Ειδυλλιακό δειλινό

Κόλλησα στην ματιά σου, ώρες πρέπει να έχουν περάσει από εκείνη την στιγμή που τα πρωτοείδα, μπορεί να είναι και αιώνες και να έχω μείνει μετέωρη σε κόσμο, σε απόκοσμο, στο απέραντο που βυθίζεται η ψυχή σου.
Να σε νιώσω θέλω, να απλώσω χέρια σε κορμί, να φιλήσω χείλη γλυκά, τρυφερά, που το μόνο που γυρεύουν είναι την αίσθηση του δέρματος.
Δάκρυσε η ψυχή στην εικόνα, μάτωσαν τα χείλια από την ηδονή.
Κόλλησα στα μάτια σου, στο χρώμα το καθαρό, το απόλυτο, που μοιάζει σαν μια ειδυλλιακή παραλία, εικόνα του μυαλού.

Ήμουν παιδί

Ήμουν παιδί δεν σε γνώριζα, ήρθα και έκατσα κοντά σου, να ακούσω την ιστορία σου. Δάκρυσα χωρίς να συνειδητοποιώ τον λόγο, ήμουν παιδί δεν γνώριζα. Δεν είχες πόνο, είχες πίκρα στα λόγια, γιατί σε πλήγωσαν άνθρωποι, Θεός και η ψυχή σου που ήλπιζε.
Μεγάλωσα, ήρθα και κάθισα παραπέρα, για να δω την εικόνα σου, αν νιώθει τα ίδια, αν είμαστε ίδιοι ή ξένοι.
Έζησα τον πόνο, ένιωσα το καημό σου, αλλά παραμένω λίγο πιο μακρυά σου και αυτό γιατί δεν είμαι παιδί πια.
Να απλώσω το χέρι; να σου δώσω ένα φιλί; κι αν με πληγώσεις; αν μου θυμώσεις; γύρνα, κοίταξέ με και θα έρθω να σου πω, πως ο καημός περνά, αν τον αφήσεις να ειπωθεί και να χάσει την δύναμη που του παρέχει το κορμί.
Ήμουν παιδί δεν γνώριζα, ήρθα δίπλα σου και σε ζήλεψα.