Ουσία

Πάντα θα υπάρχουν πράγματα που δεν θα μάθει κανείς, δεν θα τα ακούσει να ηχούν παράξενα στα αυτιά του και να παγώνει, όπως η ψυχή σου. Ένα δοξάρι περασμένο στα χέρια σου, να γράφει και να παίζει λυρισμούς στις σκέψεις σου, μακρινές μα συνάμα ζεστές. Καίει το νερό στο δέρμα σου, μένεις όμως στην αίσθησή του, το μόνο που σε αγγίζει τις πιο περίεργες στιγμές. Φυλακισμένοι κρούουν φλιτζάνια στα κάγκελα, μεταμεσονύχτια διαμαρτυρία για το μεσημεριανό συσσίτιο, μπαγιάτικο. Σε θωρώ μονάχα ελεύθερο, σε συλλογάμε μονάχα ευλογημένο. Ευτυχία, η εικόνα που ανασαίνεις πάνω σε ψυχή.
Μπορεί να περίμενες, άδικα; χρόνια ολάκερα σε ακρογιαλιά, αλλά πιάστηκες από όσα ήξερες πως έπρεπε να υπάρχουν.