Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Αλλαγή χρόνου

Όλοι μετρούν ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα , δικαιολογίες μέσα σε ένα μίζερο περιβάλλον. Εγώ; ψάχνω δικαιολογίες για ευχές, δεν είναι δικές μου, απλά τις χαρίζω, τις εναποθέτω κάτω στο δέντρο σου, πάνω στο πανί του πλοίου σου. Τόσα λαμπάκια, τόσα στολίδια και δεν μπόρεσα να βρω κάτι να ταιριάζει. Είναι τόσο μικρό το φυλαχτό μου, δώρο, που δεν θα το έβλεπες ποτέ, παρά μόνο τώρα στην αλλαγή του έτους. Τώρα που θα σβήσουν όλα για δευτερόλεπτα και για μια στιγμή θα ξεχωρίσει στο μαύρο.
Όλοι ανταλλάζουν φιλιά και εγώ αντίθετα σε όλη την μάζα έχω μείνει σε μια εικόνα, την πιο μελαγχολική, αλλά στο τέλος μου δίνει ανάσα και η ψυχή χαμογελά.
Όλα είναι μια ιδέα μέσα στο μυαλό, όλα είναι πιο πέρα από εμένα, όλα είναι τόσο κοντά που αν άνοιγα αγκαλιά θα ήσουν ήδη μέσα!

Περνά με κόκκινο και κοιτά την διάβαση που πέρασε πίσω με την άκρη του ματιού του από τον καθρέφτη. Επίκινδυνος θα προτρέξεις να του πεις, αλλά δεν πρόσεξες πως οι δρόμοι είναι αδειανοί, πως η ώρα είναι ξεχασμένη και πως ο φάρος της αστυνομίας ήταν αναμμένος εξ' αρχής.
Φυγαδεύει τον καπνό από μια μικρή χαραμάδα. Γλιστρά τόσο απότομα , όσο αλλάζει ταχύτητες. Επόμενος ελιγμός και πρόλαβε και πάλι το φανάρι. 
Υγρό το μονοπάτι, μα δεν πρόσεξες πως ακολουθεί περπατημένη οδό, ίδια διαδρομή, ίδια πορεία.
Περιμένεις πεζός να διασχίσεις τον δρόμο, σε μια άκρη, στην κόψη του πεζοδρομίου. Βήμα και σε πήρε μαζί του.
Περνά το χέρι του από το τιμόνι, γροθιά, έντονη η πίεση πάνω στο πεντάλ και έπιασε την νότα στην φυγή.
Κατεβάζεις αργά σε μια στροφή το φερμουάρ από το παλτό σου, επικίνδυνο πολύ να σκεφτείς, όταν εκείνος δεν κοιτά.
Προσπερνά, νοητά και θα φτάσει ως εκεί που έχει προβλέψει, στο κόκκινο φανάρι!

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Να κρυφτώ στην αγκαλιά σου σαν παιδί που κακοξύπνησε και γκρινιάζει, που όλα του φταίνε και θέλει να κλάψει, όχι γιατί το πείραξε κανείς, απλά επειδή τα όνειρα ήταν γλυκά. Ξέρει πως θα το νανουρίσεις πάλι, πως θα νιώσει ασφάλεια και θα σωπάσει γρήγορα στα χέρια σου, μονάχα. Θα το τοποθετήσεις και πάλι στο κρεβάτι του, θα τακτοποιήσεις τα ζεστά του και θα χαϊδέψεις τον μορφέα για να είναι και πάλι καλός μαζί του. Να γλιστρήσω στην αγκαλιά σου, να σε αισθανθώ φευγαλέα και να μην πιαστώ από τα χέρια σου, να βρω τον τρόπο να ξυπνήσω να δω την ματιά σου. Είναι προτιμότερο να έχω ανοιχτή την ψυχή την στιγμή εκείνη, στο χουζούρι να νιώσω φιλί και να αφήσω μια ανάσα πάνω σε δέρμα δικό σου.
Δάκρυ όχι επειδή κάποιος μου έκανε καζούρα, απλά το όνειρο είχε την εικόνα σου.

Πηγή

Βρίσκομαι στην πηγή και κοντοστέκομαι στο περίγραμμά της. Έτσι έχει οριοθετηθεί, έτσι έχει δημιουργηθεί και δεν τολμά ουδείς, παρά μόνο η ίδια να διαφοροποιεί στο πέρασμα των χρόνων την μορφή της. Θα σου πω αλήθειες, θα κρυφτώ να μην φανερωθώ, σίγουρα είναι σκέψεις άλλων, όχι της ψυχής κομμάτι. Όσα λένε πρέπει να υποστηρίξω, να χαθούν τα ίχνη σου, ώστε να μην τολμήσει ουδείς να με πικράνει. Μια χούφτα από το νερό σου, αρκετή να γευτείς μια γουλιά ουρανό, μια στάλα πνοή.

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Οδοιπορικό

Το όνειρο κατεβαίνει στα μάτια σου ταπεινό και ανάλαφρα. Θα δέσει τα βλέφαρα για δευτερόλεπτα και θα σε πάρει μαζί του σε απέραντο ταξίδι. Απροσπέραστη η σκέψη από καθετί, ρίχνει σκόνη να σε απομακρύνει πιο πολύ από εικόνες ρηχές. Θα σου φανούν οικεία όσα δεις και θα αναγνωρίσει το μυαλό στιγμιαία στο φως όσα ανακαλύψεις. Και θα σε γλυκοφιλήσει ο μορφέας και θα σε κάνει να βιώσεις σε κατάσταση ύπνου πιο πολλά από όσα θα ήθελες να ξέρεις πως υπάρχουν για να σε αποστασιοποιήσει. Νωχελικές ανάσες προδίδουν τα σκηνικά και θα ανασηκωθείς αργά για να περπατήσεις ξυπόλητη ως την πλώρη.
Ένα φιλί φανερώθηκε, αρκετό να σε ξυπνήσει, λίγο για να σε κρατήσει.

