύννεφα και να ήξερες πως νιώθω για όσα πηγάζουν σε μουντό ουρανό και ας ήταν ευχές.

Ένα όνειρό σου πως τελειώνει; να είσαι χαρούμενος που ξύπνησες, ο ήλιος είναι πιο φωτεινός τώρα και σε ζεσταίνει στο κρύο τοπίο σου. 

Δύναμη βρες μου και θα πιστέψω στην ψυχή σου, έχω υπάρξει καλός ψεύτης. Μπορεί να μην είμαι καν αυτό το δάκρυ.

Πάλι τσιγάρο ανάβεις; θα πεις πως σε χαλαρώνει, θόλωμα στις σκέψεις.
Δεν θέλω να σε μαλώσω και πλάι σου αφήνω ένα χάδι και χάθηκα πριν γυρίσεις να δεις, αν η υποψία σου βγει αληθινή. Πέρασε η ώρα, πάλι, δεν θα πεις να ξαπλώσεις για το λίγο που απέμεινε. Χάραμα και ένα δωμάτιο πως να μαζέψω, από τα χαρτιά που έχεις αφήσει να πέσουν κάτω, να καλύψεις τις συνέχειες από τον λόγο σου. Δεν θέλω να σε σκαλίσω, παρά να σου υπενθυμίσω πως σε λίγο πρέπει να πεις δυο κουβέντες, η συνομιλία ηχογραφείται για το δικό σου καλό, συμφωνείς;

Γνέφεις συγκαταβατικά και άναψε για μια ακόμη φορά η κάφτρα σου. 

Ζηλεύω το όνειρο, βρίσκει πάντα τρόπο να τρυπώνει σε σκέψεις, σε υποσυνείδητο και να δημιουργεί τον κόσμο του σε ψυχή. Πως να πεις όχι και πως να σταματήσεις τον προορισμό του; πιες μια γουλιά και μίλα μου, θα περιμένω την στιγμή που θα σωπάσεις στην αγκαλιά μου. Ζηλεύω την νυχτιά, γιατί σε νιώθει όταν ξενυχτάς και ξετρυπώνει τις κρυψώνες σου στον καπνό. Πυροτέχνημα και έχασες μια στιγμή στο χάζι και ποιον ουρανό να κοιτάξεις.
Περπατάς σε κόντρα άνεμο και δεν σου αφήνει να πάρεις ανάσα, μα δεν σταματάς, γιατί αποζητάς πραγμάτωση υπόσχεσης.

Μπορεί να χάνω την πίστη μου, αλλά ξέρω πως είναι πολύ δυνατή για να αφήσει την ψυχή να χαθεί. Φαίνεται πως οι σκέψεις δεν παγώνουν, παρά μόνο σταματούν σε καρέ και χαζεύουν την μορφή που βλέπουν σε κάποιο χρονικό παράδρομο. Βαδίζεις παράλληλα με την καρδιά του και σωπαίνεις, ασχέτως πόσες φορές έχεις πει να μιλήσεις, να αφήσεις ένα σημείωμα στο τζάμι του αυτοκινήτου του. Τίποτα δεν είναι σίγουρο και σε καταβάλει το σκηνικό του αποχωρισμού.
Έτσι πρέπει να το έχεις στο μυαλό, μην ξεφεύγεις, κοίτα με στα μάτια και φίλα με, έστω και τώρα.
Να πούμε αντίο; σε λίγο σαλπάρει το καράβι σου για τα μέρη τα αλλιώτικα, τα πιο απόμακρα.
Νιφάδες, χαμογελάς και πες πως δεν με ξέρεις, όποιος και αν με ζητήσει, λάθος χαρτί διάλεξες.

Περνά ο καιρός, θα περάσει ακόμη ένας χρόνος, μα έχει καμιά σημασία; πρέπει να σταθείς σε συγκυρίες και καταστάσεις και να τις τακτοποιήσεις σε μια στοίβα από χαρτιά και γραφειοκρατία μυαλού για να πεις πως κάπου οδεύεις, έστω και στο τέλος μιας αρχής; Μια σκέψη ήταν θαρρώ, δεν έδωσα την πρέπουσα προσοχή και ξεφύλλισα την επόμενη σελίδα με τόση λαχτάρα για αυτό που λέμε καημό για ένα φιλί σε αδειανό δειλινό, σαν έκπληξη. Σήμερα μπορώ να σου χαρίσω ευχές, πρόσεξε μην κάνεις το λάθος και σκεφτείς και σχεδιάσεις το έγκλημα από πριν, πρέπει να είναι πηγαίο για να απαλλαγείς από όσες κατηγορίες θελήσουν να σου αποδώσουν οι ξεμυαλισμένοι ποιητές. Λήθη, αναπολείς και μπερδεύτηκες πιο πολύ ή απλά ξέμεινες σε αυτό που γνωρίζεις όσο και τις ρυτίδες στο πρόσωπό σου. Σίγουρα κάνει κρύο και βρήκες μια αφορμή για να κουρνιάσεις στις σκέψεις σου. Όταν θα αλλάζει ο χρόνος, όταν θα εκμηδενίζονται όλα, δεν θα έχει καμιά σημασία η στιγμή, θα έχω δραπετεύσει από όρια.

Σαν να σε άφησε το τρένο στην μέση του πουθενά. Σταμάτησε ο χρόνος για στιγμές, έως ότου καταλάβεις τι συμβαίνει. Έβρεχε, στο πρόσωπό σου λαχτάρα, σταγόνες από ουρανό. Ξεκίνησες να περπατάς σε κατεύθυνση γνώριμη, αλλά έχεις λησμονήσει την έννοια της πυξίδας. Σκέψεις ακόμα και τώρα σε οδηγούν σε αισθήματα, σε παραμύθια, σε φιλιά. Αργεί να ξημερώσει κι ακόμη και τώρα ζητάς παρηγοριά σε νανούρισμα.
Κάπως, θα πρέπει να πιστέψω.

Ναυάγιο η ζωή και περνά αιώνας σε σκοτεινό βυθό, ξεχασμένο. Από ένα χτύπημα σπασμένο, δεν χρειάστηκε δεύτερη ματιά. Απλησίαστο, παρά μόνο παγίδα για το άγνωστο. Ίσως θα σκεφτεί κάποιος, πως θησαυρό κρύβει και θα το αναζητήσει σε αβέβαια νερά. Μπορεί απλά να είναι ένα σαπιοκάραβο, κάπου θα έπρεπε να έχει αράξει, σε ένα μουράγιο, να το αγγίζει ακόμα η αλμύρα. Από όλα τα ταξίδια του, είμαι σίγουρη πως έχει διαλέξει εσένα και ας μην σε κατέχει και ας μην είχε καπετάνιο, παρά μόνο χάρτες σε ουρανούς.
Ναυάγιο η ζωή, αλλά για να το ονομάσεις έτσι, θα πρέπει να γνωρίζεις την ύπαρξή του πρώτα, την ιστορία του και όσα φιλιά έδωσε.

Περασμένη ώρα μοιρασμένη σε σκοτάδια και σκοτεινούς τύπους.
Ζάρι κυλάει στο ποτήρι που έχεις σηκώσει για την πρόποση της βραδιάς.
Θα λάχει σε σένα, η τύχη να πει σκληρές κουβέντες και να μην προλάβεις την γιορτή που γίνεται προς τιμήν σου. Γνωμικά και ρητά, φιλοσοφικές συζητήσεις και απόηχος από παρελθοντικούς χρόνους η αφορμή για να πεις πως θα υποχωρήσεις στην κάμαρη σου. Συγνώμη δεν ξέρω αν σου ζήτησα που δεν πρόλαβα να σε τρατάρω γλυκό, αλλά μου έχουν πει πως δεν είναι καλός οιωνός. Πιες μια γουλιά ακόμη, μπορεί να ζεις σε λήθη.

Κινηματογράφος

Προβολές, ασπρόμαυρες σε πανί λευκό, όχι από πλακέτα, αλλά από του μυαλού σου τις εικόνες, σκέψεις σε αντανάκλαση. Κλακέτα, ο σκηνοθέτης επιμένει και ο ηθοποιός χαμένος, γιατί ακόμα ζει σε σκηνές που έχει φανταστεί από τους διαλόγους. Θα βγει στην σκηνή, έχεις έναν μονόλογο να πεις και να υποκλιθείς για το χειροκρότημα, είναι δεδομένο, όπως και η φυγή σου. Έχεις μάθει απέξω τα λόγια, αλλά στην ψυχή σου δεν άφησες κάτι για να θυμάσαι, περνούν τα χρόνια και θα πεις πως είσαι έρμαιο σε λάθος στιγμές, ενώ υπήρξαν οι μόνες.
Πέφτει η αυλαία, ακόμα και τώρα προλαβαίνεις, να κλέψεις την παράσταση και να ακουστείς.
Τελείωσε η προβολή, σημασία έχει τι σου έχει μείνει, να λες και να δημιουργείς όνειρα από αυτό.
Όνειρα γλυκά!

Θα έπρεπε να βουλιάζει, αλλά εσύ το βλέπεις να επιπλέει και να απομακρύνεται από εσένα. Κάπου αλλού μπορεί να ανθοφορήσει, να αναπνεύσει και να πει δυο λόγια. Ακούς την ανάσα σου, ενώ τρέχεις να το προλάβεις και σταματάς, στην όχθη, σε τρομάζει το νερό. Μια στιγμή έφτασε για να σε παγώσει αιώνες. Σε ξυπνούν ήχοι από φωνές, ξέχασες πως κοιμόσουν σε κόσμο ουτοπικό, εγκλωβισμένη σε εικόνες που θαρρείς δικές σου, αλλά δεν τις έχεις ζήσει ποτέ.
Έχω υποσχεθεί στον εαυτό σου, να παραμείνω εδώ, ώσπου να σε αντικρίσω.

Σκοτάδι, ξέρεις πόσο το αγαπώ , να με καλύπτει, μα μην με ξεχωρίζεις, παρά μόνο την φωνή μου στο ακουστικό σου και να πενθείς στιγμές. Είναι λίγο αργά για να ζητάς θαλπωρή σε έναν ξενώνα και ας είναι αδειανός. Θα ψελλίσεις προσευχή, όπως την ορίζεις εσύ και θα παρακαλέσεις να μην πεις κουβέντα για όσα ζεις, έστω και για αυτό το φιλί. Σιωπή, σε αγκαλιάζει η ησυχία πιο γρήγορα από τις σκέψεις σου, προλαβαίνει να σου αφήσει το άγγιγμά της και να σε στιγματίσει στο πιόμα σου. Έλα, πες μου την αλήθεια, πίστευες πως έχω ψυχή; σαρκασμός σε ψυχρή ματιά και ας καίει η ανάσα για παρουσία. Δεν σε καληνυχτίζω, γιατί δεν έχω δει ποτέ να ξημερώνει στα μέρη μου. Θα σε φιλήσω όμως για να υπάρχει ένα ψεγάδι.

Τελικά καταλήγω στο πόρισμα της μοναξιάς. Περνά ο καιρός και ξεθωριάζουν όλα, μένει το ίδιο συναίσθημα που υπήρχε πάντα μέσα σου και απλά το βλέπεις να έχουν περάσει τα χρόνια δίπλα του, μέσα σου.
Πόσο άσχημο είναι, να ξέρεις αυτό που θέλεις, το πως κανακεύεις τον εαυτό σου από όσα σε πληγώνουν και να παραμείνεις σταθερή, ανεξαρτήτως πληγών, αντοχών, κούρασης. Σε φιλώ κι ας πιστεύουν όλοι στο σκάρτο του είναι σου, κάτι θα είδα, κάτι θα βρήκα και σε αγάπησα, μπορεί, το σκάρτο του είναι μου. Στον ύπνο μου είδα να καπνίζω, άφιλτρο, είχα τόση έντονη την επιθυμία να νιώσω τον καπνό να κατεβαίνει στον λαιμό μου και να στέκεται ο κόμπος εκεί, σαν να μην φεύγει ο καημός.
Συμπέρασμα, η μοναξιά για να μπορώ να ακούω την βροχή που πέφτει έξω από παράθυρο, πάντα ανοιχτό.

