Θα έπρεπε να βουλιάζει, αλλά εσύ το βλέπεις να επιπλέει και να απομακρύνεται από εσένα. Κάπου αλλού μπορεί να ανθοφορήσει, να αναπνεύσει και να πει δυο λόγια. Ακούς την ανάσα σου, ενώ τρέχεις να το προλάβεις και σταματάς, στην όχθη, σε τρομάζει το νερό. Μια στιγμή έφτασε για να σε παγώσει αιώνες. Σε ξυπνούν ήχοι από φωνές, ξέχασες πως κοιμόσουν σε κόσμο ουτοπικό, εγκλωβισμένη σε εικόνες που θαρρείς δικές σου, αλλά δεν τις έχεις ζήσει ποτέ.
Έχω υποσχεθεί στον εαυτό σου, να παραμείνω εδώ, ώσπου να σε αντικρίσω.