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Ο χωρικός


Μια φορά κι έναν καιρό, όπως ξεκινούν όλα τα παραμύθια σε μια χώρα μακρινή ζούσε ήσυχα και αμέριμνα ένας χωρικός.  Φρόντιζε τα ζώα του και έβγαζε το ψωμί του από αυτά και ζούσε την οικογένειά του.
Όλα κυλούσαν ήσυχα, με τους ίδιους ρυθμούς κάθε μέρα, ώσπου έτυχε και πέρασε από μια κοντινή φάρμα για να δώσει στον ιδιοκτήτη , τυρί και κρέας που του είχε παραγγείλει. Αντίκρισε για πρώτη φορά στην ζωή του έναν άγγελο, μια πριγκίπισσα. Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, σε τούτη την χώρα οι πριγκίπισσες και τα πριγκιπόπουλα εργάζονταν όπως όλοι οι χωρικοί για να γνωρίζουν πως ζουν οι πολίτες τους, να εκτιμούν όσα έχουν και να τους βοηθούν σε ό,τι είχαν ανάγκη. Έτσι και η πριγκίπισσά μας, δεν είχε πολλές μέρες που είχε φτάσει στο συγκεκριμένο σπιτικό για να τους βοηθήσει με την φάρμα τους, καθότι ο αφέντης του σπιτιού ήταν άρρωστος.
Ο χωρικός μας θαμπώθηκε από την ομορφιά της. Κατάμαυρα ίσια μαλλιά, που πάνω τους αντανακλούσε το φως της μέρας και την νύχτα ολόκληρος ο ουρανός. 
Παρέδωσε την πραμάτεια του στον αφέντη του σπιτιού και έφυγε. 
Παρόλο που μια πριγκίπισσα εργαζόταν σε ένα απλό σπίτι, δεν επιτρεπόταν να της μιλάει κανείς άλλος, πέραν όσων ζούσαν σε αυτή την οικία.
Γυρίζοντας στο σπίτι του ο χωρικός, συνειδητοποίησε πως δεν μπορούσε να βγάλει μιλιά. Τρομοκρατήθηκε, δεν ήξερε τι να κάνει. Η γυναίκα του τον είχε φωνάξει αρκετές φορές και εκείνος δεν είχε απαντήσει.  Δεν ήξερε πως την πριγκίπισσα την είχαν καταραστεί μικρή, να μην μπορεί άντρας να την κοιτάξει στα μάτια, όποιος τολμούσε  θα έχανε την φωνή του. Η κακιά αδερφή του βασιλιά, ζήλευε το κορίτσι για την ομορφιά της και τα υπέροχα μαλλιά της και αντί για ευχή σαν γεννήθηκε, της έδωσε κατάρα.
Ο χωρικός δοκίμασε πολλά γιατροσόφια, αλλά τίποτε δεν επανέφερε την φωνή του. Η γυναίκα του τον χώρισε, γιατί ρώτησε και έμαθε τι είχε κάνει ο άντρας της εκείνη την μέρα και ζήλεψε τόσο που θεώρησε πως την είχε προδώσει.
Από  τότε ο χωρικός ζούσε μόνος, όποια γυναίκα τον πλησίαζε έφευγε απογοητευμένη, διότι δεν έπαιρνε μιλιά από εκείνον. Ποια να πιστέψει πως έφταιγε μια κατάρα;

Τα χρόνια περνούσαν, αλλά ο χωρικός δεν ξέχναγε στιγμή την πριγκίπισσα, πήγε πολλές φορές στην κοντινή φάρμα που την είχε πρωτοδεί, αλλά άφαντη.

Ένα βράδυ ο χωρικός πήγε στην τοπική ταβέρνα να πιει ένα κρασάκι να ξεχάσει  το κακό που τον είχε βρει, μήπως ξέχναγε επιτέλους και την μορφή της. Στο μπαρ καθόταν μια κοπέλα, με μακριά ίσια μαλλιά, μαύρα. Σκέφτηκε ο χωρικός πως αποκλείεται να ήταν εκείνη , κι όμως σαν ζύγωσε κοντά και είδε τα μάτια της, μια φωνή ακούστηκε να λέει « αγάπη μου». 
Ναι ήταν ο ίδιος, μετά από τόσα χρόνια το μόνο που έπρεπε να είχε γίνει για να λυθεί η κατάρα ήταν  να την ανταμώσει βράδυ, αλλά όχι κάτω από ουρανό.
Η πριγκίπισσα γύρισε, τον κοίταξε και έπεσε στην αγκαλιά του κλαίγοντας. Πρώτη φορά άκουγε να την αποκαλεί κάποιος έτσι . Αφού της σκούπισε τα δάκρυα ο χωρικός, κάθισαν και ήπιαν ένα ποτό. Μίλησαν για όσα είχαν γίνει, όλα αυτά τα χρόνια της μοναξιάς. Η πριγκίπισσα δεν μπορούσε να παντρευτεί κανέναν και ο χωρικός, δίχως φωνή ήταν αδύνατον να ξανακάνει οικογένεια.
Η ώρα πέρναγε και είχαν μείνει μόνοι στην ταβέρνα. Η πριγκίπισσα έγειρε στον ώμο του και εκείνος της χάιδεψε τα μαλλιά με ένα γλυκό φιλί.  
Ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας μετά από ώρες πήγε να τους πει να φύγουν για να κλείσει και εκείνος να πάει να ξεκουραστεί, αλλά προς έκπληξη του δεν απάνταγε κανείς. 
Είχαν κοιμηθεί  ο ένας στην αγκαλιά του άλλου για πάντα.