Έχεις τόση μεγάλη λαχτάρα να δώσεις, που σε πληγώνει το να μείνεις στο τίποτα, να λάβεις το μηδενικό και ενδεχομένως και το μείον. Θα ξενυχτίσεις σκεπτόμενη τις εκδοχές, τα πιθανά σενάρια και θα δεχτείς το ίδιο κοινότυπο, τέλος. ;Eχοντας μονομερή αντιλήψεις και βάρκα την ελπίδα, θεωρείς πιο προσιτό ένα νησάκι, απόμακρο και ξεχασμένο ως καταδίκη σου , ήσυχο, αλλά συνάμα όλος ο κόσμος το αγγίζει. Φοβάσαι τόσο ώστε δηλώνεις λάτρης της νυχτιάς για να μην κοιμάσαι τα βράδια, ενώ αντιθέτως δεν θα ακύρωνες κανένα ραντεβού με τον μορφέα. Ποιος ξυπνάει στο φως της μέρας, να αντέξει το σώμα που φθείρεται, αναμένοντας πάντα στα θέλω μιας ψυχής; Λαχταράς την έννοια των ονείρων, την ερμηνεία σε πληγές, τόσο ώστε να θλίβεσαι με την πεζή αλήθεια, πως όλα πηγάζουν από σένα.

Νανούρισμα

Ξάπλωσε στην αγκαλιά μου άγγελέ μου, όποιος και αν σε κυνηγά, θα φύγει. Φιλί στα μαλλιά σου, μου έχουν πει πως είναι φυλαχτό. Ξορκίζω πληγές και αφαίσου στην σιωπή της νυχτιάς. Φύλλα να σε σκεπάζουν, να νιώθεις ανάλαφρος. Την ματιά σου μην κρατάς σε μένα, σκέψου το πρωινό σε φως που αποζητάς και τα όνειρα θα σε βρουν, πριν καν θελήσεις άλλη βραδιά. Φεγγάρι να είναι στο πλευρό σου, καθώς θα σε πείθει ο μορφέας για ένα ακόμα ταξίδι. Μην φοβηθείς την στιγμή, που όλα θα μοιάζουν πιο έντονα και από ένα φιλί.

Ένα χρώμα σε χαρακτηρίζει, αλλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Όσο ψάχνω, θα μου ζητήσεις να σου απαγγείλω ένα ποίημα για σένα, αλλά εγώ θα θέλω να στο δώσω ραβασάκι, ενώπιόν σου, αλλά κρυφά, να ανοίξεις και να βρεις εσύ την λέξη που γυρεύω. Μιλάς σωστά και γλυκά, θαρρώ πως ακούω την ανάσα σου στην ψυχή μου, να σιγοντάρει για την στιγμή. Χρώμα στην μορφή σου, το όνομά σου. Κάπως, κάτι πρέπει να σημάνει ο ουρανός που κοιτάς, να σε κατευθύνει εδώ, θησαυρέ. Πρέπει να με κάλεσες, να με επικαλέστηκες για να στέκομαι στην άκρη της γης για σένα.

Πως είναι στην αγκαλιά σου; κοπάζει το αγιάζι, φιλάς ήσυχα την καρδιά σου και στην ψυχή σου αφήνεις να μιλά μόνο η νυχτιά; Πλαγιάζεις και κοντοστέκεσαι σε ουρανό, το φως λες και έπεσε μέσα στην θάλασσα και σε μάγεψε πάλι. Σκιαγραφείς εικόνες και την ματιά σου, καρφωμένη στον παλμό μου. Δάκρυσα για να μπορέσω να κλείσω το βλέμμα μου σε δική σου παρουσία. Πως είναι να καταλαγιάζουν όλες οι έννοιες δίπλα σου, αρκεί;
Ας ήταν μια στιγμή, θα το πεις; φεύγει η βραδιά, δεν θα κρατήσει η αναπνοή ως την αυγή. Μην φοβάσαι, θα έχω καεί, θα έχω σωπάσει στα χείλη σου.

Κάπου είναι το λάθος, κάποιος έχει φταίξει. Δεν μπορεί να συμβαίνουν όλα και το τίποτα μαζί, μίλα και ας είναι αργά. Είναι εύκολο να τελειώνει η σιωπή; την βλέπεις να κατηφορίζει στον δρόμο σου και απλά παρατηρείς το μονοπάτι της, δίχως λαλιά. Φέγγεις με το φανάρι στο σκοτάδι, να αναγνωρίσεις από μακρυά τον ήχο που σε πλησιάζει, θα αλλάξει κάτι; θα είναι δίπλα σου και ας μην το αντιληφθείς. Αργό το περπάτημα, σαν να έχει χάσει το λίκνισμα στο τραγούδι το κορμί και θα σου θυμίσει μια μελωδία πως είναι να νιώθεις.
Ψέμα στο φιλί, μορφέα, είσαι εσύ;

Πρέπει να βρεις κάτι για να ελπίσεις, όνειρο, ένα φως, μια ψυχή και να πιστέψεις πως όλα γίνονται και ας το έχεις βολέψει μέσα σου, πως για σένα δεν υπάρχουν. Βαδίζεις και ας κλείνουν όλα εμπρός σου, τόσο πολύ πρέπει να σε φοβίζουν όλα; μια βουτιά σε καλοκαίρι θα ήθελες, μια στιγμή να βρεις σε ανάσα και να φύγουν έννοιες.
Θα σε ακολουθήσει μια κραυγή, καθώς θα πέφτεις και ανακουφίζεσαι. Πιες, έτσι κάπως όλα ξεχνιούνται και μπερδεύονται στου μυαλού τις κατακόμβες.
Φεγγάρι, λάθος, φως.

Δάκρυα, βρες έναν τρόπο να τα σταματήσεις και ας χρειαστούν αγκάθια να βάλεις κόντρα. Χαμόγελο, βρες μια στιγμή να το φυλακίσεις και ας χρειαστούν άσπονδες ευχές μοναξιάς. Μονοπάτια και σχισμές, θάρρος στην λογική θα ανταμώσεις; της ψυχής σου το θέλω και να κάνεις πράξη; περνά η ώρα και αφαιρείσε, όταν πιαστείς από την κλωστή του ουρανού. Την ματιά σου είδα, όπως την θυμάμαι. Φόβος, γιατί το μυαλό σχεδιάζει δίχως μορφή.

Ζω μονάχα μια στιγμή, στιγμές και η εικόνα σπάει. Βροχή σε παγωμένο πρόσωπο σημαδεύει και γλυστρά σε κορμί. Όποιος σου πει πως ζει, ψεύτης. Όποιος σου δείξει εδέμ, παραίσθηση. Θα ήθελες εδώ ο δρόμος να μην σε είχε βγάλει και να κοίταζες στεριά από μακρυά. Φιλιά να καίγονται, αισθήσεις να χάνονται, κάπως πρέπει να επιβιώσεις. Φοβάμαι το αποτύπωμα, αυτό που έχει μείνει μέσα μου, δεν μπορώ να το αποχωριστώ, γιατί είμαι εγώ και εσύ μαζί. Χαμμένη, γνωρίζω τα λάθη, αλλά γυρίζεις πίσω;

Σπιναλόγγα

Το φεγγάρι να κοιτάς μάτια μου και εγώ θα είμαι αντίκρυ. Μην λυγίζεις, στα όνειρα να πιστεύεις. Εκεί θα σε βρίσκω, την ψυχή μου να νιώθεις πιο έντονα από την μορφή μου. Ανάσα να παίρνεις όταν αποχωριζόμαστε, ο πόνος να κόβεται ως την αντίπερα όχθη. Πες μια προσευχή και θα είμαι εκεί για το άκουσμα του ψιθύρου σου εκείνη την στιγμή. Να είσαι δυνατός, κουπί να αντέχεις στα χρόνια, γιατί τέλος δεν υπάρχει για μας. Όταν οι σκέψεις σου γίνονται θολές, να με συγχωράς, γιατί δεν φταίω.
Στην καρδιά μου θα έχω το χάδι σου και ας με αγγίζει αλμύρα.

Τι προτιμάς; δυο λέξεις ή φιλί; τι με ρωτάς, σαν κλείσω μάτια προσπαθώ να σκαρφιστώ τόσους τρόπους για να μην το καταλάβεις και να φτιάξω την εικόνα του. Τόσα αισθήματα, πρωτόγνωρες στιγμές, αρώματα και μια αίσθηση ονείρου στο σώμα. Θα ομολογήσω ζαβολιά, ηθελημένα, να χαμογελάσεις που δεν το άγγιξες, αλλά το ένιωσες.
Τι προτιμάς; ένα άγγιγμα ή δυο ματιές, ολάκερες και από μέρα;
Γιασεμί λαχταρώ και μια ζακέτα σε τούτο το μπαλκόνι. Πριν ξημερώσει, να έχω κοιμηθεί στην αγκάλη σου, ομορφιά μου!

Μοίρα στον άνεμο, σαν χάδι αφημένο, στο βλέμμα σου χαμένη, οι στιγμές που ζω. Ανάσα σε πρωινό που καλεί αγκαλιά, αλλά μόνη μένεις. Θα πάρεις απόφαση να κάνεις δυο βήματα σε χνάρια σβησμένα και θα καθίσεις να πιεις γουλιά καφέ με κλειστό παντζούρι. Έχεις εικόνες, μυρωδιές και τόσα φιλιά. Λες αλήθειες και η ψυχή πονά, πάλι θα κλειστείς, σε αυτό που φοβάσαι, τον εαυτό σου. Μίλα μου, μια σταλιά παιδί να μετρά ως το εκατό, να φανείς και ας χάσω.

Πέφτω πάνω σε βήμα σου. Χαμηλωμένο βλέμμα σε τόσο σκοτάδι να μην χάσω, μην βρεθώ μακρυά σου. Είναι η άμμος υγρή, χώμα θα μου πεις, μην μπερδεύεσαι και συνεχίζω σε μονοπάτι. Φιλί σε χείλη και με προδίδει το δάκρυ, υγρασία θα σου πω, μην μπερδεύεσαι και προχωράς ανυποψίαστος σε γραμμή. Σκιαγραφώ, σκερτσάρω διαλόγους πάνω σε φύλλα, σε φύλο, σε φίλο, σε φιλί. Μάγεψέ με, χάρη σου ζητώ. Μεταμόρφωσέ με, με σύνεση να μην ξελογιαστώ. Σου χαρίζω ένα αγαπημένο μου κομμάτι, σε πικ άπ πάντα να το ακούς, να φαίνονται οι γραμμές, οι χαραμάδες, τα κενά. Θα είναι οι παύσεις, ματιές. Φίλα με, ακόμα πίσω σου είμαι, γύρνα, θα σε συναντήσω.

Μπορείς να μου εξηγήσεις; μικρό παιδί είμαι. Αδυνατώ να αφομοιώσω και να κατανοήσω ενέργειες ατόμων που θέλουν να αποκαλούνται "άνθρωποι".
Σε αγαπώ, σε νιώθω, σε λατρεύω σαν θεό, δεν είναι κάτι απλό; και εσύ να λες "δεν μπορώ". Να αποδεχτώ προσπαθώ για να βρω τον τρόπο να στερέψω δάκρυα, να πείσω μυαλό να μην στροβιλίζεται και να σου πω εγώ, πως μπορώ να αποχωρήσω, γιατί απλά, πονώ.
Μου λείπεις, αλλά ξέρω πως είσαι παιδί.


http://www.youtube.com/watch?v=WsCSQYH-PEA&feature=related

Σε μια οθόνη χωρά η ζωή και πιο είναι το ψέμα, να το βρεις και να το πεις, μην φοβηθείς. Προσπαθείς να σταθείς απέξω, περπατάς, αλλά μένεις στάσιμη. Βαγόνι, παραπεταμένο να ξεχαστεί από τον χρόνο, αλλά θα δεις καταφύγιο για την καταιγίδα που στα μάτια σου φυλακίζονται αστραπές. Δυστυχής συγκυρία το φιλί που δεν το νιώθεις. Πόσο ακόμη; αντέχεις; όνειρα ζεις στην ψυχή σου και δεν έμεινες ποτέ μόνη, ψεύδεσαι, μην δακρύσεις μπροστά μου. Ράγες στα πόδια σου, στα χνάρια σου φωτιά και κερνάς τον εαυτό σου πιοτό, να δροσιστείς και να σβήσεις αποκαΐδια. Ναι, νιώθω, το κενό!

