Τελικά καταλήγω στο πόρισμα της μοναξιάς. Περνά ο καιρός και ξεθωριάζουν όλα, μένει το ίδιο συναίσθημα που υπήρχε πάντα μέσα σου και απλά το βλέπεις να έχουν περάσει τα χρόνια δίπλα του, μέσα σου.
Πόσο άσχημο είναι, να ξέρεις αυτό που θέλεις, το πως κανακεύεις τον εαυτό σου από όσα σε πληγώνουν και να παραμείνεις σταθερή, ανεξαρτήτως πληγών, αντοχών, κούρασης. Σε φιλώ κι ας πιστεύουν όλοι στο σκάρτο του είναι σου, κάτι θα είδα, κάτι θα βρήκα και σε αγάπησα, μπορεί, το σκάρτο του είναι μου. Στον ύπνο μου είδα να καπνίζω, άφιλτρο, είχα τόση έντονη την επιθυμία να νιώσω τον καπνό να κατεβαίνει στον λαιμό μου και να στέκεται ο κόμπος εκεί, σαν να μην φεύγει ο καημός.
Συμπέρασμα, η μοναξιά για να μπορώ να ακούω την βροχή που πέφτει έξω από παράθυρο, πάντα ανοιχτό.