Please disturb

Θα ευχόταν η νύχτα να μην ήσουν η μέρα για να μπορούσε να σε κοιμίσει σε δικό της φως. Θα έβρισκε χίλιους τρόπους να σε κρατήσει σε πέπλα άστρων, σε σκηνικά με λάμψη φεγγαριού, να έχεις να λες σαν ξυπνήσεις μονάχα για δαύτην. Θα φανεί ο ψεύτης την ημέρα και θα σου πει πως αυτά δεν γίνονται, πως η νυχτιά μόνο να κλέβει ξέρει από τον ήλιο και να τον αντικατοπτρίζει. Πως όσα κι αν δεις σε εκείνην, δεν υπάρχουν πια, είναι οράματα από περασμένους αιώνες. Θα ορκιζόταν η νύχτα να μην ξημέρωνε, να μην αποτελούσε σχέδιο θεών και να μην την απομάκρυναν από την ύπαρξή σου σαν άνοιγες τα μάτια.
Δεν θα μπορούσα να είμαι κάτι άλλο, σε ό,τι διαλέγω, επιλέγω να φτιάχνω αστέρια για τον ουρανό σου, να παριστάνω μοίρα και να ξεγελώ το κοινό στα παραμύθια.

Νήμα

Ζωγραφίζει η σιωπή τα σκέρτσα της και εσένα κάνει κομπάρσο. Θα παίξεις όπως πάντα έναν ρόλο μικρό, μα ουσιώδη για την συνέχιση της ιστορίας μας. Θα σε καθοδηγήσουν θνητοί στον βωμό σου και θα ψελλίσουν όρκους, κάποια δυσνόητα τραγούδια για να πείσουν πως έπραξαν τα καθώς πρέπει και φύλαξαν την τελευταία λέξη για σένα. Δεν πρόλαβα να νιώσω τίποτα, ήταν όλα ξαφνικά και το φεγγάρι προχωρούσε, δίχως να κοιτά κάτω στην γη, αν τα δάκρυά του έπεφταν πανω μου, αν το φως του ακολουθούσα πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας.
Καλύπτονται τα ίχνη σου στην σιωπή, άλλος να μην σε γυρέψει στα λημέρια σου. Πίνεις όπως πάντα μια γουλιά και ξεδιψάς, είναι αρκετή για να κατέβει ο καπνός και να ανασάνεις. Μυστήρια η φύση σου, αυτό το μυστικό είναι που σε αντιλαμβάνομαι περισσότερο από τον καθένα, είναι αυτό που κρατά πύλες ανοιχτές ως τα όνειρα. Κάπως έτσι θα πεις νανούρισμα, κάπως έτσι θα φιλήσεις χείλη στεγνά, μα πρόθυμα να πουν το όνομά σου στο τέλος της μέρας. Η κλωστή περνά την βελόνα και ασφαλίζει τα κενά, δεν θα πεις ποτέ αν κρυώνεις, αν χρειάστηκες μπαλώματα. 
Θα σε προδώσουν οι πάντες, γιατί έτσι σου αρμόζει, να υπάρχεις μόνη, όχι μοναχική, να νιώθεις όσα δεν θα αγγίξουν ποτέ.

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Βροχή

Θέλω να πατήσω ξυπόλητη στα απόνερα, στα υγρά ασφάλτινα δρομάκια, να γειωθεί η ύπαρξή μου. Στο στοιχείο μου προδίδω τα βλέμματά μου και σωπαίνω πλάι στο χώμα. Μου ετοιμάζει κρεβάτι νυφικό η μοίρα και εγώ ανήμπορη να ψελλίσω φυγή, αμήχανα στέκομαι από πάνω του. Νιώθεις ψυχές καθώς κυλά το νερό. Στάλες ψυχρές πάγωσαν στις άκρες, στα αυλάκια και παίζω στα νταμάκια των πεζοδρομίων. Ξέρω πως είσαι εκεί, πως παρακολουθείς κάθε κίνηση, πως δεν αφήνεις την ματιά μου να σε τσακώσει και να σε καταδώσω στον πολισμάνο.
Θέλω να περπατήσω στις μύτες των ποδιών μου και να σκορπίσω υγρά φιλιά στην ύπαρξή σου. Θα γκρινιάξεις ή θα παίξεις μαζί μου μπουγέλο σε τούτο το χειμωνιάτικο απόβραδο;!
Ξέρω πως θα επιλέξεις να είσαι η βροχή σε τούτο το παιχνίδι.


Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Κόμη

Χάνοντας όνειρα άνοιξε ένα αλεξίπτωτο, καθώς έπεφτα σε αγκαλιά. Δεν ήταν απότομη η πτώση, δεν ήταν παράξενο που σε κοιτούσα στα μάτια, ενώ σε άγγιζα πρώτη φορά. Κάτι περίεργο, κάτι ιδιαίτερο για να θυμάσαι. Η γεύση σου στο στόμα μου, δεν γίνεται, παραισθήσεις, θα πεις και θα γυρίσεις πλευρό. Πόσα πρέπει να ξέρω ακόμη για να πειστείς πως σε νιώθω, πρίν φανείς. Δύσπιστος θα φέρει εις πέρας την αποστολή του και θα παραδώσει στις αρχές τα  ευρήματα. Δεν μπορείς να πεις πως έχασες, ήταν καταδικασμένο εξ αρχής. Τι θα θελήσεις, δεν θα πεις, να αρχίσω να γράφω, να εξιστορώ;
Εξιλεώνοντας όνειρα με το φάσμα του κόσμου, τα δάκρυα πιάστηκαν στα αστέρια.

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Ιδιοσυγκρασίες ίδιες, μα αντίθετες. Στροφή και θα βρεις ευαισθησία, αναπνοή και θα δεις αντοχή.  Δικαιολογίες, όσες θες θα σου βρουν, θα σου πουν για να έχουν στιγμές σε ήλιο. Να καίει την επιδερμίδα τους, μαλλιά να ξανοίγουν από την αλμύρα και να λιώνουν φιλιά . Μια Κυριακή η προσμονή τους, πέρα από κάθε στερεότυπο. Πρέπει να είχαν ανταμωθεί κάτω από φεγγαριού λυχνάρι, έπρεπε να ήταν απών ο μορφέας και τους έχρισαν φύλακες. Δεν μπήκαν ποτέ σε πειρασμό, σε διχασμό, γιατί οι ματιές δεν απομακρύνθηκαν ποτέ.
Κλίμα γνώριμο και υγρό, φτάνει ως το κόκκαλο η αγκαλιά, πιο εύκολο να πειστείς πως είναι η βασική ροή της ζωής.
Ξεσηκώνουν τα πλήθη για να μπορούν να περνούν απαρατήρητοι στο φευγιό τους. Χαμόγελο το μόνο που συγκρατείς από δαύτα τα ξωτικά, το μόνο που ξέρουν για να σου κλέψουν ένα δάκρυ.