Περιμένω με αγκάλη σε ανοιχτά πελάγη και ονειρεύομαι μια ύπαρξη γαλήνια. Πέρα από τον ορίζοντα θαρρώ πως είδα μια μορφή και πως το όνειρο έβγαζε σε ακτή, μαγεμένη, μακρυά από όλα. Ξάπλωσα σε ακροθαλασσιά και άφησα το κύμα να με παρασέρνει, να νιώθω χάδι. Δεν μιλάς για να μην χαθεί η στιγμή που ακουμπώ τα χείλη σου. Περιμένω σταματημένη σε αδειανή αγκάλη και παραμιλώ για ονόματα που δεν κατέχω. Έκλεισα τα μάτια μου για μια ανάσα και γύρισα σε γνώριμο μονοπάτι, σε ξηρά.

Στα όνειρά σου πρέπει να είμαι μια θύμηση, μια μορφή που φτιάχνουμε για να περνάμε τα βράδια, να έχουμε κάτι να σκεφτόμαστε, από κάτι να δημιουργούμε εικόνες για τον Μορφέα. Μοιάζει σαν να μην τολμά κανείς να σε ξυπνήσει, έστω ψιθυριστά, έστω με ένα άγγιγμα. Κοιμάσαι ακόμα και τα πρωινά, πάντα με τον μορφέα και όταν κινείσαι στα λημέρια του ήλιου. Πρέπει να δεσπόζει και να μετράει κάθε σου βήμα, σαν να παραμιλά ακόμα και στον ξύπνιο του, να μην ξεχαστεί και μπερδευτεί. Σαν όνειρο όλα!

Σαν έρθει ο χειμώνας τι θα του πεις, τι θα ευχηθείς; περιμένεις να κρυφτείς πίσω από μια ομπρέλα, από ρούχα που θα ζεσταίνουν κρύα καρδιά; νιφάδες να δεις, σε θαύμα να πιστέψεις, να δεις πως όλα σου μοιάζουν; Σαν νιώσεις τις πρώτες ψιχάλες στο πρόσωπό σου, τι θα κάνεις; θα σκύψεις το κεφάλι, ουρανό να μην δεις και αγγίξουν τα μάτια σου άλλων προσευχές;
Από τώρα συλλογίζεσαι τι θα φορέσεις, τα έχεις όλα έτοιμα και ένα χαμόγελο για να μην καταλάβει κανείς, πως ξέρεις πως θα περάσει ο καιρός και εσύ θα έχεις μείνει να νοσταλγείς εικόνες με άδεια αγκάλη. Καληνύχτα στην ψυχή σου, μην ξεχνάς.
Να σωπαίνεις για να με ακούς και ας αλλάζει ο καιρός.

Δύο όνειρα κοιμούνται αντικριστά, ίδια αγκαλιά τα τυλίγει, αλλά τα αφήνει χώρια τα πρωινά, να ξεκουράζονται σε μαγικά δειλινά και να ξαφνιάζονται πάλι το βράδυ σαν πουν καληνύχτα. Ποιος μορφέας να πει παραμύθι και ποιος να καλύψει ήχους με νανουρίσματα; χάθηκαν οι αισθήσεις πάνω σε χείλη και σε φιλιά. Άνοστο να πιστεύεις πως στα όνειρα οφείλεται η έλλειψη πραγματικότητας και το ηλιοβασίλεμα θα χάζευες αιώνια, σταματημένη σε ένα φανάρι. Την θλίψη δεν την ορίζουν τα μάτια σου, μονάχα η ψυχή σου. Δυο όνειρα επιμένουν να κάθονται αντίκρυ.

Μακάρι να γνώριζα μια πιθαμή της καρδιάς σου τους χάρτες. Νοσταλγώ και αναζητώ τις λέξεις που έσβηνες σε τσιγάρα. Θα περάσει και ετούτη η νυχτιά, μην ανησυχείς και ας με έχεις κρατήσει στην αγκαλιά σου, δεν υπήρξα. Ξεφύλλισα φωτογραφίες και στάθηκα στην στιγμή που πάγωσα, την στιγμή που δάκρυσα και είπα ένα όνομα. Ένα λουλούδι να μπορούσα να ακουμπήσω στην ψυχή σου, τα απογεύματα, πλάι στον καφέ σου. Χαζεύεις όπως και εγώ σε εικόνες. Μακάρι να αναγνώριζα έστω ένα φιλί σου. Άγγιγμα, χάθηκες.

Έκανα τόσο δρόμο για να σε δω, να ακούσω την φωνή σου από παραθύρι και ας ήμουν περαστικός που δεν λογάριασες να κοιτάξει στο φως της καύτρα σου. Μπήκε το Φθινόπωρο και δεν υπολόγισα τον καιρό, μόνη σε ανοιχτό πέλαγος και εγκλωβίστηκα σε ναυάγιο. Κρατώ τον αγέρα στο μυαλό μου, την εικόνα όταν έφευγα από το νησί, να κοιτώ πίσω και να μπερδεύω κύμα και ουρανό. Είμαι ακόμα εδώ, πίστεψέ το και ας είναι μόνιμο το δάκρυ. Έχω προσπαθήσει τόσες φορές, αλλά θεός δεν μπορώ να γίνω.

Ράγισμα σε τζάμι, σε βράχο με αφήνει το κύμα αμίλητη να μην μπορώ να αντικρίσω ματιά. Πρέπει; ναι πρέπει να είσαι πάντα εκεί, να μπορείς να νιώθεις και ας σε πνίγει το ίδιο πράγμα που αγαπάς τόσο, η θάλασσα. Δυο λέξεις θα σου πει και θα υπομείνεις την σιωπή και ας μην έρθει ποτέ του στα σκαλοπάτια σου, στην αγκαλιά σου για να σου ζητήσει συγχώρεση για την στιγμή ετούτη. Σπάει η ψυχή, σε θρύψαλα αφημένη να μην μπορεί να αγγίξει καν τον εαυτό της. Πίνω από τα χείλη σου κρασί, άσε με να μεθύσω, να ξεχάσω, να θυμηθώ την ματιά σου.

Γκραβούρα

Μια γκραβούρα γύρω από τον λαιμό σου, σημάδια από παρελθοντικούς χρόνους. Περνάς το χέρι σου από πάνω της, να δεις, να αισθανθείς και να πεις πως είναι ακόμα εκεί, χαραγμένη και ας μην την ξέρει κανείς. Δρομάκι για βραδινούς περιπάτους , σε οδήγησε σε ακροθαλασσιά. Ευχή στα χείλη που δεν θα τολμήσεις να ψιθυρίσεις ούτε καν αντίκρυ από το φεγγάρι. Καθήμενος σε ένα πέτρινο παγκάκι, βάζεις αλμύρα επάνω σε σκέψεις. Γυρνώντας θα ανακαλέσεις στιγμές και το μυαλό θα σε κάνει να πάψεις να ξεφυλλίζεις άλμπουμ και εικόνες από όσα είπες να ξεχάσεις. Αναθάρρησες και λες πως όλα έχουν νόημα, μια σημασία και ας τυλίχτηκαν όλα σε ακατάλληλα λόγια, σε λέξεις που θα έλεγες απλά στον περαστικό για να μείνεις ανέπαφος από την βαβούρα του.

Ακόμα σε νιώθω και ενώ γινόταν τόσος ντόρος για αυτή την πανσέληνο, εγώ είχα στραμμένο το βλέμμα μου σε σένα. Όνειρο ξεχασμένο σε αποτσίγαρα να επιπλέει και ως το αντικρινό νησί να φτάνει. Ποιος έχει την δύναμη να με ξυπνήσει; κανείς! θάλασσα στα μάτια και η ψυχή ταξιδεύει όπου δεν έχει πάει. Μια ανάσα σε ξένα χείλη και η πολύ η βαβούρα κοπάζει πάνω σε κύμα. Αντάμωμα στην φυγή.

Ακόμα αισθάνεσαι το κύμα, τον ήχο από τα βράχια και ας είσαι σε στεριά. Περπατάς σε αποβάθρα, σε πεζούλι, λιμάνι κι όμως δροσιά σε αγγίζει από θαλασσινό καιρό. Πρέπει να γυρίσεις, να ακουμπήσεις σε όνειρο και να επιτρέψεις έστω για το τώρα. Να δεχτείς πως είσαι αφημένος σε ψυχή που δεν λησμονεί, σε αγκαλιά που δεν παύει ποτέ να είναι πορφυρή. Ζεις κι ας μην το επιδίωξες. Μια λέξη ας ειπωθεί και αυτή όχι από ξένα χείλη. Έχεις κοντοσταθεί στην άκρη της αποβάθρας, στο καράβι δεν ανέβηκες ποτέ, πιστευτό.

Σου έχω πει ψέμα, έστω και σε παραμύθι; σου έχω στερήσει ουρανό;! ανάσες τα βήματα και οδηγούν πάντα λίγο πριν από μια αγκαλιά. Σκέψεις σε καλοκαίρια και σε παραλίες φτάνουν να ξημερώνονται. Σε έχω πονέσει, έστω και με φιλί; λίγο ακόμη, θα πεις και ως εδώ, πέρα από εμένα όλα. Σκιές, θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί, σε σκοτάδι, να φεγγίζουν μέσα από ξένα ρούχα. Δηλώνω παρούσα την στιγμή που απουσιάζουν όλοι.

Αφημένο κορμί σε άμμο και δεν κρυώνει, το τυλίγει η υγρασία. Δεν είναι δάκρυ, κύμα σε ματιά που χτύπησε σε βράχια και έφτασε σε πρόσωπο. Έχει σημασία το τι νιώθει;! ζήτησες να είναι εκεί, παρούσα, αλλά να μην αγγίζει και πως να αισθανθεί;! Ψελλίζω λόγια σου και μου λένε πως παραμιλώ εσένα. Περνά η ώρα θαρρώ, έχει γείρει το κεφάλι σε άλλη μεριά, στραμμένο σε ανατολή, εκεί πρέπει να έδυσε η ματιά σου. Κορμί ακίνητο σε άμμο και δεν θα έπρεπε να ξημερώνει. Δεν ξέρω τι έχεις ευχηθεί, τι έχεις θελήσει.

Απλοϊκό σύστημα σκέψης η ζωγραφιά σου και εκφράζει τόσο έντονα συναισθήματα. Απλός άνθρωπος, χωρικός, ψαράς σε λιμάνι να μαζεύει τα δίχτυα, απόγευμα, αλλά το ηλιοβασίλεμα κοιτά. Έριξα μια κλεφτή ματιά στα γραπτά σου, μην πεις πως αντιγράφω και απομακρύνθηκα στο παραθύρι μου. Βράδιασε και σε αποθύμησα, τα νανουρίσματα και ξάπλωσα δίπλα στην ακροθαλασσιά Θα μου πεις να προσέχω, υπάρχει λόγος; αν δεν ήμουν ονειροπαρμένη, δεν θα σε είχα. Παντζούρι μην ανοίξεις το πρωί για μένα δεν ξημερώνει ποτέ, φεγγάρι και ουρανός η σκέψη μου.

http://akataliptos.blogspot.com/2010/08/blog-post_16.html


υγ: ευχαριστώ aka.... :)

πικ απ

Σε ένα παιχνίδι εγώ και εσύ να απολαμβάνεις το κρασί σου και ας έχεις μεθύσει και ας μην γεύεσαι πια το φιλί, επίμονα αρνείσαι να αφήσεις σταγόνα σε χείλη. Γράφω ακούγοντας κοινά ακούσματα, πικ άπ και ηχογραφώ τις τελευταίες σου κουβέντες, ένα χαστούκι και ένα δάκρυ. Θα παρακαλέσω την ψυχή μου να μην εκλιπαρήσει και να μην δει πως έχεις φύγει ηθελημένα σε παρελθοντικό χρόνο, γιατί η φυγή ήταν προσδοκώμενη Έλα σε αγκάλη μιας μελωδίας και ας μην πίστεψες ποτέ και ας είμαι μυστικό. Πονά, γιατί δεν είχες ποτέ το δικαίωμα κι όμως στο υπαγόρεψαν, στο απαγόρευσαν.

Μια άκρη να πιαστείς και ας την αποκαλούν άλλοι γκρεμό. Στα όνειρα πιστεύεις; μην γίνεσαι μωρό και μην κλάψεις, λάθος στιγμή και πάλι. Διστακτικό το φιλί, πνοές αφήνει για να πειστεί πως ακουμπά κάπου και όχι το άπειρο. Θυμάμαι τις αγαπημένες σου γεύσεις, τι αναζητάς, τι σε κάνει να χαμογελά η ψυχή σου και φυλακή το στόμα μου. Έχω υπάρξει....ξέρω, είχα......Ξαπλώνεις σε άμμο, σε παραλία, σε ακτή, λέξεις για το ίδιο συναίσθημα, ίδια εικόνα μάτια μου. Έχω πιαστεί σε ουρανό και ας το ονομάζουν άλλοι κενό.

