Νήμα

Ζωγραφίζει η σιωπή τα σκέρτσα της και εσένα κάνει κομπάρσο. Θα παίξεις όπως πάντα έναν ρόλο μικρό, μα ουσιώδη για την συνέχιση της ιστορίας μας. Θα σε καθοδηγήσουν θνητοί στον βωμό σου και θα ψελλίσουν όρκους, κάποια δυσνόητα τραγούδια για να πείσουν πως έπραξαν τα καθώς πρέπει και φύλαξαν την τελευταία λέξη για σένα. Δεν πρόλαβα να νιώσω τίποτα, ήταν όλα ξαφνικά και το φεγγάρι προχωρούσε, δίχως να κοιτά κάτω στην γη, αν τα δάκρυά του έπεφταν πανω μου, αν το φως του ακολουθούσα πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας.
Καλύπτονται τα ίχνη σου στην σιωπή, άλλος να μην σε γυρέψει στα λημέρια σου. Πίνεις όπως πάντα μια γουλιά και ξεδιψάς, είναι αρκετή για να κατέβει ο καπνός και να ανασάνεις. Μυστήρια η φύση σου, αυτό το μυστικό είναι που σε αντιλαμβάνομαι περισσότερο από τον καθένα, είναι αυτό που κρατά πύλες ανοιχτές ως τα όνειρα. Κάπως έτσι θα πεις νανούρισμα, κάπως έτσι θα φιλήσεις χείλη στεγνά, μα πρόθυμα να πουν το όνομά σου στο τέλος της μέρας. Η κλωστή περνά την βελόνα και ασφαλίζει τα κενά, δεν θα πεις ποτέ αν κρυώνεις, αν χρειάστηκες μπαλώματα. 

Θα σε προδώσουν οι πάντες, γιατί έτσι σου αρμόζει, να υπάρχεις μόνη, όχι μοναχική, να νιώθεις όσα δεν θα αγγίξουν ποτέ.