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Διαγωνισμός παραμυθιού

Για πρώτη φορά, συμμετέχω σε διαγωνισμό παραμυθιού!
" Ουράνιο Τόξο σε γκρι φόντο"
Η ψηφοφορία θα πραγματοποιείται 16/12-25/12 

 http://www.milosxotikon.gr/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85/%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%BF%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%B9%CE%BF%CF%8D

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Αίσθηση

Πόση μοναξιά πρέπει να έχεις βιώσει που στέκεσαι εμπρός μου και σωπαίνεις μέσα σε μια αγκαλιά; και ήταν τόσο έντονη που δεν μπόρεσες να δραπετεύσεις από της ψυχής σου τα θέλω; ποιος αντέχει μάτια μου! Ξέρω πως λόγια δεν χρειάζονται, παρά μόνο πράξεις να τρέξουν σε κορμί  για να νιώσεις πως υπάρχουν όρια. Μην σταθείς σε έναν τίτλο, σε έναν στίχο, δεν έχει  σημασία αυτό, μα η ουσία που γίνεται αντιληπτή, η στιγμή που γίνεται αμηχανία, το να αισθάνεσαι την ανάγκη μιας παρουσίας.
Λόγια, ποια να πρωτοπείς; και έτσι μένουν όλα άγραφα, να δημιουργούν  την μνήμη, γιατί είναι σημαντικά. Έχεις αντιληφθεί μια ύπαρξη πιο έντονα από την δικιά σου, έχεις αφουγκραστεί την ψυχή της τόσο έντονα, που δεν χρειάστηκε μιλιά, παρά μόνο ένα βλέμμα.
Δεν θα χρειαστεί ποτέ να αιτιολογηθείς ενώπιων μου, γιατί δεν θα στο επιτρέψω.
Να ανήκεις πάντα σε σένα, να ορίζεις ως μικρός θεός, τις πραμάτειες σου και την μοίρα σου, γιατί άνεμος είσαι, πηγή, φως.

Παρουσιολόγιο

Καθόρισε εσύ το λάθος και το σωστό, λίγη σημασία έχει για μένα, αρκεί το φιλί σου να αναζητεί χείλη ζεστά και γνώριμα. Ξημέρωμα, πρόσχημα να κοιμηθείς, αυτό άλλωστε σου αρέσει, να χαζεύεις όλα όσα οι άλλοι βρίσκουν ανιαρά και δεδομένα στην νυχτιά τους. Ουρανός, το προσκέφαλο, αστέρια τα μόνα που σε σκεπάζουν, ενώ την ίδια στιγμή θα ήθελες να είσαι ο μόνος που τα αποζητάς. Ώρα για παραμύθι, μα ποιος τα πιστεύει αυτά τα πράγματα; σκέψεις ενός μυαλού, μιας ψυχής, όταν το σώμα νιώθει σε τούτη την διάσταση, κατάλοιπα από κάπου θα είναι. Βρες τους πρωταγωνιστές, ποιος θα υποδυθεί ποιον και εγώ απλά θα σκηνοθετήσω τα αποφθέγματά τους. Να τρέξω θέλω, αλλά ξέρω πως θα σταματήσω απότομα μπροστά σου. Διεύθυνε τις ώρες και τις μέρες και εγώ θα σου πω ένα σωρό δικαιολογίες, πάντα αιτιολογημένες, να έχω λόγο στην φυγή.

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Δημιουργία

Αμαυρώνετε το όνειρο από την σκέψη, ενώ το κορμί είναι αφημένο στα χέρια του να ανασαίνει από την πνοή του. Έτσι της φάνηκε το σκοτάδι, μα ήταν η γαλήνη που έσβησε κόσμους και έννοιες. Μέσα στο μαύρο ξυπνούν οι αισθήσεις και ξαγρυπνούν πλάι με την αυγή. Η πιο μαγική εικόνα. να φωτίζει το πρόσωπό του, να δημιουργούνται σκιές, να φέγγει η μέρα μαζί του. Αγκάθια γύρω από σώματα κανείς να μην φτάνει να αγγίζει, παρά μόνο όσα επιθυμούν. Θα άφηνες την τελευταία σου ματιά εκεί, αν στο επέτρεπαν. Δεν θα μπορούσες να έχεις σκεφτεί, να ζητήσεις, να φανταστείς. Όλα ζωντανεύουν, όλα σιωπούν.
Υπομονή στο πρώτο άκουσμα, στην πρώτη ευχή. Να σταθεί, να αντέξει, να σε καθρεφτίσει σαν όμοιό σου. Μέσα σε όλο αυτό, οι επιλογές, δικές σου, να σου ανήκει κάθε τι που επιθυμείς, γιατί το κέρδισες, επάξια.

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Δημόσια κατακραυγή του θύματος. Σε πρώτο φόντο η αναπαράσταση του εγκλήματος με ίδιους κομπάρσους την τύχη και την μοίρα. Η ένταση του πόνου πρέπει να είναι η ίδια, να μην ξεφύγει στιγμή η ματιά του. Σκιαγράφηση του σκηνικού του εγκλήματος και το κρίμα πάνω σου που ζητάς. Μάρτυρας βρέθηκε να κατηγορήσει δήμιους και πάλι σου δόθηκε χάρη. Μια νότα από βροχή υπήρξε αρκετή να αλλοιώσει τα ίχνη και να χαμογελάσεις ειρωνικά που την έβγαλες "καθαρή" μια ακόμη φορά.
Απομακρύνθηκαν όλοι από τον τόπο του πεπραγμένου, ευκαιρία να δικαιώσεις τους καλοθελητές, μαχαιριά στο χώμα.