Ένα φιλί στάζει στα χείλη σου φωτιά. Ώρες ατέλειωτες σε κοιτάζει και δεν λέει να σταματήσει, δεν έχει τελειώσει άλλωστε το τραγούδι. Σε έχει κοντά του και σε λικνίζει σε ρυθμούς, σε μελωδίες και ξεχνάς πως τελειώνει η νύχτα μέσα σε ένα ποτήρι αλκοόλ. Απομακρύνεσαι για μία στιγμή, πάνω σε έναν παλμό για να διαπιστώσεις την έλξη, την σκέψη, την εικόνα που σε σαγηνεύει. Ένα χάδι γλιστρά σε κορμί και η αγκαλιά προδίδει πως δεν έχεις σκοπό να με αφήσεις να φύγω. Αν μπορείς βγάλε ψεύτη τον μορφέα.

Μέσα σε κύμα, τυλιγμένη και έχω το άρωμά σου στις εικόνες μου. Θάλασσα δεν με αγγίζει και σιωπώ σε λάθος αποκούμπια για να περάσει το βράδυ. Σε ένα σκοτάδι επιπλέω, αλλά με βυθίζει σε μορφέα δρόμο μόνο η ύπαρξή σου. Άμμος δεν με ακουμπά και παραμιλώ σε λανθασμένα μονοπάτια για να ακούσω το μιλητό σου. Αν σε γνώριζα, θα άντεχα; να είμαι εκεί μάτια μου; αν ήξερα, θα μπορούσα να υπομείνω την φυγή. Ανάσα είναι, δεν είναι καημός, όσα φοβάσαι είναι ακόμη εδώ, αλλά δεν τρομάζουν κανέναν.

Αγκάθι σε καρδιά σαν μέτρησες στιγμές που αδημονούσες για ματιές, σε φιλιά ξεχασμένα στο μυαλού τα υπόγεια και δεν θες μιλιά. Έχω υπάρξει παντού και έχεις χαθεί από όλα τα λημέρια, από σοκάκια. Δεν έχω ψάξει σε ουρανούς, σε δρόμους που ξέρω πως αν τύχω και διαβώ θα σε βρω μπροστά μου, γιατί δεν θέλω να ζητήσεις, να κοιτάξεις, να πεις και να δηλώσεις εικόνες. Ξέχνα το, το φιλί είναι λάθος και σου το έχω φανερώσει. Μου αρέσει απλά να χαζεύω στην μορφή σου, δέξου μόνο αυτό, δεν πονά.

Μια αγκαλιά στα χείλη και να ορκιζόσουν πως δεν έχεις ξανανιώσει έτσι. Έχεις βυθιστεί σε ουρανούς, τόσα τα αστέρια και δεν χορταίνεις την βραδιά. Κλειστά τα μάτια της καρδιάς, αλλά κοιτώ, δεν μπορώ να θελήσω κάτι άλλο. Έχω ξεχάσει τα λόγια μου σε ματιές σου και την μιλιά μου σε παραμύθια. Το δειλινό δεν θα έπρεπε να σβήνει ποτέ, γιατί η νύχτα είναι πλανεύτρα και όταν η μέρα έρχεται, όλα χάνονται.

Φυλλωσιές με κεντήματα, να περνούν οι ρωγμές του ήλιου και να κάνουν σχέδια στο πρόσωπό σου. Αλμύρα σε χείλη, ειπωμένα λόγια, στεγνά και η δίψα στην καρδιά θαρρείς πως δεν θα κοπάσει ποτέ. Ένα δράμι έμεινε, μια σταλιά νερό και όμως είναι θάλασσα. Μικρή αγκαλιά σε πέλαγος και ο νους ταξιδεύει σε αντικριστές παραλίες. Ήρθε ένα κύμα και σε βρήκε να το αποζητάς και ένιωσες το άγγιγμα στις άκρες των δαχτύλων σου, χωμένα μέσα στην άμμο. Ένα καλοκαίρι, η Άνοιξη, προσμονή.

Ένα όνειρο στο προσκέφαλό σου και δεν τολμάς να το αγγίξεις. Χαζεύεις σε εικόνες και αναμνήσεις, σε ένα φεγγάρι που ξέρει μόνο μια ρότα και ένα επαναλαμβανόμενο ταξίδι. Χαμήλωσαν τα φώτα, σε σκοτάδι να μένεις, να φέγγει μονάχα αυτό. Μια ψυχή έχει γονατίσει στην αγκαλιά σου να αποκοιμηθεί και ας μην ξέρεις νανούρισμα να πεις πια. Να σου πω ένα μυστικό; σε νιώθω. Ξέρω πως δεν θα λησμονήσω ποτέ την γραφή σου, τα όριά σου, μόνο που τα έχω κάψει όλα. Παράδεισος μόνο η αγκαλιά.

Κλείνεις τα μάτια μια στιγμή και θα ορκιστείς όπως κάθε βράδυ, ίδιο βλέμμα να μην δεις. Ποιος είναι ο ψεύτης, τα όνειρα ή η ζωή; έχουν καίει προσευχές και σκέψεις δεν υπάρχουν και στο έχω πει, αλλά ουδείς να πιστέψει μάτια υγρά. Σκουριά στις κλειδωνιές, αλλά το παραθύρι ανοίγει ακόμα σε θέα θάλασσας και ο χρόνος δεν μοιάζει να πειράζει. Δεν έχουν σημασία τα λόγια, εκφράσεις δεν μπορώ να ζήσω. Ήρεμη ψυχή και έχω μείνει με ένα βιβλίο στα χέρια, δεν θα το διαβάσω, αρνούμαι. Μελωδίες ή ενοχλήσεις στα αυτιά, γιατί νιώθω παλμό στον λαιμό μου. Υπάρχει διαφορά στο τώρα και στο αύριο, δεν το κατέχω. Μόνο για την σκιά μου μπορώ να σου πω.

Assassin's tango

Κόκκινα χείλη σε ένα τριαντάφυλλο, σκορπά πέταλα σε δωμάτιο αδειανό. Κόκκινο πάνω σε λάθος κορμιά, χορεύουν αδιάκοπα σε τούτο το ταγκό Λέξεις βουβές σε ματιές. Κόκκινο στα χείλη από άχρωμο κραγιόν και πήρε φωτιά το σκοτάδι. Υπήρξα στο λίγο και στο μόνο, δίχως αναπνοή και τώρα θέλει ανάσες για τούτο τον χορό. Αργό βήμα, αντίθετη κατεύθυνση και θαρρείς πως απομακρύνεσαι, αλλά ζυγώνεις ξανά κοντά. Θαρρείς πως τελειώνει, αλλά σε αγκαλιά σε τυλίγει. Ένα μυστικό στο στόμα και δεν ακουμπάς ποτέ.

Just Thinking....

Σίγουρα δεν υπάρχει πρίγκιπας, δεν υπάρχει κάστρο, ούτε καν άλογο, το μόνο που ξέρω είναι πως είμαι φυλακισμένη σε ένα φρούριο, δεν ξέρω το γιατί, ούτε το πως. Δεν γνωρίζω καν, αν θα έπρεπε να περιμένω κάποιον να μου δώσει χάρη. Ο ονειροπόλος δεν ελπίζει στην πραγματικότητα, γιατί την κατέχει, για αυτό έχει τα όνειρα, αυτά ακολουθεί σε δρόμους μοναχικούς και απόμακρους! για αυτό και χάνεται, για αυτό και σκορπά ώρες σε δειλινά, ώρες σε αναμονές έναστρων ουρανών και δεν ζήλεψε ποτέ του κάτι. Δεν υπάρχει φόβος, αφού δεν αντιδράς. Σίγουρα δεν υπάρχουν στιγμές, αφού όλα είναι η ζωή.


υγ : ζαντό!!

Τσιγάρο πάνω από τον ώμο σου και ο καπνός έχει ταξιδέψει πιο γρήγορα από τις σκέψεις. Έχεις σταματήσει και χαζεύεις τον ήλιο. Πέφτουν στα μάτια σου οι ακτίνες, ζεστές, μοιράζουν εικόνες στο κορμί σου και η καρδιά σου δεν σταμάτησε ποτέ να χτυπά. Με αγγίζεις, δεν ανασαίνω πρέπει όλα να πάψουν, να το ζήσω στο έπακρον. Παλμός και χάθηκαν όλα και βρέθηκα να χαζεύω φεγγάρι σε αμμουδιά. Καπνός στο πρόσωπό σου και οδήγησες μίλια.

Φοβάσαι το παρελθόν, όλα μια γραμμή τα χωρίζει και τα όνειρα όλα τα μπερδεύουν. Έχεις φύγει πριν από όλους και έχεις δανειστεί όσα χρειάζεσαι. Μια γουλιά στα χείλη σου, ψέμα δεν θα πω, ήσουν εσύ. Θέλεις να χορέψεις, μια βραδιά σε παραλία, σε υγρό και σε στεριά. Θέλεις ένα φιλί και να τα κάψεις όλα. Χαρτιά σε τραπέζι και διαλέγεις κούπα, χάθηκες. Ένα λάθος έχω κάνει, δεν το έχω διαλέξει, δεν μπόρεσα ποτέ να αλλάξω την ρότα μου, την στιγμή που ένιωθα την πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πως ζω.

Μην φοβάσαι, τα όνειρα δεν μπορούν να σε αγγίξουν, όχι πια. Κάποιος σου ψιθύρισε λόγια, δάκρυα και χαμόγελα και δεν ήταν παρά μόνο ένας άγγελος, ένας άνεμος και δεν τον ένιωσες ποτέ. Λανθασμένη αντίληψη πραγματικότητας, περίπλοκη στιγμή και απομακρύνεσαι από όλα. Πόσα ταξίδια ακόμα, να πεις όχι , πες πως κουράστηκες, βαρέθηκες, λύγισες και θέλεις ό,τι πιο σκοτεινό. Θα ήθελες μέσα σε τόση ησυχία, ένα άκουσμα, μια φωνή και θα ήταν αρκετό. Περίπλοκο να πεις και ξέχνα τα όλα, όσα αντέχεις να λησμονήσεις. Πενταροδεκάρες σε ένα τασάκι, τις έχω κρατήσει, δεν ξέρω γιατί!

Αποφεύγεις την πραγματικότητα επιδεικτικά , κάποια στιγμή θα την πληρώσεις. Αισθήματα φυλακισμένα επιλεκτικά σε κλουβί, πόνταρε, μπορεί και να κερδίσεις. Σώος μετά από καταιγίδα, σταθερός σε σανίδα και απέμειναν πέντε βήματα από την στεριά. Προλαβαίνεις για μια κλεφτή ματιά σε όσα πίστευες και ψεύτης ο καιρός. Κίνηση σε απροσανατολισμένη σκακιέρα και ο πύργος είναι ο πιο ισχυρός. Φως, δεν ζήτησες, δεν θέλησες, πόθησες και ο επόμενος γύρος κερασμένος από εμένα. Χίλιοι τρόποι για να ζεις, ένας για το τέλος. Ό,τι κι αν πεις χαμένη σε κόσμο θολό.

Δακρύζει ο ουρανός την στιγμή που χαιρόσουν τον ήλιο στο πρόσωπό σου και είχες αφεθεί σε αγκάλη. Θυμώνεις και σκορπάς το βλέμμα. Σιωπάς και σκύβεις το κεφάλι, γιατί σε ενοχλεί ο κόσμος που μαζεύεται κατω από την ομπρέλα σου. Δεν θα ήθελες να ήταν κανείς εκεί, να καθόσουν μοναχά μια σταλλιά μαζί του και να του έλεγες όσα ποθείς και λαχταράς και πάντα κάτι να ξεχνάς για την επόμενη φορά, υπόσχεση. Μια ευχή και να ήταν εδώ, όλα δεν γίνονται, γιατί όχι και αυτό;! Έχει αλλάξει ο καιρός στην ψυχή σου , μια κουβέντα θα ήθελες να πεις μονάχα.

Στο μαύρο δεν φαίνεται το δάκρυ, στα μάτια πως τολμώ και σε κοιτώ. Αντέχω να σε δω να βουρκώνεις και σε αγκαλιά να κρύβεις σιωπηλά πένθος. Κουράγιο σε ψυχή δώσε και μην φοβάσαι, οι αναμνήσεις δεν χάνονται και ας σε πληγώνουν ετούτη την στιγμή. Θα μείνουν τα όμορφα, αυτός που σε μεγάλωσε και πάντα σε κρατούσε από το χέρι. Χαμόγελο στο πρόσωπό σου, γλυκαίνει την μορφή σου και θαρρώ αναπνέω. Στιγμές μάτια μου και είμαστε πολύ μικροί για όλα. Προσευχή και θα κοπάσει, φιλί και όνειρα μην διστάσεις να κάνεις.

υγ: ....στην Μαρίνα....

Δεν λες πια καληνύχτα και έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. Δεν μπορώ να γείρω, τα μάτια να κλείσω και όνειρα να κάνω, αφού αγκαλιά πια δεν έχω να ζητώ νανούρισμα. Ψυχή άδεια, γιατί όλα όσα έχω θέλουν να βγουν έξω και να φωνάξουν, κάπου να λησμονήσουν εικόνες και σ' αγαπώ μην πουν ξανά. Γνώριμο συναίσθημα, το ψυχρό μου δάκρυ. Ακόμα προσπαθείς να καταλάβεις τι έχει φταίξει σε μένα; άνθρωπος εστί η απάντηση και δεν έχω υπάρξει ποτέ σε όνειρα. Όσα φιλιά είναι να ρθούν, να ξέρεις πως ήδη τα έχω κάψει, κουράστηκα να πονώ.

Πόσο θα ήθελα ένα νανούρισμα τώρα, από τα δικά σου χείλη και ας ήταν τελευταίο χατίρι που το χάλαγα για σένα. Πόσο απόμακρα μπορεί να είναι όλα και να μην σε αφήνουν να χαθείς στον δικό σου κόσμο, εκεί που ξέρεις πως είναι τα πράγματα, που γνωρίζεις κάθε τι και όσους το περιβάλλουν. Μπορεί ήδη να έχω χάσει την μάχη με όσα κατέχω, μην διστάσεις να το πεις, δεν θα με ξαφνιάσει, μιας και δεν βλέπω κάτι άλλο τριγύρω μου. Γιατί φοβάσαι να δακρύσεις, ο ουρανός σου δείχνει τον δρόμο, λες και βγήκε από κοιλιά μάνας και εσύ διστάζεις; Προσπαθώ να ανασάνω βροχή!

Κάπου έπρεπε να σου είχα πει όχι, κάπου έπρεπε να είχα σταματήσει, να είχα φύγει και να μην είχαμε υπάρξει μαζί. Δίχως τέλος μόνο στην ψυχή μου, παλεύουν τα όνειρα με το μυαλό και όσα σου είπα ξέχνα τα και εγώ η ίδια δεν τα πιστεύω πια. Δεν θα κοιμηθώ, θα περιμένω το δειλινό σε χείλη υγρά. Συγχώρα με που δεν μπορώ να ξεχάσω, που δεν μπορώ να ξεχαστώ και σου θυμίζω όσα δεν ένιωσες, κενό. Κάπου υπήρξα για μια στιγμή,αλλά πως να γυρίσεις σε παρελθόν που έχει μηδενιστεί. Έγυρα σε αγκαλιά και όχι δεν μπορώ να σου πω.

Η ψυχή τερματίζει; μέσα σε τούτο το σώμα που κινείται και στο μυαλό πως χωρά, στην καρδιά και αν πάλλεται μόνο όταν δακρύζεις, πες μου. Θαρρώ πως πρέπει να έχει ξεχαστεί, γιατί σίγουρα μπορεί να φύγει όποτε θελήσει για ταξίδι πιο μακρινό και οπό όσα έχει φανταστεί. Μετράς αντίστροφά, στα ανάποδά σου βήματα και σαν πεις πως έφτασες, θα ξεκινήσεις πάλι το φευγιό σου. Σε έχω καταλάβει και όλα όσα σου λέω, αν σε αγγίζουν, πονούν. Θα χαθείς και εγώ θα απορώ. Τι θες να σου πω, πέραν από όσα βλέπω;! Καλοκαίρι, θα έπρεπε να είμαι αλλού, σε παραλία ξεχασμένη, αλλά έχω παραμείνει σε δωμάτιο για όσο χρειαστεί, αρκεί μια κουβέντα να πεις, αντίκρυ μου.

Μαυρίζεις απλά μια σελίδα ή απλά μουντζουρώνεις, να περνά η ώρα και κάποιοι θα δουν φιγούρες, κάποιοι άλλοι σκιές και εσύ μαύρο σε λευκό φόντο. Αν μπορούσες να μιλήσεις, τι θα έλεγες; "γεια σας", "χαίρω πολύ...μπορώ να φύγω;". Λάθος σημείο διάλεξες να σταθείς, όλοι από εδώ περνούν, όλα εδώ μένουν και δεν μπορείς να αποφύγεις καμία σύγκρουση, ούτε ένα φιλί όμως. Καταφέρνεις πάντα να δείχνεις την ίδια απάθεια για όσα συμβαίνουν, ενώ μέσα σου, τι;.... Αισθητές παρουσίες, αλλά αρνήσε τα πάντα και όσα έζησες. Λάθος τίτλο κατέχεις δούκισσά μου, αλλά σε ποιον να το πεις, τα ρόδα έχουν μαραθεί και κατέληξαν μουντζούρα σε φύλλο.

Χάσμα στο μονοπάτι σου και βαδίζεις σε σκοτάδι. Τόσες σκέψεις που πληγώνουν και πως να κοπάσουν τα δάκρυα στα όνειρά σου; τόσος καιρός έχει περάσει και θα περίμενες όλα να έχουν κοπάσει. Θάλασσα να βλέπεις πάντα, έστω και φουρτουνιασμένη, έτσι ξέρεις πως μπορεί να σε πάει πιο μακρυά. Βραδιές που καίνε και την μοναξιά δεν μπορείς να κατηγορήσεις, που έχει υπάρξει φίλη καλή. Μόνο εσύ ακούς την ηχώ, μόνη στις επιλογές της ζωής. Θα σε αποκαλέσουν αγάπη, απλά είχες ψυχή. Φως, θα έπρεπε να έχεις ξυπνήσει, να δεις τοπίο πιο εκθαμβωτικό, μα στα όνειρα προσμένεις να αντικρίσεις ματιά.

Δύσκολο να βρεις ένα δάκρυ, να κυλήσει, να λυτρώσει ψυχή από σκέψεις που πια κρύβονται. Ψάχνεις και μοιάζει μάταιο να προσπαθείς για χνάρια που δεν υπήρξαν ποτέ. Διαβάζω παλιές εικόνες, σημειώματα που έδειχναν πόνο στο βάθος και δεν μπορούν να μου πουν κάτι. Παρηγοριά ο ουρανός και ας μην έχει φεγγάρι, δεν θα ήθελα να έχει για να μπορέσω να χαθώ, σε κάποιον γαλαξία. Ρόδο θα νοσταλγούσες στο πρόσωπό σου, μα δεν έχω ματιά να κοιτάξω. Θάρρος σε λάθος βραδιά βρήκα, μην παρερμηνεύσεις, δεν νιώθω πια.

Είμαι μόνη, ε και; πρωτοτυπία θες να κερδίσεις; φυσικό επακόλουθο μιας ζωής που θα ζήλευε ο κάθε ονειροπαρμένος και οπαδός ονειρεμένου κόσμου. Κάνουμε ένα τσιγάρο ακόμη; δεν θέλω να κοιμηθώ, όλα έχουν φέξει, αλλά η νυχτιά μου λείπει. Ψεύτικο χαρτάκι και είχα γράψει τόσα για έναν θαμπωμένο ήλιο, από φεγγάρι,ταμένο στον δικό μου λαιμό,περιδέραιο. Είσαι μόνος, ε και; χειροκροτώ και ας μην έχει τελειώσει τίποτα. Ακολουθία πραγμάτων και σκέψεων σε υγρό μαξιλάρι. Πες το ψέματα, δεν έχω υπάρξει ποτέ, μην παραπονιέσαι.

Ξεχνάς πως περιμένω σε λάθος σειρά και θα φύγω όπως πάντα, από την πίσω πόρτα, δραπέτης, κλέφτης σε μια ματιά. Ζημιά, είναι αργά, θα την αφήσεις αποδεικτικό στοιχείο πως πέρασες δίπλα της, δεν ακούμπησες καν, δεν μπορεί να φταις. Λησμόνησες λάθος κομμάτι, λάθος σκοπό και μην με κοιτάς. Στέκομαι και θαρρείς πως κινούμε πιο γρήγορα από σένα, λανθασμένη εκτίμηση και πάλι. Μέσα σε όλο αυτό είμαι και εγώ, μα μη διστάσεις, φτάσε με, δεν ήρθε ακόμη η στιγμή να αποκαλυφθώ, για όσα θα πρέσβευα σε όνειρα.

Σα να ήμουν άνθρωπος, χρώματα θα έβλεπα ή από τα όνειρα θα έπαιρνα εικόνες; και σαν γινόμουν μορφονιός θα ήμουν σωστός; έχω χάσει το φως μου, μα δεν έπαψα ποτέ να μιλώ ακόμα και στο σκοτάδι. Αθεράπευτα σιωπηλή η νυχτιά, αλλά πως να σου πει, πνίγεται η λαλιά της, σα σε δει. Ονειροπαρμένη θάλασσα σαν να ήμουν, κατέληξα σε λάθος αγκαλιά και ξέμεινα σε κενή ακτή να χτυπούν τα κύματά μου. Ήμουν άγγελος δίχως φτερά.

Είμαι φυγάς , καταδικασμένος αιώνια να περιφέρομαι σε αβύσσου μονοπάτια, νοσταλγός έναστρου ουρανού. Παίζοντας κιθάρα σε έρημο μπαλκόνι κουβεντιάζω με τις σκέψεις μου και η μελωδία τρέχει, ψελλίζω στίχους και το δάκρυ δεν θα αφήσω να κυλήσει, κάνει κρύο και σε τέτοιο σκηνικό, θα παγώσει. Αεράκι, ζήταγες, ήθελες και δεν μπορεί να σε αγγίξει, να αλλάξεις ρότα και να μην πεισμώσεις και να γυρίσεις στο κρεββάτι σου. Ξέστρωτο, μέρες κοιμάσαι σε λάθος κύματα, σε λάθος ακροθαλασσιές και δεν μπορείς να αγγίξεις ξανά κορμί. Θα ήθελα να είμαι ψεύτης.

Παράτολμο να αποζητάς αγάπη ετούτη την στιγμή, θρασύς ο νέος. Έχεις μάθει να φυλάς σε ένα δωμάτιο σκυμμένος, μίζερος και μοναχός. Πίστη μόνο στην καρδιά σου και σε ό,τι εκείνη θελήσει. Αινιγματική η σιωπή, είχες μάθει στην οχλαγωγία, στα γυμνάσια του μυαλού και ό,τι εκείνο ήθελε να ορίζει αλήθεια. Ειλικρινής; φοβάμαι, δεν θέλω να σε κοιτάξω, πονώ, γιατί ξέρω πως αν γυρίσω να σε δω, δεν θα είσαι εδώ, εκεί. Δεν έχει σημασία, όσα ζω, ψευδαίσθηση!

Ποιον θα πείραζε αν η ψυχή σου αιμορραγούσε, αν πλημμύριζε από δάκρυα, αν συννεφιά πάντα στα μάτια σου. Αντέχω, τι περίμενες; Το μόνο άσχημο είναι πως η ψυχή δεν πεθαίνει ποτέ, δεν ξεχνά όσο κι αν ο καιρός ξεθωριάζει, εκείνη πάντα ίδια στέκεται σε γκρεμό, σε φλόγα, σε φιλιά χιλιοειπωμένα. Γελούν οι μοίρες, που φέρνουν δικά τους καλούδια απρόσκλητες. Ποτέ δεν χάνω το ηλιοβασίλεμα του φεγγαριού, όσο κι αν ο μορφέας επιμένει πως στον κόσμο του είναι παντοτινό. Μην με νιώσεις!