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Άγγελος

Νιώθεις τις σκιές, τον όγκο τους και την πυκνότητά τους. Τρέχει υγρό στοιχείο μέσα τους και φτάνουν οι ήχοι πιο γρήγορα στο κορμί τους. Ένας παλμός χτυπά πάνω σε καρδιά να σπάσει γυαλί να μπει μέσα της, να ανασάνει σε όνειρο κρυφό και απόμακρο. Τελευταία ευκαιρία το μεταμεσονύχτιο εγερτήριο να κυλιστείς σε υπόγεια διαδρομή για της ψυχής του το θέλημα. Ένας άγγελος με μαύρα φτερά, ένας άγγελος με παραδομένη φυγή στο χάσιμο της ύλης. Πατάς πάνω της, ένα βήμα πιο πέρα η κορύφωση. Ξέρεις τι θα αγγίξεις; φιγούρα αλλιώτικη, αέρινη, νωχελική, δική σου ως το φωτοστέφανο. Κάποιος πρέπει να ελαφρύνει το φορτίο, κάποιος να πει αντίο, κάποιος το φιλί να κάψει στην σιγή της σκιάς.

Πολύ μικρή για να κρατήσεις τα προσχήματα και να μην εκφράσεις ανησυχίες. Βουρκώνουν μάτια κι ας ορκίστηκες, μα δεν σε βλέπει κανείς. Φτωχοί συγγενείς καταφτάνουν και κουράγιο να βρεις να υποδείξεις το σημείο της τελετής! Παραπέρα λάσπες , δεν φοβήθηκες ποτέ να βαδίσεις εκεί, χώμα είναι με νερό. Θα κρυώσει το φαϊ, θα βαρεθείς να περιμένεις και θα κλείσεις τα φώτα, όταν θα φανεί. Έχεις ξαπλώσει τόσες φορές σε σεντόνια δικά σου, που η αμηχανία δεν θέλει να κρυφτεί. Κόσμοι χωρίζουν σε κομμάτια για να συνυπάρξουν σε ωκεανό. Το μόνο που κατέχω, είναι το όνειρο και το φιλί.

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Ένας δαίμονας σε αγκαλιά αγγέλου μοιάζει αφύσικη εικόνα, αλλά δεν έχει να πειράξει ο ένας τον άλλον. Επίγνωση του είναι τους, συνυπάρχουν στην αλλαγή της μέρας για να ξαποστάσουν, δίχως εκδορές. Απίστευτο φιλί στις ψυχές τους λιώνει φτερά, κέρατα, στερεότυπες εικόνες, για να αφεθούν στην στιγμή.
Δεν το έχουν πιστέψει, συνθήματα και κωδικοί σε παράταξη να μείνει μυστικό. Ένα χάδι αφημένο πάνω σε φιλί μοιάζει ιδανική σκηνή, μα δεν υπήρχε επιλογή στο αντάμωμά τους. Θα σηκωθεί θύελλα σαν πει να σηκωθεί ο ήλιος στα μάτια του, γιατί ο κόσμος κινείται πιο γρήγορα από τις επιθυμίες του. Γαλήνη στην μορφή της σαν πει να φυγαδεύσει τον υπαίτιο, γιατί δεν θα χρειαστεί ανταλλάγματα.

Ουσία


Πάντα θα υπάρχουν πράγματα που δεν θα μάθει κανείς, δεν θα τα ακούσει να ηχούν παράξενα στα αυτιά του και να παγώνει, όπως η ψυχή σου. Ένα δοξάρι περασμένο στα χέρια σου, να γράφει και να παίζει λυρισμούς στις σκέψεις σου, μακρινές μα συνάμα ζεστές. Καίει το νερό στο δέρμα σου, μένεις όμως στην αίσθησή του, το μόνο που σε αγγίζει τις πιο περίεργες στιγμές. Φυλακισμένοι κρούουν φλιτζάνια στα κάγκελα, μεταμεσονύχτια διαμαρτυρία για το μεσημεριανό συσσίτιο, μπαγιάτικο. Σε θωρώ μονάχα ελεύθερο, σε συλλογάμε μονάχα ευλογημένο. Ευτυχία, η εικόνα που ανασαίνεις πάνω σε ψυχή.
Μπορεί να περίμενες, άδικα; χρόνια ολάκερα σε ακρογιαλιά, αλλά πιάστηκες από όσα ήξερες πως έπρεπε να υπάρχουν.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Ένας κόσμος που σε αγγίζει για να σε σαπίσει. Θα προσπαθήσει να βρει το τρωτό σου σημείο και να σε λυγίσει. Θα στρίψει το μαχαίρι σε πληγές, ζωντανός μην βγεις. Όποιος σου είπε την αλήθεια, υποσκάπτει τα όνειρά σου. Ένα φιλί οχετός, σε γονατίζει στο πρόσταγμά του. Συρμάτινο το φόρεμα που ντύνεσαι, πλέγμα οι ματιές. Στροβίλισμα, η αγαπημένη σου κίνηση στο πάτωμα και ο πόνος μοιάζει παιχνίδι. Λίγο πιο κάτω ένας παράδεισος αδειανός περιμένει σώματα για να κερδίσει ψυχές, λες και ο ουρανός δεν θα καταλάβει. Άγγελοι σε λάθος χέρια κι όμως ταίριαξαν με τις σκέψεις σου.
Κάποια στιγμή θα κατανοήσεις πως την μοίρα σου την έμπλεξες σε επιθυμίες άλλων, δεν ήταν της φυγής σου χάδια.
Όποιος προσπαθήσει να σε γονατίσει, φιλησέ τον την στιγμή που θα έχει έρθει κοντά για να σε τιμωρήσει.