Λάθος κουβέντα ξεστόμισες και ξέρεις πως ευθεία δεν πηγαίνω, πως πορείες δεν ακολουθώ. Δρομάκι για να αποφύγω την οχλαγωγία, σοκάκι για να πνίξω καημούς και δεν σε συναντώ. Είναι όλα μια στιγμή και μπερδεύτηκα σε λάθος και παρανόησα. Κατρακυλάς σε ότι πιο απόμερο και σβήνεις τσιγάρα, μισοτελειωμένα, γιατί δεν τα έχεις ανάγκη στα πνευμόνια σου, είναι γεμάτα από δίψα. Έλα πέρνα κερνώ το αγαπημένο σου ποτό, σε αυτό που δεν αρνείσαι να είσαι. Μια χάρη θα σου ζητήσω μόνο, φίλα όπως και πριν, πριν από το φονικό. Κάτσε και περίμενε, έναν περαστικό, αλλά μην ξεχνάς, πως ο εαυτός σου σε πληγώνει πιο πολύ από όλους.

Δυο κουβέντες είχες πει στην καρδιά και τις είχε ξεχάσει, όχι γιατί δεν θυμόταν, απλά τα όνειρα την σκεπάζουν αιώνες τώρα. Δυο ματιές και ήταν αρκετό να βυθιστεί σε σκέψεις, σε εικόνες που ποτέ δεν θέλησε και όμως ηχούν ακόμα. Νωπό το σκοτάδι και δεν γυρίζεις πλευρό, κενό και εκεί, το ξέρεις, δεν υπάρχει δισταγμός. Συζήτηση και η ώρα περασμένη, θα ξαποστάσεις σε αγκαλιά, σε ό,τι έχει απομείνει και θα ψιθυρίσεις λόγια γλυκά, την ψυχή σου να κερδίσεις. Είναι όμορφα όταν κουρνιάζεις και νιώθεις την θέρμη της νυχτιάς, σε γνωρίζει και την ξέρεις καλά.

Περνά ο καιρός και μένω στην αγκαλιά σου, Άγγελέ μου. Να μην κουνιέμαι ούτε μια σταλιά, φοβούμενη μη σε χάσω, μην σε λησμονήσω, μην θολώσει η εικόνα σου. Τα χείλη στέκουν πικρά, φιλί δεν τολμούν να ζητήσουν, μην γλυκαθούν, δεν ξεχνούν. Διστάζεις τα μάτια να δεις και ουρανό γυρεύεις μέσα στην νυχτιά και ας έχει για φεγγάρι μόνο τον αυγερινό. Πέρασε η ώρα και ψιθύρισα δυο λέξεις, πέρασε η στιγμή και ξύπνησα εκεί.!

Μια αγκαλιά πριν τον παράδεισο, εύχεσαι, και νιώθεις να κλείνεις τα μάτια και να παραδίνεσαι σε αυτήν. Παραμύθι για τα όνειρά σου να έχεις να θυμάσαι σαν ξυπνήσεις, να έχεις να αφηγείσαι. Παρηγοριά στα μάτια και η ψυχή σιωπά. Σε ευχαρίστησα; και όσα είπαμε μην τα σκέφτεσαι, την εξομολόγηση να αντέχεις. Περνά ο καιρός και δεν θα ρωτήσει αν στα μάτια φιλούν δάκρυα και μην σκιάζεσαι, από εδώ πως να φύγω; όλα κινούνται γύρω. Φιλί και καληνύχτα.

Βρεγμένα μάτια όπως η άμμος που την αγγίζει η θάλασσα και γεύτηκα αλμύρα. Ταξιδεύω σε ματιές, σε μια μόνο εικόνα και πλησιάζω, αλλά πάντα φεύγει πιο μακρυά. Συναίσθημα αφημένο σε αγκαλιά και δεν γυρίζει ποτέ, να σου πει τι νιώθει και τι βιώνει. Νωπές σκέψεις από υγρασία, μια ψύχρα σε διαπερνά και σε ξυπνά από την ομορφιά σου. Ένα φιλί σου έμεινε στα χείλη, μια ματιά, τα υπόλοιπα σβήστηκαν, δεν υπήρξαν.

Τίποτα δεν είναι αρκετό και λείπουν χρώματα. Υπήρξα άγνωστος, υπήρξα γνωστικός και σύμμαχος σε σκέψεις. Βράδυ σιωπηλό σε πολυσύχναστη παραλία και όμως δεν είναι το ίδιο τοπίο και ας έδυσε μόλις τώρα ο ήλιος. Συγνώμη περιμένεις; έχω ξεχαστεί και τι ζητάς δεν μπορώ να καταλάβω. Μην το ψάχνεις, στεριά πάνω σε θάλασσα, μπορεί και το ανάποδο, όπως και να έχει δεν με προβλημάτισε ποτέ. Δεν υποσχέθηκα ποτέ, απλά είμαι ακόμη εδώ. Μην γυρίσεις!

Κάποια μέρα θα βρέξει, δεν θα έχει καρδιά να με πνίγει. Κάποια μέρα θα χιονίσει, δεν θα έχει τόσες ακτίνες ηλίου να με τυλίγουν. Νιώθω μικρή και σίγουρα ανύπαρκτη στον δικό σου κόσμο. Πως έγινε και δεν σε κοιτώ; ελλειπτική τροχιά και τίποτα δεν ολοκληρώνει πορεία. Κάποια μέρα δεν θα έχει σύννεφο να σκεφτείς, πως μπορεί να πονέσεις, να έρθει να σε επισκιάσει. Θλίψη για το σήμερα, το χθες δεν θα ήθελες να είχε συμβεί και όνειρα να μην είχες χρειαστεί να κλέψεις. Μια στιγμή ήταν μόνο, αλλά στιγμάτισε ζωές.

Σταμάτα το χέρι μου πριν βρει το πρόσωπό σου, πριν σε σημαδέψει το μελάνι και δεν μπορέσεις να δεις ψυχή. Έχω απαρνηθεί τον κόσμο μου χιλιάδες φορές για μια ματιά και ας ήταν ψεύτικη, αλλά όχι τώρα. Νιώθω τα βλέφαρά μου βαριά, αλλά στο ορκίζομαι δεν έχει τρέξει δάκρυ, μπορεί να φταίνε τα χρόνια που έχουν περάσει και οι τόσες στιγμές που πέρασαν μπροστά τους και ήταν πάντα κλειστά. Αδυνατώ να μιλήσω, μόνο να φωνάξω και να διώξω την φυγή μου. Σταμάτησέ με τώρα, που ακόμη δεν υπάρχω, που δεν μπορώ να αναπνεύσω από όνειρα.

Κάνω το τελευταίο μου τσιγάρο και φεύγω για την συνέχεια της εικόνας που έχω στα μάτια σε ονείρου δρόμο. Σου έχω πει πως δεν καπνίζω και ούτε πρόκειται, αλλά άφιλτρο στα χείλη. Eισπνέω καπνό και αναπνέω που νιώθω την ανάσα καημός να γίνεται και να ξεφυσά πιο δυνατά η ψυχή, όλα να τρέξουν πιο μακρυά. Δεν περιμένεις κανείς να σε νιώσει, γιατί όλα είναι περιγραφές ποτέ το ίδιο, αυτούσιο. Μην με περιμένεις, γύρε και ξάπλωσε , υποσχέσεις δεν μπορώ να κρατήσω απόψε!

Μια συγνώμη, ένα ευχαριστήριο υπόμνημα και η μοναξιά δεν ξέρεις πως σε ξεγέλασε και φάνηκε στο μονοπάτι σου, δίχως να συστηθεί. Την ξέρεις είπε, προφασίστηκε μια δικαιολογία και θα σου πει πως δεν την πουλάς για τα καπρίτσια της στιγμής και της μοίρας. Θα κυλίσεις πάλι σε βούρκο; σε αυτό που δεν θες; σε αυτό που δεν επιζητείς; σε όνειρα και σκέψεις, μέσα στην ψυχή σου που δεν λυτρώνεται με το πέρασμα των χρόνων, γιατί για σένα ο χρόνος δεν περνά, πάντα σκοτάδι, πάντα ουρανός, πάντα ένα φεγγάρι να σε στοιχειώνει. Πίστεψες σε μια ψευδαίσθηση, σε μια αντανάκλαση φωτός και έπαψες τα χρώματα να διακρίνεις. Θα ευχόσουν η ψυχή σου να ήταν τυφλή και ας μην αντίκριζες ποτέ καρδιά.

Μου είπαν πως δεν χωρώ σε ουρανό, πως η αγκαλιά του είναι μικρή, πως τα αστέρια είναι δώρα για μένα, όχι να βρίσκομαι εγώ εκεί. Κοιτάς και χαζεύεις έναν κόσμο που ζει και αναπνέει και εσύ είσαι απόμακρα από όλα, γιατί έτσι θα έπρεπε να είναι. Κάποιος πρέπει να παρατηρεί, κάποιος να καταγράφει και να αραδιάζει χαζομάρες ξημερώματα σε χαρτί για να έχεις να πιστεύεις. Μια ζωγραφιά ο ουρανός και άλλη λέξη δεν μπορείς να σκεφτείς, όταν όλα μοιάζουν θαμπά από δάκρυα και θαρρείς πως τα χρώματα χάνονται και αποκαλύπτεται ασπρόμαυρος καμβάς. Θα σου πουν πολλά, αλλά η αγκαλιά μου στην ψυχή σου όσα μερόνυχτα κι αν περνούν. Ένα όνειρο δες και μίλα μου για αυτό το χάραμα, ένα φιλί δώσε και πες μου πως ένιωσες το δειλινό.

Σπάνια θα με βρεις να σου μιλώ για την ζωή μου, για τα άτομα που με "στοιχειώνουν" (με την καλή έννοια) για τους φίλους μου, σπάνιες οι στιγμές που με πλημμυρίζει τόση χαρά όταν όλα δείχνουν μάταια και δύσκολα και έχεις δίπλα σου άτομα που δίχως σκέψη θα έκανες τα πάντα, γιατί είναι φίλοι σου, είναι οι άνθρωποί σου, δικοί σου, δίχως συμβόλαια, δίχως διακανονισμούς, τύψεις, ενοχές, συμφέροντα. Φίλος σου είναι το άτομο που θα σε χαλαρώσει, θα πάρει έννοιες, αν και θα τις μοιραστείς μαζί του, αν και θα πληθύνουν στο μυαλό σου, αλλά χάνονται με την παρουσία του. Ένα τηλεφώνημα , η αιτία για όλο αυτό, μια βόλτα αναπάντεχη όπως τότε, άμμος στα παπούτσια σου, στα πόδια σου αν και έχεις γυρίσει από την παραλία. Εμπιστοσύνη, χαμόγελο στα χείλη, που βλέπεις να "μεγαλώνουν" και να είναι ένα βήμα πριν τα όνειρά τους. Θα δάκρυζες για την ευτυχία τους για να έχουν πάντα ένα γλυκό δειλινό στον νου και στην καρδιά. Θυμήθηκα το ίδιο σκηνικό, γιατί η ανάγκη είναι πάντα η ίδια και συμβαίνει, συναντιόνται οι σκέψεις και οι ανησυχίες και πας βόλτα με φίλο σε ακτή, να περπατήσεις , να κάτσεις σε πέτρινο πάγκο και να μιλήσεις, να ακούσεις, να νιώσεις τον αέρα και να γυρίσεις μόνο το βλέμμα σου για το ηλιοβασίλεμα. Πατάς στα ίδια χνάρια, στα ίδια σημάδια, γιατί τα αναγνωρίζεις! Να περάσω να πάμε μια βόλτα; όπως ξέρεις και όπως γνωρίζω, δίχως τάλιρο στην τσέπη!

υγ: http://okosmostouoneirou.blogspot.com/2007/06/blog-post_19.html

Περνούν οι μέρες και με ρωτάς γιατί δεν γράφω, στιχάκια γιατί δεν σου αραδιάζω, να έχεις κάτι να κοιτάς και να ονειροπολείς για όσα θα ήθελες και δεν έρχονται στην αγκαλιά σου. Θα σου απαντήσω σε γράμμα κι ας είμαστε πάντα μαζί, μερόνυχτα, να συζητάμε για πίκρες και αγάπες. Θα σου ζητήσω χορό και θα αρνηθείς για χατίρι εγωισμού και θα προτιμήσεις μόνη να στέκομαι σε τραπέζι αδειανό. Περνά ο καιρός και ακόμη χειμωνιάτικα φοράς, θα δικαιολογηθείς "ψύχρα" και μακρυά θα μείνεις για όσο διαρκεί το καλοκαίρι. Αντέχεις, γιατί τα τραγούδια δεν τελειώνουν ποτέ, έταξες!