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Νερώνω τα  όνειρα να μην είναι τόσο δυνατά, να απομακρύνεται ευχάριστα η γεύση από τα χείλη. Τελευταία γουλιά κατεβαίνει αργά στου μορφέα τις κλειδωνιές, να ασφαλίσει τον ερχομό του. Καλωσόρισμα σε ώρα προχωρημένη για να μπείτε γρήγορα στα ζεστά και να νιώσετε χάδι. Είναι μυστήριο η ματιά σου, τα υλικά σου και η επίγευσή σου. Δεν έχω δικαίωμα κανένα. Κάποιος θα ξέχασε να ενημερώσει πως δεν θα παραβρεθεί και κάλυψα μια θέση κενή στο τραπέζι του δείπνου. Χαλάρωσε η εικόνα του στα χέρια σου λίγο πριν ξυπνήσει σε κόσμο απόμακρο και σκοτεινό. Είναι περίεργος ο τρόπος σου στο να λες "σ'αγαπώ", με ένα "αντίο".
Κρασί, μια γουλιά ουρανός και οι ευχές σου όλες οι προσμονές.

Έρημος

 Μια όαση στολισμένη με αγκάθια, να ανασαίνει η νύχτα ήσυχα από ξένου μάτι. Βυθίζεται σε σκέψεις που αντανακλούν σε έρημο, μόνο μια θύελλα παίρνει άμμο από την ψυχή της  και την ταξιδεύει παραπέρα.
Κλείνει βλέφαρα μέσα σε φιλιά και ο απόηχος φυλακίζεται σε τούτα τα μέρη ξέρεις τις νυχτιές. Ένα ματωμένο φεγγάρι προδίδει ίχνη σε γη και ξέρεις πως ήταν πολλοί οι ταξιδιώτες που πέρασαν, μα δεν μπόρεσαν να την εύρουν, να ξαποστάσουν εντός της και να αφεθούν για λίγο σε τούτο τον αφιλόξενο τόπο.
Μια όαση που σου θυμίζει, πως οφείλεις να προχωρήσεις, να φτάσεις στο τέλος για το δικό της φιλί. Να έχει λόγο να θυμάσαι την στιγμή, που έμοιαζε διαφορετική από μια παραίσθηση. Θα δοκιμάσεις σθένος, τον ίδιο τον μορφέα για τις παραγγελίες που του κάμεις. Μια γουλιά από εκείνην και ξαναγεννήθηκαν δάκρυα, να τρέξουν, να μην στερέψει ποτέ.
Έτσι θα την έχεις στο μνημονικό σου, σαν αστέρι κρυμμένο σε τόση σκόνη, σε τόση ερημιά.

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Μόνος ή η ανάγκη να νιώσεις μοναχικός; είναι ακόμη νωρίς για να χαζέψεις άστρα, είναι αργά για να ανοίξεις ένα ακόμη μπουκάλι. Στην υγειά σου, ψηλά το ποτήρι και μένει μόνο ο ήχος που σπάει. Τα χέρια πάνω στο μπαρ, θυμίζουν πως δεν μπορείς να σταθείς όρθιος και γλιστράς από το κάθισμα, να ξεμυτίσεις στα σοκάκια. Σοβαρός τυχοδιώκτης θαρρείς πως είσαι, με ξεφτισμένα παντελόνια και λεκέδες στα μανίκια. Καταχρήσεις για να κυλήσεις  στο όνειρο. Αφελές να σκεφτείς πως αφέθηκε, τοποθετήθηκε, βαλτή για να σε πείσει να χαθείς. Ασήμαντο, μα σου έπεσε ένα ραβασάκι από την τρύπια σου τσέπη. Θα ψάξεις γονατιστός να το βρεις ως το χάραμα και σαν δεις πως ήταν αδειανό, δάκρυ.
Αβέβαιο αν θα σου κάνει το χατίρι η μέρα να σε κρύψει από τις χαραμάδες και τα κενά.
Στην λεβεντιά σου, που τόσο καλά υποσκάπτεις.

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Από όλα τι θα διάλεγες; έχεις συνηθίσει να τα έχεις όλα στα πόδια σου μπροστά. Μια στιγμή είναι αρκετή να σε στιγματίσει, να αναιρέσει όρκους και να βουρκώσουν μάτια που νόμιζες πως έχουν στερέψει πια. Ήθελα να παίξω ανέμελα σαν παιδί, μα λουλούδια κρατώ στα χέρια μου, που μου θύμισαν φόβους, από την κούνια μου.
Στέκομαι δίπλα σε μια παγίδα, την έχω στο νου συνέχεια και όλο παγιδεύομαι σε τούτη. Είπες, χατίρι δεν θα μου χάλαγες και γίνηκε πάλι το δικό σου. Στα βήματά σου βαδίζω πάνω, να σε νιώθω. Κάπου εδώ τριγυρνάς για να μου πεις ονείρου ευχή, σαν κλείσω τα μάτια μου. Θα σε φέρει εδώ η ψυχή σου, γιατί επέλεξες, να σε αναζητώ στην ζωή μου.

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Μαύρο, το πιο αφοπλιστικό. Καλύπτει τα πάντα, σε πνίγει και σε καθηλώνει ενώπιόν του. Έχει σημασία η ύπαρξή σου σε αυτή την σκηνή; δεν θες μονολόγους, φωνές μόνο που δεν θα ακουστούν σε εκείνον, να τον ξυπνήσουν, να έρθει κοντά σου, να τραβήξει το πέπλο τούτο. Σκοτάδι, επιεικώς να ανασαίνεις για να φτάσεις κοντά.
Ποια δύναμη Θεέ μου να αντέξει τον πόνο; δεν στέκομαι καν στα πόδια μου. 
Μηδένισε ο χρόνος .....

υγ:  για την Μαρία

Υπόγειες διαδρομές, ύποπτες κινήσεις γύρω σου. Να βυθιστείς πρίν το χάραμα σου διατάζουν και εσύ ξέφυγες της προσοχής του φύλακα. Κάπως πιο σκοτεινό μοιάζει το σοκάκι και θα προτιμήσεις την διάβαση. Προχωράς και διασχίζεις νερό. Θα σκύψεις να φιλήσεις επιφάνεια, και έτσι θα φανεί, μα εσύ θα υποκύπτεις  για να πιεις, να διαχωρίσεις το υγρό στοιχείο, από χάδια.
Αλλιώτικο μοιάζει το τραγούδι, οι στίχοι πήγαιναν αντάμα και τώρα σε κοιτούν κατάματα. Ένας από τους δύο πρέπει να μείνει πίσω και ο άλλος να υπομείνει, να διχάζει το κοινό.
Το μυαλό έχει φυλακίσει, έχει κλειδώσει στην στροφή σκέψεις, πρίν φανεί λιαχτίδα. Ονειροβατείς; όχι, έχω κάνει την διαδρομή, ανελλιπώς και κομψά αντιγράφω τις κινήσεις, μην λησμονηθούν.
Έχεις απομακρυνθεί ή έχεις προχωρήσει; έχω εισχωρήσει σε αύρα εσπερινή.

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Φυγάς

Δεν θα με αφήσεις να σε αγγίξω, δικλείδες, όρια για να έχουν να λένε οι κακές γλώσσες πως είχαν δίκιο.
Θα νιώσω τον φόβο σου και θα σε φιλήσω. Αχόρταγο συναίσθημα η παρoυσία σου, γιατί ξέρω πως θα αρκεστείς σε ό,τι έχεις. Ανάγκη που αναβιώνει στην μορφή σου. Ό,τι πιο γλυκό για σκέψου, δεν θα μπορούσε αλλιώς. Έχεις υπάρξει εκεί για την λύτρωση ψυχής, μην αφεθείς. 
Στάσου δίπλα μου, κοίτα ευθεία και πες μου τι βλέπεις, σίγουρα όχι εμάς, γιατί είμαστε εδώ.
Θέλεις, υπακουή σε πόθο για όσα δεν θα σου επιτρέψουν ποτέ. Ακατάλληλη στιγμή διάλεξες, ο μορφέας κοιμάται ήδη σε πλέπα και αυτό σημαίνει ασυνόδευτα όνειρα για σένα.
Δεν θα χρειαστεί να πούμε καληνύχτα, είναι για τους λογικούς!

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Μια ψυχή ακούμπησε πάνω σε μια άλλη και χάλασε η ρότα. Έπεσαν σε ξέρα. Κόλλησαν στα αβαθή και προτίμησαν παιχνίδια στην άμμο από το να καλέσουν βοήθεια. Γέλια, ηλιοκαμμένες επιδερμίδες και χάδια από σκιές δέντρων στην αλμύρα. Χειμώνας και θυμήθηκαν πως είχαν περισσέψει μερικά ροδοπέταλα στου καπετάνιου το τιμόνι. Κυνηγητό ως την πρύμη, φιλί και λησμόνησαν την αφορμή.
Μια ψυχή έκλεψε τα δάκρυα μιας άλλης και χάλασε το προξενειό με τις μοίρες. Στέρεψε το νερό και παρακάλεσε να της τα δώσει, αντάλλαγμα δεν ζήτησε, ήξερε πως θα έρθει συνάμα.
Μοίρασε μια ευχή σε κάθε μελαγχολική σκέψη και κύλησε το ποτάμι, ενώ χαμογελούσε που ένιωθε το άγγιγμα της στο πρόσωπο.
Ακουμπά η μια πάνω στην άλλη να αλλάξουν οι σιωπές!

Βρήκες πάλι το νανούρισμά σου, μελωδία από κάτι γνώριμο να μπεις σε μονοπάτια. Αγνοείς εφιάλτες και θα πεις προσευχή, γιατί δεν είναι ικανοί να σε αποθαρρύνουν. Τα όνειρα απλά χαζεύουν λαμπιόνια σε παράθυρα και σε αφήνουν μονάχη να χαμογελάσεις, καθώς κλείνεις τα βλέφαρα. Τάζουν φιλί μόνο στο χάραμα για να ξυπνήσεις σε χείλη υγρά και απαλά. Κάποιος κρατά την άκρη της κλωστής και σε τραβά στην αγκαλιά του, πρέπει να κοιτάξεις; ξέρεις, είναι ο άγγελός σου.
Θα περάσει τα χέρια του στην μέση σου, πια δεν χρειάζεται τεχνάσματα, έχει την προσοχή σου στην ματιά του.

Πως μπορείς να συνυρπάξεις μαζί! Σε κοιτώ πάντα στα μάτια, με κρατάς πάντα από το χέρι. Ο μεγαλύτερος φόβος μου, ότι υπάρχεις. Ακουμπάς σε ψυχή και βαδίζεις στης καρδιάς σου την λογική, πιο έντονα από ποτέ. Δεν έχει χρειαστεί να σε επικαλέσω τα βράδια, γιατί σε νιώθω. Ποιος πιστεύει σε όνειρα, όταν οι ευχές ζωντανεύουν πάνω σε σύννεφο ουρανού! Σε αγκαλιάζω πάντα με σύνεση, με αγγίζεις πάντα με θέρμη.
Δεν θα μου επιτρέψεις να δω δάκρυα, μόνο σταγόνες βροχής. Δεν θα σε καληνυχτήσω, θα πεις πως τα χάδια είναι αρκετά. Ποιος να νικήσει; όταν αναζητάς το καλό και επιζητώ το κακό, όπως θεωρείς. Στον πρώτο παράλληλο δυο ζωές, απλώνοντας σκέψεις πάνω σε σεντόνια ηδονής για να ξοφλήσουν προσμονές.
Μόλις έκαψα ένα δάκρυ για χάρη σου, προσπαθώ.
Ωτοστόπ και πάλι πέτυχα εσένα στην καρότσα.
Θα σε χαζέψω, θα με σκιαγραφήσεις!