Αστέρι, φως μου είσαι, λάμψη σε σκοτάδι κι ας έχω τα μάτια κλειστά, φωτεινά αισθάνομαι το γύρω μου κι ας έχω σκοτεινά στην ψυχή. Ένας ολόκληρος ουρανός η σκέψη σου και που να πρωτοτρέξω, να σε γευτώ, να σε αφουγκραστώ! ώρες ως το χάραμα κοιτάζω ψηλά, σταθερό το βλέμμα σε ένα άστρο, μην το χάσω από ματιά καρδιάς. Ήλιος, φως μου είσαι και ξεχωρίζω τα χρώματά σου.

Δυο μάτια θαμπά και αρνούμαι να χαμηλώσω το βλέμμα, γιατί θα τρέξουν δάκρυα μέσα στην αγκαλιά σου. Ανοίγεις παράθυρο, αέρας να στεγνώσει τις σκέψεις και να προχωρήσεις να φύγεις, να ξεφύγεις. Αλλαγή τραγουδιού, γιατί μπορεί αυτό να φταίει που σε μπερδεύει ετούτη την στιγμή. Μάτια φευγάτα όσο κι αν προσπαθούν εικόνες να μην φέρνουν ενώπιόν τους. Φταίει κάτι; ουδείς, η ψυχή σου παραπονιέται και εσύ κάθεσαι και τις κάνεις τα χαΐρια; βρες της μια αγκαλιά, δημιούργησέ την και άστην, θα κοπάσει, κάπως θα ξεχαστεί, έστω για την επόμενη στροφή!

Καφέ στον "ερωτικό"και συνειρμικά η σκέψη πάει σε πράγματα που προσδιορίζουν τον έρωτα. Ένα αγγελάκι με φτερά, αθώο και πονηρό συνάμα, που θέλει εσκεμμένα δυο άτομα να φέρει κοντά,έστω σε σκέψη. Εισβάλλεις σε ένα ήσυχο μέρος, κανείς, οι μόνοι για καφέ, πόσα προδίδει, ένας τοίχος απέναντί μου,γεμάτος στιχάκια. Φράσεις διαβάζω "πως γίνεται χάνοντας εσένα,βρήκα τον εαυτό μου..." και σε όλα ένα παράπονο, απογοήτευση, μοναξιά. Ένας ερωτικός τοίχος, καημού και αλήθειας. Έρωτας, λύτρωση ή μια παραίσθηση; μια ρουφηξιά το καϊμάκι και γλυκό δεν ζητάς. Στον έρωτα τελικά νιώθεις τα πιο πολλά, αλλά σου μένει το μαράζι,γιατί το πιο έντονο ,είναι η απουσία!

Μέσα από τα πάθη σου Χριστέ, τα πάθη μου να κάψω, λύτρωση να βρω στις σκέψεις και καρδιά να εναποθέσω πλάι σου σε ανάσταση ψυχής. Μύρα σε έραναν για τα δάκρυα που έτρεξαν από τα μάτια Σου, για την μέγιστη θυσία, θάνατο δεν φοβήθηκες, όσο την προδοσία των ανθρώπων. Με άνθη σε σκέπασαν για τα ραπίσματα στο σώμα Σου και τα δέχτηκες όλα για να μπεις στον άδη για την ανάσταση όλων μας. Στα μάτια πως να σε κοιτάξω; ταπεινός για να σε προσκυνήσω, μόνο γονατιστός, να με συγχωρέσεις. Εβασανήσθει κι όμως στην αγκάλη σου όλους μας καλείς. Ύψιστε, αναβιώνουμε την Ανάστασή Σου για να πιστέψουμε, να μην ξεχνάμε, να αναπνέουμε, να ελπίζουμε, ακόμη και μετά το τέλος, Εσύ!

υγ: Εύχομαι Καλή Ανάσταση σε όλους μας!

Πρέπει να μου χρωστάς μια αγκαλιά και μην ανησυχείς, δεν το λέω για σένα, αλλά στον εαυτό μου, που όλα τα πιστεύω και ελπίζω για τους άλλους τα καλύτερα και για μένα τα πιο λίγα, τα ελάχιστα. Παράπονο ή κατήγορο, φαρμάκι ή καημός; σε μια πληγωμένη ψυχή τι ψάχνεις να βρεις! σε χαρακώματα παλεύω βραδιές για να ξεφύγω από σκέψεις και να μπορέσω πια να σε αγκαλιάσω στο χάραμα της μέρας. Δυο γραμμές όλες κι όλες και σταματά ο νους από τις τόσες αράδες, πολλές φάνηκαν. Εισπνοή και ξεφυσάς, πρέπει να φύγουν οι καημοί, λες το μόνο "πρέπει", να φύγουν, γιατί μόνο έτσι θα 'ρθει ο μορφέας. Εγωιστής βλέπεις, μονοπώλιο ζητά στις νύχτες σου, κι ας ξέρει πως ουδέποτε θα τον απαρνιόσουν. Πρέπει να μου χρωστάς ένα παραμύθι, ένα για μένα!

Θα ζητούσα μια εικόνα σου, αλλά θα μου αρνιόσουν κάθε μορφή σου, γιατί έτσι πρέπει θα πεις και λήθαργος στο μυαλό, γιατί τόσα χρώματα κι όμως κανένα που να σου μοιάζει. Σταματά ο χρόνος σε μια αγκαλιά, πρέπει να είχε έρθει, έφυγε, χάθηκε, δεν ξέρεις ακόμη. Σταγόνες, αλλά δεν είναι βροχή, αν και θα ήθελες σε θάλασσα να στεκόσουν και να ένιωθες ουρανό στο κορμί σου. Με ρωτάς γιατί πιστεύω στα όνειρα, ένα θα σου πω, δεν τα έχω δει και άρα δεν με έχουν προδώσει. Ευχή στα μάτια σου ετούτη την εικόνα χάρισε μου και πες δυο λόγια για αυτό που αντικρίζουν και εγώ δεν μπορώ να δω. Έρημο και δαύτο το νησί, ένας άνθρωπος δεν φάνηκε ακόμη και είπαν φουρτούνα και είπαν ολόγιομο φεγγάρι, μα πρόβλεψη για ψυχή δεν είπαν.

Κλείνεις το φως και τρέχεις στην αγκαλιά του, έχει σημασία η μορφή του; η ματιά του που θα σε οδηγήσει σε όνειρα, στον κόσμο σου, στον μοναδικό σου κόσμο. Κλείνεις ραντεβού για την στιγμή εκείνη για την εικόνα της και θα περίμενες για πάντα, γιατί ο χρόνος δεν θα κύλαγε δίχως την στιγμή της άφιξης. Σκοτάδι και δεν νοιάστηκες για τίποτα, είναι εκεί, είναι τα αστέρια σε γη, δίπλα σου και όχι σε ουρανό. Πέρασε η ώρα, κάποιος θα γίνει θαρραλέος και θα σε ξυπνήσει, θα ανοίξει το παντζούρι, θα ανοίξεις τα μάτια, αλλά το μυαλό εκεί!

Θα σου πουν κουράγιο, υπομονή, μην υποχωρείς, αυτό κάνω, δεν υποχωρώ σε αυτό που είμαι και σε αυτό που θέλω για μένα. Εγωισμός, ίσως σκεφτείς, αλλά την ευκαιρία μου έδωσα δίχως να στο πω και στα μάτια σε κοίταξα για να σου πω δικά σου λόγια που δεν θα μπορούσες ποτέ να μου πεις και για αυτό σκληρή καταλογίζομαι και υπόλογη, που τέλος θέτω, σε ανοχή και σε υποκρισία. Δεν έχω μάθει στην βόλεψη και φταίω που έχω μάθει να χαρίζομαι, γιατί ψυχές δεν θέλω να στεναχωρώ, παρά μόνο τον εαυτό μου, γιατί αντέχω τα πιο πολλά, γιατί θα βρουν τον γνώριμο δρόμο τα δάκρυα, γιατί σε μια πορεία ο κονδυλοφόρος θα σχηματίσει φθόγγους και θα σου μιλήσουν για αυτά που αποτυπώνει. Ομολογώ, είμαι παιδί του πατέρα μου και εγγονή της μητέρας του και πήρα όλες τις χάρες και το όνομά. Κρίνε με, γιατί σε έχω κρίνει, και θα το δεχτώ, αλλά μην ζητήσεις τίποτα παραπέρα. Σίγουρα φταίω για αυτό που είμαι, αλλά δεν είναι σφάλμα, παράπτωμα μόνο η σιωπή!

Στέλνεις μια αγκαλιά να κοιμηθείς και ας μην την νιώσεις ποτέ. Στην θάλασσα να δροσιστεί και να φυλακίσει την αύρα της στα χείλη σου για το διψασμένο φεγγάρι που σε κοιτά. Στέρεψαν και οι δρόμοι του μορφέα, σε λάθος όνειρα σε οδήγησε και ξέχασε του μυαλού σου τα θέλω. Παρήγγειλες ουρανό για ετούτη την βραδιά, να μην λείπει στην ματιά σου και ας μην έχει ξαστεριά, θα βλέπεις σύννεφα να περνούν, να σκιάζουν το φως του και να ζωγραφίζει την μορφή του για να το φανταστείς όπως το επιθυμείς. Θα ζητήσεις μια αγκαλιά να κοιμηθείς και θα μείνει ξάγρυπνη για όσο χρειαστεί, ο μορφέας δεν ξεκινά ταξίδι δίχως εσέ.

Είχες καιρό να γράψεις, η καρδιά έπαψε να πονά και η ψυχή να την παρηγορεί και βγήκες στην στεριά; να κοιτάξω την θάλασσα μια φορά θέλησα δίχως να είμαι μέσα της, να μην προσπαθεί να με πνίξει, στην αγκαλιά της. Ψέμα η φυγή σου, αφορμή για ακόμη ένα ταξίδι έψαχνες, οδοιπόρος μια ζωή και εσύ. Κρύψε την φλόγα σου και ας κρατάς σπίρτο στο χέρι σου, μείνει άκαπνος ένα βράδυ και σκέψου πόσα φιλιά έκαψες για τούτο σου το πείσμα.
Μια σκηνή η θάλασσα εμπρός σου και μακάρι να μπορούσες να πατήσεις πάνω της.

Αγκαλιάζεις και άδεια η αγκαλιά στέκει, θα φιλήσει το κενό και όσα όνειρα σκεφτεί θα προσευχηθεί να μην τα δει, γιατί δεν θα πιστέψει ούτε και εκείνες τις εικόνες. Ποιος θα πλησιάσει, θα κοπιάσει συνάμα για μια βόλτα, ούτε που θα θελήσεις να μάθεις, γιατί μυστικό πρέπει να μείνει και εσύ παραμιλάς. Θα πεις παραμύθι, γιατί όλα έχουν ψυχή, το πιο απόμακρο, το πιο σκοτεινό, ακόμα και το δάκρυ που στέγνωσε. Πόσα ταξίδια ακόμη για να κοπάσει η ψυχή σου, πες πόσα θελήσεις να είμαι στο πλάι σου, να αγκαλιάζω το κενό και δεν θα ψελλίσω ποτέ λάθος λέξεις.

Θα σου αρνηθούν τα πάντα και μέσα σε ένα γυάλινο κουτί θα σε κλείσουν, μην πεις και σκεφτείς, μην δεις και ονειρευτείς. Θα σε ορκίσουν για να μην θελήσεις ποτέ τον όρκο να σπάσεις και πάρεις το κρίμα. Νύσταξες, αλλά δεν θα σκεφτείς τα όνειρα, την αγκαλιά του μορφέα, παιδιάστικο θα λαλήσουν και ούτε σταγόνα από το άρωμά σου, ούτε μια στάλα από τον ωκεανό σου, ουδείς και ποτέ. Θα περάσουν νύχτες, κάτω από νέο φεγγάρι και πάντα η ίδια σκηνή, η ίδια ματιά, αλλά τόσο διαφορετικά όλα όσα ειπωθούν. Θα σου πουν και θα αντιμιλήσεις, γιατί μια ζωή θα αρνείσαι δυο κόσμους στα μάτια σου.

Η ψυχή τρέχει νωχελικά σε αγκαλιές, να κάτσει, να μπορέσει να δει το ηλιοβασίλεμα και ξέρει πως εκεί δεν θα την αναζητήσει κανείς, ούτε μια τόση δα σκέψη. Πες, μίλα για τις εικόνες που σιωπάς, για την καρδιά που υποσκελίζει τον ήχο της για τον ήχο του κύματος. Εμπρός της ο κόσμος, δίχως ψύχρα, μόνο αεράκι για των ματιών της τα δάκρυα και όλα κυλούν. Ξαπόστασε σε ένα σύννεφο και άγγιξε όσα χρώματα λαχταρούσε και ήπιε νερό, δίχως αλμύρα. Στα μαλλιά της έμεινε η θλίψη και εσύ τα χαϊδεψες. Ψυχή αρνείται να γυρίσει, γιατί εκεί έχει πάντα σούρουπο, πάντα δειλινό, μόνο ματιές!