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Γύρω γύρω τριγυρίζει η σιωπή σε λασπόνερα, σε κάτι καχεκτικό να μην βγει στο φως. Είναι μέρα πια, κοιμήθηκες σε αγκαλιά και σκέφτεσαι μήπως ξύπνησες απότομα. Δεν έχεις νιώσει έτσι ποτέ σου κι όμως ξέρεις το γνώρισμά του. Κύκλοι γύρω από θήραμα, μια σταλιά είναι, μια χαψιά και όσο εύκολο κι αν φαίνεται, δείχνεις να απολαμβάνεις  την διαδικασία και καθυστερείς.
Νωχελικά κινείσαι, ενώ όλα μοιάζουν να τρέχουν προς την έξοδο. Μοιάζει όμορφη εικόνα το δάγκωμα σε λαιμό, χέρια περασμένα σε μέση, μα είναι η στάση του θηρευτή.
Πνοές βγαίνουν να ακουμπήσουν, να αποκτήσουν υπόσταση για το λίγο τους.

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Κάλεσμα

Ένα συναίσθημα σαν να επιπλέεις σε νερό, νιώθεις να σε κινεί το υγρό στοιχείο, ενώ κοιτάς έναστρο ουρανό. Ο πιο ταιριαστός τρόπος να νανουριστείς, λυκνίζοντας τις σκέψεις σε μελωδίες από ευχές του. Δεν παρασύρεσαι, αφήνεσαι να αισθάνεσαι την ροή από όσα σου φιλεύει η ζωή. Ένα πικρόγλυκο λικέρ, από το αλάτι επίγευση.
Όταν έκλεισα τα μάτια μου, πρέπει να ήμουν εκεί, κάπου δίπλα σου, να καληνυχτώ μοίρες, να υπόσχομαι και να σταματούν για λίγο να υφαίνουν ιστούς.
Μια στιγμή σαν να γίνεσαι εσύ ο ονειροπόλος και να σβήνεις εικόνες στο τασάκι σου, μα ο καπνός πρόλαβε και πήρε την μορφή τους.
Κάπως έτσι πέρασε η βραδιά, χαζεύοντας και ποθώντας τις εικόνες που δημιουργείς σε απόσταση αναπνοής!

Τα φτερά σου προσπαθείς να ανοίξεις μπροστά σε θέα ωκεανού, σε ώθιση ουρανού, μα πίσω κοιτάς. Θα σταματήσεις, αλλά όχι για να αφήσεις να σε παρασύρει ένα συναίσθημα. Πείσμα βάζεις και φυλακίζεις τα όνειρά σου, να μείνουν κοντά στην καρδιά σου με νότες ζεστές.
Μοιάζει άνιση μάχη το φιλί με το χάδι. Όλα τα αξίζεις και όλα να είναι στα πόδια σου, μια νεράιδα που έμεινε πιστή στο φυλαχτό της.
Θα σου πω να αφήσεις την ψυχή σου να ανασάνει μέσα στην φλόγα για να σπάσει όποιο δάκρυ κρύβεται, γιατί δεν μπορεί να αποχωριστεί την ζεστασιά της ματιάς σου.
Όλα περνούν, να μην σε προσπερνούν. Μην φοβάσαι, να ζεις το παρόν για να βαδίζεις προς το μέλλον.


υγ: για την ξα

Regalo

Τι είναι αυτό που σε κάνει μοναδικό και ιδιαίτερο στα μάτια του και τον οδηγεί να σε κακομάθει; να σε φτάσει σε όρια. Θέλει να δει, να νιώσει, να πιστέψει πως όντως υπάρχεις όπως σε έχει αντιληφθεί, όπως ξέρει πως είσαι. Δεν κρύβεσαι, είσαι εκεί, στο ίδιο σημείο, στην αρχή, γιατί δεν ακούστηκε ήχος από όπλο. Χαμογελάς και μοιάζει να ξεκινά πόλεμος, ενώ απλά αντανακλάς από όσα βλέπεις στο πρόσωπό του, σαν χάνεται. Ηρεμία, ένα συναίσθημα που δεν θα περίμενες όσο κι αν το ζήταγες και επικρατεί αναστάτωση για να επιστρέψεις στα λημέρια σου.
Αμηχανία, ο φόβος που δεν μπορεί να εξατμιστεί στην όψη σου, κάτι το εύθραυστο, που με αυτή την ιδιότητα σε αγκαλιάζει για να μην σπάσει.
Εγωιστικό να έχεις αυτό που θέλεις, αλλά στο έχουν επιτρέψει.
Δεν έχει παραβιαστεί τίποτα, δεν έχει θυσιαστεί τίποτα από ψυχή και καρδιά, ούτε καν η ίδια η λογική.
Δεν θα ήθελες τίποτα διαφορετικό απο όσα έχουν διαδραματιστεί, γιατί οτιδήποτε άλλο θα ήταν πεζό, κενό, ανιαρό, φειδωλό.

Είναι εντάξει να αφήνεσαι σε αγκαλιά να κοιμηθείς, όταν παραμονεύει η μοναξιά; μαθημένος αλλιώς, μεγαλωμένος με τα πρότυπα του εξωτερικού, αναζητάς αυτό που προστάζει η ψυχή, όταν η ματιά χανεται σε ορίζοντα σκοτεινό.
Είναι συνετό και φρόνιμο να μην κρύβεις σκιές, όταν περιμένεις τέλος, όχι επειδή δεν θέλεις, απλά γιατί δεν μπορείς να δεχτείς, να νιώθεις παλμούς να χαζεύουν μια μορφή.
Εδώ σταματώ, πολλά λέχθησαν και εγώ το μόνο που ξέρω, είναι να ταξιδεύω σε όνειρα, να ζω στο παρόν και να αφήνω φιλιά σε γνωρίσματα δικά σου.
Μπορεί να είμαι δυνατή, αλλά μόνο για μένα. Τα όριά μου τα ορίζω εγώ, τα ξεπερνώ, τα γκρεμίζω, τα οριοθετώ κι ας προσδιορίζονται από σένα.
Είναι ίσως αφελές να πεις πως είναι ασφαλές να αφεθείς, έχεις εγγυήσεις για την φυγή.