Σε φύλλα χρυσού τυλίγεις όνειρα, να αποκαλυφθούν στον μορφέα με χάρη και να μην τους αρνηθεί χάρες και χατίρια να κάνει ως το χάραμα. Πήραν την ρότα την σωστή και πλάγιασαν στο άδειο τους κρεββάτι και περιμένουν τα χάδια του να παρουσιαστούν δίχως άλλοτε, δίχως λαλιά. Μια άνοιξη ένα ψυχρό βράδυ, αλλά ουδείς να το πιστέψει, πόσα ξέρεις και δεν θα πεις ποτέ, ούτε στο φευγιό. Υποκλίθηκαν οι μοίρες και επέστρεψαν στην αγκαλιά σου, δεν μπορούν να προδώσουν μυστικά και συνταγές, μόνο τα φιλιά τους να σου πουν πως θα είναι δίπλα σου και ας αργήσουν να φανούν στα σκαλοπάτια σου.

Πάλι εδώ εσύ; τι περιμένεις, τι αναζητάς; δεν κουράστηκες να έρχεσαι πάντα τα βράδια και να φεύγεις μόνος το ξημέρωμα; δεν υπάρχει λόγος, το χάραμα δεν αλλάζει όψη στην ματιά σου και αν το προσπάθησα. Ναυαγός δηλώνεις, μα βρίσκεις τον δρόμο για το φευγιό, για την ακτή και πάλι σε δρομολόγιο. Ανοίγει ο ουρανός αγκαλιά και χάθηκα, σου το είχα τάξει, ένα αστέρι για την λαλιά σου και για όσα έφερες. Να σε τρατάρω ένα γλυκό του κουταλιού, νερό στο μανίκι σου. Τι χρώμα έχουν τα μάτια μου, πες μου, είσαι κάθε βράδυ εδώ, θα πρέπει να ξέρεις την όψη μου να μου πεις, την κοψιά μου, την χαρά μου, την μορφή μου.

Ένα ταγκό ακολουθεί ένα πάθος, θα το προκαλέσει να χορέψει μαζί του και στην αγκαλιά του να λικνιστεί. Ένα φιλί σε άνθος, σε χείλη καταλήγει και σώθηκε το κρασί. Γλυκιά βραδιά, ζεστή σε χειμερινό τοπίο και όχι δεν θα πεις για μια ακόμη φορά. Θα ξεχαστείς στην μελωδία, θα ζητήσεις άλλο ένα, κερασμένο θα σου πει και όσα σου τάζει τα ξεχνάς. Θες την στιγμή του στην δική σου ματιά και παρτενέρ μόλις βρήκες για τον ρυθμό του χορού.
Τελείωμα μιας κίνησης και έμεινες σε αγκαλιά, να κοιτάς ουρανό.

Η ψυχή μου είναι εδώ και περιμένει το άγγιγμά σου να ξαπλώσει, να μπορέσει να κλείσει τα μάτια και να κοιμηθεί, στο νανούρισμά σου. Απόμακρο φιλί και σπάει τα όνειρά της να μείνει ξάγρυπνη, να μην σε χάσει, γιατί θύμηση δεν θέλει να σε έχει, πάντα εκεί παρών στις ανησυχίες της. Θα σε ζητήσει χίλιες φορές στο παραμιλητό της, αλλά δεν θα το παραδεχτεί, γιατί αεροβατεί, γιατί μόνο στην θάλασσα πιστεύει, μόνο σε εκείνην αναπνέει. Είναι εδώ και περιμένει την μορφή σου στο πλάι της.

Πόνος ακούς και τρέχεις να βοηθήσεις, να νιώσεις και να γυρέψεις, να πάρεις πίσω φτερά έστω και σπασμένα για του αγγέλου σου την τύχη. Πληγή και ξέρεις πως να την γιάνεις, γιατί έτσι γεννήθηκες, σε μια εντατική, σε μια θερμοκοιτίδα να παλεύεις για την επιβίωση της ψυχής. Θα ονειρευτείς, θα σκεφτείς μάτια και βλέμματα, αλλά για να έχει παρέα ο μορφέας τα βράδια στην αγκαλιά σου. Δύστυχος και δαύτος, ένα ράκος να πρέπει να σε σε δημιουργήσει σε εικόνες, να πει πως είσαι εσύ και να συστηθεί από την αρχή, γιατί ξέρει πως δεν θα σε αναγνωρίσω. Δάκρυ θα δεις και θα πιεις γρήγορα το σφηνάκι σου, πάνω σε μια ευχή. Όχι μην πεις, σε κατέχω, γιατί έτσι είμαι.

Θα είναι σκοτάδι και δεν θα δεις κανέναν και ας σε κοιτούν κατάματα. Θα βυθιστείς σε σκοτάδι και ας κρατάς φως στην ψυχή για να νιώσεις στο κενό πως πορεύεσαι. Είναι οι στιγμές που σε νοθεύουν, που αραιώνουν τις σκέψεις και ισορροπείς στην άκρη της θάλασσας, στο δικό σου κουρέλι και είσαι μόνο ένα λεπτό μακρυά από όλα. Θα είναι ψυχές αυτές που θα σε αγκαλιάσουν στο ταξίδι σου και πως να τις απαρνηθείς για το δικό σου καπρίτσιο, δειλός μην γίνεσαι. Καταιγίδα σε ωκεανούς και ακόμη να τρομάξεις; να φοβηθείς; όχι ένα χάδι είναι για σένα, μια έντονη στιγμή, ένα σημάδι για να σε ξυπνήσει και να σε φέρει πιο κοντά!

Ψυχή σε αγκαλιά να μιλά με τις ώρες, να μοιρολογεί, να παραπονιέται, να χαμογελά, να εξιστορεί εικόνες από έναστρο ουρανό και να μην χορταίνει στιγμή την ματιά. Έφτασε το σούρουπο συλλογίστηκε και είπε ένα παραμύθι, το νανούρισμά της σε τούτη την αγκαλιά και δεν γύρεψε τίποτα, μόνο να την κρατά, έως ότου τα βλέφαρα κλείσουν και θελήσουν όνειρα να γλυκάνουν στην μορφή σου, γιατί εσένα θα έχουν δει. Ό,τι ξέχασα να πω, στην φωτιά ρίξτο να μας ζεστάνει, σημάδι μην αφήσει και όσα φιλιά δεν ζωντάνεψαν ούτε στου μορφέα τα μονοπάτια, στολίδια στην σκέψη.

Θα αφήσεις τα δάκρυα να φύγουν και θα σε ρωτήσουν, γιατί , αφού στα μάτια σου έχουν δει τόσα και καρτερούσαν τόσα να γευτούν. Κυλούν στο πρόσωπό σου και μετανιώνουν για όσα σου είπαν, πως θα έμεναν για πάντα, δεν ήξεραν την υφή σου. Καταλήγουν στον λαιμό σου , λιμνάζουν και δροσίζουν την ψυχή σου. Θα αφήσεις όλα να χαθούν, να ξεχαστούν, έχεις συνηθίσει, θα έρθουν άλλα σαν θυμηθείς, σαν βουρκώσεις. Έχει σημασία το πως νιώθεις; αν λυπάσαι, αν έχεις χάσει σε αυτό το παιχνίδι που στοιχημάτισες καρδιά; πειραγμένα ζάρια, σημαδεμένο χαρτί στο μανίκι σου, ξέχασες πως έκλεψες πρώτη.

Καφέ το χρώμα σου, γήινο, ζεστό, έτσι πρέπει να είναι. Σε κορμό δέντρου ή σε χώμα και εγώ νερό που θα πέσει πάνω του να ξεδιψάσει, να γιάνουν οι ρωγμές. Αεράκι σε νύχτα που παίρνει σύννεφα το φεγγάρι να δεις στου ονείρου σου τα ταξίδια. Θα ξαπλώσεις στην αγκαλιά της να χαζέψεις ουρανό, βρίσκεσαι μέσα του, αλλά δεν αγγίζεις. Πράσινο το χρώμα σου, όπως τα φύλλα την άνοιξη, ζωηρά και κρύβεις άνθη. Δεν θα ρωτήσεις τίποτα, μόνο την ψυχή σου θέλεις εκεί, να ζει στην γη με την σκέψη σε αστέρι μακρινό.

Ταξίδι τα σύννεφα στα μάτια σου, θα περάσουν και θα μείνουν οι διαδρομές τους στο μυαλό να γαληνεύουν την μορφή σου. Ήρεμη και η θάλασσα αν και είπαν φουρτούνες, άνεμοι κι όμως αυτό το αεράκι το ξέρεις, δεν μπορεί να είναι έτσι. Φιλιά στον λαιμό, πονηρό που είναι το άτιμο ώρες ώρες και δεν πρόλαβες να του πεις ένα γεια, του αγγέλου που δεν θα φανερωθεί ποτέ, γιατί ξέρει πως θα μείνεις εκεί να τον αναζητείς, πάντα, σαν τον δεις. Ένα παραμύθι στα χέρια σου, αφήνει σημάδι στην σκέψη, να βρίσκεις πάντα το μονοπάτι που μπήκες, μην σταθείς, ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα, σε ξεγέλασε ετούτος ο ουρανός. Αν στάλες αισθανθείς στο πρόσωπό σου, κόπιασε κοντά, αγκαλιά.

Θα κλείσεις τα μάτια να ονειρευτείς την μορφή του, ένα χαμόγελο, αλλά πιο πολύ τα μάτια του. Θα περιμένεις την στιγμή που θα σε κοιτάξει, γιατί θα το θελήσει να σου πει να μην φύγεις ποτέ. Δάκρυα σε όνειρο δεν πρέπει να υπάρξουν, μην σκεφτείς, άσε να είναι δίπλα σου για ετούτη την αφορμή και πιες την γουλιά από το ποτήρι του, μυστικά θα έρθουν και θα ξεχαστούν πάνω σε φιλί. Θα ακουστεί η ίδια μελωδία πιάνου στο πέρασμά του και μην κοιτάξεις, δε θα μπορέσεις να συγκρατήσεις κάτι και θα αναζητείς το ίδιο κάθε φορά. Μορφέας παρήγορος που πάλι εκείνον θα γυρέψεις για το όνειρο.

Ψυχή θλιμμένη σε μια αγάπη όπως το ρόδο, θα μαραθεί. Παραμένει στα χέρια, στα χείλη να μοιράζεται τα χρώματά του, να φέρνει αναμνήσεις σε χείλη και εγώ πως βρέθηκα μάρτυρας; βήμα σε νερό να ξυπνήσεις, να αφήσεις το άνθος εκεί να επιπλεύσει, να ταξιδέψει, να φύγει μακρυά σου, να μην το δεις να αλλάζει, να μην αλλάξει μορφή. Ζήτησες κάτι, μια ανάσα στο πλάι σου και όλα χάνονται πιο γρήγορα και από το δειλινό. Θα χαζέψεις τα πουλιά που φεύγουν, που μπορούν και πετούν πέρα από τούτο τον ουρανό και ξέρουν τον πηγαιμό τους. Θα ξανάρθουν, θα ελπίσεις να φέρουν και ένα φιλί από τα μέρη τους, ένα δικό σου γνώρισμα.

Είμαι μακρυά, να μην αγγίζω, να μην νιώθω και πως να σε αποχωριστώ μετά. Ματιές όμορφες, απλές, περίπλοκες για τον νου και σκορπούν οι ήχοι από τις νότες ετούτου του τραγουδιού. Σε πικάπ καρδιές δημιουργούν γρατσουνιές, ρωγμές, γοητευτικές για όποιον κοιτάζει, από κάτι θυμίζει παρελθόν. Νανουρίζεις ξένες αγκαλιές, θα ξεχαστείς και κάποιος θα σε ξυπνήσει στο τέλος του προορισμού. Φτάσαμε εκεί; σε ζητώ να είσαι παρών, ποτέ θύμηση, ποτέ ανάμνηση Μην κρύβεις τον χειμώνα, ο μόνος τρόπος να διατηρήσεις το άνθος. Στο τέλος, εγώ!